ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΤΡΑΓΙΚΑ

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ  ΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΤΡΑΓΙΚΑ

(Ιδιαίτερα στο Πυροσβέστη που κάνοντας το καθήκον του έχασε τη γυναίκα και το έξη μηνών βρέφος του)

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Γράφει ο Άντγος ε.α Αναστάσιος Θεοδωρόπουλος ΣΣΕ 76

Καυτό  απομεσήμερο παλεύει  ο πυροσβέστης ,

που παραμόνευαν  η φωτιά κι  ο χάρος του τρόμου αφέτης ,

κι  ανήμποροι   αυτόν  να  κάψουνε,  πεισμώνουν,

με σύμμαχο τον άνεμο στο σπίτι του ζυγώνουν.

Σέρνει  ο δράκος της φωτιάς ύπουλος σαν το φίδι,

κατηφορίζει  απ` το βουνό, το μάτι του γυαλίζει.

Ζυγιάζεται σαν τον αϊτό,  σάρκες ζητάει για γεύμα,

πύρινο   άτι γίνεται   σ`  ανεμοδρόμιο ρέμα.

Άνεμος  έντεκα μποφώρ κι «ο σώζων ευατόν   σωθήτω»

Μπροστά γκρεμός , παντού   φωτιά,  καπνοί, ουρλιαχτά

ρεσάλτο θανάτου  ή   κάρβουνο κι  η θάλασσα φονιάς ,

κι ο  δόλιος   ο     Έλλην     «γρηγορήτω»  .

Μα που να τρέξει να σωθεί όλα τάχουν κλεισμένα,

οι δρόμοι σ` αδιέξοδο,  τα ρέματα κτισμένα

τα δάση ατημέλητα, παγίδες , φλογοβόλα

τα πεύκα ακαθάριστα ,  πυκνά και πυροβόλα .

Ολιγωρήσαν  κι  οι ταγοί να  διώξουνε το κόσμο

να ειδοποιήσουν το λαό   πως έρχεται οργή,

η Πολιτεία  ατείχιστη αφού δεν τηρούν τον νόμο,

λειψά είναι τα σχέδια τους κι ανύπαρκτη η Aρχή.

------------

Στο τέλος  δράμα κι έρεβος, εκατόμβη οι νεκροί

ψυχές αγκαλιασμένες,  εξαχνωμένα -  καμένα σώματα

αποκαίδια,  θανάτου οσμή   κι αυτοί που περιμένουν

μες τη θάλασσα μια χείρα βοήθειας να φανεί.

Μια μικρομάνα  κολυμπά με το μωρό  στο χέρι,

είναι καμένη η πλάτη της  μα έχει ψυχή θεριό!!!

Το βύζαξε μες το νερό   ξορκίζοντας το χάρο,

μα  αυτός σαν γύπας τάρπαξε  ψηλά στον ουρανό

Κείνο   μονάχο  δε μπορεί  την τράβηξε  κοντά του,

κι  ο πυροσβέστης   απόμεινε  στη πίκρα στο καϋμό.

Θεέ μου γιατί  δεν έβρεξες , δεν κόπασες το κύμα

δε σφάλισες τον άνεμο , δε  του `κοψες    το βήμα??

Πέρασαν μέρες,    η συμφορά  κι ο πόνος σαν νυστέρι

κι ο πυροσβέστης  ο  άμοιρος  στ ‘  άστρα  μοιρολογεί

(Γυιέ μου τ`   απομεσήμερο θάρχομαι  να σε παίζω

συ θα πετάς στoν ουρανό  και  `γω  θα  κλαίω  στη γη )!!!

Σημείωση Κάποιες  ευθύνες  είναι Διαχρονικές