Επίσης, κάτι άκουσα για περικοπές...
Πήγα
να γράψω σεντόνι γι' αυτούς που έφυγαν κάτω από ξένους ουρανούς και γι' αυτούς
που έμειναν-αποσβολωμένοι- να κοιτάνε οκτώ χρόνια τώρα τους δικούς μας
ουρανούς και να ζουν στο πετσί τους την Εκδίκηση
της Γυφτιάς.
Πόσο μακριά η πρώτη συνέντευξη στις 11 η ώρα το πρωί στα νεόδμητα -τότε- γυάλινα γραφεία κάπου ψηλά στην Κηφισίας.
Πόσο μακριά η πρώτη προαγωγή και το καινούριο
αυτοκίνητο...
Πόσο
μακριά εκείνο το απόγευμα που ζήτησες ένα τσιγάρο ενώ ο συνάδελφος κοιτώντας
έξω από το τζάμι του ψηλού ορόφου σου είπε: "Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα.
Κάτι άκουσα για περικοπές, θα φύγει ένα 25% λένε" κάπου εκεί τέλη του 2010.
Πόσο μακριά εκέινο το άλλο απόγευμα όταν
έμαθες ότι η εταιρεία μετακομίζει στο Βουκουρέστι
ή τη Βαρσοβία και πρακτικά, χάνεις τη
δουλειά σου.
Πόσο μακριά και εκείνη η στιγμή που πέρασες
τη μαρμάρινη είσοδο του κτιρίου πριν τρία-τέσσερα χρόνια και από τότε
φυτοζωείς, "ε δεν είναι και πολλά τα λεφτά αλλά είναι κάτι".
Πόσο χαμένο πήγε τόσο τρέξιμο, τόσα
meetings, τόσες απλήρωτες υπερωρίες, και η άτιμη η ατάκα να σε ακολουθεί "δεν υπάρχει τίποτα".
ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΙΑΣΤΗΚΕΣ;;;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου