Τι κρίμα! Αδυνατούμε να διαφεντέψουμε τον…τόπο μας
Του Παντελή Γιαννακόπουλου
Κατά-θλίβομαι
για την εν θέματι διαπίστωση από αυτά που βλέπω, ακούω και τεκμαίρω
καθημερινώς, ότι δηλονότι δεν είμαστε σε
θέση να υπερασπισθούμε τα δικαιώματά μας, να διαχειρισθούμε την πολιτιστική και
πολιτισμική μας κληρονομιά, να διατηρήσουμε και πολύ περισσότερο να
διεκδικήσουμε τους χώρους που μας ανήκουν παλαιόθεν. Τουλάχιστο όχι ακόμα.
Ωσαύτως, αποτελεί γεγονός, ότι αδυνατούμε, προς το παρόν, να ορίσουμε τις
απαραβίαστες κόκκινες γραμμές εντός των οποίων πάλλει της πατρίδας η καρδιά. Αυτή που τροφοδοτεί (προμηθεύει) τα απανταχού τέκνα της
με τους αρχέγονους αιθέριους χυμούς της τόλμης και της αρετής, που θωρακίζουν
το κράτος και το καθιστούν αλώβητο.
Τις ζοφερές
μέρες που διαβαίνουμε, οι περισσότεροι από τους εγκαταβιούντες στα ιερά χώματα
της χώρας που διακήρυξε δια πνεύματος Ομήρου το: Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης,
το: Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι
άλλων και το: Ως ουδέν γλύκιον
ης πατρίδος ουδέ τοκίων γίγνεται, συμπεριφέρονται σαν να μην
αναγνωρίζουν ως δική τους κληρονομιά τη γη, τη θάλασσα και τον αέρα του τόπου
που τους εξέθρεψε και τους ανέθρεψε. Θεωρούν και θαρρούν ότι τα εν λόγω αγαθά
τα οφείλουν (τα οφείλουμε) σε κάποιους… δωρητές,
με τους οποίους τουλάχιστο θα έπρεπε να
τα μοιραζόμαστε. Οι δύστυχοι! Προφανώς τεράστιο ρόλο σ' αυτήν την πλάνη (αδόκιμη
πρακτική ίσως) παίζει η ξενομανία του Έλληνα οφειλομένη εν πολλοίς στο
σύμπλεγμα μειονεκτικότητας που κατέλειπε
η πολύχρονη σκλαβιά του γένους. Το έλλειμμα προόδου γεννοβόλησε έναν
λανθάνοντα θαυμασμό και την παραδοχή των έργων και ημερών των λαών των
προηγμένων (ελεύθερων) κρατών και απετέλεσε
ανασταλτικό παράγοντα στην φυσιολογική αφομοίωση των θετικών στοιχείων της
ανάπτυξής τους, με ταυτόχρονη απόρριψη των αρνητικών.
Η διολίσθηση των συνελλήνων, στη συνέχεια, σε
μια ημιυβριδιακή κατάσταση συνειδησιακής συλλογικής ενοχής για το …κατάντημά
τους (το ξεπεσμό μας), τους οδηγεί σε μια ουτοπική αντίδραση
…ολικής επαναφοράς στα νάματα του Ελληνισμού, που εκφράζεται και προωθείται με
έναν αφελή και στείρο γραικυλισμό, για
να κλείσει ο κύκλος των χαμένων ευκαιριών (τι κρίμα!) για τους ίδιους και την πατρίδα τους (την
πατρίδα μας) μέσα σε μια δίνη σύγχυσης ιδεών και ιδεαλισμών, που θα
γεννοβολήσουν την δολερή διχόνοια βασικό ελαττωματικό εξάρτημα της ελληνικής
κακοδαιμονίας.
Ίσως πάλι να ισχύει για εμάς τους νεώτερους
Έλληνες (συμπεριλαμβάνομαι και εγώ σ' αυτούς και ας έχω καβαντζάρει τα 70), λόγω ιδιοσυγκρασίας,
το: Του φυλάξαι τα αγαθά χαλεπότερο του
κτίσασθαι εστί ή όπερ και το αυτό, κατ' ελαφράν παράφρασιν, η γνωστή
κλασική αρχή της πολεμολογίας και ειδικότερα της πολεμικής τέχνης που υποστηρίζει
ότι: Είναι ευκολότερο να καταλάβεις το ύψωμα, από του να το διατηρήσεις (κρατήσεις). Βεβαίως και αυτό
είναι το παρήγορο, ένα σοβαρό ποσοστό των Ελλήνων και ένα σαφώς μεγαλύτερο των
ξένων διατρανώνει στεντορίως ότι η αρχαία ελληνική διανόηση ανήκει αποκλειστικά
στο ελληνικό χωρικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο γιγαντώθηκε ο προηγμένος (εννοιολογικά) διανθρώπινος λόγος
ακολουθούμενος από την ποιοτικώς προωθημένη πράξη της χριστιανικής φιλαλληλίας.
Ωστόσο,
αποδεικνύεται ότι δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε τον σταθερώς προβαδίζοντα
ελληνικό στοχασμό, ούτε φυσικά και να τον εφαρμόσουμε, ενώ είναι απείρως
δυσκολότερο να περιφρουρήσουμε ικανοποιητικά τις γεωγραφικές του διαστάσεις,
μέσα στις οποίες δραστηριοποιούμενοι και ενεργούντες διέπρεψαν οι πρόγονοί μας.
Φρονώ, ότι αν τον εμπεδώναμε πλήρως, δεν θα επιβιώναμε απλώς, αλλά θα
συμβιώναμε εν αγαστή συμπνοία και με τους συμπατριώτες και με τους πάσης φύσεως
συνανθρώπους μας. Αν παράλληλα
εξουσιάζαμε και τη γη μας, αντιδρώντας αποφασιστικά στις αρπακτικές βλέψεις των
γειτόνων μας, έ, τότε θα υπερείχαμε καταφανώς των Βαλκάνιων, των εγγύς αυτών
κρατών και (πολλών άλλων) -μέχρι των περάτων της
οικουμένης- λαών. Τί μας λείπει το μυαλό, η γενναιότητα, η ιστορική καταξίωση;
Από αυτά έχουμε περίσσευμα. Γι' αυτό και δανείζουμε αφειδώς σ' όλον τον κόσμο.
Το πρόβλημά μας εντοπίζεται μόνον στην έλλειψη σύνεσης και στην μη εισέτι
αποβολή της εμφιλιοπολεμικής ιδιοσυγκρασίας μας, που κατατρύχει παλαιόθεν το
γένος των πανελλήνων......
Τώρα, ουραγοί
του κόσμου σε ό,τι αναδεικνύει (προάγει, αν θέλετε), αδιάφοροι για τον
ευλογημένο τόπο που αφειδώλευτα και γενναιοφρόνως ο Πλάστης σχεδίασε για το
γένος των Ελλήνων, μεγαλωμένοι μέσα σε ένα περιβάλλον υπερκατανάλωσης,
διχόνοιας και μισαλλοδοξίας, εμπαθείς και διχαστικοί, διεφθαρμένοι και φαύλοι,
έμφοβοι και μικρόψυχοι, αργά ή γρήγορα θα κληθούμε να παραχωρήσουμε ή στην
χειρότερη περίπτωση να εγκαταλείψουμε -ανακρούοντες πρύμναν στο
πέλαγος των διδαχών των προγόνων μας- τα γαλανά και ζεστά νερά του Αιγαίου,
υπογράφοντας τελεσιδίκως την έναρξη του
αφανισμού μας. Είναι σχεδόν απολύτως βέβαιο ότι με τον τρόπο που πορευόμαστε,
θα αναγκασθούμε να παραδώσουμε -αλίμονο- τα Άγια τοις κυσί,
έμφορτοι με τα φαντάσματα των αποκρουστικών εφιαλτών και παραλυτικοί από την
αναποφασιστικότητά μας και τις ιαχές της πρώϊμης ήττας ενός λαού που βαρέθηκε
να χαρακτηρίζεται “προνομιούχος”.
Εύχομαι
μόνον, την ώρα της τελικής πράξης της αναίσχυντης των… Ευρωπαίων εταίρων
φίμωσης του λαλώντος ύδατος που γαλούχησε εύκρατες ανά την Υφήλιον πολιτείες,
να πρυτανεύσει ο καθοδηγητικός λόγος της βαρείας Αισχύλειας προτροπής: «Ώ παίδες Ελλήνων, ίτε
ελευθερούτε πατρίδ’ ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας
τε προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών», ως έκφραση εσωτερικής και εξωτερικής ευθύνης η
οποία διασφαλίζει στους δύσκολους καιρούς την άσφαλτη συνέχεια του Ελληνισμού
και εξασφαλίζει το μέλλον των νεοελλήνων σε διαλεκτική συνάρτηση με την
ελληνικότητα και την ύστερη πράξη του δικαιώματος της υστεροφημίας της
έκλαμπρης χώρας μας. Όμως και η διατήρηση του ονόματος ΕΛΛΑΣ, της αρχέτυπης
δηλονότι σπίθας ζωής που αναγεννά εκ της τέφρας το γένος ολόκληρο, θα
αποτελέσει έργον εκείνων των Ελλήνων που, αισθανόμενοι ότι η παράβαση εννόμων (ηθικών) αρχών (υπαγορευθεισών
Θεόθεν και ερμηνευθεισών εκ θεόσταλτων ανθρώπων) παρ' ουδενός συγχωρείται, θα
πράξουν τα πάντα για να αποτραπεί η επώδυνη δοκιμασία του κόσμου ως συνέπεια
της καταστροφής της χώρας μας ή ηπιότερα για να μην ανατραπεί η ισορροπία του.
Πάντως, εφόσον τελικώς το έγκλημα της “αποκαθηλώσεως” του Ελληνισμού δεν
αποφευχθεί, παρά την γενική κατακραυγή των πολιτισμένων ανθρώπων κατά των
μεθοδευτών ενός τέτοιου ανοσιουργήματος και παρά την υπέρ ημών των Ελλήνων
συνηγορίαν των εν τω πλανήτη Γη διακεκριμένων και εντιμοτάτων επωνύμων, οι
οποίοι συλλήβδην απειλούν να το χαρακτηρίσουν “έγκλημα καθοσιώσεως”, εμείς που έχουμε ταχθεί να
φυλάττουμε Θερμοπύλες, θα αγωνισθούμε μέχρις εσχάτων, απωθούντες τον εχθρό και
τους απανταχού εφιάλτες, ακόμη και από τους χώρους που… διαφεντεύει η απόλυτη
αρνητική εκδοχή. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου