Ναι, αλλά τότε είχαμε δικτατορία, ενώ σήμερα δημοκρατία. Τότε το κράτος αποφάσιζε και διέταζε για το καλό των Ελλήνων, ενώ, τώρα, με τη δημοκρατία μας, αποφασίζει και διατάζει για το κακό, τόσο των Ελλήνων, όσο και της Ελλάδος, ως χώρας!
ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΚΛΕΙΣΘΕΝΗ
Αφρός κι αθέρας πλεούμενοι πόθοι ύμνων ζεστά ακρογιάλια ο λογισμός και το κάποτε. Μνημείο μιας ημέρας για κατάθεση στεφάνου το τώρα. Ανείδωτη ματιά φωτός παρείσακτη του ήλιου και γλυτωμός στα σίδερα των αγκαλιών. Βασίλισσα οξειδωμένη σ’ έντυσε η παγωνιά του κενού. Καλόηχο άκουσμα μέσα σε εύσαρκους λόγους που μες απ’ τα χέρια μου χάνεσαι στις νεφέλες. Τ’ όνομά σου αυτοσκοπός μα λίρα κίβδηλη το ρούχο σου φαντάζει καθώς μες στο μαντρί τη βούληση σελώνεις. Εκεί μες στο μαντρί της λευτεριάς όπου ελεύθερα κυλά το δάκρυ του Κλεισθένη. Εκεί όπου ακόλουθοι και αυλικοί κατάργηση νομολογούν της ουσίας σου. Κάποτε οι καρδιές ζεστές απ’ τ’ άκουσμά σου… μ’ ασκήτεψαν οι αγκαλιές στης ξέρας την αγκάλη… Τώρα την άνοιξη που σεργιανούν οι πόθοι στις πλατείες τορπίλες κλέφτες στις γωνίες το στόχο τους ζητούν. Τώρα των ιδεών η πόλη συλημένη άθυρμα των ειδικών. Οσμή ασέλγειας τριγύρω και μέσα. Κι Εσύ φιμωμένο λουλούδινο άρωμα… Ηλιοσταλίδα σε κλουβί σαν εκκλησιά χωρίς πιστούς μέλι χωρίς τη γλύκα. Τι κι αν σε έραναν τα λόγια τα χέρια πώς σε σταύρωσαν! Ω, Εσύ, θείο μου ΔΩΡΟ, τί κι’ αν σ’ έχω, πόσο μου λείπεις!
Ναι, αλλά τότε είχαμε δικτατορία, ενώ σήμερα δημοκρατία. Τότε το κράτος αποφάσιζε και διέταζε για το καλό των Ελλήνων, ενώ, τώρα, με τη δημοκρατία μας, αποφασίζει και διατάζει για το κακό, τόσο των Ελλήνων, όσο και της Ελλάδος, ως χώρας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΚΛΕΙΣΘΕΝΗ
Αφρός κι αθέρας πλεούμενοι πόθοι
ύμνων ζεστά ακρογιάλια ο λογισμός και το κάποτε.
Μνημείο μιας ημέρας για κατάθεση στεφάνου το τώρα.
Ανείδωτη ματιά φωτός παρείσακτη του ήλιου
και γλυτωμός στα σίδερα των αγκαλιών.
Βασίλισσα οξειδωμένη σ’ έντυσε η παγωνιά του κενού.
Καλόηχο άκουσμα μέσα σε εύσαρκους λόγους
που μες απ’ τα χέρια μου χάνεσαι στις νεφέλες.
Τ’ όνομά σου αυτοσκοπός
μα λίρα κίβδηλη το ρούχο σου φαντάζει
καθώς μες στο μαντρί τη βούληση σελώνεις.
Εκεί μες στο μαντρί της λευτεριάς
όπου ελεύθερα κυλά το δάκρυ του Κλεισθένη.
Εκεί όπου ακόλουθοι και αυλικοί
κατάργηση νομολογούν της ουσίας σου.
Κάποτε οι καρδιές ζεστές απ’ τ’ άκουσμά σου…
μ’ ασκήτεψαν οι αγκαλιές στης ξέρας την αγκάλη…
Τώρα την άνοιξη που σεργιανούν οι πόθοι στις πλατείες
τορπίλες κλέφτες στις γωνίες το στόχο τους ζητούν.
Τώρα των ιδεών η πόλη συλημένη
άθυρμα των ειδικών.
Οσμή ασέλγειας τριγύρω και μέσα.
Κι Εσύ φιμωμένο λουλούδινο άρωμα…
Ηλιοσταλίδα σε κλουβί
σαν εκκλησιά χωρίς πιστούς
μέλι χωρίς τη γλύκα.
Τι κι αν σε έραναν τα λόγια
τα χέρια πώς σε σταύρωσαν!
Ω, Εσύ, θείο μου ΔΩΡΟ,
τί κι’ αν σ’ έχω, πόσο μου λείπεις!
Ιωάννης Παναγάκος