Η σ υ ν ά ν τ η σ η

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ,

Η   σ υ ν ά ν τ η σ η

-Έσονται έτοιμοι-

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Π. Γιαννακόπουλος

Βρέχει με ορμή στον χώρο της συνάντησης,

όπου οι αστραπές αναπλάθουν τη μέρα του πολέμου

των κεραυνών συνηγορούντων ασμένως.

Έξαφνα ο τόπος  γέμισε φωνές,

κατάρες, ικεσίες και κλαυθμούς, με την οχλαλοή

να σκεπάζει το τραγούδι του υετού

Κάποιος μίλησε για εικονική πραγματικότητα

που η οδύνη των ζώντων για τη μη συμμετοχή τους στη μάχη

 και η απογοήτευση των νεκρών ηρώων

για τον πλημμελή σχεδιασμό της δημιούργησαν.

Όμως, να! ευθύς ως επετελέσθη η αναγνώριση,

ευθύς ως επετεύχθη η μετάγγιση του «είμαι» και του «θέλω»

κι έδυσεν ο ήλιος κι οι σκιές βυθιστήκαν

στον άχρονο κόσμο της αχλύος και της καταχνιάς,

προπομπό της επερχόμενης νύχτας,

ένα τεράστιο νυχτοπούλι μ’ ανοιχτές τις φτερούγες του

βάφτηκε κόκκινο

καθώς αντίκρισε το πρόσωπο του λυκαυγούς,

λίγο πριν χαθεί στο βάθος του χρυσοπόρφυρου ορίζοντα.

Τότε, ακριβώς τότε αναδύθηκαν χιλιάδες σταυροί

που άφησαν τα αποτυπώματά τους

στην πλαγιά της συνάντησης,

για να χαθούν αμέσως μετά,

όπως τα ιστία των καραβιών που διασχίζουν

την κυρτωμένη θάλασσα των ιδεών,

με ρότα χαραγμένη στη χάλκινη πλώρη τους.

…………………………………………………………………………..

Γερνά ο ήλιος τον κόσμο

και τα χωριά των λευκών σπιτιών μένουν ακατοίκητα.

Εκείνοι, οι προ ολίγον νέοι, ωρίμασαν πρόωρα,

μετά τη συμπορεία τους,

με τους γητευτές του τρόμου και των δεινών.

Ακλόνητοι φάνταζαν τώρα στις κλειστές πεποιθήσεις τους.

Τιτάνες, με τις φαρδιές τους πλάτες,

έτοιμοι και ικανοί να μεταφέρουν αγόγγυστα

τον όλμο, το πολυβόλο, τα πυρομαχικά.

Κι αγέρωχοι, με μια βαθιά αποφασιστικότητα στο πρόσωπο

χαραγμένη άπαξ δια παντός. Ωσάν τους ατάραχους ήρωες!

Κάποια στιγμή οι υψιπετείς νέοι ντύθηκαν

τις αστραφτερές πανοπλίες τους

κράδαίνοντας ενθουσιασμένοι τα βαριά τους δόρατα.

«Είμαστε έτοιμοι» βροντοφώνησαν…

Λίγο πριν χαθεί ο αποσπερίτης τα παλικάρια επέστρεψαν

τυλιγμένα στο φως και τη χρυσόσκονη 

που άδειασε εκείνος πάνω τους,

πριν βυθιστεί για σήμερα στο γαλάζιο τ’ ουρανού,

αναστρέφοντας τ’ ασημόχαλκα κάνιστρα

της δόξας και της τιμής.

Κι η ματιά τους μια δέσμη από ηλιαχτίδες

να δαμάζει τις εικόνες της ευψυχίας και του κλέους

που μόλις τώρα τους πρόσφεραν οι αθάνατοι

καθιστώντας τες για πάντα οδηγό και συμπαραστάτη τους

στους αγώνες της φυλής για τη γη, τον αέρα και τη θάλασσά μας.

Και το βήμα τους στέρεο και το βλέμμα τους αποφασιστικό,

μ’ ένα ανεπαίσθητο συνοφρύωμα

να ενισχύει τη σιγουριά της ευτολμίας τους.

Και οι παλάμες και τα στιβαρά τους χέρια ν’ αγκαλιάζουν

 τον ευλογηθέντα παλαιόθεν από τους θεούς χώρο των Ελλήνων.

Τίποτε, μα τίποτε δεν πρόκειται πλέον ν’ απολεσθεί

από αυτό που αποκαλείται Ελλάδα.