Τα βαθύτερα αίτια της (ανθελληνικής) γερμανικής προπαγάνδας

ΣΚΕΨΕΙΣ , ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΑΡΘΡΑ,

Τα βαθύτερα αίτια της (ανθελληνικής) γερμανικής προπαγάνδας

Ξεδιπλώνοντας την καλοκουρδισμένη μηχανή του νεο-γκεμπελικού αφηγήματος εναντίον της Ελλάδας

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Το έστειλε ο Γιάννης Κόντης

 Άρθρο της ομογενειακής εφημερίδας "Νέα Πρωινή" της Νέας Υόρκης-ΗΠΑ

Άρθρο του Σωκράτη Β. Σίσκου

Γερμανική προπαγάνδα με γαλλική μουσική υπόκρουση

Η «Ωραία Ελένη» και το ελληνικό δημόσιο χρέος

    Το 2014, στην κορύφωση της ελληνικής οικονομικής κρίσης, η όπερα του Αμβούργου ανέβασε στη σκηνή την θαυμάσια όπερα μπούφα «La Belle Hélène». Αυτή η οπερέτα του Ζακ Όφενμπαχ η οποία, από το 1864 που πρωτοπαίχτηκε στο Παρίσι, αποτελεί μια από τις πλέον πολυσυζητημένες όπερες που προσελκύουν, μέχρι τις μέρες μας, το μουσικόφιλο κοινό πολλών θεάτρων σε όλη την Ευρώπη. Ο λόγος είναι πως συνδυάζει ένα πασίγνωστο σε όλο τον κόσμο μυθοποιημένο αρχαιοελληνικό ιστορικό γεγονός το οποίο υπήρξε η αιτία του τρωικού πολέμου, με μια εκπληκτική σε ζωντάνια και μπρίο μελωδική μουσική. Οι παραστάσεις αυτής της όπερας, με μια σκωπτική και εύθυμη, μια «μπούφα» (ευτράπελη, κωμική,  αστεία)  παρουσίαση  των  ιστορικών  γεγονότων,  άφησαν  εποχή  στο  παρισινό θέατρο Σατλέ (Théâtre du Châtelet). Ιδιαίτερα εντυπωσιακή ήταν η παράσταση του 2015 την  οποία  μετέδωσε  και  ο  αλλογερμανικός  τηλεοπτικός  σταθμός  TV  ARTE,  με  τις αρχαιοελληνικές αμφιέσεις των ηθοποιών/τραγουδιστών και στο ρόλο της Ωραίας Ελένης την πανέμορφη γαλλίδα σοπράνο Gaëlle Arquez.

    Η παράσταση στην όπερα του Αμβούργου δεν θα μπορούσε, από πλευράς μουσικής μελωδίας και θεάματος, να συγκριθεί με τις διάφορες παραστάσεις του θεάτρου Σατλέ. Οι ισχνές φωνητικές ικανότητες των πρωταγωνιστών και με μια Ελένη  που θα μπορούσε να είναι η γιαγιά της Ελένης της Σπάρτης, αποτελούσαν δυσμενή κριτήρια για την αξιολόγηση της ποιότητας της παράστασης. Όμως, ο σκηνοθέτης είχε προσαρμόσει τα δεδομένα του έργου σε μοντέρνα και σημερινά σκηνοθετικά στοιχεία, παρουσιάζοντας π.χ. τον μάντη Κάλχα ως πλοίαρχο του καραβιού «Jupiter» (Δίας), του οποίου το κυρίως κατάστρωμα και τα  δυο  υπερκαταστρώματα  αποτελούσαν  τους  υποτιθέμενους  χώρους  των  βασιλικών ανακτόρων του Μενέλαου.  

    Αλλά ο σκηνοθέτης είχε και μια άλλη πιο σύγχρονη και επίκαιρη προσθήκη,  κάτι  σαν  την  απρόσμενη  «ατάκα»  στις  ελληνικές  θεατρικές  επιθεωρήσεις.

