Τα λείψανα των ηρώων της ΕΛΔΥΚ θυμίζουν σε όλους την πληγή του 1974 που παραμένει ανοικτή

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ 

Τα λείψανα των ηρώων της ΕΛΔΥΚ θυμίζουν σε όλους την πληγή του 1974 που παραμένει ανοικτή

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Mignatiou.com

Το έστειλε ο Γιώργος Επιτήδειος

 Του Κώστα Βενιζέλου

    Το μεταγωγικό της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας C-130 προσγειώθηκε την περασμένη Παρασκευή στη βάση της Δεκέλειας, στο Τατόι Αττικής. Άνοιξε η ράμπα, στο πίσω μέρος του αεροσκάφους από το οποίο σε στρατιωτική πομπή μεταφέρθηκαν 17 μικρά φέρετρα σκεπασμένα με την ελληνική και την κυπριακή σημαία.    

    Το C-130 προερχόταν από την Κύπρο. Επαναπατρίσθηκαν τα λείψανα των 16 παλικαριών της ΕΛΔΥΚ και ενός ναύτη της ακταιωρού «Φαέθων» που βυθίστηκε από τους βομβαρδισμούς της τουρκικής αεροπορίας το καλοκαίρι του 1964. Στρατιωτικές τιμές και πολιτικοί λόγοι για τους ανθρώπους αυτούς που χάθηκαν σε ένα προδομένο πόλεμο. Αυτά είναι τα «επίσημα», τα «επιβαλλόμενα» και μικρής διάρκειας. Δεκαεπτά μικρά φέρετρα, που κουβαλούν μια ολόκληρη ιστορία.  Τους καθενός από τους πεσόντες χωριστά αλλά και του ελληνισμού γενικότερα.

    Η εικόνα παλεύει με τον χρόνο, λυγίζει ακόμη και εκείνους που δεν βίωσαν έντονα την εισβολή ή την έχουν καταχωνιάσει στο συρτάρι της λήθης. Δυο στρατιώτες ανά φέρετρο κρατούν ένθεν και κακείθεν και βαδίζουν αργά, όπως επιβάλλει το πένθιμο εμβατήριο.

    Σαράντα τρία χρόνια μετά, αναζητούνται ακόμη οι ψυχές αγνοουμένων. Αναζητούνται ομαδικοί τάφοι μετά «από αξιοποίηση πληροφοριών», που όσο περνά ο χρόνος λιγοστεύουν. «Φεύγουν» αυτοί που γνωρίζουν ή επιμένουν οι εν ζωή να κρατούν σαν σφραγισμένο μυστικό τα όσα ξέρουν για ομαδικούς τάφους, δολοφονίες, εκτελέσεις.   Εκταφές και διαδικασίες ταυτοποίησης βρίσκονται σε εξέλιξη. Σχεδόν κάθε εβδομάδα, στις μαύρες στήλες των κηδειών, στις εφημερίδες, εμφανίζονται δημοσιεύσεις για την ταφή λειψάνων. Νεανικές φωτογραφίες που συνοδεύουν τις αγγελίες κηδειών, με το ίδιο σχεδόν κείμενο «που δολοφονήθηκαν από τους Τούρκους… και «τα λείψανα ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA». Οι φωτογραφίες όπως ήταν τότε, που χάθηκαν  οι μέχρι πρότινος αγνοούμενοι.

    Οι περισσότεροι νέοι, με στρατιωτικά ή μη ρούχα. Με ένα χαμόγελο ανυποψίαστο για τη συνέχεια.

    Στα γρήγορα και ο υπολογισμός «εάν ζούσε θα ήταν σήμερα τόσων χρονών». Δεν ζει, βασικά οι περισσότεροι δεν έχουν ζήσει. Έπεσαν μαχόμενοι ή δολοφονήθηκαν από τους Τούρκους εισβολείς.

    Δεν χάρηκαν τη ζωή, δεν χάρηκαν τις οικογένειες τους. Κάποιοι δεν πρόλαβαν καν να κάνουν δικές τους οικογένειες.

    Μια βουβή θλίψη για το τελευταίο αντίο. Κλείνει μια πληγή, δεν κλείνει, ωστόσο, ο  κύκλος επειδή βρέθηκαν τα λείψανα τους. Ο πόνος, που μόνο οι συγγενείς σε μια μοναχική πορεία βίωσαν και κουβαλούν τέσσερις και πλέον δεκαετίες, παραμένει.  

    Οι κηδείες, οι τελετές, θυμίζουν το έγκλημα υπενθυμίζουν τη συνεχιζόμενη κατοχή, σε μια περίοδο που απομακρύνεται από τη μνήμη, καθώς άλλες είναι οι προτεραιότητες. Άλλες οι ανησυχίες σήμερα. Κάποιες εκ των πραγμάτων αναμενόμενες εν πολλοίς φυσιολογικές συνδέονται με την ( οικονομική και εθνική) επιβίωση κι  άλλες υπερβολικές, όπως στην υπερβολή ζούσαν οι περισσότεροι για χρόνια σε αυτό τον τόπο. Οι μεγαλομανίες λειτούργησαν ως λήθη. Σκεπάζουν  τα μεγάλα προβλήματα και επιλέγουν τα μικρά και επιδερμικά. Ο ατομικισμός καλύπτει τις αδυναμίες και αναδεικνύει τη μετριότητα. Σβήνει τη μνήμη. Οι κηδείες λειψάνων, ωστόσο, συνεχίζονται και θα υπενθυμίζουν την ανοικτή πληγή του ελληνισμού, τη συνεχιζόμενη κατοχή.