Μια ιστορία θα σάς πω (μέρος 2ον) ή πώς δένει το γλυκό

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ

Μια ιστορία θα σάς πω (μέρος 2ον) ή πώς δένει το γλυκό

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Χρήστος Μπολώσης

            Το προηγούμενο σημείωμά μας με τίτλο «Μια ιστορία θα σας πω», εισέπραξε αρκετά εγκωμιαστικά σχόλια. Βλέπετε, υπάρχουν και οι διεστραμμένοι. Όμως την μεγάλη «βόμβα» την έριξε ο εκλεκτός μου φίλος Γιώργος Ζ. Η... βόμβα αναφερόταν στο κομμάτι εκείνο, το σχετικό με ένα περιστατικό, που έγινε στην πρεσβεία μας στην Ρουμανία το 1969. 

            Για όσους πάτησαν delete, αμέσως μόλις έλαβαν το προηγούμενο σημείωμα, το υπενθυμίζουμε. Ο τότε συνταγματάρχης και νυν Αντιστράτηγος ε.α. κ. Κόρκας Κων., υπηρετούσε ως Ακόλουθος Αμύνης στην Ρουμανική πρωτεύουσα. Σε κάποια εκδήλωση, ο Αξιωματικός συνάντησε κάποιον Παπαδημήτρη, πρόεδρο των λεγομένων «Πολιτικών Προσφύγων», ο οποίος είχε χρηματίσει υπουργός Γεωργίας στην ψευδοκυβέρνηση των Βαφειάδη και Ζαχαριάδη. Σε κάποια στιγμή και ενώ γινόταν συζήτηση για την περίοδο του συμμοριτοπολέμου, ο Παπαδημήτρης λέει στον Στρατηγό:

«Η Ελλάδα είναι δική μας και το κεφάλι θα σας το πάρουμε». 

    Ο Στρατηγός του απαντά:

«Κύριε Παπαδημήτρη είπαμε να μιλήσουμε πολιτισμένα. Δοκιμάσατε 3 φορές και δεν μας το πήρατε το κεφάλι. Θέλετε να δοκιμάσετε και 4η φορά;».

    Και ο Παπαδημήτρης απαντά

«Μα τι είναι αυτά που λέτε; Εμείς τώρα δεν πολεμάμε με τουφέκια, αλλά με το μυαλό και τις ιδέες μας. Και ο πόλεμος αυτός θα κρατήσει πολλά χρόνια. Πολλές δεκαετίες. Αλλά η Ελλάδα είναι δική μας».
            Αυτό διάβασε ο φίλος μου ο Γιώργος Ζ. και μου στέλνει ένα μέϊλ που με…έστειλε:

«Αυτός ο Παπαδημήτρης είναι ο παππούς του σημερινού ΥΠΕΞ της ‘’Βόρειας Μακεδονίας’’ (που λένε και οι ΣΥΡΙΖΑίοι και μόνον αυτοί…), Νίκολα Ντιμιτρόφ».

    Όπως αντιλαμβάνεσθε το κείμενο ήταν γροθιά στο στομάχι, που λένε και οι κουλτουρέ μπουρδολόγοι και φυσικά το πληκτρολόγιο πήρε φωτιά. Χωρίς μεγάλη προσπάθεια διότι βλέπετε ο κόσμος τόχει τούμπανο κι’ εμείς κρυφό καμάρι, που λένε και στην πιάτσα.

            Σε 2-3 ιστοσελίδες που «μπήκα» λοιπόν, είδα ότι ο Ντιμιτρόφ είναι Ελληνικής καταγωγής από το χωριό Χρυσή Αριδαίας. Ενώ ο συμμοριτοπόλεμος βρισκόταν στα πολύ χαϊ του (το 1948), ο παππούς με τον πατέρα του (Δημήτρη Παπαδημητρίου τότε και Ντίμιταρ Νιμιτρόφ αργότερα) δραπετεύουν στα Σκόπια, με τον πατέρα του να δηλώνει «φανατικός Βούλγαρος». 

            Δεν επιθυμώ να σας κουράσω με τις λεπτομέρειες της οικογενείας Παπαδημητρίου ή Ντιμιτάρ. Αρκετές σκοτούρες έχετε. Άλλωστε ό,τι χρειαστείτε, εδώ είναι το διαδίκτυο. Γκουγκλάρετε (!!!): «Καταγωγή Νικόλα Ντιμιτρόφ» και όρεξη νάχετε να εκπλήσσεσθε και να βρίζετε.

            Εγώ ένα πράγμα θέλω να τονίσω. Μια ιστορία, που αρχίζει το 1948, καλλιεργείται μεθοδικότατα επί 29 χρόνια και το 1969 ανακοινώνεται επισήμως, ότι «θα» εφαρμοσθεί. Και δυστυχώς αυτό το «θα» δεν είναι ένα από τα συνήθη «θα» των πολιτικών. Μεσολαβούν άλλα 46 χρόνια ωριμάνσεως και το 2015, με την ευγενή χορηγία των «δεξιών» κομμάτων, αρχίζει η εφαρμογή από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάπως έτσι έδεσε το γλυκό και τώρα καλούμεθα να το καταπιούμε και δεν μας φταίει και κανείς. Ή μάλλον «φταίει το κεφάλι μας το ξερό», που λέει και ο σύντροφος Βάρναλης.