    Ελάχιστα λεπτά πριν από το τέλος της τρίτης και τελευταίας πράξης του έργου, ο Μενέλαος πείθεται  για  να  αφήσει  την  Ωραία  Ελένη  να  ταξιδεύσει  μόνη  για  τα  Κύθηρα  για  να εξευμενίσει τη θεά Αφροδίτη και να σωθεί η Ελλάδα από την καταστροφική της κατάρα. Ο βασιλιάς της Σπάρτης ρωτά «ποιος θα πληρώσει!» για τα έξοδα του ταξιδιού. Είναι μια ευρηματική προσθήκη του σκηνοθέτη, επηρεασμένη από τη μεθοδευμένη προπαγάνδα της καγκελαρίας  (με  τα  ελεγχόμενα  ΜΜΕ)  για  να πείσει  το  γερμανικό  λαό  πως  «όλα  τα οικονομικά βάρη για να σωθεί η Ελλάδα» τα είχε επωμισθεί η Γερμανία και ο γερμανικός λαός. Για λίγο επικρατεί σιωπή, οι τραγουδιστές μένουν ακίνητοι και η ορχήστρα δεν ακούγεται πλέον. Ο χώρος σκοτεινιάζει και εμφανίζεται η Άνγκελα Μέρκελ, ολόιδια με το γνωστό της σωματότυπο, με το ίδιο ντύσιμο και χτένισμα, να σπρώχνει ασθμαίνοντας ένα χειροκίνητο καρότσι οικοδομικών υλικών υπερφορτωμένο με ευρώ και να διασχίζει αργά τη σκηνή.  Τα  γέλια,  οι  φωνές  επιδοκιμασίας  και  τα  χειροκροτήματα  διαρκούν  αρκετά δευτερόλεπτα. Είναι στιγμές ενθουσιασμού για τους θεατές, γι’ αυτούς τους πνευματικά καλλιεργημένους και μουσικόφιλους γερμανούς πολίτες, οι οποίοι πίστευαν ακράδαντα πως με τη «γενναιοδωρία» τους έσωζαν την Ελλάδα (μια χώρα που δεν αξίζει τον οίκτο τους) από την καταστροφή.  Άλλωστε, όλοι γνώριζαν από την τηλεόραση και τις εφημερίδες τους, πως με τη αγνή και άδολη «βοήθεια σωτηρίας», επιτελούσαν ως καλοί χριστιανοί το ζημιογόνο γι’ αυτούς καθήκον της φιλανθρωπίας. Έχαναν τα λεφτά τους για να σώσουν τους Έλληνες τεμπέληδες από την ολοκληρωτική πτώχευση και τον αφανισμό!   Γι’ αυτούς δεν είχε καμιά σημασία που τα ευρωπαϊκά στατιστικά στοιχεία αποδείκνυαν πως οι Έλληνες εργάζονται περισσότερο απ’ αυτούς,  αλλά και ούτε πως «η βοήθεια» δινόταν τότε με τοκογλυφικό επιτόκιο.

    Η  καλά  οργανωμένη  προπαγάνδα  είχε  μελετημένα  διαχυθεί  και  στο  μικρότερο γερμανικό χωριό, με τρόπο και νοοτροπία γκεμπελικής μορφής. Αυτή η τακτική «της δημοσιογραφίας των γουρουνιών» (σύμφωνα με τη γνωστή ρήση του γερμανού πολιτικού Όσκαρ Λαφοντέν) αποσκοπούσε στο να πεισθούν οι γερμανοί πολίτες για τις υπερβολικά μεγάλες οικονομικές θυσίες τους, σε μια άδολη και αγνή προσπάθειά τους να σώσουν από την πτώχευση «τους κηφήνες του Νότου» και κυρίως «τους τεμπέληδες Έλληνες».    

    Αυτή η πλύση εγκεφάλου απέδωσε άφθονους καρπούς. Το τονίζει στην ανοιχτή επιστολή του της 18 Ιουλίου 2015 «προς τους Γερμανούς φίλους του» ο Ντομινίκ Στρος-Καν. Προσπαθώντας να ερμηνεύσει τη «γερμανική λογική», σημειώνει πως «η Γερμανία είναι φυλακισμένη σε ένα απατηλό και ασυνάρτητο αφήγημα (παραμύθι) όσον αφορά στη λειτουργία της νομισματικής ένωσης, με ευρύτατη αποδοχή από τους πολιτικούς κύκλους και το γερμανικό λαό». Αυτή η ομοθυμία της πλειονότητας των Γερμανών να πιστεύουν με φανατισμό, χωρίς κριτική και συγκριτική έρευνα, στα προπαγανδιστικά επιχειρήματα των ηγετών τους, έχει βαθιές και μακρόχρονες ρίζες που εκφράζονται με την εθνικιστική πίστη για  ενότητα  ηγεσίας  και  λαού,  όπως  διατυπώνονται  στο  ποίημα  «Το  Τραγούδι  των Γερμανών» που έγραψε ο Χόφμαν φον Φάλερσλεμπεν το 1841 και από το 1922, σε μελωδία του Χάιντν, είναι ο εθνικός ύμνος της Γερμανίας. Βέβαια, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο η φράση από την πρώτη στροφή «Deutschland über alles» (η Γερμανία πάνω απ’ όλα) έχει αφαιρεθεί, αλλά ο αναγεννημένος παγγερμανισμός, μετά την επανένωση των δυο Γερμανιών και η οικονομική παντοδυναμία της ενιαίας Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ξύπνησαν πάλι σε ηγέτες και λαό «τα απατηλά και ασυνάρτητα αφηγήματα» με τα οποία πιστεύουν, όπως διατυπώνεται στις τελευταίες λέξεις του εθνικού τους ύμνου, πως και πάλι «θα ανθίσει το φως της ευτυχίας για τη γερμανική πατρίδα». Ας δούμε όμως πόσες θυσίες έχει υποστεί ο γερμανός πολίτης σε μια χριστιανική προσπάθεια της «Αγίας Καγκελαρίας» να σώσει την Ελλάδα από την καταστροφή!

    Από το γερμανικό μερίδιο στα δάνεια προς την Ελλάδα (για να σωθούν οι γερμανικές τράπεζες από τα τοξικά ομόλογα) οι ωφέλειες για τη γερμανική οικονομία ήταν πολλαπλές. Οι ελληνικές εφημερίδες έχουν κατά καιρούς δημοσιεύσει πληροφορίες πάνω σ’ αυτό το θέμα, αλλά επειδή ο αυτοενοχοποιημένος έλληνας αναγνώστης έχει υποστεί, από τους εγχώριους  «προσκυνημένους  φραγκολεβαντίνους»,  παράπλευρες  επιδράσεις  από  τη γερμανική προπαγάνδα και δεν εμπιστεύεται «τα ελληνικά επιχειρήματα», ας ανατρέξουμε σε ξένα ΜΜΕ. Η μεγάλης κυκλοφορίας γαλλική συντηρητική εφημερίδα «Le figaro» της 10 Αυγούστου 2015, δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο: «Η ελληνική κρίση ωφέλησε σε μεγάλο βαθμό τη Γερμανία» (la crise grecque a largement profité à l’Allemagne), με το οποίο γνωστοποίησε τα αποτελέσματα της έρευνας του γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (IWH) Λάιμπνιτς (Institut für Wirtschaftsforschung Halle-Leibniz). Τα στοιχεία που έφερε στο φως αυτή η έρευνα είναι συγκλονιστικά, αν συνυπολογισθούν και οι άλλες πολλαπλές ωφέλειες οι οποίες δεν υπήρξαν αντικείμενο της έρευνας, για τις οποίες θα μιλήσουμε στη συνέχεια. Σύμφωνα λοιπόν με το Ινστιτούτο IWH η Γερμανία είχε, από την αρχή της ελληνικής κρίσης και ως το 2015, παραπάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδος, το οποίο αντιπροσωπεύει το 3% του Ακαθάριστου Εθνικού της Προϊόντος. Η κερδοφορία  αυτή  προήλθε,  λόγω  της  μελετημένης  και  σκόπιμα  επιμηκυνόμενης κερδοσκοπικής αστάθειας που προκλήθηκε στις Αγορές, με συνέπεια τη στροφή των επενδυτών σε ασφαλή χρεόγραφα. Έτσι, τα γερμανικά ομόλογα εκδίδονταν με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο και φυσικά με μεγάλα κέρδη για τη γερμανική οικονομία. Αυτός είναι ένας από  τους  λόγους  που  η  Γερμανία  απέκλεισε  οποιαδήποτε  σκέψη  για  την  έκδοση Ευρωομολόγων.  

    Παράλληλα, η ευνοϊκή γι’ αυτήν νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με τα μεγάλα επιτόκια δανεισμού στις υπερχρεωμένες χώρες (και κυρίως στην Ελλάδα), διεύρυνε τα περιθώρια κέρδους της Γερμανίας αφού δανειζόταν φθηνά (σχεδόν δωρεάν) και δάνειζε ακριβά. Το γερμανικό ινστιτούτο τονίζει πως, με δεδομένο το ύψος της γερμανικής συμμετοχής στα δάνεια προς την Ελλάδα (ως και το 3ο μνημόνιο που λήγει το 2018 υπολογίζονται στα 90 δις ευρώ), η Γερμανία θα ήταν και πάλι κερδισμένη αν η Ελλάδα πτώχευε και δεν πλήρωνε  ούτε  ένα  ευρώ  από  τα  ποσά  που  έχει  δανεισθεί.  Όμως,  «οι  θυσίες»  του γερμανικού  λαού  από  τη  «βοήθεια  για  να  σωθεί  η Ελλάδα»  δεν  τελειώνουν  με  τις διαπιστώσεις του γερμανικού Ινστιτούτου. Οι εξαγορές ελληνικών κρατικών επιχειρήσεων και υποδομών σε εξευτελιστικές τιμές (ΟΤΕ, Αεροδρόμια, συμμετοχή στον ΟΛΘ κλπ), με δεσμεύσεις  στα  προαπαιτούμενα  των  μνημονίων  και  πιέσεις  για  γρήγορες αποκρατικοποιήσεις, απέφεραν κέρδη στη γερμανική οικονομία αλλά και έλεγχο βασικών τομέων της ελληνικής κρατικής μηχανής (επικοινωνίες, αεροδρόμια, λιμάνια). Σήμερα, στην εποχή  της  παγκοσμιοποίησης,  είναι  γενικά  αποδεκτή  η  άποψη  πως  όποιος  ελέγχει οικονομικά τις βασικές κρατικές και κοινωνικές δομές εξουσίας μιας χώρας, είναι και ο αφανής κυρίαρχος αυτής της χώρας, με επιρροή στη χάραξη της εθνικής της πολιτικής.

    Υπάρχουν  και  άλλα  μικρότερα  (για  την  Ελλάδα  όμως  τεράστια)  κέρδη.  Η  γερμανική εφημερίδα «Süddeutsche Zeitung» δημοσίευσε την πληροφορία πως, από τις υποτιμημένες αγορές ελληνικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (η οποία ενήργησε ως τοκογλύφος!)  τα  κέρδη  των  οποίων  διαμοίρασε  στις  εθνικές  κεντρικές  τράπεζες  των δανειστών, η Γερμανία κέρδισε άλλα 1,34 δισεκατομμύρια. Παρά τις υποσχέσεις (μετά από αρθρογραφίες  έγκυρων  οικονομολόγων  για  την  ανέντιμη  και  ανήθικη  βάση  τέτοιων ενεργειών) πως ένα μέρος αυτών των χρημάτων θα επιστρέφονταν στην Ελλάδα, ούτε η Γερμανία αλλά ούτε και οι άλλοι δανειστές φάνηκαν πρόθυμοι για την επιτάχυνση των διαδικασιών  επιστροφής.  Αυτού  του  είδους  η  κερδοσκοπία  προς  φίλους,  συγγενείς  ή «εταίρους»  στα  πλαίσια  της  κοινοτικής  αλληλεγγύης,  αποτελεί  τη  χειρότερη  μορφή ανεντιμότητας και τοκογλυφικής απληστίας. Διότι μια τέτοια πράξη, όπως τόνισαν και κάποιοι γερμανοί πολιτικοί, ενώ έχει μια επίφαση νομιμότητας είναι ανήθικη, απαράδεκτη και αντίθετη στην έννοια της εταιρικής αλληλεγγύης Υπάρχει  η  ελπίδα  πως  τελικά  θα  πραγματοποιηθεί  στα  επόμενα  χρόνια  κάποια διευθέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και μείωση των επιτοκίων δανεισμού. Με τα σημερινά δεδομένα και το συνολικό χρέος να φθάνει, από το 2014 και ως την αποπληρωμή του το 2030 στα 322 δισεκατομμύρια ευρώ, οι  τόκοι  ανέρχονται  σε  158,5  δισ.  Αν  υπολογίσουμε  πως  η  γερμανική  συμμετοχή αντιπροσωπεύει ποσοστό κάπως μεγαλύτερο από το μισό του συνόλου των χρεολυσίων, μπορούμε να υποθέσουμε πως, εκτός από τις προαναφερόμενες ωφέλειες, η Γερμανία θα εισπράξει ως το 2030 και άλλα 80 και παραπάνω δισ. από τόκους.

    Όταν η σωσίας της Μέρκελ περνούσε ασθμαίνοντας από τη σκηνή της όπερας του Αμβούργου  σπρώχνοντας  ένα  καρότσι  υπερφορτωμένο  με  ευρώ,  κανένας  γερμανός θεατής, αφιονισμένος από την προπαγάνδα της κυβέρνησής του, δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως αυτός ο πακτωλός των χρημάτων αρπάχτηκε, με μια τεχνητή κερδοσκοπική επιμήκυνση της ελληνικής οικονομικής κρίσης, από τις τσέπες των φτωχών Ελλήνων για να καταλήξει στο γερμανικό θησαυροφυλάκιο.