Μετακόμιση στο Λονδίνο: 365 μέρες
Αυτές οι σκέψεις είναι αφιερωμένες σε όλους αυτούς που σε αυτή τη ζωή αλλάξαν δουλειές, σπίτια, χώρες για τον οποιονδήποτε λόγο. Σε αυτούς και τις οικογένειές τους. Γιατί ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο θηρίο.
1 χρόνος. 365 μέρες.
23 Σεπτεμβρίου 2015.
Με τη μεσημεριανή πτήση της Aegean Αθήνα-Λονδίνο, με ένα εισιτήριο που δεν είχα κλείσει επιστροφή. Ίσως θα έπρεπε να είμαι πιο δυνατή, αφού είχα φύγει πριν χρόνια και για τη Νέα Υόρκη, αλλά κάθε φορά που φεύγεις από τη χώρα σου, μάλλον αποδεικνύεται το ίδιο πολυσύνθετο.
Και σκεφτόμουνα πόσες ιστορίες κουβαλάνε αυτά τα αεροπλάνα.
Πόσοι γονείς έχουν αποχαιρετίσει τα παιδιά τους σε μια πτήση της Aegean;
Πόσοι ερωτευμένοι μπήκαν σε ένα αεροπλάνο με προορισμό…τον άνθρωπό τους;
Αυτά τα αεροπλάνα που ενώνουν τις ηπείρους, που μικραίνουν τις αποστάσεις, που φέρνουν τις χώρες κοντά, που φέρνουν όλους εμάς κοντά. Άτιμες οι ζωές των ανθρώπων.
Εγώ έμελλε να συνεχίσω τη ζωή που ζούσα από παιδί. Να αλλάζω βάση κάθε λίγα χρόνια. Σαν κάρμα, σα γραμμένο, σαν DNA που δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό.
Θυμάμαι μια οχλαγωγία στο αεροδρόμιο. Κόσμος. Κάποιοι να κλαίνε, άλλοι χαρούμενοι ως ανέμελοι τουρίστες, ζευγάρια να χωρίζονται, γονείς να αποχαιρετούν τα παιδιά τους. Μελίσσια συναισθημάτων τα αεροδρόμια.
Έδωσα τη μία μου αποσκευή μου 23 κιλών. Σε αυτά τα 23 κιλά προσπάθησα να τα χωρέσω όλα. Τι να πρωτοβάλεις;
Είχα την τσάντα μου σφιχτά στον ώμο και το διαβατήριο ανά χείρας. Οι δρόμοι ανοιχτοί.
Τα μάτια μου έτρεχαν ποτάμι πίσω από τα μαύρα γυαλιά μου.
Μια γιαγιά κάθισε δίπλα μου.
Δεν ήθελα πολλά πολλά. Φόρεσα ακουστικά.
Αλλά οι μεγάλοι άνθρωποι σαν να έχουν ένα αόρατο σκάνερ και οσμίζονται τις αύρες.
«Γιατί είσαι λυπημένη κορίτσι μου;»
Δεν πρόλαβα να απαντήσω. Και τι θα μπορούσα άραγε να της πω;
Μιλούσε εκείνη για τα εγγόνια της, την κόρη της που πήγε στο Λονδίνο και άλλα τόσα που ανακατεύτηκαν μέσα στο κεφάλι μου, όπως ανακατεύτηκαν και οι σκέψεις και τα ξεκούρδιστα συναισθήματα στην καρδιά μου.
Όταν προσγειωθήκαμε, με αγκάλιασε… Είμαστε ωραίοι οι Έλληνες…
Μου είπε, «Η Παναγιά μαζί σου. Καλή τύχη»
«Σας ευχαριστώ. Θα τα χρειαστώ και τα δύο», της είπα και ανταπέδωσα την αγκαλιά.
Είχα έρθει πολλές φορές στο Λονδίνο.
Αλλά όταν μετακομίζεις σε μια πόλη είναι σαν να είναι η πρώτη σου.
Το πρώτο μου δωμάτιο μερικά τετραγωνικά, στο σπίτι του αδελφού μου και του αγαπημένου μου Α. σε ένα σπίτι κοινόβιο, σαν αίσθηση πενθήμερης.
Ήμουν τυχερή.
Το επόμενο πρωί ξύπνησα με ένα πείσμα.
Δεν είχα βρετανικό αριθμό ακόμα, δεν είχα δεδομένα στο κινητό για google maps, αλλά ξεκίνησα με ένα απλό χάρτη για να γνωρίσω το Λονδίνο, που έμελλε να γίνει το Λονδινάκι μου. Αυτή η σπουδαία μητρόπολη. Με τους εκατομμύρια ανθρώπους από όλο τον κόσμο, από όλες τις φυλές. Που ήρθαν εδώ για μια δουλειά, για σπουδές, για ένα μεγάλο έρωτα, για μια καινούρια αρχή… Τόσες πολλές ιστορίες, σε μία μόνο πόλη….
Και ξεκίνησα να περπατάω στο Λονδίνο, χωρίς προορισμό.
Όλοι οι «δικοί» μου ήταν στις δουλειές τους.
Και άρχισα να μπαίνω στις πρώτες μηχανές αναζήτησης εργασίας και άρχισα το μεγάλο μου ταξίδι.
Πρώτα να βρούμε δουλειά, να βρούμε σπίτι, να φέρουμε τα πράγματα από την Ελλάδα..
Και έγιναν όλα. Και πάντα γίνονται όλα. Για όποιον θέλει να παλέψει. Σε αγώνα μακρύ και τίμιο.
Και άρχισα σιγά-σιγά να βρίσκω τα δικά μου αγαπημένα.
Αυτή είναι η μόνη μικρή συμβουλή που δίνω σε όποιον κάνει αλλαγή βάσης.
Να βρεις τα αγαπημένα σου. Το αγαπημένο σου καφέ. Το αγαπημένο σου βιβλιοπωλείο. Το αγαπημένο σου γυμναστήριο. Τον αγαπημένο σου μανάβη. Την αγαπημένη σου μπουτίκ. Τον
Και ναι, μη φοβάσαι θα τα βρεις όλα. Η καρδιά σε πηγαίνει. Το ένστικτο σε οδηγεί.
Και θα αποκτήσεις μια «καινούρια» οικογένεια εδώ, με δεσμούς πανίσχυρους.
Δεν υπάρχει κάτι πιο σπουδαίο. Είμαστε ο ένας για τον άλλο. Ένα σώμα με πολλά μέλη. Ένα χέρι με πολλά δάχτυλα…
Πάμε από σπίτι σε σπίτι, βοηθάμε ο ένας τον άλλο σε ότι προκύψει, τρέχουμε σε όποιον αρρωστήσει, πηγαίνουμε σε εκθέσεις, μουσεία, παραστάσεις, υποστηρίζουμε τις προσπάθειες του καθενός, βοηθάμε στην εύρεση εργασίας, μοιραζόμαστε συνταγές, φαγητά, αγωνίες και φυσικά ανεκτίμητα καλούδια από την Ελλάδα, όπως τυλιχτά Χατζηφωτίου, πουράκια Caprice και
Και εσύ που μπορεί να είσαι στην ίδια θέση και να αλλάζεις βάση, μην φοβάσαι.
Γιατί θα γίνεις πιο δυνατός.
Πιο ανεκτικός.
Πιο πλούσιος σε εμπειρίες.
Πιο πολύχρωμος.
Θα γίνεις πιο άνθρωπος… Θα ανακαλύψεις όλες τις κρυμμένες σου δυνάμεις και αντοχές.
Και θα υπάρξουν και πολύ δύσκολες στιγμές. Που θα σου λείπουν όλα και όλοι. Οι άνθρωποι που άφησες πίσω. Ο ήλιος. Η θάλασσα. Τα φαγητά… Οι αγκαλιές. Ακόμα και το να διαβάζεις λέξεις γραμμένες με ελληνική γραμματοσειρά που σου ξεκουράζει το μάτι… Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ΠΟΤΕ πως είσαι πάντα μόνο μια πτήση μακριά…
Σίγουρα η ζωή με πολλές αλλαγές, δεν είναι απλή αλλά είναι πολύτιμη. Είσαι τυχερός. Γιατί βγαίνεις από την ζώνη της ευκολίας σου. Και ζεις πολλές ζωές σε μία.
Και ακολούθησαν πολλά ταξίδια στην Ελλάδα.
Και ταξίδια των δικών μου στο Λονδίνο.
Και ακολούθησαν και πολλές κούτες, μάνα εξ’ ουρανού. Η μαμά βρήκε ένα φορτηγό που μεταφέρει οικοσκευές από Ελλάδα και στέλνει τα πιο απίθανα πακέτα. Με τραχανά (που τόσο μου έλειπε), αμύγδαλα από την Αμυγδαλή, φακές, κρόκο Κοζάνης, τσάι του βουνού … μέχρι και χλωρίνη Klinex. Γιατί σαν την Klinex δεν έχει…
Και αυτά τα πακέτα είναι οι ενέσεις ευτυχίας μας και τα ανοίγουμε, όπως ανοίγουν τα μικρά παιδιά τα δώρα των Χριστουγέννων…
Υ.Γ.1 Στο πορτοφόλι πάντα κουβαλώ μερικά λόγια από μια ραδιοφωνική συνέντευξη του Καζαντζάκη σε ένα τσαλακωμένο πλέον πολύτιμο χειρόγραφο.Το φυλαχτό μου.
Υ.Γ. 2 Όταν πρωτοήρθα με είχαν προετοιμάσει ότι αυτό που λέμε “brandname” της Ελλάδας, είναι τραυματισμένο. Να είσαι δυνατή μου έλεγαν, σε κυνικές ατάκες και μικρές ειρωνείες.
Δεν χρειάστηκε. Μόλις με ρωτούν από πού είμαι, κάνω βλεμματική επαφή, λέω «I’m Greek», και χτυπάω το «κάπα» με ένταση, για να μην αφήσω κανένα περιθώριο για να μην υπάρχει καμία παρανόηση. Για αυτό το ακριβό, περήφανό μου Greek.
Και τους ανθρώπους στην Ελλάδα τους κουβαλάω μέσα μου. Όλα αυτά τα viber, τα what’s app και τα skype έγιναν η καθημερινότητά μας. Και πολλές φορές τόσο πολύ χάνομαι σε αυτή τη διττή πραγματικότητα, που είναι σαν να ζω και στα δύο μέρη ταυτόχρονα.
Στο Λονδίνο είμαστε πλέον περίπου 500.000 Έλληνες και Κύπριοι. Ακούς ελληνικά παντού, και κάθε φορά που ακούω κάποιον να μιλάει ελληνικά τινάζομαι και χαμογελώ… Γιατί είμαστε πολλοί.
Και δημιουργούμε σε όλο τον κόσμο πολλές Μεγάλες Ελλάδες.
Όσο για την ακριβή μου Ελλάδα την κουβαλάω και αυτή μέσα μου. Και κατάλαβα ότι η Ελλάδα δεν περιορίζεται στα στενά γεωγραφικά μας όρια. Η Ελλάδα είναι η μελωδία της γλώσσας μας, η ουσία της σκέψης, της φιλοσοφίας και της κοσμοθεωρίας μας, η Ελλάδα είναι το γαλάζιο και το λευκό, το Αιγαίο μας, η Ιστορία, η γεύση των φαγητών μας, το λάδι με φέτα και ντομάτα σε ζυμωτό ψωμί της γιαγιάς, οι Αρχές, ο Πολιτισμός, οι άνθρωποί μας και όλα αυτά που δεν χρειάζεται να χωρέσουν στα 23 κιλά της αποσκευής σου, γιατί τα κουβαλάς πάνω σου, μέσα σου, έχουν διαποτίσει το «είναι» σου…
Κατάλαβα ότι η καρδιά δεν λειτουργεί με όρους διαίρεσης. Λειτουργεί πολλαπλασιαστικά.
Μπορεί να αγαπάει με τα χρόνια περισσότερους ανθρώπους, περισσότερα μέρη, σε τέτοιο βαθμό που να μπορεί να τα αποκαλεί «σπίτι».
Που να μπορεί ένα σκέτο Λονδίνο να το μετατρέπει στο Λονδινάκι σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου