Τον κατσαπλιά κι αν τον πλένεις...

ΣΚΕΨΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΑΡΘΡΑ  

Τον κατσαπλιά κι αν τον πλένεις...

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://alexpanagisartas.blogspot.com

Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη

    Η Σία Αναγνωστοπούλου, αυτή η cult φυσιογνωμία, το είπε καθαρά, δεν κρατήθηκε, πως με τη Συμφωνία των Πρεσπών «ολοκληρώνουμε αυτό που άφησε στη μέση το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ».

    Σημειώστε πως στο Σύνταγμα της Βόρειας Μπανανίας του Σόρος, το οποίο δεν πολυάλλαξαν τελικά, υπάρχει άρθρο που αναφέρεται στον «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1943-1949». Ξέρετε πού αναφέρεται; Στο ΣΝΟΦ και το ΝΟΦ, τις δύο διαδοχικές κομιτατζίδικες οργανώσεις των βουλγαρόφωνων που παριστάνουν τους Μακεδόνες, οι οποίες συνεργάστηκαν με τον ΕΛΑΣ και μετά με τον «Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας», που ούτε δημοκρατικός ήταν ούτε Στρατός ούτε ελληνικός.

    Οταν έλεγα σε τηλεοπτικές συζητήσεις και έγραφα εδώ πως οι συριζαίοι εξοφλούν παλαιοκομμουνιστικά γραμμάτια στους εταίρους τους στην προδοτική χωριστική ανταρσία με στόχους τότε: α) την επιβολή σταλινικής κομμουνιστικής δικτατορίας στην Ελλάδα και β) την απόσπαση εθνικού εδάφους, της Μακεδονίας, και δημιουργία σοβιετικού «μακεδονικού» κράτους, οι αριστεροί χοροπηδούσαν ωρυόμενοι για «εμφυλιοπολεμική ρητορική» κ.λπ. Τώρα η Σία το είπε μόνη της η γυναίκα.

    Αφεριμ και η μούμια του Λένιν να μείνει άλιωτη να προσκυνάνε οι άνθρωποι τον μαϊμού προφήτη της ψευτοθρησκείας τους.

    Θα θυμίσω και μερικά πράγματα για να στανιάρουν οι σύντροφοι: Η Μάχη του Φαρδύκαμπου στην περιοχή της Σιάτιστας, 4-7 Μαρτίου 1943, ήταν μια λαμπρή νίκη του ΕΛΑΣ κατά των κατά πολύ ισχυρότερων σε αριθμούς ανδρών και βαρέων όπλων Ιταλούς. Λαμπρότερη κατά τη γνώμη μου και από τον Γοργοπόταμο, διότι οι νεκροί, τραυματίες και αιχμάλωτοι Ιταλοί ήταν πλήθος, σε μια μάχη που μάλιστα είχε χαρακτηριστικά τακτικού πολέμου και όχι ανταρτοπολέμου και με παλλαϊκή συμμετοχή των πολιτών των χωριών της περιοχής.

    Οι ηγήτορες της μάχης ήταν μόνιμοι και έφεδροι αξιωματικοί, που είχαν πολεμήσει στο αλβανικό μέτωπο, διοίκησαν υποδειγματικά τους αντάρτες τους και τους απλούς χωρικούς που προσέτρεξαν, συντρίβοντας τους Ιταλούς και πιάνοντας αιχμάλωτο σχεδόν ολόκληρο τάγμα με τον διοικητή του. 

    Μαντέψτε τι έγιναν οι περισσότεροι από αυτούς τους νικητές, τους πατριώτες Ελασίτες ηγήτορες, πώς ανταμείφθηκαν από το αφανές κόμμα που ήταν η αληθινή διοίκηση του ΕΑΜ; Τους εκτέλεσε το ίδιο το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, το κόμμα έβαλε υπεύθυνο στην περιοχή έναν σλαβόφωνο αυτονομιστή που ξεπάστρεψε τους καταξιωμένους αλλά ενοχλητικούς Ελληνες πατριώτες. 

    Ο ικανότερος διοικητής ανταρτών του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ ήταν ο Γιώργος Γιαννούλης, από το Επταχώρι Καστοριάς, γιος Μακεδονομάχου, έφ. αξιωματικός του Αλβανικού, δικηγόρος, που ως φοιτητής δούλευε στο γραφείο του Φίλιππου Δραγούμη. Κομμουνιστής μεν, αλλά διαφωνών με τη «μακεδονική» σαλάτα του Ζαχαριάδη και του ΚΚΕ. Οταν έφυγαν οι Γερμανοί, μια φάλαγγα Γιουγκοσλάβων ανταρτών, κυρίως ψευτομακεδόνων, με επικεφαλής τον Τέμπο, πήρε τη στράτα για τη Θεσσαλονίκη.

    Ο Γιαννούλης ανέφερε στον Ευριπίδη Μπακιρτζή, συνταγματάρχη του Ελληνικού Στρατού, απότακτο του Κινήματος του '35, πρόεδρο της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης, κάτι σαν «πρωθυπουργό» του βουνού και ζήτησε διαταγές. 

    Ο Μπακιρτζής ήταν στιβαρός άντρας, πολεμιστής των Βαλκανικών, της Μικρασιατικής Εκστρατείας και είχε χύσει αίμα για να απελευθερωθεί η Μακεδονία και να μείνει στην εθνική επικράτεια. Στην Κατοχή ξεκίνησε από την ΕΚΚΑ του συμμαθητή του Ψαρρού, μετά στην ΑΑΑ του Σαράφη και τελικά στον ΕΛΑΣ, όπου ήταν διοικητής της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας.

    Ο Μπακιρτζής λοιπόν, που είχε μπει μαζί με τον Βαφειάδη στη Θεσσαλονίκη, χωρίς να ρωτήσει την Κεντρική Επιτροπή, έδωσε εντολή και ο Γιαννούλης με τους άνδρες του χτύπησαν καθ’ οδόν τη σλάβικη φάλαγγα και τη διέλυσαν. 

     Ο Μπακιρτζής βρέθηκε νεκρός με μια σφαίρα στην καρδιά στην εξορία, στους Φούρνους Ικαρίας, στις 9 Μαΐου1947. Θεωρήθηκε «αυτοκτονία». Ο Γιαννούλης δολοφονήθηκε με εντολή του Γούσια από κάποιον Θησέα Σαρρή με εντολή Ζαχαριάδη στις 20 Αυγούστου 1948. Ο Βαφειάδης έβγαλε μια ανακοίνωση πως τάχα έγινε «στρατοδικείο», στην πραγματικότητα τον σκότωσαν στην άκρη ενός μονοπατιού. 

    Του φόρτωσαν την απώλεια του Κάμενικ, του Γκόλιου και της Μπάτρας, ενώ ο Γιαννούλης πολέμησε γενναία, αλλά μάταια. Οι λοκατζήδες και ο υπόλοιπος Στρατός απλά τους τσάκισαν. Μπορεί αιτία να ήταν ο φθόνος του ανίκανου Γούσια για τον Γιαννούλη, μπορεί, όπως κατέθεσε ο στρατηγός Κουμανάκος, που τον συνέλαβε αιχμάλωτο, αιτία να ήταν πως αφέθηκε ελεύθερος και μετέφερε στον Ζαχαριάδη προτάσεις ειρήνευσης, αλλά πάντως σημειώνω προς σκέψιν τα γεγονότα. Και οι δύο αντέστησαν στην πολιτική της αυτόνομης Μακεδονίας και δολοφονήθηκαν.

    Οι ΝΟΦίτες σλαβόφωνοι αυτονομιστές αποτελούσαν το 75% του ΔΣΕ όταν έπεφτε ο Γράμμος και είχαν εκπροσώπους στο Γενικό Αρχηγείο και «υπουργούς» στην ορεινή «κυβέρνηση» του Μάρκου. Ο δε Καπετάν Γιώτης (Χαρίλαος Φλωράκης) διοικούσε μεραρχία τέτοιων σλαβόφωνων, με την οποία κατέβηκε ως τη Ρούμελη, δολοφονώντας και τραυματίες στρατιώτες στο νοσοκομείο του Καρπενησίου, η οποία όμως αποσύρθηκε, διότι η παρουσία τους προκάλεσε την αντίδραση ακόμη και των άλλων ανταρτών.

    Και φυσικά, οι Ψαράδες Πρεσπών, όπου υπογράφηκε η ιταμή συμφωνία, δεν επιλέχθηκαν τυχαία. Εκεί, με την παρουσία του Ζαχαριάδη, έγινε το 2ο Συνέδριο των «Σλαβομακεδόνων» του ΔΣΕ κι εκεί συνεδρίασε η Ε΄ Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, που εξέδωσε τη διαβόητη απόφαση για τη «δικαίωση του μακεδονικού λαού», για την απόσπαση του εδάφους της Μακεδονίας και την ίδρυση σοβιετικού «μακεδονικού» κράτους.

    Αυτές ήταν οι θέσεις της Αριστεράς και στον Μεσοπόλεμο, που είχαν προκαλέσει κι εσωτερικές συγκρούσεις, γι’ αυτές τις προδοτικές θέσεις δεν δίστασε να δολοφονήσει και τους καλύτερους και γενναιότερους στις τάξεις της, γι’ αυτές ο λαός τους ονόμασε εαμοβούλγαρους, γι’ αυτές απομονώθηκαν από τον λαό και συνετρίβησαν από τον Εθνικό Στρατό σε μια πανστρατιά όλων των κομμάτων, από τη Δεξιά ως τους σοσιαλιστές. Αυτές τις θέσεις θέλουν να δικαιώσουν σήμερα με πολιτικά μέσα, καταχρώμενοι την πληρεξουσιότητα που τους έδωσε ο ελληνικός λαός με την ψήφο του.

    Γι’ αυτό πρέπει να ονομάσουμε τα πράγματα με το όνομά τους, να ανατραπεί η συμφωνία και να υποστούν οι αυτουργοί τις συνέπειες της προδοσίας. Ατίμωση και τουλάχιστον φυλακή.