Η Ανατολική Μεσόγειος δεν είναι τουρκική λίμνη

ΣΚΕΨΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΑΡΘΡΑ

Η Ανατολική Μεσόγειος δεν είναι τουρκική λίμνη

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Το έστειλε ο Βασίλης Παζαρας

    «Η Ανατολική Μεσόγειος δεν είναι τουρκική λίμνη, αλλά λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού», τιτλοφορείται ανάρτηση του πρώην Υπουργού Άμυνας του Λιβάνου (2005-2008 και 2016-2019) Γιακούμπ Σαράφ, ο οποίος με «πύρινο», αλλά ουσιαστικό λόγο, καταφέρεται εναντίον της Τουρκίας και των προκλητικών της ενεργειών στην Ανατολική Μεσόγειο, υπερασπιζόμενος Ελλάδα και Κύπρο.

Ο Λιβανέζος Χριστιανός Ορθόδοξος πολιτικός γράφει σε σχετική ανάρτηση στο Facebook:

    «Πρόσφατα, η Τουρκία προχώρησε σε προκλήσεις και αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων τριών γειτονικών κρατών, της Ελλάδας, της Συρίας και της Κυπριακής Δημοκρατίας.

    Κατά τρόπο καταχρηστικό, που προδίδει τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησής της να δημιουργήσει εστίες έντασης σε ολόκληρη την περιοχή, η Τουρκία ανακοίνωσε σχέδια για μια έρευνα γεώτρησης σε μια περιοχή που δεν ανήκει στην διεθνώς αναγνωρισμένη ΑΟΖ της.

    Η ανακοίνωση ερευνών στον βυθό της Ανατολικής Μεσογείου δεν είναι μια μεμονωμένη τουρκική κίνηση.  Αυτό είναι το τελευταίο επεισόδιο μιας τακτικής επανειλημμένης επιθετικότητας που κάθε φορά γίνεται λίγο πιο επιθετική.

    Η ανακοίνωση της NAVTEX και – πάνω απ ‘όλα – η έξοδος του τουρκικού στρατιωτικού στόλου, προκειμένου να στρατιωτικοποιηθεί περαιτέρω η κρίση με την Ελλάδα, είναι μια συνειδητή κίνηση να επιβαρύνει την ατμόσφαιρα περαιτέρω, ειδικά σε μια εποχή που οι εντάσεις είναι σε υψηλό επίπεδο λόγω της μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.

    Η επιθετικότητα της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο δεν είναι νέο φαινόμενο και  καθίσταται όλο και πιο δύσκολο να περιοριστεί. Η διεθνής συγκυρία και μια πλήρως διαστρεβλωμένη αντίληψη των σχέσεων εξουσίας στην περιοχή, οδηγούν την Τουρκία να παραβιάζει το ένα σύνορο μετά το άλλο. Από τη Λιβύη στη Συρία, η Τουρκία είναι μια συνεχής πηγή αστάθειας.

    Ο υποτιθέμενος σταθεροποιητικός ρόλος της είναι μια κάλυψη, η οποία κρύβει τους πραγματικούς στόχους της Τουρκίας, την προβολή, δηλαδή, αυτού του περίεργου νεο-ομολογιακού οθωμανισμού, ο οποίος δεν είναι τίποτα άλλο από μια εθνικιστική ζάλη που δεν σχετίζεται με την πραγματικότητα με επερχόμενες κατακλυσμικές επιπτώσεις. Αυτός ο επεκτατισμός είναι παραβίαση του διεθνούς δικαίου και παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των άλλων χωρών της περιοχής.

    Η Τουρκία παραβιάζει τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, απειλεί την Ελλάδα, αποσταθεροποιεί τη Λιβύη, αλλά και τη Συρία και τελευταία, θέλει να παίξει ρόλο στον Καύκασο. Η Τουρκία εμφανίστηκε χωρίς πρόσκληση σε όλες αυτές τις περιοχές. Κανείς δεν ζήτησε την παρέμβασή της στη Συρία, ή τη Λιβύη και σίγουρα κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής όταν ο τουρκικός στόλος θέλει να ελέγξει την Ανατολική Μεσόγειο σαν να ήταν τουρκική λίμνη.

    Η Ανατολική Μεσόγειος δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ μια τουρκική λίμνη, απλώς και μόνο επειδή πολλές χώρες έχουν ίσα δικαιώματα σε αυτήν και είναι η μητέρα του πολιτισμού, της κουλτούρας και της φιλίας.  Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να μοιραστούμε στην Ανατολική Μεσόγειο, αυτός της καλόπιστης συνεργασίας, του διαλόγου και των αναγνωρισμένων αρχών παγκοσμίως.

    Επιπλέον, δεν υπάρχει ούτε μια πολυμερής ένωση ή οργανισμός που να χαιρετίζει την αναταραχή που έχει δημιουργήσει η τουρκική στάση στην Ανατολική Μεσόγειο τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς, η ρητορική καταδίκη των τουρκικών προκλήσεων από την ΕΕ, ή χώρες όπως η Αίγυπτος, η Γαλλία, η Γερμανία ή οι ΗΠΑ, δεν γίνεται αντιληπτή από την Τουρκία, όπως θα έπρεπε, αλλά ως ένδειξη ανοχής, ενθάρρυνσης ή ακόμη χειρότερα, αδυναμίας.

    Η Ελλάδα ως μέλος της ΕΕ είναι ένας κρίσιμος παράγοντας σταθερότητας στην περιοχή, μια γέφυρα μεταξύ της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής, των Βαλκανίων και της Ευρώπης και δεν έχει τίποτα να φοβάται από επιδείξεις εξουσίας και εκφοβισμού που δεν συνάδουν ούτε με το πνεύμα των καιρών ούτε με τις πραγματικές ισορροπίες. Όποιος προσπαθεί να μετατρέψει την περιοχή σε πεδίο πολεμικών αντιπαραθέσεων και ανισορροπιών είναι καταδικασμένος να αποτύχει άθλια.

    Η Ελλάδα, ο Λίβανος και η Κύπρος, σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, έχουν την αλληλεγγύη κάθε ειρηνικού έθνους στην Ανατολική Μεσόγειο και πέραν αυτής, επειδή έχουν μαζί τους την αδιαμφισβήτητη δύναμη του διεθνούς δικαίου, αλλά και την αποδεδειγμένη θετική συμβολή στη σταθερότητα σε όλα τα δύσκολα μέτωπα στην περιοχή. Και αυτό είναι κάτι που κανείς δεν πρέπει να ξεχνά».