Το Μπάσκετ αλλάζει. Εμείς;

ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ   

Το Μπάσκετ αλλάζει. Εμείς;

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

https://www.coachbasketball.gr

Του ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΣΗ 

    Και να τα σχετίσουμε αυτά και με την πορεία της Εθνικής μας Ομάδας, που βεβαίως και αρκετοί έσπευσαν να την ψέξουν επειδή δεν πήρε το... χρυσό ή επειδή έχασε από τη Γαλλία (μετέπειτα χάλκινη) ή την Αργεντινή (αυτό όντως ήταν ένα κακό ματς). Η εικόνα του Ελληνικού Μπάσκετ δεν είναι μόνο αυτά τα παιδιά, είναι όμως ένα ικανό δείγμα. 

    Τι δείχνει; Ότι έχουμε ατομικό ταλέντο, αλλά έχουμε μείνει πολύ πίσω στα στοιχεία που πλέον χαρακτηρίζουν το μοντέρνο μπάσκετ. Την ταχύτητα, την εκρηκτικότητα, την αλτικότητα, τη σωματοδομή, τη φυσική κατάσταση. Δυστυχώς το μπάσκετ ακολουθεί όλη την παγκόσμια αθλητική νέα κουλτούρα που θέλει τον άνθρωπο υπεραθλητή, που τον θέλει βιονικό, ανίκητο. Ακούραστο, αλύγιστο. 

    Εμείς σαν ράτσα (...) δεν ήμασταν ποτέ τέτοιοι. Υπερνικούσαμε όλους αυτούς όταν βρίσκαμε δικές μας φουρνιές με άπλετο ταλέντο, με πολύ μυαλό και αυτοσεβασμό. Με πειθαρχία, με κίνητρο, με ομαδικότητα.  Αυτά τα στοιχεία όποτε τα βρίσκαμε, πηγαίναμε καλά. Πλέον οφείλουμε να διασφαλίσουμε πως δε θα μείνουμε πολύ πίσω στο νέο μπάσκετ που ήδη ήρθε. Στο γρήγορο μπάσκετ, στις πολλές κατοχές, στα συνεχή άλματα και σπριντ, στην πιεστική άμυνα, στο "κλείσιμο" του γηπέδου με πολύ τρέξιμο, παγίδες, μπλοκ. Δεν είναι τυχαίο το κόλλημα του Ρικ Πιτίνο στα deflections! Αυτό ακριβώς "έδειχνε". 

    Και για να το πετύχουμε αυτό, την προσέγγιση στο μοντέρνο μπάσκετ, θα πρέπει να ξεκινήσουμε, όχι από τα παιδιά, αλλά από τους προπονητές. Οι δάσκαλοι είναι αυτοί. Και αν θέλουμε να το πάμε παραπάνω, που θα πρέπει, από την Ομοσπονδία, που θα πρέπει να το επιβάλλει αυτό - την στροφή στη διδασκαλία του μοντέρνου μπάσκετ μαζί με τα βασικά, από τους παράγοντες, που θα πρέπει να πάψουν να βαυκαλίζονται για την παραγωγική διαδικασία, αλλά διαφημίζουν τις νίκες με 100άρες, από τους γονείς που θα πρέπει να πάψουν να οραματίζονται νέους Γκάληδες.

    Το παιδί αν το έχει, θα το δείξει. Μα με κακό προπονητή στο... μίνι, μα με κακή διαιτησία (πλακώνονται στα παιδικά και στα εφηβικά, φωνάζουν οι... μαμάδες απ' την κερκίδα 20αρηδες διαιτητές που επίσης μαθαίνουν), μα με κακές συνθήκες (δυστυχώς, όπως όλα πλέον στη ζωή μας). Αργά ή γρήγορα, το σπέσιαλ παιδί θα φανεί. Ή έστω η πλειοψηφία των σπέσιαλ παιδιών. 

    Είμαστε έξυπνος λαός. Στροφάρουμε καλά (και) στο μπάσκετ. Εμείς τους διαλύσαμε με ένα απλό πικ εντ ρολ, εμείς τους μάθαμε την τακτική (και οι Σέρβοι, οκ), εμείς μείναμε πίσω κολλημένοι σε αυτό, στην τακτική και στους πολλούς προσδιορισμούς που μπερδεύουν τα παιδιά. Ντρίπλα, πάσα, σουτ, τρέξιμο, άλμα. Αυτό είναι το μπάσκετ. Τα δουλεύεις και προχωράς.

    Το δουλεύεις όμως, όχι με μια ώρα, με το μπαμπά στην κερκίδα να λέει "τι είναι αυτός ο άχρηστος ο προπονητής", όχι με τον παράγοντα να λέει "γιατί χάσαμε πάλι;), όχι με τον δημοσιογράφο να παίρνει 100ακια για να γράφει ότι ο τάδε 15χρονος είναι ο νέος Γκάλης, όχι με τον μάνατζερ να πληρώνει για να φτιάχνονται βιντεάκια για παιδιά που δεν ξέρουν να γράφουν το όνομά τους (και όμως υπάρχουν) και να παλεύουν να βρουν μια φάση που καρφώνουν... 

    Το μπάσκετ αλλάζει, εμείς μείναμε πίσω, αλλά οφείλουμε να τρέξουμε. Γενικώς... 

ΥΓ.: Πιο χρήσιμα είναι πλέον τα καμπ φυσικής βελτίωσης, στιβικής κατεύθυνσης και ατομικής τεχνικής. Σουτινγκ καμπ, ντρίμπλινγκ καμπ. Όλοι πρέπει να βελτιωνόμαστε, άπαντες. Και φυσικά να μάθουμε να έχουμε υπομονή, και με τις Εθνικές Ομάδες (κάτι υπέροχα κορίτσια που πήραν το Παγκόσμιο δεν είδαν καμία ανάλυση για το πως δουλεύουν, για το πόσο δύσκολο να κερδίζεις το χρυσό στο Παγκόσμιο έχοντας μια ειδική ικανότητα, για το τι κίνητρο έχουν πέραν της δικής τους αγάπης για την πατρίδα και το άθλημα και την παρέα) και με τους συλλόγους. Κι οι ίδιοι όμως οφείλουν να κοιτάξουν μπροστά... Να τρέξουν κι αυτοί... Με τα λίγα μέσα που έχουν, έστω.