Το Πάσχα - 4 και... τέλος

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ

Το Πάσχα - 4 και... τέλος

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ  ΜΠΟΛΩΣΗΣ Υποστρατηγος   ε.α .

    Είχαμε μείνει, στο περασμένο σημείωμά μας, στο σημείο που πλέον είχε συγκροτηθεί και   «δέσει» το  αυτοσχέδιο μουσικό συγκρότημα της μιας ημέρας, σε τέτοιο βαθμό, που ήταν   έτοιμο για την   Γιουροβίζιον. Διότι μη νομίζετε ότι τα 

παρουσιαζόμενα σούργελα,  αμφιβόλου  φύλου και αξίας  

στη Γιουροβίζιον, είναι καλύτερα από τη «Μαρινέλλα» των Σερρών. Ποτέ  και όποιος έχει τέτοια  εντύπωση κακώς και να μη το ξανακάνει.

    Φθάνει λοιπόν η μεγάλη ημέρα. Το Άγιον Πάσχα, που γράφει και ο «Πολύχρωμος ημεροδείκτης  μετά ποιημάτων». 

    Ο υπεύθυνος «εψήσεως των αμνών», συνήθως καταγόμενος από την εύανδρον Ρούμελη ή την Θεσσαλία,  στο πόδι από τα άγρια χαράματα. Τι λέω χαράματα, λίγο μετά τη μαγειρίτσα  πες καλύτερα. Φωτιές  να καίνε, σούβλες να μεταφέρονται, αλατοπίπερα να τα παίρνει ο αέρας, φωνές με φράσεις  ήκιστα  κολακευτικές και ουδόλως προσιδιάζουσες και στην ευφρόσυνον ημέρα και στο περιβάλλον.  Τελικώς όλα  μπαίνουν  σε  μία  ρέγουλα,  τα πνεύματα  ηρεμούν  και  σιγά  –  σιγά  η  μέρα  αρχίζει  να χαράζει, οπότε  σκάει μύτη προπομπός της διοικήσεως, ο υποδιοικητής -  επίσης Ρουμελιώτης - και μαζί σκάει και η πρώτη παρατήρηση: «Λίγο  αργούμε  Δημήτρη» όπου «Δημήτρης» ο επικεφαλής ψήστης, ο  οποίος και 

στριτζώνεται βγάζοντας  αφρούς από τα αυτιά. «Μην ανησυχείτε κ. υποδιοικητά. Όλα  είναι υπό έλεγχο».     Ο υποδιοικητής, φεύγει χωρίς να έχει πειστεί και πάει να εκνευρίσει άλλους. Και καθώς  το  φως  διώχνει  τα  ζοφερά  μαύρα  πέπλα  της νύχτας, που λένε και οι μορφωμένοι, αρχίζει η προσέλευση και των  υπολοίπων  αξιωματικών. Οι πρόεδροι των επιτροπών ρίχνουν τις τελευταίες ματιές  και μπήγουν τις τελευταίες φωνές στα μέλη τους, διότι όλο και κάτι θα έχουν ξεχάσει.

     Τελικώς καταφθάνει και ο κ. Διοικητής. Φανερά αγχωμένος ρίχνει κι’ αυτός τις τελευταίες ματιές  του, μοιράζοντας ευχές και ενίοτε και πασχαλιάτικες καμπάνες, οι οποίες φευ, μόνο διακοσμητικές δεν είναι.

    Τελικώς μ’ αυτά και μ’ αυτά κατά τις 11.00 ανοίγει η Πύλη του Στρατοπέδου και ακολουθεί η  εισβολή των  κατοίκων του γειτονικού χωριού. Εδώ η «Επιτροπή Υποδοχής», αναλαμβάνει πλέον  δράση. Από εδώ οι  επίσημοι (πρόεδρος, παπάς και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις) και από ‘κει η πλέμπα. Ένθα πλέμπα, τα  κοριτσόπουλα και οι μοσχόμαγκες του  χωριού,  οι  οποίοι  οδηγούνται  στο  παρακείμενο «μπαρ»,  φρουρούμενοι αυστηρώς μπας και λακίσουν κατά τα τραπέζια και γίνει  πραγματικά «Ανάστα ο Κύριος».

    Αφού τιθασευτούν οι «επισκέπτες», νάτος και ο  διοικητής του Συντάγματος. Άμα τη αφίξει του η ορχήστρα  αρχίζει να παιανίζει το «Μαντήλι καλαματιανό» σύμφωνα με τις δοθείσες  οδηγίες.    

    Γελαστός στην αρχή μοιράζει ευχές με μισό στόμα, με την αγωνία και την αμφιβολία έκδηλα  ζωγραφισμένες  στο πρόσωπό του. Με μάτι που παίζει δεξιά –αριστερά, αρχίζει τις παρατηρήσεις  και τις ερωτήσεις.  «Είναι όλα έτοιμα;», «Το κεφαλάκι για τον Δεσπότη είναι φυλαγμένο;»,   «Εν τάξει οι στρατιώτες που θα  συνοδεύσουν τον Στρατηγό στο πεντοζάλη;».  «Το κοκορέτσι τόχετε ζεστό;». Αφού τον διαβεβαιώνουν ότι τα πάντα είναι υπό πλήρη έλεγχο  ησυχάζει, φαινομενικά  τουλάχιστον και περιμένει μαζί με τον  διοικητή τον Στρατηγό.

