21 Ιανουαρίου 1941: Ο Θεόδωρος Γ. Κανδηλάπτης πέφτει ηρωικά μαχόμενος
στα βουνά της Βορείου Ηπείρου
Το έστειλε ο Βασίλης Ναζλής
της Ουρανίας Πανταζίδου
Σαν σήμερα, 21 Ιανουαρίου 1941, ανήμερα του Αγίου Ευγενίου του Τραπεζούντιου, πέφτει ηρωικά μαχόμενος στα χιονισμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου ο Ανθυπολοχαγός Θεόδωρος Κανδηλάπτης.
Σαν σήμερα, 21 Ιανουαρίου 1941, ανήμερα του Αγίου Ευγενίου του Τραπεζούντιου, πέφτει ηρωικά μαχόμενος στα χιονισμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου ο Ανθυπολοχαγός Θεόδωρος Κανδηλάπτης.
Ο Ανθυπολοχαγός
Θεόδωρος Γεωργίου
Κανδηλάπτης γεννήθηκε ανήμερα της Πρωτοχρονιάς του 1918 στην
Αργυρούπολη του Πόντου, πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Αλεξανδρούπολη και
έπεσε υπέρ πατρίδος - μόλις 22 χρονών παλικάρι - στο αλβανικό μέτωπο
στις 21/1/1941, ανήμερα της εορτής του
Αγίου Ευγενίου του Τραπεζούντιου.
Την ημέρα αυτή επέλεξε ο πολιούχος της Τραπεζούντας να καλέσει κοντά του το βγαλμένο από τα σπλάχνα του Πόντου παλικάρι. Ήταν δε θα ήταν στην ηλικία τη δική του και των συναθλητών του ο ήρωας του αλβανικού μετώπου! Τον σήκωσε ψηλά, σεργιάνι έως τα βουνά της Θράκης. Και από εκεί στα νερά του Κάνι ποταμού του Πόντου του Ευξείνου, ξέπλυνε τη ματωμένη χλαίνη του και τον οδήγησε στην αιωνιότητα και την αθανασία.
Την ημέρα αυτή επέλεξε ο πολιούχος της Τραπεζούντας να καλέσει κοντά του το βγαλμένο από τα σπλάχνα του Πόντου παλικάρι. Ήταν δε θα ήταν στην ηλικία τη δική του και των συναθλητών του ο ήρωας του αλβανικού μετώπου! Τον σήκωσε ψηλά, σεργιάνι έως τα βουνά της Θράκης. Και από εκεί στα νερά του Κάνι ποταμού του Πόντου του Ευξείνου, ξέπλυνε τη ματωμένη χλαίνη του και τον οδήγησε στην αιωνιότητα και την αθανασία.
Στο περιοδικό "Χρονικά του Πόντου" του 1945, δημοσιεύεται το μνημόσυνο που τελέστηκε στη μνήμη του, τέσσερα χρόνια μετά τον ηρωικό του θάνατο και αφού η πατρίδα μας ελεύθερη πλέον μπορούσε να τιμήσει τους νεκρούς της.
Όπως κάθε χρόνο
θα τελεστεί και φέτος το ετήσιο μνημόσυνο του ήρωα Θεόδωρου Γ. Κανδηλάπτη, στο στρατόπεδο που
φέρει το όνομά του στην Αλεξανδρούπολη.
Περισσότερα για τον ήρωα ανθυπολοχαγό είχα δημοσιεύσει και παλαιότερα στο www.alexpolisonline.com/2018/01/blog-post_89.html
Σήμερα αντί μνημόσυνου θα αφιερώσω στη μνήμη του ένα απόσπασμα από κείμενο που γράφει ο κ. Γεώργιος Ψύλλας για τον πατέρα Γεώργιο Κανδηλάπτη - Κάνι, όπου μεταξύ άλλων σημειώνει για το θάνατο του γιου του:
Περισσότερα για τον ήρωα ανθυπολοχαγό είχα δημοσιεύσει και παλαιότερα στο www.alexpolisonline.com/2018/01/blog-post_89.html
Σήμερα αντί μνημόσυνου θα αφιερώσω στη μνήμη του ένα απόσπασμα από κείμενο που γράφει ο κ. Γεώργιος Ψύλλας για τον πατέρα Γεώργιο Κανδηλάπτη - Κάνι, όπου μεταξύ άλλων σημειώνει για το θάνατο του γιου του:
“…Δόξα τω Θεώ!
