ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ 2212

ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ 2212

Τα σχόλια με μπλέ γράμματα και σιέλ υπογραμμιση, όπου και αν υπάρχουν, είναι δικά μου.

Η ‘’ΕΝΔΕΚΑΔΑ’’ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

1)     ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ 136. Το χελιδόνι και τα πουλιά.

2)     Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΧΑΝΕΙ ΜΟΝΗ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

3)     Κι’ από δω ο Ντιντής!

4)     Η ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ

5)     Οι ηλικιωμένοι Βρετανοί «καταδίκασαν» τους νέους: Ψήφισαν Brexit.

6)     Το βαρύ παρελθόν μιας μικρής εκκλησίας στην καρδιά της Θεσσαλονίκης....

7)     Η Σφαγή του Δοξάτου ( 30/6/1913 )

8)     BREXIT ΒΡΕΧΕΙ

9)     Η μητρόπολη Ψαρών θα δίνει επίδομα 1.000 ευρώ για κάθε τρίτο παιδί.

10)  Μια ελληνική αγορά από ατόφιο χρυσάφι.

11)  Ο θησαυρός είχε κοσμήματα και 95.500 ευρώ σε χαρτονομίσματα των 500!...

12)  Ένας χρόνος capital controls. Οι συνέπειες.

13)  Δάνεια 900 εκ. ευρώ με υψηλότατο ποσοστό κινδύνου χορήγησαν οι τράπεζες σε ΜΜΕ....

14)  Συντάξεις Στρατιωτικών - Αγωγή για την υλοποίηση της Απόφασης του ΣτΕ  

15)  Δωρεάν προληπτικές εξετάσεις στην Θεσσαλονίκη

16)  ΕΤΕΡΟΧΡΟΝΙΣΜΕΝΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ( 30 ΙΟΥΝΙΟΥ )

ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ 136. Το χελιδόνι και τα πουλιά.

ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ

 ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ 136. Το χελιδόνι και τα πουλιά. 

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

     Μια φορά και ένα καιρό το χελιδόνι μάζεψε όλα τα πουλιά σε μία συνάθροιση και τους ανακοίνωσε την εξής πρόταση: να μήν εναντιώνονται στους ανθρώπους, αλλα να συνάψουν φιλία μαζί τους και να ζούν φιλικά στους ανθρώπους και κοντά σε αυτούς.

    Βγήκε τότε ένα άλλο πουλί και έκανε αντίθετη πρόταση:

"Και τί ανάγκη έχουμε τους ανθρώπους να τους έχουμε φίλους; Όλη η δύναμη τους εναντίον μας είναι το λινάρι, απο το οποίο φτιάχνουν τα νήματα των διχτυών που μας πιάνουν και μας παγιδεύουν. Προτείνω λοιπόν να τρώμε τους σπόρους τους λιναριού ωστε να μήν έχουν πιά να σπείρουν λινάρι και να μή μπορούν να μας πιάνουν".

    Τότε σχεδόν όλα τα πουλιά συμφώνησαν με τη δεύτερη πρόταση, πιστεύοντας οτι το λινάρι είναι όλη η αιτία των κακών για τα πουλιά. Έτσι, τρώγοντας το λινάρι και τους άλλους σπόρους που καλλιεργούν οι άνθρωποι, τα πουλιά παχαίνουν, γι' αυτό και οι άνθρωποι τα κυνηγούν για το κρέας τους και συχνά τα πιάνουν, παρόλο που προσπαθούν να φάνε όλους τους σπόρους του λιναριού, και όλα τα πουλιά φοβούνται τους ανθρώπους και πετούν μακριά απο αυτούς.

    Ενώ το χελιδόνι, επειδή είχε φιλειρηνική γνώμη, κατοικεί μαζί με τους ανθρώπους και κανείς δέν το βλάπτει.

Ελεύθερη απόδοση. Ανδρέας Μελεζιάδης

***************************************************************

Χελιδὼν καὶ ὄρνιθες

    Χελιδὼν ἐκκλησίαν τῶν ὀρνέων συναθροίσασα παρῄνει, φάσκουσα κράτιστον εἶναι τὸ μὴ προσκόπτειν ἀνθρώποις, ἀλλὰ φιλίαν συνθεμένους οἰκείως διακεῖσθαι πρὸς αὐτούς.

    Τῶν δὲ ὀρνέων τις τὰ ἐναντία τῇ χελιδόνι ἔλεγεν·

    Ἀλλὰ τὸ σπέρμα τοῦ λίνου μᾶλλον κατεσθίοντες ἀναλίσκωμεν καὶ ἀφανὲς ποιῶμεν, ἵνα μηκέτι ἔχωσι πλέκειν δίκτυα καθ᾿ ἡμῶν.

    Ἡ μὲν οὖν χελιδὼν ἀρίστην γνώμην ἔχουσα ἀκίνδυνος ἐγένετο ἐν ταῖς πόλεσι διατρίβουσα, καὶ ἐν ταῖς οἰκίαις τίκτουσα παρ᾿ ἀνθρώποις οὐδὲν ὑπ᾿ αὐτῶν πάσχει κακόν.

    Τὰ δὲ λοιπὰ ὄρνεα, ὡς μᾶλλον ὑπομείναντα κατεσθίειν τὸ σπέρμα, ὡς πάντων ὄντος τοῦ λίνου κακῶν αἰτίου, συμβαίνει λιπαρὰ γενέσθαι καὶ μάλα δικαίως ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων συλλαμβανόμενα δαπανᾶσθαι. 

    Οὕτως τε ταύτην τὴν κακογνωμοσύνην ὑπομείναντα, μετενόησε μὴ μετ᾿ ἀνθρώπων μένειν, ἀλλ᾿ ἐν ἀέρι πέτεσθαι..

Ο ΜΥΘΟΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΟΤΙ…

Οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων ὅσοι ἐν τοῖς βιωτικοῖς πράγμασι τῷ τῆς ἀγχινοίας βουλεύματι ἐχρήσαντο ἀκίνδυνοι διεφυλάχθησαν.

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΧΑΝΕΙ ΜΟΝΗ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ 

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΧΑΝΕΙ ΜΟΝΗ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Ν. Ι. Μέρτζος

    Επί μακρούς αιώνες έως σήμερα η Θεσσαλονίκη παραμένει ζωτική πόλη όλων των συνοίκων βαλκανικών Λαών. Κεντρική πύλη και κέντρο εμπορίου, ζωντανό Μουσείο κοινού πολιτισμού και προαιώνιο προσκύνημα της Ορθοδοξίας, εστία Πανεπιστημίων και ανοικτό παλίμψηστο του κοινού οθωμανικού παρελθόντος. Μπορούσε, συνεπώς, και προπάντων πρέπει ακόμη να μοιρασθεί αυτή η περίβλεπτη πόλη τα στρατηγικά πλεονεκτήματά της με την άμεση ενδοχώρα της, ώστε μόνιμα να υπηρετεί το κοινό συμφέρον όλων, να γίνει η μήτρα της ειρηνικής συμβίωσης και να ακυρώσει έμπρακτα όλα όσα στοίχειωσαν την Ιστορία των γειτόνων της και των πολιτών της. Την ιστορική ευκαιρία προσέφερε η κατάρρευση του κομμουνισμού. Η ευκαιρία εκείνη χάθηκε. Αλλά η γεωπολιτική κρατάει στο επίκεντρό της την επίζηλη πόλη.

    Το μικροελλαδίτικο Κράτος, φραγκοντυμένο και ανελλήνιστο, ουδέποτε θέλησε να διαχειρισθεί τέτοια γεωπολιτικά μεγέθη. Εξάλλου, τα Βαλκάνια παραμένουν έως τώρα Άγνωστη Χώρα και η Μακεδονία μόνον ευκαιρία πατριδοκαπηλίας στα κέντρα της Αθήνας που διαμορφώνουν πολιτική και κοινή γνώμη.  Ανακήρυξαν τη Θεσσαλονίκη ψευδεπίγραφα Μητροπολιτικό Κέντρο των Βαλκανίων και μετά την υπονόμευσαν. Αδίστακτοι προ του γελοίου οι κυβερνώντες τότε εκσυγχρονιστές ευρωπαϊστές εκόμπασαν ότι είχαν σχεδιάσει -στα χαρτιά- μια Θεσσαλονίκη «των 4 εκατομμυρίων κατοίκων». Αγνόησαν ότι οι κάτοικοι όλης της Μακεδονίας και της πρωτεύουσάς της είναι 2,5 εκατομμύρια! Για παρηγοριά -βρισιά πραγματικά- την ονομάζουν «συμπρωτεύουσα», «ερωτική πόλη» κι άλλα τέτοια χαζά.

    Ωστόσο, η Θεσσαλονίκη δεν τους χρειάζεται. Απαξιώνεται μόνη της ασυγκράτητη. Δίνει, βέβαια, κι ένα χέρι η «περήφανη αγροτιά» που αχόρταγη κάθε χρόνο κλείνει τους δρόμους και τα σύνορα προς το λιμάνι, τις επιχειρήσεις και την Ευρώπη.

    Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, πλήγμα απαξίωσης η αυτο-νέκρωση του λιμένος της επί ένα μήνα, όσο απεργούσαν οι λιμενεργάτες του, γιατί το θέλουν «δημοκρατικά» τσιφλίκι τους. Φοβούμενοι τις δικαστικές συνέπειες, την περασμένη Παρασκευή, ανέστειλαν την απεργία, αφού προκάλεσαν ζημίες 30 τουλάχιστον εκατομμυρίων ευρώ. Τα Σκόπια και η Βουλγαρία, είναι οι καλύτεροι πελάτες του λιμένος, τους οποίους οι λιμενεργάτες του εξαναγκάζουν τώρα πια να στραφούν σε άλλα βαλκανικά λιμάνια. Νωρίτερα, έδιωξαν τη Σερβία και την Κίνα. Αδιαφορούν για το ότι έτσι διώχνουν και τα τεράστια κέρδη από τα οποία πληρώνονται. Σύνδρομο αυτοκαταστροφής.

    Η Κίνα επεδίωξε -και μπορούσε- να αναδείξει σε Πύλη όλης της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης το λιμάνι της Θεσσαλονίκης από όπου η Cosco διακινούσε τα κολοσσιαία εμπορικά φορτία της. Όμως οι λιμενεργάτες σε συμμαχία με ανάλογες αντιδραστικές δυνάμεις έστειλαν την Cosco δώρο στον Πειραιά, στο «Κράτος της Αθήνας», στο οποίο φορτώνουμε όσα δεινά προκαλούμε μόνοι μας.

    Το «Κράτος της Αθήνας» είναι το άλλοθι. Η Θεσσαλονίκη τα καταφέρνει να υπονομεύεται μόνη της μια χαρά-και δυο τρομάρες. Δεν έχει σχέδιο ούτε ενιαία Ηγεσία. Έχει μικρά καπετανάτα, «παράγοντες» και μαϊντανούς που τσακώνονται με γελοία επιχειρήματα και τυφλά συμφέροντα μόλις βρουν την πρώτη ευκαιρία.

    Θα είχε πολύ γούστο, αλλά δυστυχώς έχει πολλή πίκρα, η Ιστορία των χαμένων ευκαιριών που έγραψαν -και γράφουν- οι κοκορομαχίες των καπετανάτων της.

    Μετρό ή τραμ; Χαμός στο ίσιωμα. Αποτέλεσμα: ούτε μετρό ούτε τραμ.

    Μετρό. Μα πού; Ποιός; Και τα αρχαία; Άλλος χαμός. Έτσι το Μετρό ξεκίνησε το 1993 αλλά αποκλείεται να κυκλοφορήσει μετά τριάντα χρόνια, όταν στο Λεκανοπέδιο το Αττικό Μέτρο κυκλοφορεί από το 2004, επεκτείνεται συνεχώς και το δίκτυό του είναι ήδη 15 φορές μεγαλύτερο από όσο μένει ακόμη στα χαρτιά της Θεσσαλονίκης.

    Υποθαλάσσια αρτηρία ή βαποράκια; Βαθιά Θεολογία περί του γένους των Αγγέλων. Τελικά η υποθαλάσσια αρτηρία δημοπρατείται και το έργο ανατίθεται, αλλά τότε εγκαταλείπεται, γιατί κάποιοι τοπάρχες εγείρουν εμπόδια στην εκτέλεσή του. Αποτέλεσμα: ο εργολήπτης, συνιδιοκτήτης Μέγα τηλεοπτικού σταθμού, εισπράττει αποζημίωση δεκάδες εκατομμύρια ευρώ εις υγείαν των κορόιδων.

    Νέο σχέδιο και νέος καυγάς τα κορόιδα. Ναι ή Όχι; Να μεταφερθεί στα προάστια η Διεθνής Έκθεση και στον χώρο της να δημιουργηθεί Μητροπολιτικό Πάρκο; Αλλά τι σόι Πάρκο; Είκοσι χρόνια καυγάς δημιούργησε τελικά μια τρύπα στο νερό.

    Δημοτικό Μέγαρο. Γιατί εκεί και όχι αλλού; Γιατί έτσι κι όχι αλλιώς; Ευτυχώς, οι αφ’ υψηλού «εστέτ» και οι κάθε πικραμένοι έχασαν εδώ. Μιράκολο! Μιράκολο! Με τα χίλια-μύρια μαλλιοτραβήγματα η Θεσσαλονίκη απέκτησε Δημοτικό Μέγαρο πρώτη φορά μετά την απελευθέρωσή της. Εκεί εδρεύουν τώρα όσοι το πολέμησαν. 

    Το ίδιο έργο παίχθηκε και με την ανάπλαση της Νέας Παραλίας.

    Ανδριάντας του Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή. Νέα τρικυμία εν ποτηρίω. Όξος και χολή ξεχείλισε όταν ήγγικεν η ώρα να τιμήσει η Θεσσαλονίκη τον Αναμορφωτή της στον οποίον οφείλει τα πάντα σε όλα τα επίπεδα. Γιατί εδώ και όχι πιο μακριά; Ρεσιτάλ αχαριστίας και ιστορικής αμνησίας η Θεσσαλονίκη. Μας φταίει η Αθήνα;

    Ξενοδοχείο «Μακεδονία Παλλάς». Αλληλοσπαραγμός Σαλονικιών και όταν ήλθε η ώρα να αποκτήσει, επί τέλους, η Θεσσαλονίκη το πρώτο της μεταπολεμικό μεγάλο σύγχρονο ξενοδοχείο. Γιατί στη Νέα Παραλία και όχι αλλού; Εντάξει, αλλά όχι εδώ.

    Συσκέψεις, ειδικοί, ψηφίσματα, μελέτες, άρθρα, διαμαρτυρίες. Αλλά τότε υπήρχε ένας Καραμανλής και ήταν Αρχηγός. Περπατούμε στη Νέα Παραλία, τρέχουν πίσω του υπουργοί, «παράγοντες», Επιμελητήρια, ειδικοί καθηγητές, όλοι φορτωμένοι με φακέλους. Σταματάει κάπου κάποτε ο Αρχηγός, απλώνει γύρω-γύρω την ματιά του και λέει: «Ιδώ»! Φουντώνει ο ψίθυρος γύρω του, όλοι «εξηγούν», «τεκμηριώνουν» μα στέκονται σε απόσταση ασφαλείας. «Είπα. Ιδώ»! Και έγινε το ξενοδοχείο. «Ιδώ»!

