Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ 1724



ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ 1724

ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Θα επανέλθουμε δριμύτεροι την Τρίτη 3 Φεβρουαρίου
Τα σχόλια με μπλέ γράμματα και σιέλ υπογραμμιση, όπου και αν υπάρχουν, είναι δικά μου.
Η ‘’ΕΝΔΕΚΑΔΑ’’ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ     Shakin' All Over Johnny Kid & The Pirates

Shakin' All Over Johnny Kid & The Pirates



ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Shakin' All Over Johnny Kid & The Pirates

1.Ο ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΣ ΟΥΔΕΤΕΡΟΣ



1.Ο ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΣ ΟΥΔΕΤΕΡΟΣ
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης Αντιστράτηγος ε.α. Επίτιμος Δκτής της Σ.Σ.Ε.
    Εάν τα Ελληνικά πολιτικά κόμματα είχαν την ευαισθησία να κάμουν αντικειμενική αυτοκριτική για το έργο τους στον τομέα της εθνικής πολιτικής και των εθνικών θεμάτων της πατρίδος μας, τα τελευταία 20 – 30 χρόνια, θα διαπιστώσουν μόνο αρνητική προσφορά. Τα εθνικά θέματα έπρεπε ν’ αντιμετωπίζονται από κοινού από όλα τα κόμματα, ως μια Δύναμη, η δύναμη του Ελληνικού Έθνους. Τα κόμματα στην εξουσία αλλάζουν, έτσι επιβάλλει η Δημοκρατία, η εθνική όμως πολιτική της χώρα μας πρέπει να είναι σταθερή αταλάντευτη και αμετάκλητη.
    Αυτό όμως για να επιτευχθεί σήμερα απαιτούνται:
Μακροχρόνιος σχεδιασμός, ισχυρή οικονομία και ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις και
Πετυχημένη και διαρκής εθνική εξωτερική πολιτική με οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα στην εξουσία και όχι σπασμωδικές και συναισθηματικές αντιδράσεις.
    Τι πετύχαμε από τα παραπάνω, αφίεται στην αντικειμενική αυτοκριτική των πολιτικών της πατρίδος μας. Εμείς λέμε, απλές ανούσιες ευκαιριακές κορώνες, άκρατος λαϊκισμός και τίποτε άλλο.
    Ας ρίξουμε μια ματιά στην γείτονα Τουρκία, που διατηρεί την εξωτερική πολιτική των Φαναριωτών, προσαρμοσμένη όμως στην τουρκική σημερινή νοοτροπία.
         Επέτυχε, εκεί που καταδικάστηκε από τον Ο.Η.Ε. και από την παγκόσμια κοινότητα για την παράνομη επίθεση κατάληψη και πράξεις ωμοτήτων εις βάρος άλλου κυρίαρχου κράτους (ΚΥΠΡΟΣ), σήμερα να μην έχει εφαρμοσθεί κανένα καταδικαστικό ψήφισμα εις βάρος της και ακόμη να έχει σχεδόν την υποστήριξη των κυριότερων κρατών και ν’ αλλάξει την εικόνα, ώστε από αιώνων γενοκτόνος θύτης, να παρουσιάζει εαυτόν ως θύμα.
         Κατέχει παράνομα μέρος του κυπριακού κράτους, υπό τας ευλογίας του Ο.Η.Ε. και της Ε.Ε. και διατηρεί κατοχικά στρατεύματα στην Κύπρο. Επικαλουμένη την ανάγκη προστασίας των Τουρκοκυπρίων, σε μια εποχή που είναι παγκοσμίως γνωστό ότι δεν απειλείται η ασφάλεια της τουρκοκυπριακής κοινότητας και μάλιστα όταν η Κύπρος είναι πλέον μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
         Αποτελεί άλλη μία μεγάλη επιτυχία και δείγμα της κατακόρυφης αύξησης του κύρους και της επιρροής της Τουρκίας στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αφού επέτυχε απόφαση για άνευ όρων έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε. και μάλιστα εκ θέσεως ισχύος, αδιαφορώντας για τις θέσεις των ευρωπαϊκών κρατών επί του θέματος.
        Τελευταία διάβασα ότι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα αποφάσισε να δεχθεί ομόφωνα στους κόλπους του το Ισλαμικό Τουρκικό κόμμα – Δημοκρατίας και Ανάπτυξης του Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν. Δηλ. ένα αμιγώς Ισλαμικό κόμμα, εντάσσεται στο πιο εξ’ ορισμού Χριστιανικό πολιτικό κόμμα της Ευρώπης. Αξίζει επίσης εδώ να σημειωθεί ότι οι Τούρκοι Ισλαμιστές απέρριψαν τον όρο «Ισλαμοδημοκράτες» και προτίμησαν ν’ αυτοπροσδιορισθούν ως «συντηρητικοί» διότι λένε αυτοί τιμούν τις παραδόσεις, την οικογένεια και τις ηθικές αξίες.
         Και, πολλές άλλες επιτυχίες που είναι γνωστές δυστυχώς στο Πανελλήνιο.
    Αυτή λέγεται επιτυχημένη εξωτερική πολιτική. Εμείς όμως εδώ, ασχολούμεθα με το να κατηγορεί ο ένας τον άλλο, με το να επιρρίπτουμε ευθύνες στους άλλους, με μια πολιτική κυβερνητική και Αντιπολιτευτική στείρα, ανούσια χαμηλού επιπέδου και άκαρπη.
    Κάποτε μπορούσε να συγκριθεί η Τουρκία με την Ελλάδα; ασφαλώς όχι, σήμερα όμως όλα άλλαξαν. Ο «Επιτήδειος Ουδέτερος» πολλά επέτυχε και μάλιστα εις βάρος μας.
    Καθ’ όλη την διάρκεια του Β΄ Π.Π., όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Ο Επιτήδειος Ουδέτερος» ο Frank G. Weber, η Τουρκία ένας μη εμπόλεμος αλλά όχι απλός θεατής, κρατούσε το δικό του τρόπο συμμαχίας, για όποιον έδινε υψηλότερο τίμημα.
    Αν και δεσμευμένη με την Βρετανία και την Γαλλία από τον Οκτώβριο του 1939, με μια Συνθήκη Αμοιβαίας Βοηθείας, επανειλημμένα παρέβη την υπόσχεσή της κατά την διάρκεια του Β΄ Π.Π. προς αυτές τις δύο χώρες.
    Βέβαια καθ’ όλην την διάρκεια του Β΄ Π.Π., η Τουρκική διπλωματία επέτυχε να διατηρήσει ακέραια τα εδάφη της και άθικτη την Κεμαλική κληρονομιά της, με όλα τα μέτρα, εκτός εκείνων της εντιμότητας και της ηθικής ακεραιότητας. Ακόμη, όταν εισέβαλαν οι Τούρκοι στην Κύπρο, απεκάλυψαν ότι δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τα κέρδη που τους είχε αποφέρει η τότε Διπλωματία.
    Αυτοί είναι οι Τούρκοι. Εθνικιστές για τον τόπο τους και ύπουλοι και βάρβαροι με τους απέναντί τους. Έτσι σ’ ένα έχουν συνέπεια, στους μακροχρόνιους στόχους τους με οιονδήποτε τρόπο.

2.Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΑ’Ι’ΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ



2.Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΑ’Ι’ΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ
  Γιάννης Τσαμπάζης   Στρατιωτικος ε.α.  Φοιτητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
    Για τους Χριστιανούς θεολογία δεν είναι ο λόγος που αρθρώνει ο άνθρωπος για το Θεό, αυτό δηλαδή που μπορεί να συλλάβει με τις διανοητικές του δυνάμεις και στη συνέχεια να το περιγράψει, αλλά αυτό που ο Θεός αποκαλύπτει στους ανθρώπους. Πρόκειται για τον αποκαλυπτικό λόγο του Θεού που παίρνει ανθρώπινη μορφή, για να οδηγήσει τους ανθρώπους στο Θεό Πατέρα, την πηγή της ζωής και της αλήθειας. (‘’Εισαγωγή στη Σπουδή της Θεολογίας’’, Δήμητρα Α. Κούκουρα, Καθηγήτρια Θεολογικής Σχολής  Α.Π.Θ.)
Κατά συνέπεια ο ανθρώπινος νούς ανάγεται στο Θεό μεσω των ακτίστων ενεργειών και όχι μέσω των δικών του διανοητικών διεργασιών.
    Διακρίνουμε τη χαρισματική και την ακαδημα’ι’κή θεολογία.
    Οι Πατέρες της Εκκλησίας βιώνουν το Θεό που αποκαλύπτεται και οι ίδιοι τον κηρύτουν με ‘’ρήματα ζωής’’. Όσοι  μετέχουν στην παρουσία του Θεού έχουν εμπειρία κατα χάριν από τις άκτιστες ενέργειές του, ζουν χαρισματικά και η θεολογία τους είναι χαρισματική. Η Θεολογία για τους Πατέρες δεν ήταν ακαδημα’ι’κή ενασχόληση, αλλά διεξαγωγή προσευχής και καλλιέργεια της σχέσης με τον αποκαλυπτόμενο Θεό που οι ίδιοι τον εκήρυξαν, υπό  τη συνέργεια του Αγίου Πνεύματος.
    Η Θεολογία διαθέτοντας επιστημονικούς κλάδους, μπορεί να είναι ακαδημα’ι’κή ενασχόληση, και να διατυπώνει απόψεις για θεολογικά θέματα, χρησιμοποιώντας διάφορες επιστημονικές μεθοδολογίες, διότι η έρευνα δεν πρέπει να σταματά. Τότε πρόκειται για την ακαδημα’ι’κή ή επιστημονική θεολογία.
    Το επιστητό της θεολογίας (χαρισματικής και ακαδημα’ι’κής) είναι κοινό: Ο αποκαλυπτικός λόγος. Η μέθοδος μόνο διαφέρει: Στη χαρισματική θεολογία είναι εμπειρική, ενώ στην ακαδημα’ι’κή η μέθοδος είναι αποδεικτική.
    Όπως παρατηρεί ο ομότιμος Καθηγητής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Νικόλαος Νησιώτης στο άρθρο του ‘’ Η Θεολογία ως Επιστήμη και ως Υμνολογία’’( που δημοσιεύτηκε το 1991 στο περιοδικό ‘’Σύναξη’’) η Θεολογία έπαψε να ασχολείται αποκλειστικά με τη μετάδοση των Αληθειών της πίστης στους μη πιστεύοντες. Ασχολείται περισσότερο με την απολογία της στην επιστημονική κοινότητα προσπαθώντας να αποδείξει τον επιστημονικό της χαρακτήρα με την προβολή των σημείων επαφής μεταξύ θεωρίας και πραγματικότητας. Μάλιστα, ‘’αποροφημένη σε αυτήν την προσπάθεια λησμόνησε τον προορισμόν της και απώλεσε το Πατερικό της μεγαλείο, την απλότητα αλλά και τη βαθύτητα των θεολογικών στοχασμών’’, συμπληρώνει ο ίδιος Καθηγητής.
    Αυτή όμως η θέση εγκαταλείφθηκε στις δεκαετίες που μεσολάβησαν. Σήμερα η Θεολογία δεν ασχολειται πλέον να αποδείξει τον επιστημονικό της χαρακτήρα, καθόσον στην Ακαδημα’ι’κή κοινότητα έχει τη θέση της ανάμεσα στις άλλες ανθρωπιστικές επιστήμες. Στα πλαίσια των σύγχρονων αλλαγών και των ανακατατάξεων που παρατηρούνται ειδικότερα στα ευρωπαικά πανεπιστήμια, και την ανάγκη η προσφερόμενη γνώση απο τα Α.Ε.Ι. να συνδέεται με την εργασία, την κοινωνία και τον πολιτισμό, η Θεολογία καλείται να αποδείξει τη χρησιμότητά της. (‘’Εισαγωγή στη Σπουδή της Θεολογίας’’, Δήμητρα Α. Κούκουρα, Καθηγήτρια Θεολογικής Σχολής  Α.Π.Θ.)
    Βασιζόμενοι στην ελληνική Πατερική Παράδοση, μπορούμε να πούμε ότι μέσα στο σημερινό ακαδημα’ι’κό περιβάλον, η τελική μορφή της Θεολογίας δεν είναι επιστημονική με τη στενή έννοια του όρου, επιστημονική είναι μόνο η προπαρασκευή της τελικής μορφής. Όπως παρατηρεί ο Καθ. Νικόλαος Νησιώτης στό ίδιο άρθρο, η αληθής Θεολογία αρχίζει μετά το τέλος της ακαδημα’ι’κής μορφής της. Είναι η σκέψη πέρα από τα όρια της τεχνικής προπαρασκευής συλλαμβανόμενη ως ‘’βίαια δυναμική κίνηση’’ του ανθρωπίνου πνεύματος, με τη συνέργεια του Αγίου Πνεύματος, κατά συνέπεια χωρίς εξαρτήσεις απο ανθρώπινους όρους και κανόνες. Εδώ η Θεολογία πέρα από την ακαδημα’ι’κή της μορφή αποκτά και την χαρισματική της.
    Άρα μπορούμε να πούμε ότι το κριτήριο μετάβασης από την ακαδημα’ι’κή στη χαρισματική θεολογία είναι η χάρις του Θεού. Σε κάθε περίπτωση η αποστολή και των δύο μορφών είναι κοινή:
    Η Ορθόδοξη Θεολογία στηρίζεται στη διερεύνηση της Αγίας Γραφής και στόχος της σε όλες τις εποχές και σήμερα είναι να μεταδίδει στους ανθρώπους το μήνυμα της σωτηρίας του Ιησού Χριστού. (‘’Εισαγωγή στη Σπουδή της Θεολογίας’’, Δήμητρα Α. Κούκουρα, Καθηγήτρια Θεολογικής Σχολής  Α.Π.Θ.)
    Τόσο στη χαρισματική, όσο και στην ακαδημαική μορφή της καλείται να γίνει η κινητική δύναμη μεταξύ Πίστης και Γνώσης, έχοντας ύψιστο καθήκον την απόδειξη της στενής και αναπόφευκτης σχέσης μεταξύ των μορφών αυτών, χωρίς να τίθενται σε αντιδιαστολή, ούτε να υποτάσσεται η μια στην άλλη, αλλά να συνυπάρχουν σε μια σχέση αλληλεξάρτησης.