Οι σπόροι που έσπερνε από το 1924 και μέχρι το '40, έπιαναν τόπο. Η πρώτη φουρνιά των κόπων του είχε κιόλας ανδρωθεί. Στο κάλεσμα της πατρίδας, για το μέτωπο της Αλβανίας το 1940 με τους Ιταλούς, η Αισύμη και τα γύρω της χωριά, έστελνε ό,τι καλύτερο είχε.
Όμως… Ήλθε και ο Απρίλης του '41.
Άσπλαχνος ένας Απρίλης.
Και πάνω που πάτησαν στην Αλεξανδρούπολη οι Γερμανοί και οι Βούλγαροι κατακτητές κι οι ντόπιοι, ανάστατοι, δεν ήξεραν να κάτσουν ή να φύγουν, πήγε και στήθηκε στο δημόσιο δρόμο της Χηλής και ρώταγε τους φαντάρους, που επέστρεφαν από το Μέτωπο, μην είδανε τον Θόδωρο. «Ανθυπολοχαγός του Πεζικού, στην Αλβανία, ρε παιδιά! Γιος μου, ρε παλικάρια! Της Σχολής Ευελπίδων!».
Δεν είδαν τον Θόδωρο.
Δεν ήξεραν τον Θόδωρο.
Αρνητικό το σήκωμα των ώμων.
Αρνητικοί κι οι μορφασμοί.
Ο ανθυπολοχαγός Θόδωρος Κανδηλάπτης ήταν άνεμος, θαρρείς, στην Αλβανία και φύσηξε ορμητικά και χάθηκε. Ποιος συγκρατεί έναν λεβέντη άνεμο, είκοσι δυο χρονών και ούτε; Ποιος;
Πόσες μέρες να στήθηκε στη γέφυρα του Βανικιώτη ο πατέρας του;
Λιγόστευε σιγά-σιγά η λιτανεία της σιωπής και της θλίψης. Κανείς δεν βρέθηκε, να του πει έστω και μια ψευτιά, για τον χαμένο Θόδωρο. Πως, τάχα, πιάστηκε αιχμάλωτος. Πως πολεμάει, τάχα, ακόμη με τους Εγγλέζους στα Τέμπη ή στις Θερμοπύλες. Σιωπή! Θανάτου σιωπή.
20 Απριλίου 1941, μέρα αξέχαστη, ένας από τους παλιούς μαθητές του στην Αισύμη, του είπε, πως βούιξαν οι εφημερίδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης με τον ηρωισμό του Ανθυπολοχαγού Θόδωρου Κανδηλάπτη! Στην μάχη του «Σπι Καμαράτε», εκεί πάνω, στα βουνά της Αλβανίας, πιάστηκαν πολλοί Ιταλοί αιχμάλωτοι! Πρέπει να ήταν πολύ υπερήφανος με το κατόρθωμα του άτυχου γιου του.
Σταμάτησε απότομα τα λόγια, που είχε ακόμη να του πει, ο μαθητής του.
Δεν τα 'ξερε τα άσχημα ο δάσκαλός του, για τον γιο του, τον Θόδωρο.
Πώς να τα ξέρει, δηλαδή;
Σάμπως, του έστειλε ένα μήνυμα κανείς;
Ούτε και πήρε ένα χαρτί, που σε τέτοιες περιπτώσεις στέλνει στους γονιούς η πατρίδα, για να τιμήσει τους πεσόντες. Και τις εφημερίδες πώς να τις δει, όπου τού τις έκρυβαν επιμελώς οι συγγενείς κι οι φίλοι του; Καλύτερο, καμιά φορά, το ψέμα. Φάρμακο είναι γι’ αυτούς, που δεν αντέχουν την αλήθεια.
Μια μέρα απ’ τις επόμενες, που βρέθηκε σε ένα καφενείο της Αλεξανδρούπολης, ένας του φίλος,
Οι σπόροι που έσπερνε από το 1924 και μέχρι το '40, έπιαναν τόπο. Η πρώτη φουρνιά των κόπων του είχε κιόλας ανδρωθεί. Στο κάλεσμα της πατρίδας, για το μέτωπο της Αλβανίας το 1940 με τους Ιταλούς, η Αισύμη και τα γύρω της χωριά, έστελνε ό,τι καλύτερο είχε.
Όμως… Ήλθε και ο Απρίλης του '41.
Άσπλαχνος ένας Απρίλης.
Και πάνω που πάτησαν στην Αλεξανδρούπολη οι Γερμανοί και οι Βούλγαροι κατακτητές κι οι ντόπιοι, ανάστατοι, δεν ήξεραν να κάτσουν ή να φύγουν, πήγε και στήθηκε στο δημόσιο δρόμο της Χηλής και ρώταγε τους φαντάρους, που επέστρεφαν από το Μέτωπο, μην είδανε τον Θόδωρο. «Ανθυπολοχαγός του Πεζικού, στην Αλβανία, ρε παιδιά! Γιος μου, ρε παλικάρια! Της Σχολής Ευελπίδων!».
Δεν είδαν τον Θόδωρο.
Δεν ήξεραν τον Θόδωρο.
Αρνητικό το σήκωμα των ώμων.
Αρνητικοί κι οι μορφασμοί.
Ο ανθυπολοχαγός Θόδωρος Κανδηλάπτης ήταν άνεμος, θαρρείς, στην Αλβανία και φύσηξε ορμητικά και χάθηκε. Ποιος συγκρατεί έναν λεβέντη άνεμο, είκοσι δυο χρονών και ούτε; Ποιος;
Πόσες μέρες να στήθηκε στη γέφυρα του Βανικιώτη ο πατέρας του;
Λιγόστευε σιγά-σιγά η λιτανεία της σιωπής και της θλίψης. Κανείς δεν βρέθηκε, να του πει έστω και μια ψευτιά, για τον χαμένο Θόδωρο. Πως, τάχα, πιάστηκε αιχμάλωτος. Πως πολεμάει, τάχα, ακόμη με τους Εγγλέζους στα Τέμπη ή στις Θερμοπύλες. Σιωπή! Θανάτου σιωπή.
20 Απριλίου 1941, μέρα αξέχαστη, ένας από τους παλιούς μαθητές του στην Αισύμη, του είπε, πως βούιξαν οι εφημερίδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης με τον ηρωισμό του Ανθυπολοχαγού Θόδωρου Κανδηλάπτη! Στην μάχη του «Σπι Καμαράτε», εκεί πάνω, στα βουνά της Αλβανίας, πιάστηκαν πολλοί Ιταλοί αιχμάλωτοι! Πρέπει να ήταν πολύ υπερήφανος με το κατόρθωμα του άτυχου γιου του.
Σταμάτησε απότομα τα λόγια, που είχε ακόμη να του πει, ο μαθητής του.
Δεν τα 'ξερε τα άσχημα ο δάσκαλός του, για τον γιο του, τον Θόδωρο.
Πώς να τα ξέρει, δηλαδή;
Σάμπως, του έστειλε ένα μήνυμα κανείς;
Ούτε και πήρε ένα χαρτί, που σε τέτοιες περιπτώσεις στέλνει στους γονιούς η πατρίδα, για να τιμήσει τους πεσόντες. Και τις εφημερίδες πώς να τις δει, όπου τού τις έκρυβαν επιμελώς οι συγγενείς κι οι φίλοι του; Καλύτερο, καμιά φορά, το ψέμα. Φάρμακο είναι γι’ αυτούς, που δεν αντέχουν την αλήθεια.
Μια μέρα απ’ τις επόμενες, που βρέθηκε σε ένα καφενείο της Αλεξανδρούπολης, ένας του φίλος,
Ο κυρ-δάσκαλος πήγε και κλείστηκε στο δωμάτιό του.
Τράβηξε απ’ το συρτάρι τα επιστολόχαρτα. Βούτηξε την πένα στο μελάνι, κοίταξε την νύχτα απ’ το παράθυρο κάμποσες φορές και πήρε σιγανά να γράφει:
«Αγαπημένε μου, γιε, Θεόδωρε…»
Έγραφε, έγραφε, έγραφε και μια κουβέντα απ’ όσες αράδιαζε στο γράμμα, δεν πρόδιδε, πως ένας ζωντανός γονιός γράφει σ’ ένα παιδί του σκοτωμένο.”
Για την ανδραγαθία επί του πεδίου της μάχης απονεμήθηκε στην οικογένεια του Θεόδωρου Κανδηλάπτη το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας το 1945.
Σήμερα στην
Αλεξανδρούπολη υπάρχει το Στρατόπεδο
Ανθυπολοχαγού Πεζικού Κανδηλάπτη Θεόδωρου, έδρα της 23ης Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου