Πέμπτη 30 Αυγούστου 2018

Επίσης, κάτι άκουσα για περικοπές...


Επίσης, κάτι άκουσα για περικοπές...
    Πήγα να γράψω σεντόνι γι' αυτούς που έφυγαν κάτω από ξένους ουρανούς και γι' αυτούς που έμειναν-αποσβολωμένοι- να κοιτάνε οκτώ χρόνια τώρα τους δικούς μας ουρανούς και να ζουν στο πετσί τους την Εκδίκηση της Γυφτιάς.
    Πόσο μακριά η πρώτη συνέντευξη στις 11 η ώρα το πρωί στα νεόδμητα -τότε- γυάλινα γραφεία κάπου ψηλά στην Κηφισίας.
    Πόσο μακριά η πρώτη προαγωγή και το καινούριο αυτοκίνητο...
    Πόσο μακριά εκείνο το απόγευμα που ζήτησες ένα τσιγάρο ενώ ο συνάδελφος κοιτώντας έξω από το τζάμι του ψηλού ορόφου σου είπε: "Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα. Κάτι άκουσα για περικοπές, θα φύγει ένα 25% λένε" κάπου εκεί τέλη του 2010.
    Πόσο μακριά εκέινο το άλλο απόγευμα όταν έμαθες ότι η εταιρεία μετακομίζει στο Βουκουρέστι ή τη Βαρσοβία και πρακτικά, χάνεις τη δουλειά σου.
    Πόσο μακριά και εκείνη η στιγμή που πέρασες τη μαρμάρινη είσοδο του κτιρίου πριν τρία-τέσσερα χρόνια και από τότε φυτοζωείς, "ε δεν είναι και πολλά τα λεφτά αλλά είναι κάτι".
    Πόσο χαμένο πήγε τόσο τρέξιμο, τόσα meetings, τόσες απλήρωτες υπερωρίες, και η άτιμη η ατάκα να σε ακολουθεί "δεν υπάρχει τίποτα".
ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΙΑΣΤΗΚΕΣ;;;;;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου