9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1972. ΕΝΑ ΠΑΣΧΑ ΣΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΕΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ.
Βασίλης Ναζλής
Την 1η Ιουλίου 1971,νεαρός ενωμοτάρχης τότε
της Ελληνικής Χωροφυλακής,τοποθετήθηκα
στο Αστυνομικό Τμήμα Κομοτηνής.
Ο διοικητής του μοίραρχος Γεώργιος Μπουλιός, με "επέλεξε" και μου ανέθεσε την Αγορανομία. Η υπηρεσία αυτή είχε πολύ τρέξιμο, με καθημερινούς ελέγχους πρωϊ βράδυ όλων των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος και συνεχές διάβασμα, για να είμαστε γνώστες των περίπλοκων αγορανομικών διατάξεων.
Η υπηρεσία-έλεγχοι γινόταν με πολιτική περιβολή και για πολλούς συναδέλφους είμαστε δακτυλοδειχτούμενοι , καίτοι κουραζόμασταν πάρα πολύ από τον φόρτο εργασίας και το συνεχές.
Έτσι ,ζητούσαμε μόνοι μας να καλύπτουμε υπηρεσίες σε "δύσκολες" περιόδους, όπως το Πάσχα και τα Χριστούγεννα.
Το Πάσχα του 1972 ζήτησα να μπω αξιωματικός υπηρεσίας το Μ. Σάββατο, με βοηθό άνδρα της ομάδος από 8 το βράδυ, μέχρι 8 το πρωϊ, γιατί είμαστε άγαμοι, ώστε οι έγγαμοι μετά τα έντονα τότε μέτρα τάξεως, που λάμβανε η Χωροφυλακή σε όλους τους Ιερούς Ναούς,να πάνε στα σπίτια τους και να συμμετάσχουν στο τραπέζι.
Μ. Σάββατο 8 το βράδυ, αναλάβαμε υπηρεσία. Το Αστυνομικό Τμήμα βρισκόταν στην περιοχή της Δημοτικής Αγοράς και κοντά στον Μητροπολιτικό Ναό της Κομοτηνής.
Στις 11 το βράδυ καθίσαμε στο μπαλκόνι και παρατηρούσαμε τον κόσμο που πήγαιναν με τα "καλά" τους στην εκκλησία για την Ανάσταση, με τις λαμπάδες στα χέρια και τα παιδιά με τα ειδικά φαναράκια.
Η Μητρόπολη σε πανδαισία φωταψίας και τα μεγάφωνα να μεταδίδουν την λειτουργία. Από το διπλανό στενοσόκακο, που οδηγούσε στην μουσουλμανική συνοικία, κατέβαιναν αρκετές μουσουλμάνες με τα παιδιά τους και με κεριά στα χέρια, πράγμα που με εξέπληξε. Παλιός συνάδελφος μου είπε, ότι είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε κάθε μεγάλη χριστιανική εορτή η παρουσία τους. Στεκόταν στις παρυφές της εκκλησίας και συμμετείχαν στα λειτουργικά τεκταινόμενα.
"Απολαύσαμε" ακουστικά τις εξαίσιες εκκλησιαστικές μελωδίες εξ αποστάσεως, ως έγινε εχθές από τα μπαλκόνια μας, όμως σε όλη την Ελλάδα τώρα.
Ψάλλαμε το Χριστός Ανέστη, ανταλλάξαμε ευχές συγκινημένοι.
Μετά από λίγο μας έφεραν το Άγιο Φως και ανάψαμε τις λαμπάδες μας.
Παραμείναμε στο μπαλκόνι και δεχόμασταν τις ευχές των διερχομένων και ανταποδίδαμε συναισθηματικά φορτισμένοι.
Κάποια στιγμή, μας επισκέφτηκε ένας άγνωστος μας, μας ευχήθηκε και μας έδωσε ένα μικρό μπουκάλι κονιάκ και μία συσκευσία με σοκολατάκια "μαργαρίτες" . Σχεδόν κλάψαμε φωναχτά, από την συγκίνηση και τα συναισθήματα που μας κατέκλυσαν. Ρωτήσαμε ποιός είναι, χαμογέλασε σεμνά και έφυγε... άγνωστος όπως ήρθε!!
Μετά από λίγο ήρθε από το παλιό και εξαίρετο εστιατόριο "ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ" σερβιτόρος και μας έφερε από μιά μερίδα μαγειρίτσα και αρνί και μας ευχήθηκε εκ μέρους των αδελφών Κωφίδη των ιδιοκτητών. Έφυγε αμέσως για να κάνει το ίδιο για τους συναδέλφους των Τμημάτων Τροχαίας και Ασφαλείας. Όταν επικοινωνήσαμε μαζί τους για την ανταλλαγή ευχών μας είπαν ότι και κει πήγε ο άγνωστος και τους έδωσε τα ίδια πράγματα.
Ξενυχτήσαμε με σκέψεις, συγκινημένοι από την έμπρακτη αναγνώριση των υπηρεσιών.
Κάθε τέτοια μέρα θυμάμαι όλους τους συναδέλφους, που τέτοιες ΄Αγιες ημέρες, είμαστε ταγμένοι στο καθήκον, στα υπηρεσιακά μετερίζια. Θυμάμαι εκείνον τον ευγενικό άνθρωπο, που άγνωστος ήρθε, άγνωστος έφυγε, άγνωστος είναι ακόμη, αλλά.... τόση γνωστή είναι η μορφή του στην μνήμη μου. Θυμάμαι την νοστιμιά της γλυκιάς "μαργαρίτας", που ευφραίνει τον ουρανίσκο μου σε κάθε στιγμή σκέψης της. Θυμάμαι την αψάδα του κονιάκ 7* του 'Μεταξά". Θυμάμαι .. θυμάμαι.. θυμάμαι.
Βλέποντας την έκδηλη αγάπη και εκτίμηση των Ελλήνων στη ενεργή παρουσία, στα μετερίζια του Έβρου... παντού, κατά την δράση των επιγενομένων Ελλήνων αστυνομικών.
Αναθαρρώ ότι δεν χάθηκε τίποτε. Οι Έλληνες σκέφτονται και συμπεριφέρονται με την αιώνια ελληνική ψυχή!
Χαρισμένο σε όλους τους προηγούμενους και σε όλους τους τωρινούς αστυνομικούς, που με φλόγα ψυχής και έμφυτη διάθεση για προσφορά, βάζουν τα στήθια τους μπροστά σε .... κάθε επιβουλή.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
Ο διοικητής του μοίραρχος Γεώργιος Μπουλιός, με "επέλεξε" και μου ανέθεσε την Αγορανομία. Η υπηρεσία αυτή είχε πολύ τρέξιμο, με καθημερινούς ελέγχους πρωϊ βράδυ όλων των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος και συνεχές διάβασμα, για να είμαστε γνώστες των περίπλοκων αγορανομικών διατάξεων.
Η υπηρεσία-έλεγχοι γινόταν με πολιτική περιβολή και για πολλούς συναδέλφους είμαστε δακτυλοδειχτούμενοι , καίτοι κουραζόμασταν πάρα πολύ από τον φόρτο εργασίας και το συνεχές.
Έτσι ,ζητούσαμε μόνοι μας να καλύπτουμε υπηρεσίες σε "δύσκολες" περιόδους, όπως το Πάσχα και τα Χριστούγεννα.
Το Πάσχα του 1972 ζήτησα να μπω αξιωματικός υπηρεσίας το Μ. Σάββατο, με βοηθό άνδρα της ομάδος από 8 το βράδυ, μέχρι 8 το πρωϊ, γιατί είμαστε άγαμοι, ώστε οι έγγαμοι μετά τα έντονα τότε μέτρα τάξεως, που λάμβανε η Χωροφυλακή σε όλους τους Ιερούς Ναούς,να πάνε στα σπίτια τους και να συμμετάσχουν στο τραπέζι.
Μ. Σάββατο 8 το βράδυ, αναλάβαμε υπηρεσία. Το Αστυνομικό Τμήμα βρισκόταν στην περιοχή της Δημοτικής Αγοράς και κοντά στον Μητροπολιτικό Ναό της Κομοτηνής.
Στις 11 το βράδυ καθίσαμε στο μπαλκόνι και παρατηρούσαμε τον κόσμο που πήγαιναν με τα "καλά" τους στην εκκλησία για την Ανάσταση, με τις λαμπάδες στα χέρια και τα παιδιά με τα ειδικά φαναράκια.
Η Μητρόπολη σε πανδαισία φωταψίας και τα μεγάφωνα να μεταδίδουν την λειτουργία. Από το διπλανό στενοσόκακο, που οδηγούσε στην μουσουλμανική συνοικία, κατέβαιναν αρκετές μουσουλμάνες με τα παιδιά τους και με κεριά στα χέρια, πράγμα που με εξέπληξε. Παλιός συνάδελφος μου είπε, ότι είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε κάθε μεγάλη χριστιανική εορτή η παρουσία τους. Στεκόταν στις παρυφές της εκκλησίας και συμμετείχαν στα λειτουργικά τεκταινόμενα.
"Απολαύσαμε" ακουστικά τις εξαίσιες εκκλησιαστικές μελωδίες εξ αποστάσεως, ως έγινε εχθές από τα μπαλκόνια μας, όμως σε όλη την Ελλάδα τώρα.
Ψάλλαμε το Χριστός Ανέστη, ανταλλάξαμε ευχές συγκινημένοι.
Μετά από λίγο μας έφεραν το Άγιο Φως και ανάψαμε τις λαμπάδες μας.
Παραμείναμε στο μπαλκόνι και δεχόμασταν τις ευχές των διερχομένων και ανταποδίδαμε συναισθηματικά φορτισμένοι.
Κάποια στιγμή, μας επισκέφτηκε ένας άγνωστος μας, μας ευχήθηκε και μας έδωσε ένα μικρό μπουκάλι κονιάκ και μία συσκευσία με σοκολατάκια "μαργαρίτες" . Σχεδόν κλάψαμε φωναχτά, από την συγκίνηση και τα συναισθήματα που μας κατέκλυσαν. Ρωτήσαμε ποιός είναι, χαμογέλασε σεμνά και έφυγε... άγνωστος όπως ήρθε!!
Μετά από λίγο ήρθε από το παλιό και εξαίρετο εστιατόριο "ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ" σερβιτόρος και μας έφερε από μιά μερίδα μαγειρίτσα και αρνί και μας ευχήθηκε εκ μέρους των αδελφών Κωφίδη των ιδιοκτητών. Έφυγε αμέσως για να κάνει το ίδιο για τους συναδέλφους των Τμημάτων Τροχαίας και Ασφαλείας. Όταν επικοινωνήσαμε μαζί τους για την ανταλλαγή ευχών μας είπαν ότι και κει πήγε ο άγνωστος και τους έδωσε τα ίδια πράγματα.
Ξενυχτήσαμε με σκέψεις, συγκινημένοι από την έμπρακτη αναγνώριση των υπηρεσιών.
Κάθε τέτοια μέρα θυμάμαι όλους τους συναδέλφους, που τέτοιες ΄Αγιες ημέρες, είμαστε ταγμένοι στο καθήκον, στα υπηρεσιακά μετερίζια. Θυμάμαι εκείνον τον ευγενικό άνθρωπο, που άγνωστος ήρθε, άγνωστος έφυγε, άγνωστος είναι ακόμη, αλλά.... τόση γνωστή είναι η μορφή του στην μνήμη μου. Θυμάμαι την νοστιμιά της γλυκιάς "μαργαρίτας", που ευφραίνει τον ουρανίσκο μου σε κάθε στιγμή σκέψης της. Θυμάμαι την αψάδα του κονιάκ 7* του 'Μεταξά". Θυμάμαι .. θυμάμαι.. θυμάμαι.
Βλέποντας την έκδηλη αγάπη και εκτίμηση των Ελλήνων στη ενεργή παρουσία, στα μετερίζια του Έβρου... παντού, κατά την δράση των επιγενομένων Ελλήνων αστυνομικών.
Αναθαρρώ ότι δεν χάθηκε τίποτε. Οι Έλληνες σκέφτονται και συμπεριφέρονται με την αιώνια ελληνική ψυχή!
Χαρισμένο σε όλους τους προηγούμενους και σε όλους τους τωρινούς αστυνομικούς, που με φλόγα ψυχής και έμφυτη διάθεση για προσφορά, βάζουν τα στήθια τους μπροστά σε .... κάθε επιβουλή.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου