Πόσο συχνά λέμε “σ’αγαπώ” στον ίδιο μας τον εαυτό;

ΜΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ   

Πόσο συχνά λέμε “σ’αγαπώ” στον ίδιο μας τον εαυτό;

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

https://enallaktikidrasi.com

Μαρία Βίγλα

    Έχουμε μάθει να λέμε συχνά αγαπώ τους γονείς μου, αγαπώ τον άντρα και τη γυναίκα μου αντίστοιχα, αγαπώ τα παιδιά μου και τα αδέρφια μου, τους φίλους μου. Πόσο όμως συχνά λέμε αγαπώ στον ίδιο μας τον εαυτό; Ίσως αυτόν που έπρεπε να αγαπάμε στην τελική περισσότερο από τον καθένα; Μήπως τελικά μπροστά σε όλους τους άλλους τον ξεχνάμε και τελικά τον παραμελούμε;

    Όχι, η αγάπη για τον εαυτό μας πάνω από όλα δεν ταυτίζεται σε καμία περίπτωση με τον εγωισμό. Ο εγωισμός έχει να κάνει καθαρά με το αίσθημα της κυριαρχίας και την ανωτερότητας. Το αίσθημα ότι το “εγώ” μας είναι καλύτερο από κάθε άλλο εγώ. Η αγάπη όμως, έχει να κάνει με ένα άκρως αντίθετο συναίσθημα.    Αυτή έχει να κάνει με τη φροντίδα, το ενδιαφέρον και το νοιάξιμο για την προσωπική μας υγεία, τόσο εσωτερική, όσο και εξωτερική. Είναι αυτή η υγεία που πρέπει να εκπέμπεται κάθε φορά που κοιτάμε τον είδωλό μας στον καθρέφτη και αυτή που πρέπει να ακτινοβολεί και μας κάνει πραγματικά όμορφους.

    Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς μπορείς να καταφέρεις να αγαπήσεις κάποιον άλλον ή να αγαπήσουν εσένα οι άλλοι αν δεν το κάνεις πρώτα εσύ; Είναι πολύ εύκολο να πληγωθούμε αν εμείς το επιτρέψουμε αυτό να συμβεί. Αν μάθεις να αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου, θα μάθεις να προστατεύεσαι και να χτίζεις γερές άμυνες, ώστε να μην πληγώνεσαι.

    Αν κάτσεις και αναπολήσεις από τις πιο ευχάριστες μέχρι και τις πιο δυσάρεστες στιγμές σου, θα συνειδητοποιήσεις πως όσοι και αν βρέθηκαν δίπλα σου, στο τέλος πάντα καταλήγεις εσύ και ο εαυτός σου, πάντα να τα λέτε οι δυο σας. Όσο και αν σου μιλάνε οι γύρω σου αν δεν προσπαθήσεις να βοηθήσεις εσύ τον εαυτό σου δε θα το κάνει κανείς. Πρέπει να μάθεις να τον αγαπάς και να βαδίζεις μαζί του πάνω από όλα και στη συνέχεια θα καταφέρεις να πορευτείς παρέα και με όλους τους άλλους.

    Κάθε φορά που παραμελείς εσένα, ανοίγεις και από ένα παραθυράκι που επιτρέπεις τους άλλους ανθρώπους να εισχωρούν μέσα σου και να σε επηρεάζουν με τον δικό τους τρόπο. Καταφέρνουν να ρουφούν τα δικά σου στοιχεία και στο τέλος φτάνεις στο σημείο να κοιτιέσαι στον καθρέφτη και να αναρωτιέσαι τι είσαι, τι πραγματικά θέλεις και αναζητάς. Τι ευχαριστεί εσένα. Εσύ και μόνο εσύ θα πρέπει να δείξεις σε όλους ποιο είναι το πραγματικό σου πρόσωπο και τι χρειάζεσαι για να νιώσεις την ευτυχία.

    Ο εαυτός μας είναι αυτός που του λέμε τις πιο κρυφές μας σκέψεις, τις πιο τολμηρές επιθυμίες και τα πιο τρελά μας όνειρα. Γνωρίζει τα πάντα για εμάς και όμως, όσο και αν κανείς άλλος δε θα μας άντεχε, αυτός είναι εκεί και μας ακούει πάντα, παλεύει για να μη μας αφήσει. Έχει όμως, ένα κακό χούι, αν τον παραμελήσουμε αρκετά, βγάζει νύχια και βλέπουμε ένα άλλο πρόσωπο. Μας αφήνει να πληγωνόμαστε και μας γυρίζει την πλάτη για να μας δείξει ακριβώς ότι κάνουμε το μεγαλύτερο λάθος. Μεταμορφώνεται από το πιο δυνατό πλάσμα στο πιο ευάλωτο και παίρνει τις πιο σκούρες αποχρώσεις που θα μπορούσε.

    Όταν λοιπόν, συμβαίνει αυτό συνήθως είναι και αυτό που εκπέμπουμε και στους άλλους και είτε δεν πλησιάζουν καν, είτε μένουν δυσαρεστημένοι από εμάς μιας και δεν μπορούμε να προσφέρουμε όσα θα θέλαμε. Πώς να το κάνουμε άλλωστε, όταν έχει αδειάσει και παραμεληθεί το μέσα μας; Με τι κουράγιο θα προσφέρουμε αγάπη και αισιοδοξία όταν δεν την έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό;

    Είναι καιρός να κοιτάξουμε λίγο μέσα μας πριν κοιτάξουμε γύρω μας και να ξεκινήσουμε ίσως και την αυτοκριτική μας. Ανακαλύπτοντας τον εαυτό μας με τα άσχημα και τα καλά του θα τον αγαπήσουμε, θα τον σφίξουμε στην αγκαλιά μας και θα τον προστατεύσουμε. Θα πατήσουμε γερά στα πόδια μας και αφού νιώσουμε πλήρεις θα μπορέσουμε να διασχίσουμε το μονοπάτι τη ζωής μαζί με άλλους ανθρώπους και φυσικά με τους ανθρώπους που εμείς επιθυμούμε. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, σίγουρα χρειάζεται χρόνο, υπομονή και επιμονή, αλλά κάθε φορά που θα παραπατάς να είσαι σε ετοιμότητα να απλώσεις το πιο γερό χέρι και να σηκωθείς πάλι ψηλά.

    Και να μην ξεχνάς ποτέ πως αν δεν φροντίσεις εσύ τον εαυτό σου δε θα το κάνει κανείς άλλος, τουλάχιστον όχι τόσο καλά όσο θα το έκανες εσύ. Τελικά για δες, σε αγαπάς;