Στο μυαλό του Μπομπ Ντίλαν…

ΜΑΖΕΜΕΝΑ ΑΠΟ ΔΩ ΚΙ ΑΠΟ ΚΕΙ 

Στο μυαλό του Μπομπ Ντίλαν…

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://makthes.gr/

Μπλιάτκας Κώστας -

    Ο Bob Dylan παρέλαβε τελικά το βραβείο Νόμπελ για την ποίησή του, σε ιδιωτική τελετή σε πολύ στενό κύκλο στη Στοκχόλμη. Στον εκκεντρικό δημιουργό δόθηκαν χρυσό μετάλλιο και δίπλωμα, και πηγές από την Ακαδημία βεβαιώνουν ότι το κλίμα ήταν καλό. Ο “Γκάρντιαν” έγραψε: “Spirits were high” και σε αυτό συνετέλεσε και η σαμπάνια!

    Η συνάντηση για την παράδοση του βραβείου έγινε χωρίς παρουσία δημοσιογράφων -έπειτα από επιθυμία του Ντίλαν και επιβεβαιώθηκε χωρίς πολλές κουβέντες από μέλος της Ακαδημίας.
    Το μυστήριο παραμένει όσον αφορά την εκφώνηση της λεγόμενης “ομιλίας αποδοχής” του βραβείου -γνωστή ως “διάλεξη Νόμπελ”- που αποτελεί προϋπόθεση για την παραλαβή των χρημάτων -οκτώ εκατομμύρια κορόνες (838.000 ευρώ)- που συνοδεύουν το βραβείο.
    Ο Ντίλαν έχει προθεσμία γι’ αυτό έως τις 10 Ιουνίου.

    Όπως όλη η υφήλιος πια γνωρίζει, ο Dylan τιμήθηκε “για το γεγονός ότι δημιούργησε νέες ποιητικές εκφράσεις μέσα στη μεγάλη παράδοση του αμερικανικού τραγουδιού”. Έτσι ανάφερε η επιτροπή Νόμπελ τον περασμένο Οκτώβριο.

    “Ούτε μία φορά δεν είχα το χρόνο να ρωτήσω τον εαυτό μου ‘Είναι τα κομμάτια μου λογοτεχνία;’”. Αυτό ήταν το μήνυμά του στην ευχαριστήρια ομιλία που διάβασε ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Σουηδία κατά τη διάρκεια της τελετής Δεκέμβριο στη Στοκχόλμη.
    Ο Dylan παρέμενε σιωπηλός για εβδομάδες αφότου είχε ανακοινωθεί ως ο νικητής και όταν ρωτήθηκε γιατί δεν απάντησε στις κλήσεις της Ακαδημίας, είπε στην “Daily Telegraph”: “Λοιπόν, να που είμαι εδώ”.  Νωρίτερα βέβαια μέλη της Ακαδημίας τον αποκάλεσαν “αγενή ” και “αλαζόνα”.

    Πάντως ο “αλαζόνας” δήλωσε έκπληκτος που επελέγη για μία τιμή που δόθηκε σε λογοτέχνες “βαρέων βαρών, όπως ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ και ο Αλμπέρ Καμί.

    Και πρόσθεσε: “If someone had ever told me that I had the slightest chance of winning the Nobel Prize, I would have to think that I’d have about the same odds as standing on the moon” (“Αν κάποιος μου είχε πει ποτέ ότι θα είχα την παραμικρή πιθανότητα να κερδίσω το βραβείο Νόμπελ, θα έπρεπε να σκεφτώ ότι θα είχα περίπου τις ίδιες πιθανότητες, όπως να περπατήσω στο φεγγάρι”).

    Τα γεγονότα κινήθηκαν σχεδόν στο χώρο του αοράτου. Πώς αποφάσισε και πήγε στη Σουηδία ο Ντίλαν, πώς τραγούδησε -αν τραγούδησε- πώς θα πορευτεί τους επόμενους μήνες με αυτόν το “θρίαμβο” ή το “βαρίδιο” (διότι ακόμα δεν ξέρουμε πώς νιώθει γι’ αυτό το βραβείο).
    Υπήρχε σίγουρα και άλλος τρόπος να διαχειριστεί ο 76χρονος πια Μπομπ Ντίλαν το μύθο του, την αντισυμβατική αύρα που τον συνοδεύει από τα πρώτα χρόνια της επιτυχίας του στις αρχές της δεκαετίας του 1960, την “απόσταση” που κρατά από βραβεύσεις, τελετές και ομιλίες. Ένας συνεργάτης του, τεχνικός, έσπευσε να δηλώσει πως ο Μπομπ Ντίλαν δεν μιλάει στις συναυλίες του και αυτό είναι κάτι που όλοι πρέπει να αποδεχθούν. Ουσιαστικά δηλαδή επαναλαμβάνει ότι ο Ντίλαν αποφεύγει τη δημοσιότητα, πράγμα που έρχεται σε ζωηρότατη αντίθεση με τον ίδιο τον υψηλής δημοσιότητας θεσμό των Νόμπελ! Όταν όμως από τον Οκτώβριο που ξεκίνησε το γνωστό “κρυφτούλι”, δεν έχει απαντηθεί η παλιά φήμη που έρχεται και φεύγει συνεχώς για προβλήματα υγείας του νομπελίστα πλέον τραγουδοποιού, ουδείς δικαιούται να είναι αυστηρός. Όλα αυτά όμως δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία μπροστά στο γεγονός ότι ακόμα τραγουδά, δισκογραφεί και είναι παρών στη σκηνή. Λίγους μήνες μετά την περιπέτεια με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας κυκλοφόρησε το πρώτο τριπλό άλμπουμ της καριέρας του Ντίλαν με τίτλο “Triplicate”.

    Ένα χρόνο μετά το “Fallen Angels”, το ταξίδι στο ένδοξο και μουσικά σπουδαίο παρελθόν της αμερικανικίς μουσικής συνεχίζεται με μία συλλογή με 30 κλασικά αμερικανικά τραγούδια, διασκευασμένα μοναδικά από τον ίδιο. Κάθε δίσκος είναι θεματικός και περιλαμβάνει μία ακολουθία 10 κομματιών, συνθέσεις μερικών από τους πιο σημαντικούς αμερικανούς συνθέτες που επηρέασαν την παγκόσμια μουσική, όπως Charles Strouse and Lee Adams (“Once Upon A Time”), Harold Arlen and Ted Koehler (“Stormy Weather”), Harold Hupfield (“As Time Goes By”), Cy Coleman and Carolyn Leigh (“The Best Is Yet To Come”) κ.ά. Στις 24 Μαΐου συμπληρώνονται 76 χρόνια από τότε που ο Μπομπ Ντίλαν γεννήθηκε ως Ρόμπερτ Άλαν Ζίμερμαν στο Ντουλούθ της Μινεσότα. Από την αρχή ξεχώρισε ως “ποιητής του τραγουδιού” με τέτοια αποδοχή, που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι η Ακαδημία των Νόμπελ μάλλον άργησε.
    “Ο θάνατος για μένα δεν σημαίνει τίποτε, αρκεί να έρθει γρήγορα. Γνωρίζω πολλές φορές που παραλίγο να πεθάνω γρήγορα και θα μπορούσα εύκολα να το είχα κάνει. Είχα τάσεις αυτοκτονίας, το παραδέχομαι, αλλά τις ξεπέρασα”, λέει στην αυτοβιογραφία του, από την οποία διάλεξα και μία ιστορική του αναφορά για την Αμερική στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
    “Γεννήθηκα την άνοιξη του 1941. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος μαινόταν ήδη στην Ευρώπη και σύντομα θα έμπαινε σ’ αυτόν και η Αμερική… Αν είχες γεννηθεί εκείνη περίπου την εποχή ή αν ήσουν ενήλικας και είχες τα μάτια σου ανοιχτά, μπορούσες να νιώσεις τον παλιό κόσμο να φεύγει και έναν καινούργιο να παίρνει τη θέση του. Ήταν σαν να γύριζες το χρόνο πίσω στην εποχή της γέννησης του Χριστού, τότε που το π.Χ. έγινε μ.Χ. Ο Χίτλερ, ο Τσόρτσιλ, ο Μουσολίνι, ο Στάλιν, ο Ρούσβελτ ήταν επιβλητικές προσωπικότητες, που αντίστοιχές τους δεν είχε γνωρίσει ποτέ ξανά ο κόσμος, ήταν άνθρωποι οι οποίοι στηρίζονταν στις δικές τους αποφάσεις και ό,τι ήθελε προκύψει. Ο καθένας τους ήταν έτοιμος να ενεργήσει μόνος του, αδιαφορώντας για την έγκριση του κόσμου, για τα πλούτη ή την αγάπη. Πήραν τις τύχες της ανθρωπότητας στα χέρια τους και μετέτρεψαν τον κόσμο σε θρύψαλα”.