Λέσχη και ευχές

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ    

Λέσχη και ευχές
Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ  ΜΠΟΛΩΣΗΣ Υποστράτηγος ε.α.

    Αναμφίβολα  εκείνη,  ήταν  μία  δύσκολη εποχή.  Ο  κόσμος  σχεδόν  πεινούσε. Έτσι, ήταν μάλλον λογική η εντολή, όπως ο Αξιωματικός Υπηρεσίας του Λόχου παρίσταται  στην  παρασκευή  του  ροφήματος, με  αυστηρή  εντολή  να  παρακολουθεί  αν ο μάγειρας

έριξε όλη την προβλεπομένη ζάχαρη  στο  καζάνι  ή  την  έκανε  αχταρμά για  να  την  πουλήσει  το  απόγευμα  στον μπακάλη  του  χωριού.  Γινόνταν  πολλά τέτοια τότε. Είπαμε η εποχή δύσκολη και ο φουκαράς ο μάγειρας εύρισκε ευκαιρία να γίνει μεγιστάνας εν μια νυκτί, κλέβοντας λίγα κιλά ζάχαρη.

    Πολύ γούστο είχε και η δοκιμή του συσσιτίου,  η  οποία  μάλιστα  αποδόθηκε  θαυμάσια  στην  ταινία  -  θρύλος  «Η  Αλίκη  στο Ναυτικό»,  όταν  ο  κυβερνήτης  του  αντιτορπιλικού Λάμπρος Κωνσταντάρας, δοκίμασε το συσσίτιο των ναυτικών δοκίμων, επιδοκιμάζοντας μάλιστα τον μάγειρα.

    Η  δοκιμή  του  συσσιτίου,    γεννούσε πολλά  ευτράπελα.  Συνήθως  συνέβαιναν δύο τινά:

    Πρώτη  περίπτωση:    Δεν  το  δοκίμαζες, διότι ξεχνιόσουν με άλλες ασχολίες, οπότε ακριβώς  εκείνη  την  στιγμή    τύχαινε  να έρθει  ο  διοικητής.  Εδώ  να  σημειώσουμε, ότι  ο  διοικητής  πάντα  ερχόταν  τότε  που δεν  έπρεπε.    Ποτέ  δεν  ήρθε  όταν  είχες ετοιμάσει  μία  υποδειγματική  εκπαίδευση με όλα εκείνα τα  αναγκαία που δεν ξέρω πόσο ωφελούσαν στην εκμάθηση των αντικειμένων, οπωσδήποτε όμως ή σε ανέβαζαν στα ύψη ή σε καταβαράθρωναν. Σε ρώταγε λοιπόν ο Διοικητής, αν το δοκίμασες,  του  απαντούσες  ότι  όχι,  διότι  κ.λπ. και  σε… κατσάδιαζε  αναλόγως,  διότι  δεν ενδιαφέρεσαι  για  τους  στρατιώτες  σου και  ενίοτε  άρπαζες  και  κανένα  «αναμνηστικό» να σε συνοδεύει στο υπόλοιπο του στρατιωτικού βίου σου.

    Δευτέρα  περίπτωση:  Το  δοκίμαζες  το εύρισκες  καλό  και  τσίμπα  τσίμπα  το… έτρωγες όλο. Οπότε πάνω στις τελευταίες πιρουνιές, νάσου τον πάλι τον κ. Διοικητή. Εσύ  πιά  είσαι  σίγουρος,  ότι  τώρα  θα  σε επιβραβεύσει  που  ενδιαφέρεσαι  για  το φαγητό  των  στρατιωτών  σου.  Όμως  το βλέμμα του, δεν σου αρέσει. Είναι συννεφιασμένο, έως ανταριασμένο. Κοιτάζει μια τον  σχεδόν  άδειο  δίσκο  και  μιά  εσένα, που  προσπαθείς  να  εισέλθεις  στα  μύχια της  ψυχής  του  κ.  διοικητού.  Σε  κάποια στιγμή, σου κάνει τη δολοφονική ερώτηση:

    «Δεν τρώς στη Λέσχη κ. Ανθυπολοχαγέ;».

    «Βεβαίως κ. διοικητά» απαντάς.

    «Και τότε, γιατί το έφαγες όλο το φαΐ;»…Αυλαία.

    Θα θυμάστε βέβαια τις ευχετήριες κάρτες, που μας έστελναν οι προϊστάμενοι για την εορτή σας. Οι μισοί Έλληνες αξιωματικοί, έχουν  «καμπάνες»,  διότι  δεν  απάντησαν στην  ευχετήρια  κάρτα  του  Στρατηγού  ή απάντησαν «κατά τρόπον απάδοντα…κ.λπ.», δηλαδή σε ακατάλληλο επιστολόχαρτο… Ωραίες ευχές μα την αλήθεια!…

    Καθώς  πλησίαζε  λοιπόν  η  χαρμόσυνη μέρα, που μαύρη νάτανε η ώρα, ελάμβανες μία επιστολή από την Μεραρχία. Παραξενεμένος και αρκετά ανήσυχος, που άνοιξες αλληλογραφία  με  τα  ανώτατα  κλιμάκια, την  άνοιγες  και  διάβαζες  «Ο  Στρατηγός σας εύχεται χρόνια πολλά δια την εορτήν σας». Ξεφυσάς  ανακουφισμένος («Άει στο καλό  και  τρόμαξα»)  και  την  βάζεις  στην άκρη.  Εκεί  όμως  στην  άκρη  έμεινε  για πολύ καιρό. Πόσο πολύ;  Τόσο όσο χρειάστηκε να λάβεις και την δεύτερη επιστολή, επίσης από την Μεραρχία. Εξοικειωμένος πιά, ανοίγεις με θάρρος την επιστολή και διαβάζεις: «Απόσπασμα Ημερησίας Διαταγής Αξιωματικών της Χ Μεραρχίας: Τον Ανθυπολοχαγό  Τάδε  του  564  ΤΠ,  τιμωρώ  δια 4ημέρου κρατήσεως, διότι δεν απήντησε, ως  όφειλε  εις  ευχετήριον  επιστολήν  του Στρατηγού Διοικητού, δια την ονομαστικήν του εορτήν».

    Αυτή  ήταν  η  μία  περίπτωση.  Η  άλλη, ήταν  να  πεις  στον  γραφέα  του  λόχου:

    «Πάρε αυτό τα γράμμα του Στρατηγού ρε και γράψε ένα «ευχαριστώ πολύ».  Ο γραφέας  το  έπαιρνε  εύρισκε  ένα  επιστολόχαρτο, από αυτά που χρησιμοποιούσε για να  αλληλογραφεί  με  τη  Μαιρούλα  (τότε βλέπετε δεν υπήρχαν τα e-mail) και έγραφε:

    «Ευχαριστώ πολύ πολύ δια τας ευχές σας».

    Του Στρατηγού δεν του πολυάρεσε αυτό και να ο «απάδων» τρόπος που λέγαμε.

    Και ξανά αυλαία.