    Διδάσκει άραγε κάποιους αυτή η Ιστορία των χαμένων ευκαιριών; Ποιός ξέρει!

    Ξέρουμε, όμως, πως η Ιστορία εκδικείται όσους την περιφρονούν.

Κι’ από δω ο Ντιντής!

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ 

Κι’ από δω ο Ντιντής!

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Χρήστος Μπολώσης

    Έβλεπα τις προάλλες στον υπολογιστή, την κλασική πλέον ταινία «Συνοικία το Όνειρο» 1961 σε σκηνοθεσία του Αλ. Αλεξανδράκη. Ταινία, από αυτές που λέμε του παλιού καλού Ελληνικού κινηματογράφου, «γυρισμένη» στις αρχές της δεκαετίας του ‘60.

    Εδώ να διευκρινίσουμε ότι δεν ήταν όλες οι ταινίες εκείνης της εποχής καλές. Ένα 20 με 30% ήταν πράγματι θαυμάσιες, γι’ αυτό και βλέπονται ευχάριστα μέχρι σήμερα (η μικρή μου εγγονούλα – 14 μηνών – εκστασιάζεται όταν βλέπει την Αλίκη να χορεύει την γατούλα με τη ροζ μυτούλα). Το υπόλοιπο ήταν για φτύσιμο. Κάτι προχειράτζες του κερατά. Το σενάριο γραμμένο στο γόνατο (γόνατο: το πλέον παραγωγικό σημείο του σώματος του Έλληνα…). Η φωνοληψία, που είχε γίνει εκ των υστέρων στη σιγουράτζα του στούντιο, για τα πανηγύρια (μερικές φορές μίλαγε ο Λαυρέντης Διανέλλος και ακουγόταν η φωνή του Φούντα!). Το μοντάζ, θα το ζήλευε ο μεγαλύτερος άλτης του άλματος εις μήκος, αφού οι σκηνές εναλλάσσονταν με εκπλήσουσα ασυναρτησία και αλτικότητα. Η ηθοποιία, μόλις που ξεπερνούσε παιδική παράσταση, για την 25η Μαρτίου.

    Με τον καιρό τα πράγματα φτιάξανε. Κυρίως με την εμφάνιση του φανατικού πολέμιου της προχειρότητας Φιλοποίμενα Φίνου και είχαμε αυτά τα μικρά αριστουργήματα, που ακόμα μας ψυχαγωγούν, από την μικρή πλέον οθόνη.
    Αλλά, ας αφήσουμε την ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου, ο οποίος έσβησε με τον θάνατο του Φίνου και ας επανέλθουμε στην ταινία που παρακολουθούσα.

    Σε κάποια στιγμή λοιπόν, εμφανίζεται μία παρέα νεαρών του λεγομένου «καλού κόσμου» πάνω σε ανοιχτό αυτοκίνητο, να περιμένει την πρωταγωνίστρια πτωχή μεν, τίμια δε (αυτό το τελευταίο μέχρι να μπει στο αμάξι) για να πάνε για διασκέδαση στην βίλλα (!) ενός εξ’ αυτών. Με την άφιξη της κοπέλας, γίνονται και οι απαραίτητες συστάσεις:

-Από δω ο Ντιντής, ο Κοκός και ο Λελές

-Από δω η δεσποινίς (μέχρι πότε άραγε;) Στεφανία.

    Η παρέα ξεκινάει με φωνές και τραγούδια και φθάνει στην βίλλα, όπου οι νεαροί σνομπάρουν μεν την φτωχή κοπέλα, δεν σνομπάρουν όμως διόλου την τιμιότητά της, η οποία σε λίγο, έχει καταχωρηθεί εις τα δέλτους της ιστορίας.
    Μα, θα μου πείτε, αυτά κάθεσαι και βλέπεις; Ε τι να κάνω, αφού όσο και να προσπαθούν οι καναλάρχες μας, τούρκικο σίριαλ δεν πρόκειται να δω.

    Το θέμα όμως είναι άλλο. Παρακολουθώντας την ταινία, κλασικό δείγμα του νεορεαλιστικού Ελληνικού Κινηματογράφου, μαύρες σκέψεις με ζώσανε. Όχι βέβαια για την ταινία. Αυτή, στην εποχή της, την ανακατωσούρα της την είχε κάνει.

    Βλέποντας λοιπόν αυτό το κοινωνικό χάσμα μεταξύ του Ντιντή, του Κοκού και του Λελέ αφενός και της (ας την πούμε έτσι) Στεφανίας αφετέρου, διεπίστωσα με τρόμο, ότι προς τα εκεί βαδίζουμε ολοταχώς, αν δεν έχουμε φθάσει κιόλας. Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, διαπιστώνεις ότι τα θηριώδη Ι.Χ. τύπου jeep, εξακολουθούν να υπάρχουν στους ίδιους αριθμούς, ενώ με σχεδόν γεωμετρική πρόοδο αυξάνουν οι άστεγοι και γενικώς οι «νεόπτωχοι», οι αυτόχειρες και οι πάσης φύσεως «Δημητρούλες».

    Στη γειτονιά μου, υπάρχουν δύο από τα πιο ακριβά εστιατόρια της Αθήνας. Κάθε βράδυ είναι γεμάτα και τα γύρω στενά τίγκα στις Μερσεντές, στις Μπεμβέ, στις Βόλβο και στις άλλες…δημοκρατικές δυνάμεις είναι.

    Δυστυχώς – και για να το σοβαρέψουμε λίγο - το υγιέστερο και παραγωγικότερο κύτταρο της κοινωνίας, η «Μεσαία Τάξη», δημιούργημα των τελευταίων ετών της δεκαετίας του ’60 και των αρχών αυτής του ‘70, έχει αρχίσει προ πολλού να μας αφήνει χρόνους. Η κλασική Ελληνική οικογένεια, ο στυλοβάτης και κύριος εκφραστής των παραδόσεων, των ηθών και των εθίμων της φυλής μας, έχει τεθεί υπό απηνή διωγμό και ξεδοντιάζεται μέρα με τη μέρα.
    Η μεσαία Ελληνική οικογένεια είναι αυτή που πήγαινε στα πανηγύρια, που μετεξελίχθηκαν σε φεστιβάλ του κερατά, απαξιώνοντας παραδόσεις αιώνων. Η μεσαία Ελληνική οικογένεια είναι αυτή που μάτωνε τη άγονη γη και την έκανε περιβόλι, μέχρι που κάποιοι ανακάλυψαν ότι μπορείς να πλουτίσεις πετώντας στις χωματερές τους χρυσούς καρπούς της με αντάλλαγμα μια γερή επιδότηση των…κουτόφραγκων.

    Η μεσαία Ελληνική οικογένεια στήριζε τον μικρό επιτηδευματία με το μπακάλικο, το μανάβικο, το ψιλικατζίδικο, το εμπορικάκι, την Ελληνική επιχείρηση, ώσπου κάποια μέρα αυτές μυστηριωδώς ή κάηκαν ή επτώχευσαν, για να έλθουν τα ξένα μεγαθήρια να μας ταΐζουν άλογο αντί για βόδι. Αλλά τέτοια βόδια που είμαστε, καλά να πάθουμε

    Τέτοιο διωγμό, ούτε οι απόγονοι του Σουλεϊμάν του μεγαλοπρεπούς δεν πέτυχαν. Βέβαια εννοούμε τους απογόνους από το 1453 μέχρι το 2009, γιατί οι μετέπειτα απόγονοι, βρήκαν πρόσφορο έδαφος μέσω των «Ελληνικών» καναλιών να αλώσουν ό,τι απέμεινε.

    Και τώρα;

    Ε, τώρα θα ακολουθήσουμε την μοίρα της Στεφανίας και - πού ξέρεις - μπορεί να βρεθεί κάποιο φτωχό πλην τίμιο και καλό παλικάρι, να μας βγάλει από το βούρκο…