ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ
Εφημερίδα ‘’ΕΘΝΙΚΗ ΗΧΩ’’ Αυγ 2015
Ιωάννης
Παναγάκος
Ω, Εσύ!
Των εννοιών Κορωνίδα!
Που σε ύμνησαν οι άνθρωποι,
που σε νανούρισαν λαοί και σοφοί,
αντί για γιαγιάδες.
Κούκλα των καλλιστείων,
πόσα φώτα και φλας σε λαμπρύνουν!
Μνημείο μιας ημέρας για κατάθεση
στεφάνου.
Ήλιε λαμπρέ μέσα από το κρύσταλλο
του μεγάρου.
Ω, Εσύ!
Τυχερή άγρια φύση που σε γλύτωσαν
οι άνθρωποι
μέσα στα κάγκελα του κήπου.
Βασίλισσα των πάντων,
τί κι’ αν σκλάβα των ανθρώπων
είσαι!
Εσύ! Καλόηχο άκουσμα,
που κατοικείς σε εύσαρκους λόγους.
Που μες απ’ τα χέρια μου χάνεσαι
στις νεφέλες.
Τ’ όνομά σου αυτοσκοπός
μα λίρα κίβδηλη το ρούχο σου
φαντάζει,
καθώς μες στο μαντρί τη βούληση
σελώνεις.
Εκεί, μες στο μαντρί της λευτεριάς
όπου ελεύθερο κυλά το δάκρυ του
Κλεισθένη.
Ω, Εσύ! Που οι ακόλουθοί σου
αυλικοί
την κατάργηση νομολογούν της
ουσίας σου.
Που τις καρδιές μας ζέσταινε το
άκουσμά σου…
Μ’ ασκήτεψαν οι αγκαλιές στης
ξέρας την αγκάλη
καθώς ανείδωτη ματιά φωτός
παρείσακτη του ήλιου
οξειδωμένη σ’ έντυσε η παγωνιά του
κενού.
Του κενού των αρχόντων.
Τώρα,
Την άνοιξη που σεργιανούν οι πόθοι
στις πλατείες
τορπίλες κλέφτες στις γωνίες το
στόχο τους ζητούν.
Τώρα,
Των ιδεών η πόλη συλημένη, άθυρμα,
κείτεται, των ειδικών
και η οσμή της ασέλγειας ως και
την ιδιωτεία βάφτισε Πολιτειότητα.
Κι Εσύ, τώρα,
Φιμωμένο λουλούδινο άρωμα,
Ηλιοσταλίδα σε κλουβί…
Σαν εκκλησιά χωρίς πιστούς, μέλι
χωρίς τη γλύκα.
Τι κι αν σε ύμνησαν τα λόγια, τα
χέρια πώς σε σταύρωσαν!
Ω, Εσύ!
Θείο μου Πολίτευμα!
Τί κι’ αν σ’ έχω, πόσο μου
λείπεις!
(Από την ποιητική
συλλογή "Βαρκάδα στο Χρόνο" - Αριστείο μετά Χρυσού Μεταλλίου στον
διεθνή διαγωνισμό του περιοδικού Λόγου – Τέχνης – Πολιτισμού
«Κελαινώ» και του
Λογοτεχνικού Ομίλου «Ξάστερον» 2011).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου