Ελ-Εριάν: Ληστεία κατά της Ελλάδας η ασυμφωνία ΔΝΤ - ΕΕ
Το έστειλε ο Γιώργος Επιτήδειος
Η αδυναμία ΔΝΤ και Ευρωζώνης να καταλήξουν σε μια συμφωνία επί του ελληνικού ζητήματος
του ελληνικού χρέους αφήνει την Ελλάδα στη σκιά ενός τεράστιου πλεονάζοντος
χρέους. Η μείωση αυτού προϋποθέτει να βρει η Ευρώπη έναν τρόπο να αφήσει στην
άκρη την εθνική πολιτική του κάθε κράτους – μέλους και να ενεργήσει με γνώμονα
την οικονομική λογική και τις ανάγκες που έχουν προκύψει.
Αυτό υποστηρίζει ο Αμερικανός επενδυτής Μοχάμεντ Ελ-Εριάν, σε άρθρο του για την ελληνική κρίση. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, οι δυο πλευρές έχουν αποτύχει να αναγνώσουν τις οπτικές του ελληνικού χρέους.
Η Ευρώπη, όπως εξηγεί, θεωρεί ότι η μείωση των επιτοκίων και η επιμήκυνση των ωριμάνσεων είναι επαρκείς, ώστε να καταστήσουν βιώσιμο το χρέος. Στον αντίποδα, το Ταμείο θεωρεί απαραίτητη μία σημαντική μείωση του χρέους, η οποία θα συνοδευτεί από ένα επενδυτικό «σοκ».
Εκτός του χρέους, σπεύδει να προσθέσει ο Ελ-Εριάν, Ευρωζώνη και ΔΝΤ εμφανίζουν αποκλίσεις και ως προς τον ρεαλισμό των οικονομικών εκτιμήσεων, όπως για παράδειγμα η πορεία της ανάπτυξης και των δημοσιονομικών μεγεθών.
«Οι Ευρωπαίοι συνεχίζουν να αψηφούν την οικονομική λογική και το κάνουν επειδή ανησυχούν για τις πολιτικές συνέπειες μίας ενδεχόμενης ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους» σχολιάζει, τασσόμενος στο πλευρό του Ταμείου.
Ο ειδικός παραδέχεται πως η διαγραφή χρέους μπορεί να είναι δύσκολη και να εγείρει το θέμα της αδικίας, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις, η άρνηση διαγραφής είναι πιο επιζήμια. Τόσο η Ευρώπη όσο και το ΔΝΤ γνωρίζουν πως η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και πολύ καιρό σε αυτό το στάδιο, γεγονός που καθιστά τη χώρα μια μόνιμη «κηδεμονευομένη» της Ευρωζώνης που δεν αποδέχεται αυτή την κατάληξη, αλλά δείχνει ανίκανη να δράσει.
Με τους πιστωτές να μην καταφέρνουν να συμφωνήσουν, η Ελλάδα έχει στερηθεί την επιπρόσθετη χρηματοδότηση που χρειάζεται για να δώσει τέλος στις εγχώριες καθυστερούμενες οφειλές και να ανταπεξέλθει στις πληρωμές του Ιουλίου. Στο μεταξύ, η ανάπτυξη για άλλη μια φορά «μαραζώνει», παρά την ευρύτερη ευρωπαϊκή ανάκαμψη. Για να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο, το ΔΝΤ συμβιβάστηκε αναβιώνοντας την πρακτική της «κατ' αρχήν» έγκρισης ενός χρηματοδοτικού προγράμματος.
Αυτή η «θεωρητική» έγκριση υπαινίσσεται την επικύρωση των προθέσεων μιας χώρας σε ό,τι αφορά στην οικονομική πολιτική από το Ταμείο, κάτι που μπορεί να «ξεκλειδώσει» περαιτέρω χρηματοδότηση. Αλλά το ΔΝΤ στην πραγματικότητα δεν προχωρά στην εκταμίευση των δικών του δανείων, εν αναμονή ενός πιο ικανοποιητικού αποτελέσματος, εν προκειμένου μιας ελάφρυνσης χρέους.
Ο οικονομολόγος τονίζει ότι πρόκειται για έναν βραχυπρόθεσμο συμβιβασμό που αναγνωρίζει το πολιτικό ημερολόγιο και τους περιορισμούς που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, βοηθά την Ελλάδα να αποφύγει την πτώχευση το καλοκαίρι και διαφυλάσσει τους πόρους του ίδιου του Ταμείου. Αλλά δεν είναι τίποτα παραπάνω από άλλη μια προσωρινή λύση -ουσιαστικά συνέχιση του γνωστού «παράτεινε και προσποιήσου» (extend and pretend).
Αν και το άμεσο πρόβλημα της χρηματοδότησης λύνεται, δεν γίνονται αρκετά για να μπει η Ελλάδα σε ένα ρεαλιστικό μονοπάτι για μεσοπρόθεσμη ανάπτυξη και χρηματοοικονομική βιωσιμότητα. Και παράλληλα η προσέγγιση αυτή κινδυνεύει να εκθέσει το Ταμείο σε ακόμη μεγαλύτερη πολιτική πίεση, δίνοντας έμφαση σε ουσιαστικά ερωτήματα σχετικά με την ομοιομορφία της συμπεριφοράς απέναντι στα κράτη-μέλη.
Με αυτόν τον συμβιβασμό, το ΔΝΤ δεν πρέπει να κάνει τίποτα αν πρώτα δεν ικανοποιηθεί τόσο σε ό,τι αφορά στην ελάφρυνση όσο και στα τεχνικά ζητήματα. Και αντί να δηλώσουν νικητές, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτόν τον συμβιβασμό ως το επόμενο βήμα στη χαλάρωση της όλο και πιο αβάσιμης στάσης τους στο θέμα του ελληνικού χρέους.
Όπως επισημαίνει ο οικονομολόγος στο σημείο αυτό, οι δύο πλευρές θα πρέπει στο μεταξύ να ξεκινήσουν μια προσεκτική ανάλυση προηγούμενων εμπειριών από προγράμματα που εγκρίθηκαν «κατ' αρχήν», αντί να τεθούν σε άμεση λειτουργία. Τέτοιου είδους προγράμματα μπορούν να αποδειχθούν καταλύτης και τρόπος χαλάρωσης των περιορισμών στην ανάπτυξη και στη χρηματοοικονομική βιωσιμότητα. Ο ειδικός εξηγεί πως δεν λειτουργούν ως αυτόνομες λύσεις, αλλά χρειάζεται να αποτελέσουν μέρος μιας εποικοδομητικής διαδικασίας.
Παρά μερικά εμπόδια κατά τη διάρκειά τους, μια σειρά τέτοιων προγραμμάτων τη δεκαετία του 1980 βοήθησαν να αποτραπούν πτωχεύσεις και κατέληξαν σε ουσιαστικές μειώσεις χρέους και υποχρεώσεων εξυπηρέτησης χρέους. Αυτά βοήθησαν οικονομίες της Λατινικής Αμερικής να αποκαταστήσουν την υψηλή ανάπτυξη και τη χρηματοοικονομική βιωσιμότητα. Λίγα χρόνια αργότερα, η διαδικασία αυτή επαναλήφθηκε επιτυχώς στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας για τις υπερχρεωμένες φτωχές χώρες.
Ο βραχυπρόθεσμος συμβιβασμός μεταξύ ΔΝΤ και Ευρώπης έρχεται μετά από μήνες έντονων συζητήσεων. Για χάρη στης Ελάδς, αναφέρει ο Ελ Εριάν, αλλά και για την αξιοπιστία των ίδιων των μελλοντικών τους συνεργασιών, θα πρέπει να δουν αυτή την περίπτωση ως ορόσημο για την τελική λύση της οικονομικής δυστυχίας της Ελλάδας, Οι Έλληνες έχουν περιμένει υπερβολικά και έχουν επίσης υποφέρει υπερβολικά, καταλήγει..
Αυτό υποστηρίζει ο Αμερικανός επενδυτής Μοχάμεντ Ελ-Εριάν, σε άρθρο του για την ελληνική κρίση. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, οι δυο πλευρές έχουν αποτύχει να αναγνώσουν τις οπτικές του ελληνικού χρέους.
Η Ευρώπη, όπως εξηγεί, θεωρεί ότι η μείωση των επιτοκίων και η επιμήκυνση των ωριμάνσεων είναι επαρκείς, ώστε να καταστήσουν βιώσιμο το χρέος. Στον αντίποδα, το Ταμείο θεωρεί απαραίτητη μία σημαντική μείωση του χρέους, η οποία θα συνοδευτεί από ένα επενδυτικό «σοκ».
Εκτός του χρέους, σπεύδει να προσθέσει ο Ελ-Εριάν, Ευρωζώνη και ΔΝΤ εμφανίζουν αποκλίσεις και ως προς τον ρεαλισμό των οικονομικών εκτιμήσεων, όπως για παράδειγμα η πορεία της ανάπτυξης και των δημοσιονομικών μεγεθών.
«Οι Ευρωπαίοι συνεχίζουν να αψηφούν την οικονομική λογική και το κάνουν επειδή ανησυχούν για τις πολιτικές συνέπειες μίας ενδεχόμενης ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους» σχολιάζει, τασσόμενος στο πλευρό του Ταμείου.
Ο ειδικός παραδέχεται πως η διαγραφή χρέους μπορεί να είναι δύσκολη και να εγείρει το θέμα της αδικίας, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις, η άρνηση διαγραφής είναι πιο επιζήμια. Τόσο η Ευρώπη όσο και το ΔΝΤ γνωρίζουν πως η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και πολύ καιρό σε αυτό το στάδιο, γεγονός που καθιστά τη χώρα μια μόνιμη «κηδεμονευομένη» της Ευρωζώνης που δεν αποδέχεται αυτή την κατάληξη, αλλά δείχνει ανίκανη να δράσει.