    Κάποια στιγμή να και ο Δεσπότης. Η ορχήστρα σταματά να βασανίζει τα αυτιά του κόσμου  και ο Δεσπότης  αφού κάνει  μία  γύρα  και  ευλογεί  τους  πιστούς  μοιράζοντας ευχές, κάθεται  στην προβλεπόμενη γι’ αυτόν  θέση.

    Σε λίγο ένα σούσουρο ακούγεται. Ο στρατιώτης που είχε ανέβει σε μία βίγλα, πάνω από τον όρχο και ατένιζε τον δρόμο, φέρνει το μαντάτο: «Έρχεται ο Στρατηγός»! 

    Σε λίγο το όχημα φθάνει στον χώρο του εορτασμού και ο Στρατηγός αφού επισκεφθεί τους οβελίες,  κατευθύνεται προς το τραπέζι προκειμένου να γευθεί το ζεστό κοκορέτσι. Εκεί, τον περιμένει μια έκπληξη,  όταν από ένα θηριώδες κακοφτιαγμένο πράγμα που  θυμίζει  κόκκινο  πασχαλινό αυγό και είναι στημένο μπροστά στο επίσημο τραπέζι, πετιέται ένα στρατιώτης ντυμένος εύζωνας (μάλλον προς τσέλιγκας  φέρνει,  αφού  η  ‘’στολή’’  έχει  εξοικονομηθεί από τοπικό ιδιοκτήτη κτηνοτροφικής μονάδας…) και προτείνει στον Στρατηγό το αυγό του να  τσουγκρίσουν. Τώρα, θες η όχι και τόσο επιμελημένη κατασκευή  του «αυγού», θες η νευρικότητα  του κάθιδρου στρατιώτη που ήταν για περίπου 2 ώρες κλεισμένος  στο αυγό,   θες η κακιά ώρα, το αυγό - τέρας αρχίζει να κλυδωνίζεται επικίνδυνα αριστερά δεξιά και πριν προλάβουν να  επέμβουν οι παριστάμενοι, αυγό και στρατιώτης γίνονται ένας αχταρμάς  και σωριάζονται στο  έδαφος. Πανικός και σύγχυση επικρατεί μέχρις ότου ανασυγκροτηθεί το  αυγό και τακτοποιηθεί  ο «τσολιάς», που του έχουν φύγει τσαρούχια και φέσι από την άδοξη πτώση. Όταν όλα  αποκατασταθούν η τελετή  συνεχίζεται από εκεί που είχε αδοκήτως διακοπεί.    

    Ο Στρατηγός παίρνει το αυγό και τσουγκρίζει  με τον «τσολιά» μη μπορώντας όμως να συγκρατήσει  απολύτως  τα γέλια του.   

Μ’ αυτά και μ’ αυτά το γλέντι κάποτε αρχίζει. Το σερβίρισμα ξεκινάει και οι αυτοσχέδιοι σερβιτόροι στους οποίους έχουν υποσχεθεί «τιμητική άδεια» αν όλα πάνε καλά, αρχίζουν  έργο τους. 

    Και τότε γίνεται το κακό! Ο Διοικητής κάνει συνεχή και αγωνιώδη νοήματα, προς τον υπεύθυνο σερβιρίσματος, δείχνοντας  μια  το  κεφάλι  του  και  μια  τον  Δεσπότη.  Ο υπεύθυνος, πιάνει  το υπονοούμενο και δίνει εντολή να σερβιρισθεί το προοριζόμενο για τον Δεσπότη κεφαλάκι.

    Ο Διοικητής ησυχάζει και αναμένει. Πλην όμως θα αναμένει επί ματαίω. Σε λίγο φθάνει  λίαν ταραγμένος ο υπεύθυνος και κάτι του λέει στο αυτί. Ο Διοικητής αλλάζει δέκα χρώματα,  βλαστημάει σιγά μη τον  ακούσει ο Δεσπότης και σκύβει και επίσης κάτι λέει στον Δεσπότη.  Ο Δεσπότης μεγάθυμα χαμογελάει και λέει «Δεν πειράζει ας είναι ό, τι νάναι».

    Οι  ανακρίσεις  που  άρχισαν  αμέσως  μετά  το  γλέντι, έδειξαν ότι το προοριζόμενο  για τον  Δεσπότη  κεφαλάκι, είχε απαχθεί από κάτι οδηγούς, οι οποίοι μη βρίσκοντας της αρεσκείας τους  το κεντρικό  εορτασμό, θέλησαν να αποσχισθούν και να το γιορτάσουν μόνοι τους στο Γραφείο Κινήσεως.

Αυλαία. Και του χρόνου.

ΥΓ: Το επεισόδιο με το κεφαλάκι είναι αληθινό.