Ο ΥΠEΡΟΧΟΣ ΜYΘΟΣ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙAΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ  

Ο ΥΠEΡΟΧΟΣ ΜYΘΟΣ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙAΣ

που εξηγεί γιατί η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί ποτέ από τον θάνατο

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Εφημερίδα «ΠΥΡΟΒΟΛΗΤΗΣ» ΙΑΝ-ΦΕΒ-ΜΑΡ 2019 ( Τεύχος 68 )

Eπιμέλεια: Πέτρος Μαρκόπουλος Αντγος ε.α.

    Ήταν κάποτε στη Θράκη, μια πανέμορφη πριγκίπισσα, η Φυλλίς, η οποία ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα. Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν όταν  το  καράβι  του  νεαρού  Αθηναίου Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία.

    Παντρεύτηκαν  αλλά  μετά  από  λίγο καιρό ο νεαρός Αθηναίος νοστάλγησε την πατρίδα του και η ερωτευμένη πριγκίπισσα μην αντέχοντας να τον βλέπει στεναχωρημένο, τον άφησε να γυρίσει πίσω και αν την αγαπούσε πραγματικά θα ξαναγύριζε και τότε θα ήταν πραγματικά και ειλικρινά δικός της.

    Έτσι και έγινε, και η ερωτευμένη   Φυλλίς  έμεινε  μόνη  να  περιμένει  τον εκλεκτό  της  για  χρόνια  ώσπου  μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της. Όμως οι θεοί που ήξεραν την ιστορία   της  την  μεταμόρφωσαν  σε  δέντρο  για να μπορεί να περιμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της. Έτσι η   ερωτευμένη  γυναίκα  δεν  πέθανε  αλλά έγινε το δένδρο που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας : η Αμυγδαλιά.

    Έλεγαν λοιπόν ότι μετά από χρόνια και όταν ο Δημοφώντας επέστρεψε στη Θράκη βρήκε την αγαπημένη του και πιστή γυναίκα, όχι περιστοιχισμένη   από μνηστήρες αλλά ένα ξερό δέντρο δίχως φύλλα στη μέση του παγωμένου τοπίου. Απελπισμένος και γεμάτος τύψεις αγκάλιασε τον κορμό της και τότε εκείνη πλημμύρισε ανθούς στη μέση   του χειμώνα νικώντας το θάνατο.

    Μια άλλη εκδοχή του μύθου για την αμυγδαλιά αναφέρεται ότι η Φυλλίς έμεινε πίσω περιμένοντας τον, στον τόπο της τελετής του γάμου της.   Τα χρόνια περνούσαν και ο Δημοφώντας δεν επέστρεφε. Απελπισμένη η βασιλοπούλα που τον έχασε για πάντα πήγε και κρεμάστηκε σ΄ ένα δέντρο. Το δέντρο κράτησε την ψυχή της κι από τότε δεν ξανά έβγαλε φύλλα ούτε άνθισε.

    Κάποτε με τα χιόνια του Γενάρη γύρισε  ο  γιος  του  Θησέα.  Σαν  έμαθε  τον τραγικό χαμό της αγαπημένης του πήγε, αγκάλιασε  το  δέντρο  και  αυτό  άρχισε να  βγάζει  τρυφερά  φύλλα  και  άνθη.  Η ψυχή  της  βασιλοπούλας  ένιωσε  χαρά με  το  γυρισμό  του  Δημοφώντα  μα  δεν ξαναπήρε  την  ανθρώπινη  μορφή  της. Έμεινε δέντρο και κάθε χρόνο το Γενάρη, στολίζεται με κάτασπρα λουλούδια.

    Έτσι η αμυγδαλιά, έγινε σύμβολο της ελπίδας, δείχνοντας ότι  η αγάπη   δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.

Λαογραφική  ιστορία  της αμυγδαλιάς

    Η   Αμυγδαλιά ήταν ένα νέο, πανέμορφο, ροδαλό κορίτσι. Η μητέρα της την αγαπούσε πολύ, φοβόταν όμως τις κρύες μέρες του χειμώνα να την αφήσει να βγεί έξω για να μην κρυώσει.    Γ ι ’ αυτό το χειμώνα την κλείδωνε στο δωμάτιό της. Μια μέρα όμως ο Βοριάς πέρασε έξω από το παράθυρό της, την   είδε και την ερωτεύτηκε. Πώς όμως θα ερωτεύονταν και αυτή το Βοριά; Τριγυρνούσε θλιμμένος έξω από το παράθυρό της. Ώσπου μια νύχτα σκέφτηκε να μεταμορφωθεί σε πρίγκηπα. Ο Βοριάς παρουσιάστηκε στην Αμυγδαλιά σαν όμορφος νεαρός άντρας και της ζήτησε αμέσως να παντρευτούν. Εκείνη μόλις τον αντίκρυσε, τον ερωτεύτηκε  και δέχτηκε την πρότασή του.

    Μια μέρα λοιπόν, που έλειπε η μητέρα της από το παλάτι, βγήκε έξω τρέχοντας και αγκάλιασε το Βοριά. Δεν άντεξε την παγωνιά και απ’ το κρύο του ξεψύχησε. Από τότε ντύνεται νυφούλα και δέχεται το άγγιγμα του αγαπημένου της Βοριά κάθε χειμώνα.

    Η αμυγδαλιά ανθίζει νωρίτερα από όλα τα δέντρα, μέσα στον Ιανουάριο ή Φεβρουάριο.  Παλιότερα θεωρούσαν πως αν η αμυγδαλιά ανθίσει τον Ιανουάριο ο χειμώνας θα συνεχιστεί βαρύς και με χιόνι και κρύο.