14η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ: ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΝΘΥΜΗΣΗΣ

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ    

14η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ: ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ -  ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΝΘΥΜΗΣΗΣ

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Βασίλης Ναζλής

    Την ημέρα αυτή , μετά από πολυχρόνιες παλινωδίες αποφασίσθηκε από το ελληνικό κράτος να θεσμοθετηθεί νομικά ως ΜΕΡΑ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ. Ήταν το ελάχιστο οφειλόμενο στην ιστορική μνήμη, στην μικρασιατική μνήμη, ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.
    Η ΜΕΓΆΛΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΓΗ, με τους πανάρχαιους ελληνικούς τόπους της, ο χώρος αυτός που έδωσε ιστορία, που στο χώρο της δέχθηκε διαχρονικά κατακτητές, με την άνομη υπογραφή των ΜΕΓΑΛΩΝ, εκκενώθηκε από τους Έλληνες κατοίκους της και έμεινε δώρο και προσφορά στους τελευταίους κατακτητές της.
    Εκκενώθηκε από το ελληνικό στοιχείο, αλλά εκατομμύρια είναι οι ελληνικές ψυχές, που διαχρονικά και σε βάθος χρόνο που απωλέσθηκαν σωματικά, αλλά παραμένουν ως άυλες πνευματικές οντότητες στον μικρασιατικό ουρανό να διαλαλούν τα δίκαια μας και να ...διαφυλάσσουν την ΙΣΤΟΡΙΑ μας.
    Πριν 97 χρόνια, με ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες και ιστορικές συγκυρίες, οι Μικρασιάτες Έλληνες, ξεριζώθηκαν από τις πολυαιώνιες πατρογονικές εστίες στο βωμό πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, στο βωμό της δημιουργίας των εθνικών κρατών.
    Τα ιστορικά γεγονότα των ετών 1919-1922 ,είναι γνωστά λίγο ως πολύ και χιλιάδες βιβλία γράφηκαν και θα γράφονται. Χιλίαδες βιβλία γράφηκαν και από τους Μικρασιάτες εκείνους που τα βίωσαν, που βίωσαν την πολεμική λαίλαπα, που στο πέρασμα της έφερε το δάκρυ, τον πόνο, τον όλεθρο και τον θάνατο και στο τέλος τον αφανισμό της ιστορικής μας παρουσίας.
    Με την ευκαιρία αυτή θα σας μεταφέρω λίγα πράγματα που οι γενιές των μικρασιατών βίωσαν μέσα στις οικογένειες τους. Εκείνοι οι πρώτοι πρόσφυγες, οι συγγενείς μας, οι παππούδες και οι γονείς μας παιδιά τότε, μας μετέφεραν παραστατικά μέσα από τον "κινηματογραφικό" φακό της βιωμένης πραγματικότητας.     Μας αναπαραστούσαν όλα εκείνα που βίωσαν στο κορμί και στην ψυχή τους, πριν την μεγάλη έξοδο, πριν την μεγάλη φυγή προς το άγνωστο. Μας έλεγαν για τα πλούτια τους, στην πατρώα γη, αυτά που άφησαν εκεί και με μόνο κυριολεκτικά ένδυμα την γνώση του αφανισμού και του ολέθρου, ήρθαν στην πολυπόθητη ΠΑΤΡΙΔΑ ,αφού ... άφησαν την ΠΑΤΡΙΔΑ.
    Εμείς η β γενιά των προσφύγων εκείνων βιώναμε όλο το χρόνο τα ιστορικά διαδραματισθέντα στην μαρτυρική ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΓΗ και με την τόση γλαφυρή διήγηση νιώθαμε ότι συμμετείχαμε σε όλα που βιώσαν οι δικοί μας και φορτωνόμασταν ψυχικά τον σταυρό του μαρτυρίου τους βοηθοί τους στην πορεία προς τον ΕΘΝΙΚΟ ΓΟΛΓΟΘΑ.
    Σε μας που έχουμε μικρασιατική καταγωγή, δεν είχαμε σταματημό στο να μαθαίνουμε την εθνική μας ταυτότητα και τα πάθη των συγγενών μας. Δεν είχαμε ανάγκη την νομικά θεσμοθετημένη μνήμη, γιατί καθημερινά οι μεγαλύτεροι μας την μεταβιβάζανε, με καυτά δάκρυα στα μάτια με σωματικό ρίγος και ψυχική αναταραχή. Γνωρίζαμε τα πάντα από πρώτο χέρι και εκεί μας ορκίζανε να αναλάβουμε την υποχρέωση να τα σηκώσουμε στις ισχνές σωματικές και πνευματικές μας πλάτες, ώστε το παρελθόν μας να το κάνουμε παρόν και να το μεταφέρουμε δυναμικά στο παρελθόν. ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΓΕΝΌΜΕΝΟΥΣ.
    Αυτό κάνω και εγώ αυτήν την στιγμή με τις μικρές μου πνευματικές δυνάμεις.
    Αφιερώνω το παρακάτω πόνημα μου στην πρώτη εκείνη γενιά,που έφυγε με τον ενεργό πόνο και βάσανο για την ΠΑΤΡΙΔΑ, τον ιδανικό τους τόπο που κάθε ενθύμηση τους γέμιζε, ΠΟΝΟ ΔΙΑΡΚΗ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΜΑ    Α Λ Η Σ Μ Ο Ν Η Τ  Α!!

ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ
------------------------------
Πατέρα μου,
σκύψε πάνω στο βάθος της θάλασσας, εκεί θα δεις!!
Ο ιδανικός σου τόπος δεν χάθηκε, δεν ξεχάσθηκε.
Η θύμηση του θα σε παραπέμπει σε ικρίωμα,
η αχνάδα του μέσα στο φως θα φαίνεται
του σβυσμένου φεγγαριού,
σα σημάδι που αν δεν θέλεις δεν το ξεχωρίζεις,
σα δρόμο που οδηγεί στον ψυχικό μας πλέον τόπο,
ανάμνησης, απαντοχής και λύτρωσης,
σαν τόπο τραγικού νόστου, που σίγουρα,
τα μίση, οι φόνοι και τα πάθη δεν θα ζούνε
σε ατέρμονη ανταπόδοση.
Τα μάτια, δεν θα μεγαλώνουν στην αναπάντεχη φρίκη.
Το μυαλό όμως θα ζει γαντζωμένο σ'ένα σώμα,
στον τόπο της ιδανικότητας.
Εσύ,δε θα 'σαι σιωπηλός, δεν θα μένεις σιωπηλός
σε μιά μυθική Οδύσσεια, χωρίς ο νόστος να έχει τέλος,
με αναφορές σε πρόσωπα, τοπία,
αποσπασματικές εικόνες και καταστάσεις.
Σ'όλη σου την φθαρτή ζωή, στο νόστο σου,
θα σε περιμένουν νέα δεινά,
της εγκατάλειψης, του άγνωστου, του πόνου,
στη χώρα σου που πλέον ξέχασες,
πως ήτανε, πως θα 'θελες, πως βρήκες.
Οι οικείοι σου θαμμένοι σε άγνωστους ,
διασκορπισμένους τόπους, κοντά σου,
"μακρυά"  σου θα ναι!!
Τα πράγματα σου άλλοι διαφεντεύουν,
σε μία αναπαραγωγή βίας σε κύκλο.
Την μυγδαλιά π' αγάπησες δεν θα 'βρεις,
θα 'ναι από χρόνια ξεραμένη
και ο μιναρές στη γειτονιά σου σα κάμα φονική
στα στήθη σου θα μπαίνει με μανία.
Δίχως κραυγή με προσμονή θα δέχεσαι το μοιραίο.
Ο σαγηνευτικός σου τόπος δε θα 'ναι πιά δικός σου,
βέβηλα πόδια τον πατούνε μόνιμα
κι αμαρτωλά χέρια τρυγούνε τις ομορφιές του!!
Δροσιά δεν θα 'βρεις στα πλατάνια του,
τα δροσερά νερά του, κάρβουνα θα καιν΄τα σωθικά σου.
Ξένος είσαι, σε ξένους πλέον τόπους,
η δυστυχία σου, βαριά ασήκωτη,
δεν πρέπει να σε καταβάλλει όμως.
Μη ζήσεις πλέον σε κόσμους άχρονους και εξωπραγματικούς.
Ανέστιος την ζωή σου θα περάσεις "καθ' οδόν"
................ο κύκλος έχει κλείσει!!!
Πέτρες δεν θα χρειαστείς να κουβαλάς,
στου Σίσυφου σου το βουνό,
ο "ύπνος" σου πρέπει να έχει λυτρωμό!!
Νόμιμος κληρονόμος μη λογάς πως θα 'σαι στο τίποτε,
παράνομοι διεκδικητές τα καταπάτησαν όλα,
χωρίς ντροπή σ' όνειδος του κόσμου!!
Ζήσε λοιπόν στη ¨λησμοσύνη" σου,
τον τόπο σου δεν θα αναγνωρίσεις,
πέρασαν πλέον χρόνια ενενήντα επτά,
είναι όλα πεθαμένα!!
Τα θερισμένα κεφάλια, τα πεθαμένα χέρια,
τα μάτια είναι πλέον σκοτεινά,
το αίμα στέρεψε στο πότισμα της γης,
που άλλοι τώρα απολαμβάνουν.
Τον "πέτρινο" σου τόπο να θυμάσαι.
Πέτρωσαν τα χωράφια, πέτρινα τα ζώα,
ρυτιδιασμένα πέτρινα βουνά και κάμποι,
μαρμαρωμένα χαμόγελα,
μαρμαρωμένων εφήβων κορασίδων,
δεν περιμένουν το ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ
τους κούρασε, τους λύγισε η αναμονή,
κολώνες και αγάλματα και τρούλους εκκλησιών
και ερείπια μοναστηριών μόνο θα βλέπεις,
σε μία ανεξέλεγκτη δύναμη που πέρασε,
σε καταστροφική έκρηξη κι αφανισμό.
Ζήσε στη σκιά του "καραβιού", που αλλού σε μεταφέρει,
τα υλάγματα των λύκων δε θα 'κους!!
"Διεμερίσαντο τα ιμάτια αυτοίς και επ' αυτών
.......έβαλον κλήρον"!!~!

Υστερόγραφο
    Το παρόν το αφιερώνω στην μνήμη του Μικρασιάτη Έλληνα μακαρίτη πατέρα μου Ευστράτιο που 11 μηνών βρέφος, τον έφεραν οι συγγενείς μου πρόσφυγα ξεριζωμένο,που είχε καλή στράτα στην ζωή του και αποχώρησε στα 94 με την σκέψη της Μικρασιατικής πατρίδας που δεν γνώρισε μικρός αλλά ...πολύ αργότερα μεγάλος.