Υποχωρητικότητα και Κατευνασμός Πάνε Μαζί και Οδηγούν κατ' Ευθείαν στην... Ήττα

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ    

Υποχωρητικότητα και Κατευνασμός Πάνε Μαζί και Οδηγούν κατ' Ευθείαν στην... Ήττα

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://infognomonpolitics.blogspot.com

Δρ. Βενιαμίν Καρακωστάνογλου (*)

    Όταν ο κ. Κοτζιάς, πρώην Υπουργός Εξωτερικών, επέμεινε στην απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων και στην άρση του καθεστώτος των εγγυήσεων για το Κυπριακό, δέχθηκε θετικά σχόλια από πολλούς Έλληνες αναλυτές. Φυσικά δεν έκανε παρά το αυτονόητο και το ελάχιστο απέναντι στην Τουρκική θρασύτητα και την πολιτική των τετελεσμένων για 44 χρόνια. Η συνέχεια όμως των πολιτικών του πρωτοβουλιών στο Μακεδονικό ήρθε, σύντομα, να ανατρέψει τις όποιες θετικές εντυπώσεις είχε αποκομίσει, με την σύναψη της επαίσχυντης και βλαπτικής Συμφωνίας της Πρέσπας. Οι τεράστιες λαϊκές αντιδράσεις για την Μακεδονία και η δολοφονία του ηρωικού Κωνσταντίνου Κατσίφα, τον εμπόδισαν να προχωρήσει και σε άλλο ολίσθημα, με μία επίσης λειψή και επικίνδυνη συμφωνία με την Αλβανία του εθνικιστή Έντι Ράμα, σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, είτε ήταν οριστικά είτε όχι.

    Σήμερα, μετά την επεισοδιακή παραίτησή του, και αφού με προχειρότητα και ακαίρως άνοιξε θέμα μερικής μόνο επέκτασης της ελληνικής Αιγιαλίτιδας Ζώνης στα 12 ν.μ. στο Ιόνιο και όχι ταυτόχρονα και στο Αιγαίο, ενισχύοντας έμμεσα την πολιτική του casus belli της Τουρκίας, ήρθε πρόσφατα με δηλώσεις του στους Δελφούς, να πρωτοτυπήσει και να εντυπωσιάσει, επικίνδυνα όμως, εμφανίζοντας την Ελλάδα ως «μοναχοφάη» και την Τουρκία ως «αδικημένη» στην κατανομή θαλάσσιων δικαιωμάτων, κάνοντας μνεία του μεγάλου μήκους των ακτών της Τουρκίας που θα δικαιολογούσε πολύ πιο εκτεταμένες θαλάσσιες Ζώνες της στην Αν. Μεσόγειο, που περιορίζονται όμως σημαντικά από το σύμπλεγμα του Καστελόριζου. Πιθανώς να υπονοούσε (και πάντως μπορεί εύκολα να ερμηνευθεί και έτσι) και τα νησιά του Αιγαίου, ίσως και την Κρήτη και την Κύπρο...!

    Ο κ. Κοτζιάς, λοιπόν, θα πρέπει να προσέξει και να λάβει υπόψη του τα εξής:

        1.        Η Τουρκία είναι αποδεδειγμένα αναθεωρητική και επεκτατική δύναμη σε όλη την περίμετρο των συνόρων της (Κύπρος, Ιράκ, Συρία), από το 1973 στο Αιγαίο και προσφάτως με την ιδεοληψία της «Γαλάζιας Πατρίδας» και στην Αν. Μεσόγειο. Μια τέτοια πολιτική παραγκωνίζει προκλητικά το Διεθνές Δίκαιο, επιλέγει στόχους και μεθόδους με αυθαιρεσία που την βασίζει στην απειλή και στην χρήση βίας ή στην επίτευξη των επιθυμητών αποτελεσμάτων μόνο με την προβολή της ισχύος της, την οποία μεγεθύνει αναίτια ιδίως πρόσφατα και σε μη αναγκαία για την άμυνά της επίπεδα. Μία τέτοια χώρα δεν πρόκειται να μείνει ικανοποιημένη με λύσεις που υπακούουν στις δικαιϊκές ρυθμίσεις, έστω κι αν λόγω επιείκειας-ευθυδικίας της δοθούν, αυξημένα ωφελήματα. Δεν θα μείνει ικανοποιημένη αν δεν πάρει (με την απειλή της βίας ή άλλους έκνομους τρόπους) την «μερίδα του λέοντος», έστω και σταδιακά, έστω κι αν αυτό παραβιάζει κάθε δικαιϊκή πρόβλεψη.

        2.        Η Ιστορία το πιστοποιεί, ότι η Τουρκία:

·           Γενοκτόνησε τους Χριστιανικούς πληθυσμούς της, αφού επί Οθωμανών καταδυνάστευσε βάρβαρα, επί 4 έως 8 αιώνες, τους ταλαίπωρους υποτελείς της, επισφραγίζοντας το διαρκές έγκλημα με την φρικαλέα ανθρωποσφαγή της Σμύρνης.

·           Παραβίασε από την πρώτη στιγμή την Συμφωνία της Λωζάνης, καταληστεύοντας, εκδιώκοντας και εξοντώνοντας, με μύριους δόλιους τρόπους,τους Ρωμιούς της Πόλης- Ίμβρου-Τενέδου, που τους κατάντησε μία χούφτα γερόντων, σκιά της εύπορης και πολιτιστικά κυρίαρχης Κοινότητας των 280.000 του παρελθόντος (1942, 1955, 1964, 1965, και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό...).

·           Το 1964-1965 βομβάρδισε την Κύπρο και το 1974 κατέλαβε με τον Αττίλα το 37% του εδάφους της και επί 45 χρόνια συνεχίζει την παράνομη κατοχή, επιδιώκοντας να ελέγξει μελλοντικά και τον ελεύθερο νότο.

·           Από το 1973 παραβιάζει και διεκδικεί την Ελληνική Υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο και, αρνούμενη δικαστική επίλυση, απαγορεύει από το 1994 την απόλαυση απόλυτα νομίμων θαλάσσιων δικαιωμάτων στη χώρα μας με την απειλή πολέμου, και από το 1996 διεκδικεί τις βραχονησίδες του Αιγαίου και κατοικημένα νησιά του Αρχιπελάγους μας, μέχρι τα νότια και βόρεια παράλια της Κρήτης!

·           Στηρίζει τους ανθελληνικούς «μεγαλοϊδεατισμούς» Σκοπιανών και Αλβανών και υπονομεύει τα ελληνικά συμφέροντα όπου τα συναντήσει..!

·           Διεκδικεί ρόλο Περιφερειακής και Παγκόσμιας Υπερδύναμης με γιγάντιους επιθετικούς εξοπλισμούς και παίζει εκβιαστικά «πόκερ» μετά Δύσης, Ρωσίας και Ισλαμικού κόσμου.

        3.        Οι παραπάνω υπενθυμίσεις για τον «φωστήρα» της εξωτερικής πολιτικής, που αν γνώριζε στοιχειωδώς Θουκυδίδη και σύγχρονη Θεωρία Διεθνών Σχέσεων, και την περιπτωσιολογία της εφαρμογής τους, θα έπρεπε να μην δίνει επιχειρήματα, με τις επιπόλαιες δηλώσεις του, στην μαξιμαλιστική και επιθετική Τουρκία. Και αντί να εισπράττει ευχαριστίες και επαίνους από τον Τουρκικό Τύπο, για τον ενδοτισμό του, θα έπρεπε, ως Υπ.Εξ., να είχε μεριμνήσει να διασφαλίσει μία ασφαλή και συμφέρουσα για την Ελλάδα Συμφωνία με τα Σκόπια, που θα ενίσχυε το εθνικό μας γόητρο και την διεθνή μας ακτινοβολία με μία διαπλωματική νίκη απέναντι σ’ ένα μικρό και αδύναμο Κράτος, το οποίο όμως τελικά θριάμβευσε εναντίον μας, με τον «αυτοχειριασμό» μας της Συμφωνίας της Πρέσπας, με αρχιτέκτονά της τον κ. Κοτζιά! Επίσης, ως μέλος του ΚΥΣΕΑ θα έπρεπε να είχε μεριμνήσει για την αύξηση της αποτρεπτικής ικανότητας της Ελλάδας και διά της στρατιωτικής και διά της διπλωματικής ισχύος. Η τετραμερής συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο, την οποία επικαλείται ως έργο του, ξεκίνησε επί της προηγούμενης Κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, την οποία προφανώς έπρεπε να συνεχίσει και ο ίδιος! Και η ανάμιξη των Η.Π.Α. και της Γαλλίας αποτελεί απόρροια της πολιτικής του Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου που οδήγησε στον εντοπισμό των υποθαλάσσιων υδρογονανθράκων.

        4.        Ας μην ξεχνάμε και την υπονόμευση των Ελληνορωσικών σχέσεων για την οποία ευθύνεται με τις άκριτες και (τουλάχιστον) υπερβολικές απομακρύνσεις Ρώσων Διπλωματών από την Ελλάδα, που έπληξαν, σε μία ευαίσθητη περίοδο, τις σχέσεις μας με μία Υπερδύναμη, ίσως για να ολοκληρωθεί η ευθυγράμμιση της Ελλάδας με κελεύσματα Δυτικών Κέντρων, που οδήγησαν επίσης και στο «Βατερλώ» της Πρέσπας! Την «φωτιά» στις καλές (μετά τον Κων/νο Καραμανλή) Ελληνορωσικές σχέσεις έσπευσε να «σβήσει» ο κ. Τσίπρας, είτε «αδειάζοντας» τον πρώην συνεργάτη του, είτε εφαρμόζοντας μία πολιτική του τύπου «μια στο καρφί και μια στο πέταλο», αλλά προφανώς, έτσι ρισκάροντας σοβαρά ελληνικά συμφέροντα... Η ψυχρή υποδοχή της οποίας έτυχε, στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Μόσχα και οι πληροφορίες για ψυχρολουσία από τον Ρώσο Πρόεδρο, επιβεβαιώνουν την ζημία της Ελληνικής Διπλωματίας από τους παραπάνω ερασιτεχνικούς χειρισμούς! Η Ελλάδα, λόγω γεωγραφίας και ιστορίας-πολιτισμού, δεν έχει την πολυτέλεια να κόψει τους δεσμούς με την Μόσχα, ταυτιζόμενη μονομερώς με τις Η.Π.Α. και την (Γερμανική) Ευρώπη, που μόνο επιλεκτικά και με βάση το ίδιον συμφέρον τους στηρίζουν κάποιες ελληνικές θέσεις. Ακόμη και σήμερα με την κρίση στις Αμερικανοτουρκικές σχέσεις, δεν έχουν υπάρξει ακόμη χειροπιαστές ωφέλειες για την Ελλάδα απέναντι στις απειλές της Τουρκίας ή τους «βρυχηθμούς» και τις προκλήσεις της Αλβανίας και των Σκοπίων, με Αμερικανική, ΝΑΤΟϊκή ή Ευρωπαϊκή αποτελεσματική παρέμβαση. Το αντίθετο θα έλεγα!  Μόνον οι στρατιωτικές διευκολύνσεις στην Ελλάδα, χωρίς ουσιώδες πολιτικό και αμυντικό αντάλλαγμα, δείχνουν να ενδιαφέρουν τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, και μόνο τα αποθέματα υδρογονανθράκων της Κύπρου να προσελκύουν τις Δυτικές πετρελαϊκές εταιρίες, για καθαρά ενεργειακούς και οικονομικούς σκοπούς!

        5.        Και τώρα ας έρθω στο καθαρά νομικό επίπεδο του σχολιασμού των άκριτων και επικίνδυνων δηλώσεων του πρώην Υπ.Εξ. (με την ιδιότητά μου ως νομικού-διεθνολόγου με ειδίκευση στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας).

    Είναι βέβαιο ότι η Τουρκία εδώ και δεκαετίες έχει «κηρύξει τον πόλεμο» και προσπαθεί να ανατρέψει τον διεθνώς, εθιμικά και συμβατικά, καθιερωμένο κανόνα για την ισότητα των δικαιωμάτων των Θαλάσσιων Ζωνών των νησιών με τα αντίστοιχα δικαιώματα των ηπειρωτικών ακτών. Το άρθρο 121 §2 της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας (ΣΔΘ) του 1982, όμως, είναι σαφέστατο: Τα νησιά δικαιούνται και τις 4 Θαλάσσιες Ζώνες (Αιγιαλίτιδα, Συνορεύουσα, Υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ) που δικαιούνται και τα ηπειρωτικά παράκτια εδάφη. Μόνη εξαίρεση οι βράχοι που δεν μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση ή δική τους οικονομική ζωή, που δεν θα έχουν ΑΟΖ ή Υφαλοκρηπίδα (δηλαδή 200 ναυτικά μίλια). Άρα και αυτοί οι (ακατοίκητοι) βράχοι θα έχουν πλήρη Αιγιαλίτιδα και Συνορεύουσα Ζώνη (δηλαδή ως 24 ναυτικά μίλια γύρω τους)! Ο κανόνας αυτός μάλιστα δεσμεύει, ως εθιμικός, γενικής ισχύος, και τα Κράτη που τον καταψήφισαν και δεν συμφωνούν (παράνομα) με την εφαρμογή του, όπως η Τουρκία. Υπ’ όψιν ότι την ΣΔΘ την έχουν επικυρώσει περί τα 160 Κράτη, δηλαδή τα 4/5 της Υφηλίου.

    Το Καστελόριζο (Μεγίστη) μαζί με άλλα 11 μικρά νησιά-νησίδες (από την Ρω μέχρι την Στρογγύλη) θεωρείται ως κατοικημένο νησί και παράγει θαλάσσιες ζωές. Κατά μείζονα λόγο, το Αρχιπέλαγος του Αιγαίου (μέχρι τα Κύθηρα, Δυτ. Κρήτη και Ρόδο, Κάσο-Κάρπαθο, Ανατ. Κρήτη) με 120 περίπου κατοικημένα νησιά και περίπου 2000 βραχονήσια, έχει δεδομένα πλήρη δικαιώματα Θαλασσίων Ζωνών.

    Η (μικτή) αρχιπελαγική δομή επιβάλλει μάλιστα την ενότητα του νησιωτικού χώρου με την ηπειρωτική επικράτεια της χώρας μας, χωρίς την παρεμβολή ξένης κυριαρχίας ενδιαμέσως. Δηλαδή υπάρχει ευνοϊκή για την Ελλάδα «συναφής περίσταση» της τοπικής γεωγραφίας.

    Η χώρα μας έχει σχεδόν 16.000 χιλιόμετρα μήκος ακτών (ηπειρωτικών και νησιωτικών) δηλαδή όσες περίπου οι ακτές όλης της Αφρικής! Στο Αιγαίο μάλιστα οι ακτές μας είναι περίπου 4.5 προς 1 απέναντι στις Αιγαιακές ακτές της Τουρκίας. Με βάση τον κυρίαρχο παράγοντα στις θαλάσσιες οριοθετήσεις, δηλαδή το κριτήριο της αναλογικότητας των ακτών, το Αιγαίο κυριαρχείται από ελληνικές θαλάσσιες ζώνες. Και μόνο με την εφαρμογή του πλάτους των 12 ν.μ. της Αιγιαλίτιδας Ζώνης στο Αιγαίο το 71% περίπου θα ανήκει στην Ελλάδα, περί το 9% στην Τουρκία και το 20% στα Διεθνή Ύδατα (Ανοικτή Θάλασσα). Με την θέσπιση της ΑΟΖ (ή έστω την οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας), η Ελλάδα θα καλύψει και μεγάλο μέρος του 20% των Διεθνών Υδάτων του Αιγαίου, ενώ και η Τουρκία θα αυξήσει κατά τι την περιοχή της. Παρά την νέα αυτή κατανομή θαλασσίων δικαιωμάτων, δεν επηρεάζεται η ελεύθερη ναυσιπλοΐα και υπέρπτηση στο Αιγαίο, γιατί:

        α) Μέσα στην Αιγιαλίτιδα ισχύει το ισχυρό δικαίωμα αβλαβούς διέλευσης, ενώ

        β) εντός της ΑΟΖ ισχύουν τα ίδια δικαιώματα ναυσιπλοΐας-υπέρπτησης (εφόσον δεν εμποδίζουν τις οικονομικές χρήσεις της ΑΟΖ) και επιπλέον η ελευθερία τοποθέτησης υποβρύχιων σωληναγωγών για μεταφορά υγρών-αερίων και καλωδίων για μεταφορά ηλεκτρικού-ηλεκτρονικού σήματος και οπτικών ινών.

    Συνεπώς, ούτε ελληνική «λίμνη» καθίσταται το Αιγαίο, ούτε χάνει νόμιμα δικαιώματα η Τουρκία, πλην της μείωσης του χώρου που καταχρηστικά δεσμεύει για τουρκικές αεροναυτικές ασκήσεις, στην αυξημένη (στο μέλλον) έκταση της Ελληνικής Αιγιαλίτιδας Ζώνης. Και πάλι όμως παραμένει το 20% του Αιγαίου ως Διεθνή Ύδατα.

    Βεβαίως η Τουρκία στις περιοχές της Ελληνικής Αιγιαλίτιδας ή της ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδας δεν θα έχει δικαιώματα (ενδεχόμενων) υδρογονανθράκων (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) στο βυθό, και αλιείας-ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ή τεχνητών νησιών στα ύδατα. Πρέπει όμως να αποδεχθεί η Τουρκία, ότι, όπως στην Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, που της ανήκουν ως επικράτειά της, δεν εμπλέκεται η Ελλάδα ούτε επιζητεί αλλαγές συνόρων ή οικονομικά ωφελήματα, έτσι κατ’ αναλογία και η Τουρκία δεν δικαιούται ούτε να εμπλέκεται, ούτε να διεκδικεί, ούτε να επιδιώκει οικονομικά ωφελήματα, από τα Ελληνικά νησιά του Αιγαιακού Αρχιπελάγους. Εκείνη έχει 780.000 τετρ. χιλιόμετρα εκτάσεων και η Ελλάδα μόνο 132.000 τ.χ. Αλλά η Τουρκία δεν έχει, πλην ελαχίστων, νησιά στο Αιγαίο, ενώ η Ελλάδα έχει πλήρη κυριαρχία στα νησιά του Αρχιπελάγους του Αιγαίου και δικαιούται όλα τα παρεπόμενα θαλάσσια δικαιώματα απ’ αυτά. Η Διεθνής Νομολογία για θαλάσσιες οριοθετήσεις (δηλαδή οι δικαστικές αποφάσεις των Διεθνών Δικαστηρίων) έχουν μειώσει σε μερικές περιπτώσεις τις Θαλάσσιες Ζώνες κάποιων νησιών που κρίθηκαν ότι αποτελούν «ειδικές περιστάσεις» με βάση την «αρχή της ευθυδικίας», αλλά και αυτό παγίως ερμηνεύθηκε από τα Δικαστήρια ότι γίνεται χωρίς να συγκρούεται με το Δίκαιο ούτε να προηγείται αυτού (δηλαδή υπόκειται στο Δίκαιο, στις νομικές ρυθμίσεις (όπως π.χ. το άρθρο 121 §2 της ΣΔΘ). Και αυτές οι εξαιρέσεις δεν πρόκειται να ισχύουν βεβαίως σε συνθήκες νησιωτικού αρχιπελάγους!

