Παράσχος, Λαμπράκης, Κόκκας, Βλάχος κ.τ.λ.

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ,

Παράσχος, Λαμπράκης, Κόκκας, Βλάχος κ.τ.λ.

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Χρήστος Μπολώσης

    Υποθέτω ότι πολλοί λίγοι θα βρεθούν να υποστηρίξουν ότι η δημοσιογραφία στην Ελλάδα, όπως πολλά άλλα πράγματα άλλωστε, βρίσκεται σήμερα σε ζηλευτά επίπεδα.

    Εκεί που κάποτε ασκούσαν το λειτούργημα ένας  Γ.Α. Βλάχος (ο περίφημος ΓΑΒ), ένας Δημ. Λαμπράκης, ένας Γεράσιμος Λίχνος, ένας Πανος Κόκκας, ένας Αθανάσιος Παράσχος, ένας Άδωνις Κύρου και τόσοι άλλοι, σήμερα βλέπουμε – πάντα βέβαια υπάρχουν οι φωτεινές εξαιρέσεις, που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα – κακέκτυπα των παραπάνω κολοσσών, που δυστυχώς πιστεύουν ότι είναι του ιδίου αναστήματος με τους προαναφερθέντες, τα οποία κακέκτυπα συχνά-πυκνά φιλονικούν μεταξύ τους «on camera» (και για όσους δεν καταλαβαίνουν τον όρο, σημαίνει «μπροστά στα μάτια μας»), και θεωρώντας τους εαυτούς τους εξουσία, απαξιώνουν εντελώς τους θεσμούς, χρησιμοποιούν αθέμιτα μέσα για την δόλια την «αποκλειστικότητα» (κρυφές κάμερες κ.λπ.), οδηγώντας πολλές φορές τα θύματά τους στην αυτοκτονία ή στην τρέλα (έχουμε αρκετά παραδείγματα).

    Και πάλι να ξεκαθαρίσουμε ότι οι γράφοντες και οι λέγοντες δεν είναι πάντοτε και οι ηθικοί αυτουργοί, αφού οι εργοδότες τους με τις περίεργες διασυνδέσεις  στο παραμικρό λοξοδρόμισμα από την γραμμή τους, τους δείχνουν την πόρτα της εξόδου και άντε μετά να βρεις δουλειά.

    Από αυτή λοιπόν την κατηγορία των δημοσιογράφων (ή «δημοσιογράφων»), δεν θα πρέπει να περιμένει κανείς αντικειμενικότητα και αυτό που λέμε «δημοσιογραφική δεοντολογία».

    Έτσι διαβάζουμε στρεβλωμένες, κατά πως τους συμφέρει ή τους υπαγορεύουν, ειδήσεις, ανακριβείς δηλώσεις, ασεβή κείμενα με την ανόητη δικαιολογία ότι τα πάντα υπόκεινται σε κριτική (τα πάντα, πλην βεβαίως των δημοσιογράφων ή «δημοσιογράφων»).

    Έτσι η περίφημη ώρα των «Ειδήσεων των οκτώ», δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ποταμός τιποτολογίας, ασχετοσύνης και κοινοτυπίας. Είναι δε απελπιστική η έλλειψη πρωτοτυπίας, έτσι ώστε να μπορεί ο κάθε άσχετος (πόσο άραγε πιο άσχετος από αυτούς) να φτιάξει ένα δελτίο ειδήσεων, αφού, για παράδειγμα, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα μας βομβαρδίζουν με το πασίγνωστο κλισέ «Απλησίαστο κι φέτος το χριστουγεννιάτικο (πασχαλινό, καθαροδευτεριάτικο, δεκαπενταυγουστιάτικο, κατά περίπτωση) τραπέζι. 30% πιο πάνω οι τιμές από πέρσι» ή «Σάπια κρέατα στην αγορά» (εδώ, εμφανίζεται κατά παράδοση ο Πρόεδρος των κρεοπωλών της Βαρβακείου αγοράς και βάζει τα πράγματα στη θέση τους).

    Οι πιο ευφάνταστοι δε ρεπορτερίσκοι και ρεποτρτερίτσες, δημιουργούν και σκηνικό βγάζοντας και κάποιον «αγανακτισμένο πολίτη» του οποίου συνήθως η κοιλιά δεν χωράει στην μικρή οθόνη,  ο οποίος δηλώνει με στόμφο «όχι μόνο για αρνί (γαλοπούλα, λαγάνα, ταραμοσαλάτα και γενικώς τα πάντα όλα), δεν έχουμε  (προσέξτε τον πληθυντικό) λεφτά, αλλά θα την βγάλουμε με φακές», και μόλις κλείσει η κάμερα και  αφού εισέπραξε το κατά τον Άντυ Γούργουολ μερίδιο της διασημότητας, ρωτά την συνάδελφο του  Λάρυ Κίγκ, «πότε θα το παίξει;» και υπερήφανος ότι έκανε το καθήκον του έναντι την κακούργας κοινωνίας, που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα, ρίχνει και έναν πατσά σε παρακείμενο μαγέρικο. 

    Όλα αυτά βέβαια ασχέτως αν ανήμερα της γιορτής σε κάθε αυλή ψήνονται 1-2 οβελίες (γαλοπούλες, γαλατόπιτες και γενικώς τα πάντα όλα).

    Άλλο φοβερό ρεπορτάζ που ξεχειλίζει πρωτοτυπία, είναι αυτό του Αυγούστου, που μιλάει για την έρημη Αθήνα συνοδευόμενο με εικόνες της Πανεπιστημίου και της Σταδίου. «Άδεια η Αθήνα και γεμάτες οι παραλίες και τα νησιά»,  κραυγάζει η ρεπόρτερ συνάδελφος της Όπρα (τι φταίει αυτή η άμοιρη; Έτσι της είπαν να κάνει, έτσι κάνει). 

    Βέβαια δεν έχει  σημασία,  ότι η προηγούμενη ακριβώς είδηση, αναφερόταν στην κρίση που μαστίζει τον οικογενειακό προϋπολογισμό κ.λπ. κ.λπ.

    Και θυμόμαστε όλοι τον αστείο, που είχε γαντζωθεί σε εκχιονιστικό, για να δώσει ρεαλισμό στην περιγραφή του για την χιονοθύελλα ή την δύστυχη που είχε μπει μέχρι τη μέση στα χιόνια στην Κύμη.

Αλλά το σπουδαιότερο (και το πιο φαιδρό, ίσως όμως και πιο επικίνδυνο), είναι η πολυπραγμοσύνη των αφεντάδων της ενημέρωσης (ή «ενημέρωσης»).

    Αυτοί πια δεν είναι κοινοί άνθρωποι. Είναι πάνσοφοι, παντογνώστες και τα πάντα πληρούντες. Τι θέλετε; Για αεροπορικά δυστυχήματα; Ποιοι εμπειρογνώμονες και πράσινα άλογα. Αυτοί. Για πυρκαγιές; Ποιός Αρχηγός της Πυροσβεστικής και τρίχες. Τι ξέρει αυτός. Αυτοί. Για στρατιωτικές επιχειρήσεις; Ποιος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ και σαχλαμάρες. Αυτοί. 

    Αφού κάποιος από τους ειδήμονες αυτούς, γνωστός και μη εξαιρετέος στο στρατιωτικό ρεπορτάζ, κραύγαζε κάποτε, με αφορμή την έλλειψη μέσων δασοπυροσβέσεως και εγκαλούσε την Ηγεσία του Στρατού, αλλά και όλη την Κυβέρνηση, γιατί δεν διασκευάζονται 3-4 Ελικόπτερα Απάτσι σε μεταφοράς ασθενών για να λυθεί το πρόβλημα!!! Εγώ θα πρότεινα να διασκευασθούν και τα άρματα μάχης, έτσι ώστε να τους «κοτσάρουμε» και υδροφόρες για να μπορούν να συμμετέχουν στην δασοπυρόσβεση, αξιοποιώντας έτσι την αναρριχητική ικανότητά τους.