Τα μη προνόμια των βουλευτών και υπουργών στη Σουηδία

ΜΑΖΕΜΕΝΑ ΑΠΟ ΔΩ ΚΙ ΑΠΟ ΚΕΙ 

Τα μη προνόμια των βουλευτών και υπουργών στη Σουηδία

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Το έστειλε η Λιάνα Μελεζιάδη

    Βγάζουν κάρτα για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, πλένουν τα ρούχα τους σε δημόσια πλυντήρια, ενώ όσοι χρησιμοποιούν ταξί πρωταγωνιστούν στα πρωτοσέλιδα!

    Σε μία χώρα που συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες του κόσμου που παρέχουν στους κατοίκους τους μια ισορροπημένη «σχέση» εργασίας και ποιότητας ζωής (συγκεκριμένα βρέθηκε στη δεύτερη θέση από τις συνολικά 24 που συμπεριλήφθηκαν στη λίστα του βρετανικού οικονομικού site TotallyMoney με όλες τις εταιρείες στη Σουηδία να έχουν καθιερώσει το διάλειμμα για καφέ και γλυκά καθημερινά στις 11.00 και τις συνολικές ετήσιες αργίες να αγγίζουν τις 14) αλλά και σε ένα κράτος που η κοινωνική πολιτική αναφορικά με τους γονείς είναι πολύ μπροστά, συγκριτικά με τον υπόλοιπο κόσμο (σύμφωνα με τη σουηδική κυβέρνηση και οι δύο γονείς δικαιούνται συνολικά 480 ημέρες, δηλαδή 16 μήνες, άδεια μητρότητας) δεν είναι και τόσο παράλογο το γεγονός ότι οι πολιτικοί και οι βουλευτές της κυκλοφορούν με μέσα μεταφοράς, πλένουν και στεγνώνουν τα ρούχα τους σε δημόσια πλυντήρια και όσοι κυκλοφορούν με ταξί πρωταγωνιστούν στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων και περιοδικών!

    Ο λόγος για τη Σουηδία, λοιπόν, η οποία όπως αποδεικνύεται ακόμη μία φορά είναι πολύ μπροστά

δίνοντας το καλό παράδειγμα στις υπόλοιπες χώρες για να ακολουθήσουν, γιατί όχι, και σε αυτόν τον τομέα τα βήματά της.

    Η Βραζιλιάνα δημοσιογράφος Claudia Wallin που ζει στη Σουηδία από το 2003 στο βιβλίο της «Sweden: The Untold Story» περιγράφει, λοιπόν, τα μη προνόμια των πολιτικών, βουλευτών και υπουργών στη Σουηδία, όπως αυτά αποκαλύπτονται από άρθρο της ίδιας στη Mail & Guardian, μία από τις δημοφιλέστερες εβδομαδιαίες εφημερίδες στη Νότια Αφρική με έδρα της το Γιοχάνεσμπουργκ.

Το ιδανικό μοντέλο της Σουηδίας

    Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε η Claudia Wallin η Σουηδία είναι αρκετά φειδωλή με τα προνόμια των πολιτικών της, οι παροχές των οποίων χάσκουν από πολυτέλεια και ανέσεις, όπως έχουμε συνηθίσει για τα συγκεκριμένα άτομα μέχρι σήμερα.

    Έτσι, χωρίς ιδιωτικό αυτοκίνητο και προσωπικούς οδηγούς οι υπουργοί και οι βουλευτές της σκανδιναβικής χώρας κυκλοφορούν με τα συνωστισμένα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπως και ο λαός που τους ψήφισε.

    Επιπλέον, δεν έχουν δικαίωμα στην κοινοβουλευτική ασυλία και μπορούν να δικαστούν ενώπιον δικαστηρίου, όπως συμβαίνει και με οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο που έχει παραβεί το νόμο.

    Τα κοινοβουλευτικά γραφεία τους μετρούν μόλις 8 τ.μ. έκταση, ενώ δεν τους παρέχονται ιδιωτικοί

γραμματείς. Ο Σουηδός Joakim Holm εξηγεί στην Wallin ότι «είμαι αυτός που πληρώνει τους πολιτικούς και δεν βλέπω κανέναν λόγο να τους παρέχω μια ζωή πολυτελείας».

    Οι πολιτικοί που θα τολμήσουν να δαπανήσουν δημόσιο χρήμα για να κυκλοφορήσουν με ταξί, και όχι με το λεωφορείο ή το τρένο, θα καταλήξουν πρωτοσέλιδο σε εφημερίδες και περιοδικά καθώς και πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων της χώρας, εξηγεί στο άρθρο της η δημοσιογράφος.

    Μάλιστα, ακόμη και ο πρόεδρος της Βουλής λαμβάνει κάρτα για την χρήση των δημόσιων συγκοινωνιών, ενώ μόνο ο πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί ιδιωτικό αυτοκίνητο και να συνοδεύεται από δυνάμεις ασφαλείας.

    Σε όσους φαίνεται λίγο ακραίο το γεγονός ότι οι Σουηδοί βουλευτές ζουν σε μικροσκοπικά διαμερίσματα στη Στοκχόλμη και πλένουν και σιδερώνουν τα ρούχα τους σε κοινόχρηστα πλυντήρια πρέπει να αναλογιστούν ότι πρόκειται για μια αρκετά βελτιωμένη εκδοχή απ’ ότι παλαιότερα, αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του ’80 οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι κοιμόντουσαν σε καναπέδες- κρεβάτια στα γραφεία τους!

Κανένας δεν γίνεται πολιτικός στη Σουηδία για να πλουτίσει

    Κανείς από όσους ασχολείται με τα κοινά στη Σουηδία δεν πλουτίζει. Συγκεκριμένα, η αμοιβή ενός μέλους του κοινοβουλίου της χώρας είναι περίπου διπλάσια από αυτή ενός καθηγητή δημοτικού σχολείου.

    Αξίζει να αναφερθεί, μάλιστα, ότι οι Σουηδοί βουλευτές κερδίζουν πολύ λιγότερα από πολλούς Ευρωπαίους ομολόγους τους. Για παράδειγμα οι Γερμανοί βουλευτές κερδίζουν περίπου 9.500 ευρώ/ μηνιαίως, ενώ οι Άγγλοι συνάδελφοί τους περίπου 7.400, την ώρα που οι ίδιοι βγάζουν περίπου 6.500.

    Το πιο αξιοσημείωτο απ’ όλα όσα αναφέρει η Wallin στο άρθρο της είναι το γεγονός ότι σε επίπεδο δήμων όποιος επιθυμεί να ασχοληθεί με τα κοινά σίγουρα κατακρίνεται από τους ομολόγους του εκτός χώρας, καθώς οι υπηρεσίες του στο δήμο προσφέρονται εντελώς δωρεάν. Συν του γεγονότος ότι δεν έχουν κάποιο γραφείο, αλλά εργάζονται από το σπίτι.

Η υπονόμευση της μέχρι πρότινος αντίληψης για τους πολιτικούς

    Το ιδανικό μοντέλο της Σουηδίας, όπως υπογραμμίζει η δημοσιογράφος, υπονομεύει κατά κάποιο τρόπο την μέχρι πρότινος αντίληψη που είχαν όλοι για τους πολιτικούς και το πώς θα έπρεπε να τους

συμπεριφερόμαστε. Έτσι, με τον τρόπο τους οι Σουηδοί καταρρίπτουν το κλισέ ότι οι πολιτικοί θα πρέπει να απολαμβάνουν μιας ειδικής μεταχείρισης σαν να είναι άτομα από κάποια υψηλότερη και καλύτερη κοινωνική τάξη αποτελούμενη από κυρίες και κυρίους πιο επιφανείς από το μέσο πολίτη και άρα αξίζουν περισσότερα, σχεδόν «θεϊκά», προνόμια και οφέλη.

    Αντιθέτως, η φιλοσοφία της Σουηδίας είναι να αντιμετωπίζει τους κυβερνητικούς αξιωματούχους και τους πολιτικούς εκπροσώπους της ως απλούς πολίτες. Στη χώρα που δεν δηλώνει ιδιαιτέρως φαν των «τίτλων» και που ήδη από την δεκαετία του 1960 έχει καταργήσει τη χρήση των επίσημων αντωνυμιών και ο καθένας αποκαλείται «εσύ», κανείς δεν είναι πάνω από κανέναν. Όλοι είναι ίσοι και σύμφωνα με το αξιακό σύστημα της Σουηδίας οι πολιτικοί της θα πρέπει να ζουν σε συνθήκες παρόμοιες με την πραγματικότητα που βιώνουν εκείνοι που τους ψηφίζουν.

    Χωρίς σοβαρές κοινωνικές ισορροπίες, η Σουηδία είναι αδιαμφισβήτητα μία από τις ασφαλέστερες και λιγότερο βίαιες χώρες, εξηγεί στο άρθρο η Wallin, όπου οι πολιτικοί και οι πολίτες δεν χρειάζεται να χρησιμοποιούν αλεξίσφαιρα αυτοκίνητα. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, απ’ όλα είναι το ότι οι πολιτικοί της πρέπει να έρχονται σε επαφή με τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών και να μην βάζουν τα προσωπικά τους συμφέρονται πάνω από εκείνα του λαού, σε μια κοινωνία που αποδεικνύει και εμπράκτως ότι η πολιτική δύναμη μπορεί να ασκηθεί και μέσα στα όρια της ευπρέπειας.

    Σε λιγότερο από 100 χρόνια η Σουηδία έχει «μεταμορφωθεί» από μια φτωχή και αγροτική κοινωνία σε μία από τις πλουσιότερες, πιο κοινωνικά δίκαιες και λιγότερο διεφθαρμένες χώρες όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο όπου κανείς δεν είναι πάνω από κανέναν. Το παράδειγμα της Σουηδίας καταδεικνύει, ίσως, περισσότερο από κάθε τι άλλο πώς η αλλαγή είναι δυνατή. Αρκεί να υπάρχει θέληση και να γίνει η προσπάθεια.