Το πραξικόπημα που δεν έγινε και οι κατά φαντασίαν επαναστάτες

ΣΚΕΨΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΑ και ΑΡΘΡΑ  

Το πραξικόπημα που δεν έγινε και οι κατά φαντασίαν επαναστάτες

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://www.liberal.gr

Του Γιάννη Σιδέρη

    Τελικά το είχαν πιστέψει ότι ήταν «δρακογενιά». Ένιωθαν κληρονόμοι των μεγάλων αφηγημάτων της ιστορίας, που δημιούργησαν εκείνοι που έπαιξαν με αυταπάρνηση το κεφάλι τους κορώνα γράμματα, επικράτησαν με αίμα – πως αλλιώς; – άλλαξαν για 80 χρόνια την ιστορία του μισού πλανήτη, επηρέασαν καθοριστικά την πορεία του υπόλοιπου, και κατέρρευσαν με πάταγο, αφήνοντας ιδεολογικούς κληρονόμους στους καλοβαλμένους αστούς και μικροαστούς της δύσης.

    Βέβαια οι τελευταίοι δεν είχαν καμιά σχέση με τους αποφασισμένους επαναστάτες, ούτε με τους απόκληρους που εξεγέρθηκαν, γιατί δεν είχαν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους. Η ταξική τους προέλευση από τα μεσαία στρώματα, περισσότερο καρικατούρα των Ναρόντνικων θύμιζε, παρά των Μπολσεβίκων.

    Η άγνοια, η αφέλεια, η τρυφηλή... επαναστατικότητα (τι άλλο είναι, το να νομίζεις πως κάνεις επικούς πολιτικούς αγώνες, επειδή έκανες κατάληψη στο σχολείο στις εποχές της ΠΑΣΟΚικής ανοχής;), τους οδηγούσαν να πιστεύουν ότι θα μπορέσουν εν έτει 2015, να οργανώσουν ένα οικονομικό προνουντσιαμέντο, μεταξύ άλλων και αρπάζοντας τα λεφτά της ΕΚΤ που διακρατούσε η ΤτΕ.

    Πέραν του ότι, όπως είπε ο Γιάνης  θα ήταν κλοπή (αλλά τι σημασία έχει όταν το παιδί σου δεν έχει γάλα, όπως είπε ως σύγχρονος Γιάννης Αγιάννης ο πρωθυπουργός), δεν γνώριζαν ότι η ΕΚΤ θα μπορούσε να τα ακυρώσει, και τα «ευρά» με τα οποία θα μπούκωναν τα ΑΤΜ, να γίνονταν αυτοστιγμής πετσετάκια.

    Οι αποκαλύψεις Γιάνη, ως δράσεις, ήταν γνωστές τοις πάσι περί τον ΣΥΡΙΖΑ: στελεχικό προσωπικό, κομματικά μέλη και δημοσιογράφοι – αλλά προσλαμβάνονταν με διαφορετικές οπτικές, και συνήθως ως αστειότητες, αφού δύσκολα μπορούσαν να γίνουν πιστευτές. Συγκεκριμένα, αναλόγως το ακροατήριο, εκλαμβάνονταν άλλοτε ως ανόητες αδέξιες κινήσεις επί μέρους στελεχών (π.χ. Λαφαζάνης με την περίφημη προκαταβολή του αγωγού, που θα ήταν κεκαλυμμένο ρωσικό δάνειο), άλλοτε ως ανεκπλήρωτες επιθυμίες κάποιων ρομαντικών, και άλλοτε ως αστικός μύθος που καλλιεργείτο σκοπίμως στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να κατασιγάσει τις γκρίνιες των άκαμπτων αντιμνημονιακών, για τα μνημόνια που θα σκίζονταν, αλλά παρέμεναν... αρτιμελή.

    Η συνεισφορά του Γιάνη σε αυτό ήταν καταλυτική: Δεν επικύρωσε μόνο – ως αυτόπτης και πρωταγωνιστής – τις οπερετικές συζητήσεις. Έδωσε ένα συνεκτικό πλαίσιο και κατέδειξε το κέντρο εκκίνησης των φαινομενικά  διάσπαρτων, ενεργειών. Παράλληλα τις κατέστησε μη αμφισβητούμενες (με τη βοήθεια του κινητού που τις κατέγραψε), καταδεικνύοντας συνάμα την ποιότητα πολιτικής σκέψης του κυβερνητικού επιτελείου και τη διοικητική του επάρκεια.

    Το οικονομικό προνουντσιαμέντο το καλοκαίρι του '15 θα εκδηλωνόταν παράλληλα και με στρατιωτικό προνουντσιαμέντο, προκειμένου διά της καταστολής να διατηρείτο η δημόσια τάξη, η οποία είναι σίγουρο ότι θα διασαλευόταν. Αυτό που ακόμη δεν έχουν καταλάβει οι θιασώτες της ρήξης, είναι πως ήμασταν τραγικά απροετοίμαστοι. Μια τέτοια εξέλιξη θα συνδυαζόταν με πείνα, η οποία θα είχε ως αποτέλεσμα την ανομία και το πλιάτσικο.

    Γι' αυτό και ο συγκυβερνήτης Πάνος είχε δηλώσει ότι οι ένοπλες δυνάμεις θα διασφαλίσουν την εσωτερική τάξη – κάτι που μπροστά στις αντιδράσεις το απέσυρε και το απέδωσε σε φραστικό lapsus.

    Ανεξαρτήτως της πολιτικο-νομικής εξέλιξης της υπόθεσης, αν δηλαδή με μια νέα κυβέρνηση, θα καταλήξει σε σύσταση εξεταστικής επιτροπής κλπ., προέχει τώρα εκ μέρους της αντιπολίτευσης να καταδείξει και το οικονομικό κόστος εκείνων των ημερών.

    Η κυβέρνηση είναι φυσικό (και βάσιμο) να επικαλεστεί το γεγονός ότι αυτά ήταν ασκήσεις επί χάρτου. Τίποτε δεν έγινε στο τέλος, άρα σε τίποτα δεν είναι υπόλογη. Παρόλα αυτά στην αντιπολίτευση υπάρχουν πλείστοι προβληματισμοί. Έτσι κι αλλιώς, εκείνο το εξάμηνο που παρά λίγο να βγάλει το στρατό στους δρόμους κατακαλόκαιρο, είχε και οικονομικό κόστος. Και αυτό πρέπει να το κοστολογήσει και να το καταδείξει τώρα η αντιπολίτευση, γιατί τώρα το υφιστάμεθα.

    Οι αποκαλύψεις Βαρουφάκη βρίσκουν την κυβέρνηση σε μια ιδιαιτέρως λεπτή στιγμή, που προετοίμαζε την αντεπίθεσή της. Δεν είναι μόνο η υπερεκτιμημένη έξοδος στις αγορές, με την οποία ευελπιστούσε ότι θα εξέπεμπε εικόνα κανονικότητας. Είναι και που προετοίμαζε από τις αρχές του Φθινοπώρου κλιμάκωση της επιθετικότητας προς τους συντηρητικούς αντικυβερνητικούς θύλακες, όπως θεωρεί τη Δικαιοσύνη, ενώ επέρχοντο νομοθετικές παρεμβάσεις στην Παιδεία, τους ΟΤΑ και το μεγάλο σώου (με τον τρόπο που το χειρίζεται) της συνταγματικής αναθεώρησης.

    Θα τα επιχειρήσει φυσικά, θα υψώσει τους τόνους, θα ντύσει τις δράσεις της με «ριζοσπαστικά» αριστερά ψιμύθια, αλλά πλέον όλα αυτά θα μοιάζουν σαν καρικατούρα.

    Το χτύπημα Βαρουφάκη ήταν συντριπτικό. Αφαίρεσε το ρακένδυντο μανδύα σοβαρότητας. Τα γεγονότα του '15 θα είναι η ανεξάντλητη στάμπα. Ποια σοβαρή καταγγελία μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψιν, όταν προέρχεται από κάποιους που φέρθηκαν τόσο ανεύθυνα;  

    Συνέβη αυτό που έχει γράψει κάποιος «Η επιπολαιότητα βλέπει τα σοβαρά πράγματα με απερισκεψία».

Όπως ακριβώς τα είδε η κυβέρνηση.