Χαρακτήρας(ες) και οι ακαταπαύστως αγραυλούντες

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ,

Χαρακτήρας(ες) και οι ακαταπαύστως αγραυλούντες

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Του Παντελή Γιαννακόπουλου

    Αργά ή γρήγορα θα κάνει το λάθος και θα δείξει το χαρακτήρα του, θα φανούν οι προθέσεις του, θα δοθούν οι σωστές ερμηνείες στο λόγο, στην έκφραση του προσώπου του, στις κινήσεις, στη συμπεριφορά του, στη γλώσσα του σώματος με άλλα λόγια, αλλά και στις γραπτές διατυπώσεις των σκέψεών του και στις αντιδράσεις του γενικότερα. Ο χαρακτήρας (χ.) του ανθρώπου συγκεντρώνει στις πτυχές του όλα εκείνα τα γνωρίσματα που προσδιορίζουν σαφώς και κατηγορηματικώς την (θετική ή αρνητική) ιδιαιτερότητά του, την μοναδικότητα που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους άλλους. Κι’ αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό, γιατί είναι μια ευχή ή ίσως μια κατάρα, ένα εγγενές απόκτημα -κάτι σαν εσωτερικό tattoo- που παραμένει αναλλοίωτο. «Ο καθένας είναι ό,τι είναι», υποστηρίζει ο Ντάντε Αλιγκιέρι και συμπληρώνει «ακόμη κι αν δεν το θέλει αυτό, ακόμη κι αν θέλει να είναι ή να φαίνεται διαφορετικός». Αυτό ακούγεται τραγικό. Ωστόσο ο Μπέντζαμιν Ντισραέλι εισάγει μία νότα αισιοδοξίας: «Ο χαρακτήρας του ανθρώπου ποτέ του δεν αλλάζει, μόνο εξελίσσεται». Τουλάχιστον εξελίσσεται. Είναι κάτι κι’ αυτό.

     Αν ο (χ.) βαδίζει παράλληλα και ανυσματικά (συνοδοιπορεί, αν θέλετε) με τον …υπέρμετρο εγωισμό του ατόμου που υπηρετεί, τότε εικάζω ότι η εξέλιξη του πρώτου κατά τα ανωτέρω θα αποτελέσει μία απελπιστικά δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία, για την θετική έκβαση της οποίας επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω. Αν δε υποθέσουμε ότι η προσπάθεια που θα αναληφθεί, θα είναι απαλλαγμένη της βαθειάς και στέρεας πίστεως προς τον Δημιουργό «ορατών τε και αοράτων», τότε όχι εξέλιξη του (χ.) δεν θα σημειωθεί αλλά και ουδεμία μεταστροφή. Αυτό σημαίνει ότι εκείνο που πράττουμε ή δεν πράττουμε, καταγράφεται ως θετική ή αρνητική επίδοση (απόδοση, αν θέλετε) και όχι αυτό που ισχυριζόμαστε ότι επιθυμούμε ή σκεπτόμαστε να πράξουμε.

     Αν στον άνθρωπο πλεονάζουν: το ήθος, η ευπρέπεια, η αγωγή, το ηθικό μεγαλείο, η πνευματική καλλιέργεια, η εντιμότητα, η κοσμιότητα, η χρηστότητα τότε τα έργα και οι ημέρες του θα είναι κατά Χριστόν και τούτο για τους επιγενόμενους θα αποτελεί χορηγία του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Αν υπερτερούν: η διαφθορά, ο πανηδονισμός, η κλοπή, η αχαριστία, η εκμετάλλευση, ο φθόνος, το μίσος τότε η προσφορά στον συνάνθρωπό του θα είναι η κατά προτροπήν του άρχοντα του σκότους. Είναι πάντως παρήγορο που τα τελευταία χρόνια ο όρος “χαρακτήρας”, επεκράτησε να προσδιορίζει όχι μόνον στην ονομαστική (συμπράττοντας με τον αναγκαίο επιθετικό προσδιορισμό, π.χ. “υπέροχος χαρακτήρας”), αλλά και στην αιτιατική (με ή χωρίς επιθετικό προσδιορισμό: «τον θαυμάζω για τον χαρακτήρα του!», «δείξε χαρακτήρα και όλα θα πάνε καλά!») τον εξαιρετικής υποστάσεως άνθρωπο. 

    Η ηθική δεν εκφράζει πάντα το ήθος, αντίθετα πολύ συχνά έχει εντελώς διαφορετική έννοια. Είναι γνωστό ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα ακόμα και ενάντια στην φύση, έχουν γίνει στο όνομα της ηθικής. Π.χ η βιομηχανική και κατ’ επέκταση η οικονομική ανάπτυξη που θεμελιώθηκε πάνω στην ιδέα για ένα καλύτερο αύριο εκατομμυρίων  ανθρώπων σε όλον τον κόσμο, κατέληξε να αποτελέσει το εφαλτήριο για την ανάδειξη μιας χούφτας ανθρώπων ως κατεχόντων το 90% του πλούτου της γης. Η πλειονότητα των κατοίκων του πλανήτη μας που ζει και πορεύεται  στο όριο της φτώχιας, αποτελεί το εργατικό δυναμικό, που αναδεικνύει τους κατά καιρούς μεγιστάνες. Επιδημίες, λοιμώξεις και ιώσεις προσβάλλουν μαζικώς αυτές τις τάξεις των πενήτων όλου του κόσμου, η υγεία των οποίων έχει πληγεί ανεπανόρθωτα και καθίσταται οσημέραι επισφαλής, αφού αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την εκδικούμενη φύση, την οποία κατά κόρον δήωσαν, βεβήλωσαν, ακρωτηρίασαν και εξακολουθούν να διαπράττουν το ίδιο στυγερό έγκλημα με ήσυχη τη συνείδηση για λογαριασμό των απανταχού κεφαλαιούχων(εντάξει, κεφαλαιοκρατών). Ελάχιστοι όμως από τους τελευταίους ενδιαφέρονται γι’ αυτούς στα σοβαρά. Η πλειονότητα τους αντιμετωπίζει σαν αναλώσιμο υλικό. Μηδέ και της Πολιτείας εξαιρουμένης.

     Για ποια ηθική συνεπώς να μιλήσει κανείς μέσα σε μια καθημαγμένη κοινωνία, όταν η περιουσία του Μπιλ Γκέιτς (τυχαία κατέγραψα το όνομα από ένα πακέτο όμοιών του) ανέρχεται σε 80 δισεκατομμύρια δολάρια; Επειδή όμως το ποσό είναι αστρονομικό,  εξωγήινο θα λέγαμε, ας επιστρέψουμε στην γήινη πραγματικότητα και συνεκδοχικά στην ελληνική, ώστε κάθε σύγκριση να αποκτήσει νόημα. Όταν προ διετίας βουλευτής (πρώην Υπουργός) παρεδέχθη ότι τα πενήτα (50) διαμερίσματά του αποτελούν γονική …πρόνοια για τα τέκνα του, η κοινή γνώμη φρύαξε για την τεράστια ποσότητα των …αγαθών, αλλά και για τη δικαιολογία της απόκτησής τους. Ως να μην έχουν παιδιά οι άλλοι ή ως να έχουν, αλλά να λογίζονται παιδιά ενός άλλου Θεού, που απαγορεύει στους δικούς τους γονιούς την απόκτηση …διαμερισμάτων. Πρόσφατα, ένας άλλος …γαιοκτήμων ομόλογος του προηγούμενου, ομολόγησε χωρίς ενδοιασμούς, αλλά και χωρίς αιδώ, ότι (30) περίπου διαμερίσματα και κάτι οικόπεδα αριθμεί η δική του περιουσία, η οποία δυστυχώς δεν επαρκεί για να του εξασφαλίσει ένα (ασήμαντο κατά κοινή ομολογία) ποσό, προκειμένου να …νομιμοποιήσει τις πλαστές πινακίδες του πολυτελούς αυτοκινήτου του.

    Πάντως είναι απορίας άξιον, που διακεκριμένοι αξιωματούχοι με σπουδές στα καλύτερα ιδρύματα του κόσμου, με εντυπωσιακές περγαμηνές υψηλών… αποδόσεων, στους οποίους κοινό και πολιτεία έχουν επενδύσει, πολύ περισσότερο, όταν τυχαίνει να έχουν και την βουλευτική ιδιότητα, επιμένουν να καταστρατηγούν -μετ’ αφελούς υποκρισίας- γραπτούς και άγραφους νόμους και ενίοτε και τον Καταστατικό Χάρτη της Χώρας, το Σύνταγμα, όχι χάριν κάποιου σοβαρού ζητήματος, αδήρητης ανάγκης ή -ίσως- σημαντικού …ελλείμματος που θα δικαιολογούσε -πιθανόν- κάποια εκτροπή στη συμπεριφορά τους, αλλά για θέματα ευτελή, αναξιοπρεπή, ασήμαντα που αποτιμώνται, κατά την εύστοχη λαϊκή θυμοσοφία, σε… πενταροδεκάρες (π.χ. η αποφυγή καταβολής των τελών κυκλοφορίας του Ι.Χ.). Άλλοι πάλιν από τους διαρκώς και επιμόνως …αγραυλούντες στον Ναό της Δημοκρατίας, επιμένουν να υποστηρίζουν την ανακατανομή του πλούτου, για να εξορκίσουν προφανώς το κακό, αφού οι ίδιοι πρώτοι και καλύτεροι εντάσσονται στους (κατέχοντες) εκατομμυριούχους. Ένιοι εξ αυτών ευφυώς πράττοντες φρόντισαν να επιδοτηθούν συγγενικά τους πρόσωπα για την κατασκευή τουριστικών -προς εκμετάλλευση- ενδιαιτημάτων και τώρα που ανακαλύπτονται τα κατορθώματά τους, καμώνονται τον ανήξερο.  

    Γιατί όμως αναφέρθηκα στη βουλή των Ελλήνων και στους περί αυτή και μόνον. Πρόκειται για την πολιτική μας ηγεσία, η οποία -αλίμονο- έτεκεν και κληρονόμησε στον Ελληνικό Λαό το τέρας της κακοδαιμονίας των Ελλήνων (της πατρίδας μας). Αυτοί αποφασίζουν και αποφασίζουν για τα πάντα. Αν ο (χ.) τους κολυμπάει σε λύματα διαφθοράς, αν η ιδιοσυγκρασία τους  είναι πλημμελούς ηθικής, αν δεν διάγουν άμεμπτον βίον, από ποιους θα παραδειγματισθεί, θα δικαιωθεί και θα καθοδηγηθεί ο λαός; Το γκουβέρνο δεν είναι τζόγος, είναι -θα έπρεπε να είναι- Ιερός Ναός και Θεία Λειτουργία μαζί. «Η εξουσία» -λέγει ο Μανώλης Δουκίδης- «ο έπαινος, η φήμη, η επιτυχία είναι πράγματα που κάνουν τους καλούς καλύτερους και τους κακούς χειρότερους», ενώ ο Τ. Ε. Lawrence (1888-1935), Βρετανός στρατιωτικός πιστεύει ότι «Η τέχνη της διακυβέρνησης θέλει περισσότερο χαρακτήρα παρά μυαλό».