Με τους πιστωτές να μην καταφέρνουν να συμφωνήσουν, η Ελλάδα έχει στερηθεί την επιπρόσθετη χρηματοδότηση που χρειάζεται για να δώσει τέλος στις εγχώριες καθυστερούμενες οφειλές και να ανταπεξέλθει στις πληρωμές του Ιουλίου. Στο μεταξύ, η ανάπτυξη για άλλη μια φορά «μαραζώνει», παρά την ευρύτερη ευρωπαϊκή ανάκαμψη. Για να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο, το ΔΝΤ συμβιβάστηκε αναβιώνοντας την πρακτική της «κατ' αρχήν» έγκρισης ενός χρηματοδοτικού προγράμματος.
Αυτή η «θεωρητική» έγκριση υπαινίσσεται την επικύρωση των προθέσεων μιας χώρας σε ό,τι αφορά στην οικονομική πολιτική από το Ταμείο, κάτι που μπορεί να «ξεκλειδώσει» περαιτέρω χρηματοδότηση. Αλλά το ΔΝΤ στην πραγματικότητα δεν προχωρά στην εκταμίευση των δικών του δανείων, εν αναμονή ενός πιο ικανοποιητικού αποτελέσματος, εν προκειμένου μιας ελάφρυνσης χρέους.
Ο οικονομολόγος τονίζει ότι πρόκειται για έναν βραχυπρόθεσμο συμβιβασμό που αναγνωρίζει το πολιτικό ημερολόγιο και τους περιορισμούς που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, βοηθά την Ελλάδα να αποφύγει την πτώχευση το καλοκαίρι και διαφυλάσσει τους πόρους του ίδιου του Ταμείου. Αλλά δεν είναι τίποτα παραπάνω από άλλη μια προσωρινή λύση -ουσιαστικά συνέχιση του γνωστού «παράτεινε και προσποιήσου» (extend and pretend).
Αν και το άμεσο πρόβλημα της χρηματοδότησης λύνεται, δεν γίνονται αρκετά για να μπει η Ελλάδα σε ένα ρεαλιστικό μονοπάτι για μεσοπρόθεσμη ανάπτυξη και χρηματοοικονομική βιωσιμότητα. Και παράλληλα η προσέγγιση αυτή κινδυνεύει να εκθέσει το Ταμείο σε ακόμη μεγαλύτερη πολιτική πίεση, δίνοντας έμφαση σε ουσιαστικά ερωτήματα σχετικά με την ομοιομορφία της συμπεριφοράς απέναντι στα κράτη-μέλη.
Με αυτόν τον συμβιβασμό, το ΔΝΤ δεν πρέπει να κάνει τίποτα αν πρώτα δεν ικανοποιηθεί τόσο σε ό,τι αφορά στην ελάφρυνση όσο και στα τεχνικά ζητήματα. Και αντί να δηλώσουν νικητές, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτόν τον συμβιβασμό ως το επόμενο βήμα στη χαλάρωση της όλο και πιο αβάσιμης στάσης τους στο θέμα του ελληνικού χρέους.
Όπως επισημαίνει ο οικονομολόγος στο σημείο αυτό, οι δύο πλευρές θα πρέπει στο μεταξύ να ξεκινήσουν μια προσεκτική ανάλυση προηγούμενων εμπειριών από προγράμματα που εγκρίθηκαν «κατ' αρχήν», αντί να τεθούν σε άμεση λειτουργία. Τέτοιου είδους προγράμματα μπορούν να αποδειχθούν καταλύτης και τρόπος χαλάρωσης των περιορισμών στην ανάπτυξη και στη χρηματοοικονομική βιωσιμότητα. Ο ειδικός εξηγεί πως δεν λειτουργούν ως αυτόνομες λύσεις, αλλά χρειάζεται να αποτελέσουν μέρος μιας εποικοδομητικής διαδικασίας.
Παρά μερικά εμπόδια κατά τη διάρκειά τους, μια σειρά τέτοιων προγραμμάτων τη δεκαετία του 1980 βοήθησαν να αποτραπούν πτωχεύσεις και κατέληξαν σε ουσιαστικές μειώσεις χρέους και υποχρεώσεων εξυπηρέτησης χρέους. Αυτά βοήθησαν οικονομίες της Λατινικής Αμερικής να αποκαταστήσουν την υψηλή ανάπτυξη και τη χρηματοοικονομική βιωσιμότητα. Λίγα χρόνια αργότερα, η διαδικασία αυτή επαναλήφθηκε επιτυχώς στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας για τις υπερχρεωμένες φτωχές χώρες.
Ο βραχυπρόθεσμος συμβιβασμός μεταξύ ΔΝΤ και Ευρώπης έρχεται μετά από μήνες έντονων συζητήσεων. Για χάρη στης Ελάδς, αναφέρει ο Ελ Εριάν, αλλά και για την αξιοπιστία των ίδιων των μελλοντικών τους συνεργασιών, θα πρέπει να δουν αυτή την περίπτωση ως ορόσημο για την τελική λύση της οικονομικής δυστυχίας της Ελλάδας, Οι Έλληνες έχουν περιμένει υπερβολικά και έχουν επίσης υποφέρει υπερβολικά, καταλήγει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου