8.‘’ΤΟ ΦΕΡΕΙΝ ΠΑΡΑΣΗΜΑ-ΜΕΤΑΛΙΑ-ΔΙΑΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΙΣ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΕΡΙΒΟΛΗ’’

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

8.‘’ΤΟ ΦΕΡΕΙΝ ΠΑΡΑΣΗΜΑ-ΜΕΤΑΛΙΑ-ΔΙΑΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΙΣ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΕΡΙΒΟΛΗ’’

Απόσπασμα από πρόσφατη υπόμνηση του ΓΕΕΘΑ

. . . σας είχε απευθύνει προ δύο περίπου ετών επιστολή για το θέμα του φέρειν τα παράσημα και μετάλλια με πολιτική περιβολή. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονισθεί η πεποίθηση της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του Υπουργείου ότι η ηθική αμοιβή και η τιμητική διάκριση που γίνεται στους Αξκούς με την απονομή παρασήμων και μεταλλίων δεν παύει με την αποστρατεία τους, αλλά τους συνοδεύει δια βίου.

2.         Κατόπιν των παραπάνω, το ΓΕΕΘΑ προτείνει να φέρουν οι απόστρατοι συνάδελφοι στις επίσημες εκδηλώσεις ανάλογη πολιτική ενδυμασία και τα δικαιούμενα παράσημα, μετάλλια, διαμνημονεύσεις  και  διακριτικά, όπως παρακάτω : . .

(Φ. 456/ 26/203506 Σ. 501 Αθήνα, 20 Δεκ 13).

    Σ’ αυτήν την υπόμνηση πρέπει να προστεθεί και μια άλλη προϋπόθεση.

    Οι φέροντες λιλιά πρέπει εις α’ ζήτηση να μπορούν να επιδείξουν κατά περίπτωση και το Διάταγμα της πράξης της απονομής ή/και του διπλώματος.

    Έτσι θα «ταπώσουμε» άνετα τον οποιονδήποτε κακοπροαίρετο που θα τολμήσει να αμφισβητήσει την κανονικότητα της χορήγησης του αναρτήματός μας, αλλά και θα διευκολύνουμε την διενέργεια τακτικών και εκτάκτων ελέγχων των αρμοδίων οργάνων για την εγκυρότητα της χορήγησης, μέχρι να ολοκληρωθεί η ηλεκτρονική εφαρμογή της αναγνώρισης του bar code με την κάμερα του smart phone!

    Επιπρόσθετα, θα μπορούμε να καταλάβουμε – κρίνοντας από το πλήθος των λιλιών – γιατί σε κάποιους οι διερχόμενοι στρίβουν την πλάτη και για κάποιους τρέχουν να τους αγκαλιάσουν, τις Κυριακές τα πρωινά εκεί κάτω στη ΧΑΝΘ. Οι παροικούντες στη Θεσσαλονίκη το έχουν δεί πολλές φορές το φαινόμενο χωρίς ωστόσο να μπορούν να το εξηγήσουν!

    Δεν θα ήταν πιο εύκολο αν αυτοί οι ανώτατοι κυρίως απόστρατοι φορούσαν την στολάρα τους;

    Σοβαρά τώρα.

    Τι αμερικανιές είναι αυτές;

    Ο ταπεινός στρατιώτης, δεν δείχνει ποτέ ότι και να ‘χει, δεν μιλά ποτέ γι αυτό. Προτιμά την σιωπή ακόμη και τον ψόγο από τον έπαινο.

    Όπως συνέβη στην Κορέα, όταν ο αμερικανός διοικητής του τομέα επισκέφθηκε τους έλληνες στρατιώτες ώρες μετά τον φονικό εκ του συστάδην αγώνα με τους Κορεάτες. Του ΄δειξαν τους σωριασμένους στα μισά της πλαγιάς και δεν πίστευε στα μάτια του. Και ξεθηκάρωσε την ξιφολόγχη ενός μαχητή για να «διαπιστώσει» ότι δεν υπήρχε ίχνος αίματος πάνω της και «άρα» του ‘λεγαν ψέματα . . .

Και έπρεπε να τους πετύχει μετά από μια άλλη ανάλογη μάχη για να δεί με τα μάτια του τους «ψεύτες» Έλληνες μαχητές να καθαρίζουν επιμελώς τα όπλα τους και να απομάσσουν το αίμα από τις ξιφολόγχες τους, για να τους . . . θαυμάσει!

    Τα παράσημα και τα μετάλλια τα πήραν όσοι και όσα πήραν, αξιοκρατικά και προβλεπόμενα κατά την ενεργό υπηρεσία τους για ότι έπραξαν κατ’ αυτήν και όταν ωρίμαζαν οι εκάστοτε προϋποθέσεις χορήγησής τους.

    Οι αποστρατευθέντες μπορούν, αν θέλουν, να είναι υπερήφανοι για τα μετάλια και τα παράσημά τους, αλλά μέσα τους. Και είναι υποχρέωσή τους, αν έζησαν ως «πιστοί και φιλότιμοι στρατιώται», να μην επιδεικνύουν παράσημα και μετάλλια, ιδίως μάλιστα όταν ο μόνος λόγος που τα πήραν δεν έχει να κάνει, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, με ανδραγαθίες και εξαίρετες πράξεις στο πεδίο της τιμής. Ότι έκαναν δεν είναι τίποτα περισσότερο πέρα και πάνω από την απλή άσκηση των καθηκόντων τους

    Όσοι ακόμα αναζητούν τα μη εισέτι χορηγηθέντα έχουν ανάγκη και μιας άλλης χορηγίας, ψυχολογικής και φαρμακευτικής, καθώς «όλα τα ‘χει η Μαριωρή, ο φερετζές της λείπει». Αλλά πρέπει να αντιληφθούν πρώτα το πού βρίσκονται, αλλιώς «εχουν ξιφυγ» για τα καλά.

Μωραίνει Κύριος ον βούλετ’ απωλέσαι

    Κύριε Κωσταράκο, δεν κοιτάς καλύτερα να βγάλεις καμιά φραντζόλα ψωμί για το πόπολο που σε περιμένει να σε εγγράψει στις τάξεις του;

    Τουλάχιστον να ολοκληρωθεί η προτροπή σου κατά το «άρτον και θεάματα» και για να βρείς κι εσύ, σε λίγο, τουλάχιστον τον άρτο. . .

    Εκτός κι αν σου ετοιμάζουν παντεσπάνι.

    Κι αν έχεις θέληση, όπως προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι απόστρατοι «λιβανιστήρια», δεν ρίχνεις καμιά ματιά στα Μετοχικά Ταμεία, στις Ενώσεις αποστράτων και όπου αλλού «προΐστασε» όσο ακόμα είσαι στα πράγματα.

    Αλλιώς μην πας για βόλτα Κυριακή πρωί στη ΧΑΝΘ ακόμα και με τα λιλιά σου.

. . .Ουκ αναβείς ες Όλυμπον. Το ‘πιασες ή να ποστάρω;

Κώστας Παπανικολάου

Απόστρατος με λιλιά και λιλί

ΥΓ. Αυτή η φωτό με τα λιλιά στο σακάκι(;) έχει ένα χρώμα κάπως πεθαμενατζίδικο ή έτσι μου φαίνεται; Και το παντελόνι φαντάζομαι στο ίδιο χρώμα . . . ανσαμπλ νομίζω το λένε

    Αφού ο φίλος μου ο Κώστας, μου δίνει την σκυτάλη, δεν μπορώ παρά να την πάρω και να συνεχίσω, έστω και εάν κακοκαρδίσω κάποιους. Όμως, η αλήθεια είναι κάπως πικρή ( άντε, ‘’γλυκόπικρη’’ )

    Σε όλους τους μεγάλους στρατούς του κόσμου, η απονομή παρασήμων – μεταλίων είναι πάρα πολύ συνηθισμένη και επιβεβλημένη. Βλέπεις φερ΄ειπείν τους Αμερικανούς να έχουν δυό πιθαμές παράσημα, τους δε Σοβιετικούς ( πρό διασπάσεως) να θέλουν και ‘’παρέκταμα στήθους’’ για να χωρέσουν όλα. Τόσο μελετημένο ήταν το σύστημα αυτό, που σε μερικά κράτη, κεντροαφρικανικά, επειδή δεν είχαν ούτε μετάλια αλλά ούτε και στρατό, έβαζαν καπάκια ΚΟΚΑ-ΚΟΛΑ, όπως κάποτε εμείς σαν παιδιά ( θυμάστε ? )

    Ας δούμε λοιπόν, τι πραγματικά αντιπροσωπεύουν αυτά τα σιδεράκια με τις πολύχρωμες ταινίες.   Πήρα και εγώ μερικά, και έτσι ξέρω καλά.

    Όλα, είναι διαδικαστικές απονομές και ανάλογα με τι δουλειά έκανε κάποιος στον Στρατό.

    Ήταν Επιτελής ? Πάρε ένα.

    Ήταν Διοικητής ? Πάρε ακόμα ένα.

    Έκατσε στο Στρατό τόσα χρόνια και άντεξε ? Πάρε ακόμα ένα.

    Πάραυτα, συνέχισε να αντέχει ? Θα του δώσουμε προαγωγή μεταλίου.

    Και πάει λέγοντας, σαν το Αμερικανικό σύστημα, όπου μετάλια δίνουν για ‘’ψύλλου πήδημα’’ στην κυριολεξία.

    Μπήκε στο πλοίο χωρίς ατύχημα ? Πάρε ένα σιδεράκι.

    Δεν τον έπιασε ναυτία στο ταξίδι ? Πάρε ακόμα ένα και πάει λέγοντας

    Είναι και τα άλλα, των Σχολών κτλ. Μην τα χάσουμε και αυτά.

    Και ναι, μεν όταν είσαι ‘’εν ενεργεία’’, είναι χρήσιμα γιατί ο απέναντί σου, εάν τα αναγνωρίζει, ξέρει με τι έχει να κάνει. Εν αποστρατεία όμως ?

   Πολλοί από εμάς, ίσως όλοι λίγο ή πολύ, έχουμε κρεμάσει στο σπίτι μας Διπλώματα, Πτυχία, Πλακέτες και άλλα παρόμοια, αναμνηστικά, για να μας θυμίζουν το παρελθόν. Ας μην τα κουβαλάμε και με το κοστούμι μας. Υποβιβάζουμε το κοστούμι, τον εαυτό μας αλλά και τα ίδια τα μετάλια – παράσημα.

    Στα πρώτα χρόνια της καριέρας μου, μου είχαν πεί πως, εάν θέλω να γίνω υψηλόβαθμος Αξιωματικός, πρέπει να είμαι ΑΦΑΝΗΣ .Και συγκεκριμένα, μου είχαν πεί ότι εάν βγάζοντας τη ΣΣΕ, στην επετηρίδα, κάπου εκεί προς το τέλος, μεταξύ των ονομάτων έγραφες και τη λέξη ‘’ΒΟΔΙ’’, θα ερχόταν μια μέρα που θα υπήρχε ένας Συνταγματάρχης  Βόδι. Τότε θα το έπαιρναν είδηση.

    Θέλετε ΠΑΡΑΣΗΜΑ πραγματικά ? Αυτά, δεν κυκλοφορούν πλέον. Είναι τα παράσημα για πράξεις ανδρείας και αυτοθυσίας στο Πεδίο της Μάχης, τα ΑΡΙΣΤΕΙΑ ΑΝΔΡΕΙΑΣ. Τέτοια όμως, δεν υπάρχουν πλέον, πολύ απλό, γιατί δεν υπάρχουν Μάχες. Οι τελευταίες που έγιναν, ήταν στον ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ, το 1974 στην Κύπρο. Τότε υπήρξαν πραγματικές περιπτώσεις που ΕΠΡΕΠΕ να απονεμηθούν Αριστεία Ανδρείας. Ε, ναι, αυτά να τα φέρεις με υπερηφάνεια. Όμως, σε ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ και οι ηρωικές πράξεις ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΠΟΤΕ. Δεν ξέρω εάν στον αγαπητό μου συμμαθητή και φίλο Κο’ι’μτζόγλου ( πιθανόν και σε άλλους, δεν ξέρω ) του απένειμαν τελικά , μετά από άπειρα χρόνια, αυτό που ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ. Εάν το πήρε, ναι, αυτό να το φέρει με υπερηφάνεια, ακόμα και στις πιτζάμες του.

    Να μην καταντήσουμε να βλέπουμε κομματόσκυλα που τα έβγαλαν από ‘’ΤΑ ΣΑΚΚΟΥΛΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΛΙΝ’’ και τα έκαναν Σωματάρχες, να βολτάρουν με τα σιδεράκια τους και οι μη γνωρίζοντες να γελάνε και οι γνωρίζοντες να τους φτύνουν. Έχω απωθημένα ? ΝΑΙ, ΕΧΩ !

    Εγώ, ένα ξέρω. Όταν βρεθώ με τα παράσημα και μετάλιά μου, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΔΩ, γιατί θα είναι σε μαξιλαράκι.

Ούφ, Χριστουγεννιάτικα, με συγχίσανε πάλι….