Μυθολογικά παραλειπόμενα που λογοκρίνονται λόγω του διεστραμμένου περιεχομένου τους!

ΜΑΖΕΜΕΝΑ ΑΠΟ ΔΩ ΚΙ ΑΠΟ ΚΕΙ 

Μυθολογικά παραλειπόμενα που λογοκρίνονται λόγω του διεστραμμένου περιεχομένου τους!

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://www.newsone.gr/

    Οι καιροί είναι δύσκολοι για δασκάλους, ιδιαίτερα όταν αυτοί πρέπει να εξηγήσουν στα σχολιαρόπαιδα της μέσης εκπαίδευσης τα καμώματα του Δία.

    Γιατί φαίνεται πως οι πρόγονοί μας αλλά και κάθε άλλος πρόγονος δεν μοιράζονταν τις σεμνότυφες ανησυχίες μας και τον άκρατο πουριτανισμό των κοινωνιών μας.

    Οι αρχαίοι μύθοι είναι εξάλλου ζωντανές διηγήσεις που πάλλονται από σεξ και κάθε είδους απολαύσεις, δίνοντας καλές πάσες στις κλασικές θρησκείες που ακολούθησαν.

    Πώς να περιγράψεις όμως σε παιδιά την ακόρεστη σεξουαλική δίψα του Διός, που δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου της ελληνικής μυθολογίας;

    Αλλά και στην Αίγυπτο να κοιτάξεις ή τη Ρώμη πάλι τα ίδια ακραία θα βρεις. Όχι ότι οι μυθολογίες των Βορείων πάνε πίσω και οι Νορμανδοί ξέρουν καλά τι λέμε. Σε κλασικό μύθο των λαών του ευρωπαϊκού Βορρά, για παράδειγμα, για να κάνει ο κατεργαράκος θεός Λόκι μια θηλυκή θεότητα να γελάσει, πέρασε ένα σχοινί σε μια κατσίκα, κατέβασε τα παντελόνια του και έδεσε την άλλη άκρη στα γεννητικά του όργανα, παίζοντας διελκυστίνδα με το ζώο!

    Η θεά έσκασε στα γέλια και όλα περασμένα ξεχασμένα…

Η αιγυπτιακή Δημιουργία ξεκινά με… αυτοϊκανοποίηση

    Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι διέθεταν αρκετές εκδοχές για τα πώς και τα γιατί της κοσμογονίας, ένας όμως μύθος ξεχώριζε ήδη από την εποχή του. Ξεκινά μάλιστα «βιβλικά», αν και συνεχίζει με τρόπο που σε κανένα σχολείο δεν θα περνούσε!

    Εν αρχή λοιπόν ην το χάος, μέχρι να εμφανιστεί τουλάχιστον ο πρώτος θεός, ο συμπαντικός Ατούμ, που δημιούργησε τον εαυτό του από τα αρχέγονα ύδατα του Νουν, όπως μας λέει η «Εννεάδα της Ηλιούπολις».   Το πώς μας ενδιαφέρει όμως εδώ! Βλέπετε η πρώτη αυτή αρχή ήταν ερμαφρόδιτη και είχε τα γυναικεία γεννητικά όργανα στο χέρι του. Έφτιαξε λοιπόν τους άλλους θεούς και διατυμπάνισε κατόπιν στην οικουμένη τον τρόπο που το έκανε. Ας τον ακούσουμε: «Ενώθηκα με το χέρι μου», είπε ο Ατούμ και ρίγησε η πλάση!   Κατόπιν έφτυσε από το στόμα του τους πρώτους θεούς κι έτσι ξεκίνησαν όλα.

    Η ανατρεπτική αιγυπτιακή μυθολογία δεν σταματά όμως εδώ. Μετά έρχεται ο Όσιρις που θα χάσει τελικά τον φαλλό του από ένα ψάρι! Βλέπετε στη μυθολογία της θεότητας, ο Όσιρις εγκαταλείπει κάποια στιγμή την Αίγυπτο και επιστρέφει, αν και δεν γίνεται ακριβώς δεκτός με τυμπανοκρουσίες. Ο κακός αδερφός του, ο Σετ, θέλοντας να του κλέψει τον θρόνο, του επιτίθεται με μερικούς ακόμα συνωμότες, τον κλειδώνουν σε ένα φέρετρο και τον πετούν στον Νείλο.

    Η γυναίκα του Όσιρι, η Ίσιδα, χρησιμοποιεί τις μαγικές της δυνάμεις για να τον βρει, αναγκάζοντας τον Σετ να της κάνει κομματάκι δυσκολότερο το έργο, γι’ αυτό και κόβει το σώμα του νεκρού Όσιρι σε 14 κομμάτια και τα διασκορπίζει στα πέρατα της Αιγύπτου. Η Ίσις καταφέρνει να εντοπίσει τα 13 από τα 14 κομμάτια, χάνοντας ωστόσο ένα από τα βασικότερα: το πέος του συζύγου της. Τα ψάρια του Νείλου το είχαν καταβροχθίσει, κουτσουρεύοντας για πάντα τον ανδρισμό του προσφάτως αναστημένου θεού.

    Για να μείνει όμως ο θρόνος στην οικογένεια, η Ίσις εκμεταλλεύεται τις λιγοστές στιγμές του στον κόσμο των ζωντανών για να του χαρίσει τον απόγονό του. Ε ναι, έκανε σεξ με τον νεκροζώντανο σύζυγό της, πριν εκείνος αποσυρθεί για πάντα στο βασίλειο των ουρανών…

Η Αφροδίτη, ο Ουρανός, τα γεννητικά του όργανα και η θάλασσα

    Αν πιστέψουμε τον Ησίοδο και τη «Θεογονία» του, η ζωή της Αφροδίτης ξεκινά μέσα σε μια οικογενειακή τραγωδία, όταν ο Ουρανός χάνει τα γεννητικά του όργανα από το χέρι του γιου του, Κρόνου. Βλέπετε ο Θεοπάτωρ Θεός Ουρανός και πρωτότοκος γιος της Γαίας έδινε ζωή σε τέρατα όπως οι Κύκλωπες και οι Τιτάνες και κάποια στιγμή αυτό έπρεπε να σταματήσει.

    Κι έτσι η Γαία συλλαμβάνει το τελικό σχέδιο του ευνουχισμού του, τον οποίο εκτελεί αριστοτεχνικά ο Κρόνος με το δρεπάνι που είχε φτιάξει από το ατσάλι που ανέβλυζε από την οργή της Γαίας. Ο Κρόνος πέταξε στη θάλασσα τον φαλλό και από τον «λευκό αφρό» που προκάλεσε το γεγονός γεννήθηκε η Αφροδίτη κάπου στα ανοιχτά των Κυθήρων. Από το σπέρμα του αποκομμένου γεννητικού οργάνου γεννήθηκε λοιπόν η θεά του έρωτα…

Οι βιαστές κένταυροι και ο Πρίαπος με τη μόνιμη στύση

    Τα μυθολογικά πλάσματα των αρχαίων Ελλήνων εμφανίστηκαν στη Θεσσαλία για να φέρουν αναταραχή στην καθημερινότητα των γηγενών πληθυσμών, λεηλατώντας και βιάζοντας. Οι Λαπίθες γνώριζαν καλά τις διεστραμμένες ορέξεις των ανθρωπόμορφων αλόγων, όπως ο Πείριθος, που τους κάλεσε στον γάμο του και πάλεψε κατόπιν μαζί τους καθώς αυτοί ήθελαν να κλέψουν τις γυναίκες και να βιάσουν τα νεαρά αγόρια!   Ακόμα και ο Θησέας έπρεπε να επέμβει για να σώσει την Ιπποδάμεια από την ακόλαστη επίθεση του κένταυρου Ευρυτίωνα.

    Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει εδώ ο μύθος για την εμφάνιση των ιδιαίτερων αυτών υπάρξεων. Οι κένταυροι κατάγονταν από τον Ιξίονα, γιο του βασιλιά των Λαπίθων, Φλεγύα. Ο μύθος τον θέλει να δολοφονεί τους γονείς της συζύγου του και να καταφεύγει κατόπιν στον Δία, ο οποίος έβαλε σκοπό να τον εξαγνίσει.  Τον καλεί λοιπόν σε γεύμα στον Όλυμπο, όπου ο Ιξίων μέθυσε και προσπάθησε να αποπλανήσει την Ήρα.

    Ο Ζευς δεν θα την πάταγε έτσι εύκολα όμως. Μαντεύοντας τις προθέσεις του, έδωσε σε ένα σύννεφο τη μορφή της συζύγου του και ο Ιξίων, «σκνίπα» καθώς ήταν, δεν κατάλαβε ότι συνευρισκόταν ερωτικά με ένα σύννεφο! Ο Δίας τον έπιασε στα πράσα και έβαλε τον Ερμή να τον μαστιγώσει ανηλεώς.

    Τι απέγινε όμως η «συννεφούλα» Ήρα μετά τη συνεύρεσή της με τον Ιξίονα; Ονομάστηκε Νεφέλη και γέννησε κάποια στιγμή τον ανίερο καρπό της ένωσης, ένα δίμορφο ον, που θα γινόταν γνωστό ως Κένταυρος. Δικαιώνοντας την πατρική κληρονομιά, ο Κένταυρος μεγάλωσε ως διεστραμμένο σεξουαλικό αρπακτικό και συνευρέθηκε κάποια στιγμή ακόμα και με τις φοράδες της Μαγνησίας, με αποτέλεσμα να γεννηθούν οι κένταυροι όπως τους ξέρουμε, μισοί άνθρωποι-μισοί άλογα.

    Περιώνυμοι στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο για τις κτηνώδεις ασέλγειές τους, οι κένταυροι μπλέκονται στην ελληνική μυθολογία σε ένα σωρό περιστατικά βιασμών, όπως της Αταλάντης ή ακόμα και της γυναίκας του Ηρακλή, Δηιάνειρας, από τον κένταυρο Νέσσο.

    Την ώρα που συνέβαιναν αυτά, ο Πρίαπος μεθούσε και ονειρευόταν να βιάσει τη θεά της οικογένειας, την Εστία, τον πρόδωσε όμως ένας γάιδαρος που με το γκάρισμά του ενημέρωσε τη θεϊκή ομήγυρη για τους βλάσφημους σκοπούς του θεού! Γι’ αυτό ίσως και δεν αναφέρεται τόσο συχνά ή γλαφυρά στη νεοελληνική απεικόνιση της αρχαιοελληνικής μυθολογίας ο Πρίαπος, παρά το γεγονός ότι ήταν θεός της γονιμότητας (και των ανδρικών γεννητικών οργάνων φυσικά) και γιος του Διονύσου και της Αφροδίτης.

    Ο θεός με τη μόνιμη στύση προσπάθησε να βιάσει κατόπιν τη Λωτίδα, η οποία για να προστατευτεί μεταμορφώθηκε σε λωτό. Σύμφωνα με τον μύθο, ήταν και πάλι η Ήρα αυτή που καταράστηκε τη μήτρα της Αφροδίτης να γεννήσει ένα παιδί με τερατόμορφα γεννητικά όργανα. Η μόνιμη στύση του τεράστιου φαλλού του Πριάπου είχε μάλιστα διπλή λειτουργία: ως τρόπος αναπαραγωγής αλλά και τιμωρίας δηλαδή!

Οι Ρωμαίοι λάτρευαν έναν φτερωτό φαλλό

    Οι Ρωμαίοι μαγεύτηκαν από τον ελληνικό πολιτισμό και έφεραν πολλά και διάφορα πίσω στη Ρώμη. Και δεν παρέλειψαν φυσικά να τιμήσουν κι αυτοί τον φτερωτό φαλλό των Ελλήνων! Βλέπετε στην αρχαία Ελλάδα ο φτερωτός (και μη) φαλλός συνδεόταν άρρηκτα με τη διονυσιακή λατρεία. Γνωστότερο παράδειγμα οι τεράστιοι αφιερωματικοί φαλλοί της Δήλου που έδιωχναν τα κακά πνεύματα και οι ερμαϊκές στήλες που λειτουργούσαν ως οδοδείκτες, αποδίδοντας ολόγλυφη την κεφαλή του Ερμή και ανάγλυφα τα γεννητικά του όργανα.

    Οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν λοιπόν ενθουσιωδώς τον φτερωτό φαλλό της ελληνικής καθημερινότητας (μέχρι και σκεύη σε σχήματα φαλλού έχουν βρεθεί) και τον ονόμασαν Fascinus, όπως μας παραδίδει ο Πλίνιος. Το μεγάλο ενδιαφέρον εδώ για τη σημασία του φαλλού στη ρωμαϊκή επικράτεια είναι ότι οι Εστιάδες Παρθένες που κρατούσαν ζωντανή την ιερή φλόγα στον Ναό της Εστίας στην Αγορά της Ρώμης είχαν στο σκευοφυλάκιο τον fascinum populi Romani, ένα ομοίωμα φαλλού που συνδεόταν άρρηκτα με την ιστορία και την τύχη της πόλης! Ο φτερωτός φαλλός ήταν εξάλλου το σύμβολο της θεότητας που προστάτευε τον γάμο και λεγόταν Mutinus Titinus, αλλά και το Νο 1 φυλαχτό κατά της βασκανίας.

    Ακόμα και κάτω από τα άρματα έβαζαν τον φτερωτό φαλλό για να κρατά μακριά τη ζήλια. Τέτοια απήχηση είχε στην καθημερινότητα του Ρωμαίου…

Ο Ώρος και ο Σετ και η απόλυτη σπερματο-μάχη

     «Ώρος, ο νικητής του Σετ», αποκαλεί η αιγυπτιακή μυθολογία τον ηλιακό θεό με το κεφάλι γερακιού. Ο Ώρος ήταν γιος της Ίσιδας που μεγάλωσε με την εκδίκηση στα γεννοφάσκια του. Γιατί ήταν ο γιος που συλλήφθηκε κατά τις τελευταίες στιγμές του Όσιρι στον κόσμο (τον ανέστησε η Ίσιδα για να αποκτήσει τον καρπό του), διψούσε λοιπόν για εκδίκηση κατά του μοχθηρού Σετ.

    Σύμφωνα με τα ιερά κείμενα των Πυραμίδων, ο Ώρος ανεβαίνει στον θρόνο της Αιγύπτου και ο Σετ εξοργίζεται για άλλη μια φορά. Επιθυμεί τώρα να τον ατιμάσει σεξουαλικά, καθώς κατά το αιγυπτιακό δίκαιο όποιος «έχει χρησιμοποιηθεί σαν γυναίκα» δεν μπορεί να γίνει βασιλιάς. Κι έτσι προσπαθεί να τον βιάσει μια νύχτα για να τον εκθρονίσει με μια κίνηση!

    Ο Ώρος δείχνει κατόπιν τα λεκιασμένα του χέρια στην Ίσιδα, η οποία κάνει ό,τι θα έκανε κάθε φιλεύσπλαχνη μητέρα: του τα κόβει σύριζα! Μετά του προκαλεί στύση και τον βάζει να γεμίσει ένα κοτζάμ αγγείο με το σπέρμα του. Η Ίσιδα πασπαλίζει με σπέρμα τα ζαρζαβατικά του γεύματος του Σετ, ο οποίος τα τρώει (μη συνειδητοποιώντας προφανώς με τι είδους σάλτσα είναι ραντισμένα) και μένει έγκυος με το μωρό του ανιψιού του!

    Τη διαμάχη αναλαμβάνει να λύσει το ανώτατο θεϊκό δικαστήριο, το οποίο βλέποντας τον Σετ να κυοφορεί τον καρπό του Ώρου, τον απαλλάσσει από κάθε διεκδίκηση του θρόνου. Ο Ώρος στέφεται βασιλιάς, αν και έχει χάσει τα χέρια του για να κρύψει την πομπή του βιασμού του. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή του μύθου, στην αιώνια σύγκρουση των δυο θεών, ο Σετ βγάζει το μάτι του Ώρου και ο δεύτερος ευνουχίζει τον αμείλικτο εχθρό του…