Η άλωση της Κωνσταντίνου πόλης της Βυζαντινής

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ  

Η  άλωση  της  Κωνσταντίνου  πόλης  της  Βυζαντινής

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

 Mαριάννα Π.Μώρου - Μπανιά

 «…Και    oψιάς  γενομένης  έρχεται  μετά  των  δώδεκα  και  ανακειμένων  αυτών  και  εσθιόντων  είπεν  ο  Ιησούς:  αμήν  λέγω  υμίν  ότι  είς  εξ  υμών  παραδώσει  με..»  (κατά  Μάρκον   Ιδ΄ 17-18)

Ήταν  το  μήνυμα  η  προφητεία  γι’αυτόν

που  διάπλατα  θ’άνοιγε  την  Κερκόπορτα.

Ο  Εφιάλτης  ξαναζεί,  πανούργος,  δόλιος,  επίβουλος

κι  η  προδοσία  γράφεται  με  μέλαινα  γραφή  στην  ιστορία.

Άνοιξε  η  πύλη  η  ξύλινη

και  μέσ’στην  πόλη  την  περίτρανη

την  Κωνσταντίνου  πόλη

με  βία  όρμησε  το  άνομο  το  ασκέρι:

άτακτα  στίφη  και  Τσαούσιδες

και  οι  γενίτσαροι  με  το  ελληνικό  το  αίμα.

Κι  ήταν  σκοτάδι  απρόσμενα  βαθύ

κι  ο  δρόμος  για  το  Γολγοθά  τραχύς.

Ήρθε,  λοιπόν,  το  πλήρωμα  του  χρόνου

για  να  γευθεί  του  ολέθριου  κατακτητή  το  μένος

η  Βασιλίδα  Πόλη  των  ευσεβών  Πατριαρχών;

Η  πόλη  η  Θεοσκέπαστος,

του  γένους  του  ελληνικού  το  λίκνο  κι  η  κοιτίδα;

Η  πόλη,  το  Βυζάντιο,  που  οι  Μεγαρείς  αποίκησαν,

το  σταυροδρόμι  το  λαμπρό

σ’ανατολή  και  δύση;

Ήρθε  η  στιγμή  που  η  βυζαντινή  πορφύρα

κυλίστηκε  στο  αίμα,  κάτω  απ’το  φονικό  μαχαίρι

του  Τούρκου  του  κατακτητή

κι  η  πόλη  των  λαμπρών  Αυτοκρατόρων,

ο  φάρος  του  πολιτισμού,

του  Χριστιανισμού  η  πηγή

βυθίστηκε  στο  σκότος  το  ταρτάρειο,

στη  ζοφερή  σκλαβιά  παραδομένη.

Θρηνώ  για  το  λαό  της  Πόλης  του  φωτός,

θρηνώ  για  τις  διχόνοιες ,  τις  αμαρτίες,  τα  πάθη,

θρηνώ  και  πάσχω  με  τους  υπερασπιστές

που  έγραψαν  με  το  αίμα  τους

σ’εμάς  τη  διαθήκη.

Πλέκω  ελεγεία  κι  ολοφύρομαι  για  τον  αφανισμό,

τον  σπαραγμό,  τη  σταύρωση

απ’τον  ιεροκτόνο  ολετήρα  Οθωμανό.

Τιμώ  τη  μνήμη  των  Αγίων  Πατέρων

της  του  Χριστού  Εκκλησίας,

και  των  βυζαντινών  Αυτοκρατόρων

των  πυρσοφόρων  του  πνευματικού  φωτός,

τους  άθλους,  τους  αγώνες,  τη  δράση  τους  τιμώ.

Τιμή  αποτίω  στου  Κωνσταντίνου  του  Παλαιολόγου

την  υπέρτατη  θυσία,  στον  εθνομάρτυρα

με  πίστη  στ’άγια  και  τα  Ιερά,

του  πατρογονικού  μας  γένους  το  βλαστό.

Μέσ’στην  ελληνική  ψυχή  ένα  αγιοκέρι  δίνει

άσβεστο  φως,  αιώνιο,  και  λαχταρά  να  γίνει

πολύφωτη  πηγή  ηλιοπερίχυτη

που  θα  μηνύσει  την  Ανάσταση!

Τότε  το  φως  της  του  Θεού  Σοφίας

θα  ξαναλάμψει  στους  αιώνες, διαλύοντας  τα  πάθη,

και  η  Χρυσή  η  πύλη,  η  Χρυσόπορτα,  θε  να  ανοιχτεί

για  να   περάσουν  οι  ευλαβείς  προσκυνητές

να  μεταλάβουν  των  Αχράντων  Μυστηρίων

στην  Πόλη  την  Θεοσκεπή,

την  Κωνσταντίνου  πόλη  τη  Βυζαντινή.

Κι  όταν  η  Πόλη  εξαγνισθεί  κι  αναστηθεί  και  πάλι,

τότε  «..νυξ  ουκ  έστε  έτι,  και  ου  χρεία  λύχνου  και  φωτός  ηλίου,

ότι  Κύριος  ο  Θεός  φωτιεί,  αυτούς,  και  βασιλεύσουσι  εις  τους  αιώνας  των  αιώνων»

(Αποκάλυψις  Ιωάννου  κεφ.  Κβ΄ 5).