    Συνεπώς αν η Τουρκία (και δυστυχώς φαίνεται και ο κ. Κοτζιάς) θέλει να αγνοήσει πλήρως το Δίκαιο και κατά το δοκούν να διανείμει (δηλαδή να διεκδικήσει αυθαίρετα) τις θαλάσσιες περιοχές, τότε ευρίσκεται εν αδίκω και εκτός πλαισίου νομιμότητας!

    Στο Αιγαίο η θέση της Ελλάδας νομικά είναι πανίσχυρη, μολονότι μία μικρή εφαρμογή ευθυδικίας στην οριοθέτηση δεν μπορεί να αποκλεισθεί, κυρίως αν το θέμα λυθεί δικαστικά, πράγμα που αρνείται όμως η Τουρκία ή θέτει απαράδεκτες προϋποθέσεις «πακέτου διαφορών» για εκδίκαση (για παράδειγμα η λεγόμενη «λύση των δακτύλων» με την όποια ενδεχόμενη παραλλαγή της).

    Στο Ν.Α. Αιγαίο και Ανατολικότερα, ενδεχόμενη οριοθέτηση με δικαιϊκούς όρους, θα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν απ’ την μία μεριά τις νότιες Τουρκικές ακτές, ως αφετηρία χάραξης μέσης γραμμής / ίσης απόστασης, και απ’ την άλλη τις απέναντι Ελληνικές ακτές της Ρόδου, της Καρπάθου, της Κάσου και της Ανατ. Κρήτης, και βέβαια του συμπλέγματος του Καστελόριζου, το οποίο παρά την απόσταση των 62 ν.μ. από την Ρόδο, ανήκει στα Δωδεκάνησα, τόσο νομικά (Συνθήκη των Παρισίων 1947 και Ιταλοτουρκικό Πρωτόκολλο 1932) όσο και γεωγραφικά.

    Εκεί, ένα Διεθνές Δικαστήριο θα ήταν ενδεχόμενο να μειώσει σχετικά την επήρεια του Καστελόριζου στις θαλάσσιες ζώνες (ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδα) όχι όμως να το αγνοήσει, ενώ δεν ισχύει το ίδιο για τις υπόλοιπες ελληνικές νησιωτικές ακτές, που προπροαναφέραμε.

    Συνεπώς, η θρασύτατη και χονδροειδής (χωρίς καμία βάσιμη νομική υποστήριξη) Τουρκική διεκδίκηση όλης της ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδας ανατολικά της Ρόδου (28ος Μεσημβρινός) και μέχρι την Αιγιαλίτιδα Ζώνη της Κύπρου στα Δυτικά, νοτίως δε μέχρι την μέση γραμμή μεταξύ Ελληνικής και Αιγυπτιακής ΑΟΖ, είναι απορριπτέα και εκτός πάσης πιθανότητας να γίνει αποδεκτή από την Ελλάδα και την Κύπρο.

    Μία αρχιπελαγική (μικτού τύπου) ευθεία γραμμή βάσης που θα ένωνε την ανατολικότερη ακτή της Κρήτης, την Κάσο, την Κάρπαθο και την ανατολική ακτή της Ρόδου, φαίνεται να αποτελεί την μόνη λογική αφετηρία για την χάραξη της μέσης γραμμής με τις Τουρκικές ακτές. Ταυτόχρονα, το Καστελόριζο, από την Ρω (Δυτικά) μέχρι την Στρογγύλη (Ανατολικά), μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία ενός τριγώνου ή ενός τετράπλευρου που θα εκτείνεται προς νότον με επέκταση προς ανατολικά και δυτικά (σε πλάτος και μήκος που θα αποφασισθεί πιθανότατα από Διεθνές Δικαστήριο), σύμφωνα και με το θετικό (για την Ελλάδα) προηγούμενο που δημιούργησε η Απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου του 1992 στην υπόθεση των δύο πλήρως απομονωμένων Γαλλικών νησιών Σεν Πιέρ και Μικελόν, που βρίσκονται σχεδόν μέσα σε Καναδικό Κόλπο, ενώ απέχουν 2.200 ν.μ. από τη Γαλλία. Σ’ αυτά αναγνωρίσθηκε ζώνη Υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ 24 ν.μ. δυτικά (δηλαδή προς την ακτή του Καναδά) και ζώνη-διάδρομος Υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ πλάτους 10,5 ν.μ. και μήκους 200 ν.μ. (δηλαδή μέχρι τα διεθνή ύδατα) προς νότον.

    Πρέπει επίσης να επισημάνω ότι η πάγια νομολογία των Διεθνών Δικαστηρίων σε υποθέσεις θαλάσσιων οριοθετήσεων, έχει αποκλείσει την εδαφική έκταση μίας χώρας (δηλαδή το μέγεθός της) ή την οικονομική της κατάσταση (π.χ. αναπτυσσόμενη ή φτωχή ή πλούσια) ως στοιχεία συνεκτιμώμενα για την κατανομή θαλάσσιων περιοχών κατά τις σχετικές οριοθετήσεις. Το μόνο καθοριστικό στοιχείο είναι η θαλάσσια πρόσοψή της, δηλαδή το μήκος των ακτών της. Αυτά προς γνώσιν για την γειτονική Τουρκία! Η έξι (6) φορές μικρότερή της Ελλάδα και η ακόμη μικρότερη Κύπρος δεν θα λάβουν αναλογικά μικρότερα δικαιώματα θαλασσίων ζωνών...!

    Το πρόβλημα είναι ότι η Τουρκία λειτουργεί εξωδικαϊκά και απόλυτα αυθαίρετα, προσπαθώντας να επιβάλλει λύσεις που την συμφέρουν, μαξιμαλιστικά μάλιστα (όπως και στην Κύπρο ή το Αιγαίο), μέσω της απειλής χρήσης βίας ή με μονομερείς κινήσεις στρατιωτικά υποστηριζόμενες, ώστε να εξαναγκάσει τους αντιπάλους / θύματά της να συμβιβαστούν με τις απαιτήσεις της!

    Συνεπώς, η μόνη απάντηση σ’ αυτή την πολιτική δεν είναι ο προτεινόμενος «κατευνασμός» του κ. Κοτζιά, ούτε η όποιας μορφής συνεκμετάλλευση, που για την Τουρκία με βάση τον μαξιμαλισμό της, στην Κύπρο και στο Αιγαίο, είναι της λογικής του 50-50%!  Όλα αυτά οδηγούν σταδιακά στην υποτέλεια και την «δορυφοροποίηση» στον ισχυρότερο και αυθαιρετούντα! Αντί να δίνουμε «αέρα στα πανιά» της Τουρκικής αυθαιρεσίας και του επεκτατισμού, με αποχή από την άσκηση νόμιμων δικαιωμάτων μας ή μοιρασιά τους μαζί τους, η λύση είναι μία: δραστική ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας και αποτροπής μας και επίδειξη αποφασιστικότητας στην υπεράσπιση αυτού που μας ανήκει, με την αξιοποίηση κάθε διεθνούς υποστήριξης, χωρίς όμως να βασιζόμαστε κυρίως στους άλλους (που σπανίως ήρθαν προς σωτηρία μας), αλλά πρωτίστως στην δική μας ικανότητα και αποφασιστικότητα.

 (*)       Διεθνολόγος, Λέκτορας Τομέα Διεθνών Σπουδών Νομικής Σχολής Α.Π.Θ.

            Πρ. Αντιδήμαρχος Θεσσαλονίκης και Πρ. Διπλωμάτης Διεθνών Οργανισμών στα Βαλκάνια.

            Μέλος Δ.Σ. της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.