Μια βραδιά στο Πρωτοκκλήσι

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ    

Μια βραδιά στο Πρωτοκκλήσι

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Εφημερίδα «ΠΥΡΟΒΟΛΗΤΗΣ» ΙΑΝ-ΦΕΒ-ΜΑΡ 2019 ( Τεύχος 68 )

Χρήστος Μπολώσης

    Πριν αρχίσουμε, να διευκρινίσουμε ότι η ιστορία μας δεν έγινε βράδυ, αλλά μας

αρέσει ο τίτλος διότι είναι πιασάρικος αφού μας θυμίζει το «Μιά βραδιά στο Λεβερκούζεν», που τραγουδάει ο  εθνεγέρτης βάρδος.  Αντιθέτως,  όσα  θα  διαβάσετε  παρακάτω, διαδραματίστηκαν ένα μεσημέρι (να κι’ άλλος τίτλος που μας θυμίζει τον  Σταμάτη  Κόκκοτα)  στο  Στρατόπεδο Σουφλίου,για όσους  δεν ξέρουν, κάπου στο 198...

    Ο ζωοκτόνος λοιπόν άνεμος του Πρωτοκκλησίου, που έλεγε κι’ ο  Ανδρέας  Μαυρογιαλούρος,  δεν  ήταν  μόνον  τέτοιος.  Με  την  άφιξη  νέου Στρατηγού στην περιοχή, είχε εισρεύσει και ένας άνεμος περίεργος.  Ολίγον ασυνήθιστος για τα μέχρι τότε  στρατιωτικά δεδομένα. Ο νέος Στρατηγός λοιπόν, καθιέρωσε νέες μεθόδους, ας τις χαρακτηρίσουμε λίαν επιεικώς «χαλαρώσεως», αλλά παραλλήλως και ασφυκτικής πιέσεως, στις Διοικήσεις των Μονάδων.

    Μάθαινε  επί  παραδείγματι  ο  Διοικητής  της  Μονάδος,  πάντα κατόπιν  εορτής,  ότι  ο  Στρατηγός  επισκέφτηκε,  εν  αγνοία  του,  το Φυλάκιο τάδε. Δεν είχε δικαίωμα να το κάνει ο Στρατηγός; Ασφαλώς και  είχε.  Όμως  θα  έπρεπε  να  ενημερώσει  τον  ίδιο  τον  διοικητή.  Αν δεν  του  είχε  εμπιστοσύνη,  τότε  πώς  θα  τον  εμπιστευόταν  στον πόλεμο;  Ας  είναι.  Οι  επισκέψεις αυτές  όμως,  σχεδόν  πάντοτε,  ξεστράτιζαν σε επικίνδυνες ατραπούς, αφού μεταβαλλόταν σε ξεψάχνισμα των απονήρευτων στρατιωτών, προκειμένου να μάθει σφάλματα και παραλείψεις  του  Διοικητού.  Οι  ερωτήσεις  έπεφταν  βροχή:  «Πόσες μέρες  έχεις  να  πάρεις  άδεια;».  «Σας  φέρεται  καλά  ο  Διοικητής σας;». «Από τον Δόκιμο έχετε παράπονο;». «Τι σας είπε ο Διοικητής για  την  επέτειο  του  πολυτεχνείου;».  «Το  φαγητό  σας  είναι  καλό;».

    Τέτοια  όμορφα,  τα  οπόια όμως  ήσαν εκ  του  πονηρού,  διότι  π.χ.  η χορήγηση ή όχι αδειών ήταν συνάρτηση πολλών παραγόντων (δύναμη φυλακίων, υποχρεώσεις μονάδος κ.λπ.), ενώ η δυνατότητες για παρασκευή «καλού φαγητού», ήταν σχεδόν ανύπαρκτες, αφού στρατιώτης με  ειδικότητα  μαγείρου  σπάνια  έφθανε  στο  Τάγμα,  το  οποίο  όμως είχε να επανδρώσει 7 και 8 μαγειρεία ( έδρα μονάδος) και 5 – 6 φυλάκια. Συνεπώς ο μάγειρας ήταν κάποιος στρατιώτης που απλώς του άρεσε να μαγειρεύει.

    Μετά την επιθεώρηση ινκόγκνιτο, ακολουθούσε αρχικώς τηλεφώνημα  και  εν  συνεχεία  διαταγή  προς  όλους,  με  τις  παρατηρήσεις του. Εδώ να διευκρινίσουμε ότι το τηλεφώνημα δεν ήταν κατ’ ανάγκη πάντα επιτιμητικό, αφού τις περισσότερες φορές τα πράγματα πήγαιναν  καλά.  Υπήρχαν  όμως  κι’  άλλες…  Μία  άλλη  συνήθεια  του μοντέρνου  στρατηγού,  ήταν  να  μαζεύει  όλους  τους  στρατιώτες  του στρατοπέδου  στο  ΚΨΜ  και  να  τους  μιλάει.  Αυτές οι  συγκεντρώσεις είχαν την ιδιαιτερότητα, ότι  απαγορευόταν  να  παρίσταντο στελέχη. Μόνο στρατιώτες. Και σ’ αυτές βεβαίως, γινόταν γενναίο «ψάρεμα» από  τον  στρατηγό,  που  προσπαθούσε  έτσι  να  μάθει  τι  γινόταν  στις μονάδες, παρακάμπτοντας όμως την φυσική ιεραρχία τους.

    Έτσι ήρθε και η σειρά του Στρατοπέδου να υποστεί την περίεργη αυτή  δοκιμασία.  Όλο  οι  στρατιώτες  στο  ΚΨΜ  και  οι  αξιωματικοί αποκλεισμένοι στα γραφεία τους…

    Ο στρατοπεδάρχης, εκλεκτός συνάδελφος, διοικητής άλλης μονάδος μου τηλεφωνεί (εγώ, διοικητής του Τάγματος Πεζικού) και με καλεί στο γραφείο του, για όση ώρα θα δίναμε εξετάσεις, σ’ αυτό το περίεργο τεστ.

    Τα λεπτά κυλούσαν μαρτυρικά, με τους αξιωματικούς να πηγαινοέρχονται  στα  γραφεία  τους  σχολιάζοντας.  Δεν  ακούγονταν,  αλλά από  το  βλέμμα  τους  και  τα  ειρωνικά  χαμόγελά  τους  καταλάβαινες πολλά.

    Σε μια στιγμή και ενώ είχαν περάσει σχεδόν 3 μαρτυρικά τέταρτα της ώρας, ακούγονται από το ΚΨΜ θυελλώδη χειροκροτήματα, πράγμα πρωτοφανές διότι, ως γνωστόν οι στρατιωτικοί δεν χειροκροτούν στρατιωτικούς, όμως του στρατηγού του άρεσε το χειροκρότημα.

    Όταν πέρασε η πρώτη έκπληξη, ο στρατοπεδάρχης γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει:

– Τώρα ή αποστρατευτήκαμε ή παραμένουμε στο στράτευμα.

Για την ιστορία, δεν αποστρατευτήκαμε…. Τουλάχιστον τότε.