Για λέγε, για λέγε…

ΣΧΟΛΙΑ

Για λέγε, για λέγε…

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://makthes.gr

Μπλιάτκας Κώστας

Πριν από οκτώ χρόνια άρχιζε η εποχή Ομπάμα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ -ναι, στις ΗΠΑ- την ώρα που και εδώ μαζεύονταν απειλητικά τα σύννεφα.
    Την αισιοδοξία πάντως, σαν σάουντρακ ένα πράγμα, την υπογράμμιζε ο αξέχαστος Μανώλης Ρασούλης, που μαζί με τον Χρήστο Νικολόπουλο είχαν σκαρώσει ένα χαρούμενο έως σκωπτικό τραγουδάκι που έλεγε τα εξής:
Με τον Ομπάμα αντάμα
Καλύτερα με μαύρο
στον Οίκο το λευκό
παρά παντού μαυρίλα
με βλάκα και λευκό

    Δυο θητείες του χαρισματικού και για πολλούς φιλέλληνα Μπαράκ Ομπάμα έγιναν καπνός με τα καλά τους και τα στραβά τους. Και τώρα τι γίνεται;
    Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν γραφτεί τραγούδι που να λέει “καλύτερα με τον Ντόναλντ/ τον αντισυστημικό”, αλλά το σημαντικό είναι προς τα πού θα κινηθεί ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο οποίος προς το παρόν δεν δείχνει να θέλγεται από τον τίτλο του “ηγέτη του ελεύθερου κόσμου” αλλά ούτε και να δίδει στον όρο “πλανητάρχης” την ερμηνεία που ξέραμε μέχρι τώρα.

    Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν ξέρουμε πολλές λεπτομέρειες για τη κατάληξη της μίνι συνάντησης κορυφής του Βερολίνου με τη συμμετοχή του Μπαράκ Ομπάμα στην οποία λαμβάνουν μέρος η καγκελάριος της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ, ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, η πρωθυπουργός της Βρετανίας Τερέζα Μέι, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι και ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι.

    Επί τάπητος αναμένεται να τεθεί σειρά θεμάτων που αφορούν τη διατλαντική συνεργασία, Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο “ελέφαντας στο δωμάτιο” που όλοι νιώθουν ότι είναι εκεί αλλά όλοι κάνουν ότι… δεν τον βλέπουν είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος με τις μετεκλογικές του δηλώσεις αφήνει βάσιμες υποψίες πως όλα θα αλλάξουν στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
    Είναι πάνω από βέβαιο ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες με ύφος “για λέγε, για λέγε τώρα” ζητούν από τον απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες και σίγουρα την εκτίμησή του για το τι περιμένει η Ευρώπη από τον Ντόναλντ Τραμπ.

    Αυτό που κυριαρχεί στην αρθρογραφία αλλά και στις αναλύσεις των ειδικών αυτές τις μέρες είναι η διπλή ανησυχία για δύο μείζονα θέματα:
– Η τήρηση των διεθνών συνθηκών όπως αυτής για το κλίμα.
– Η συμφωνία για τα πυρηνικά με το Ιράν.

    Υπάρχει όμως και ένα ακόμα εξόχως συμβολικό, κρίσιμο πολιτικό ερώτημα: Ποιος θα είναι ο παγκόσμιος ηγέτης του λεγόμενου ελεύθερου κόσμου; Οι “Financial Times” την Τετάρτη δεν αμφέβαλαν πως αυτόν το ρόλο θα κληθεί να παίξει η Άγκελα Μέρκελ.

    ΗΠΑ και Ε.Ε., παρά τις διαφορές τους, χρειάζονται μία προσωπικότητα που θα οδηγεί με σύνεση και κύρος τον κόσμο σε ήρεμα νερά απέναντι στην απρόβλεπτη Κίνα, την απαιτητική Ρωσία, τον αυταρχικό Ερντογάν, την κατακερματισμένη Γαλλία, τη Βρετανία που αυτοαπομονώνεται ακόμα και τον “ημέτερο” μεν αλλά εμμονικό και λάτρη των στερεοτύπων του Σόιμπλε. Και βεβαίως απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος σε πολλές καμπές της προεκλογικής του καμπάνιας ξέχασε τι σημαίνει να είσαι υποψήφιος με στήριξη ενός αν μη τι άλλο ιστορικού κόμματος όπως το Ρεπουμπλικανικό -γεγονός που του υπενθύμιζαν με οργή παλιά στελέχη του κόμματός του- και είναι ικανός να… ξεχάσει τι σημαίνει για όλο τον πλανήτη ο ρόλος του προέδρου των ΗΠΑ.

    Προς το παρόν πολλοί θα στοιχημάτιζαν ότι το μυαλό του είναι στο Οχάιο, τη Μινεζότα και το Ντιτρόιτ και όχι στη Συρία, την Ελλάδα και την Ε.Ε.

Εδώ εγείρονται δύο ερωτήματα:

      1. Είναι η κουρασμένη, κατά πολλούς φθαρμένη και σίγουρα όχι δημοφιλής όσο παλιά, λόγω προσφυγικού, σημερινή καγκελάριος ικανή να παίξει αυτόν το ρόλο;

      2. Είναι η Γερμανία σε θέση να αρθεί υπεράνω των δικών της προτεραιοτήτων και στερεοτύπων -αυτών που οδήγησαν σχεδόν όλη την υπόλοιπη γηραιά ήπειρο να την κατηγορήσει ότι επιθυμεί μια γερμανική Ευρώπη- και να πάρει τη θέση των ΗΠΑ;

    Ο Ομπάμα, τον οποίο ελπίζουμε μεν να μη χάσει ο δημόσιος βίος στη χώρα του, αλλά και ο οποίος αποχωρεί από το προσκήνιο, εξέφρασε επανειλημμένα τη βαθιά του εκτίμηση “για τη γερμανίδα καγκελάριο και εξήρε τις σχέσεις με έναν ιδιαίτερα αξιόπιστο εταίρο όπως η Γερμανία και δη σε δύσκολους καιρούς”. Ο Ομπάμα είπε, επίσης, ότι η συνεργασία αυτή θα συνεχιστεί και στο μέλλον με το νέο πρόεδρο των ΗΠΑ.

Είναι, συμβολικά έστω, η καγκελάριος που παίρνει το δαχτυλίδι από τον Ομπάμα. Ιδανική γι’ αυτό σίγουρα δεν είναι, αλλά από την άλλη διαθέτει σήμερα η Ευρώπη κάποιον καλύτερο; Υποθέτοντας ότι έστω υφίσταται αυτός, υπάρχει ο χρόνος και ο τρόπος να αναδειχθεί και να “μάθει” τη δύσκολη δουλειά;