Αθήνα-Χονγκ Κονγκ μία “σνίφα” δρόμος...

ΣΚΕΨΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΑ και ΑΡΘΡΑ  

Αθήνα-Χονγκ Κονγκ μία “σνίφα” δρόμος...

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://www.protothema.gr/

Ρομίνα Ξύδα

    Είναι μέρες που τη συνέλαβαν με 2,6 κιλά κόκας στο σάκο της και μέρες τώρα που αναρωτιέμαι τι ακριβώς σνιφάρει ένα κομμάτι συναδέλφων μου που συνεχίζει να ασχολείται με το θέμα της 19χρονης από τη Μυτιλήνη λες και είναι το alter ego του Ότο Γουόρμπιερ, του νεαρού που κρατούνταν επί 17 μήνες στη Βόρεια Κορέα επειδή ξεκόλλησε μία αφίσα από τοίχο ξενοδοχείου και επαναπατρίσθηκε σε κωματώδη κατάσταση για να αφήσει την τελευταία του πνοή λίγες ώρες μετά

    Ραδιοφωνικοί παραγωγοί, τηλεοπτικές κουτσομπόλες και κουστουμαρισμένοι δημοσιογράφοι, ρίχνουν πάθος στη φωνή, δάκρυ στο μάτι και πόνο στην ενημέρωση για ένα θέμα που από μόνο του δεν είναι απλώς κατακριτέο αλλά εγκληματικό. Ντυμένο με μουσική υπόκρουση φτηνιάρικου θρίλερ, διακοσμημένο με τα στεγανά της αγίας ελληνικής οικογένειας αστυνομικού, πηγμένο σε  μαρτυρίες φίλων απ' τα παλιά “αχ, τι καλό κορίτσι ήταν η Ρηνούλα τότε που παίζαμε σκοινάκι και κάναμε τραμπάλα!”, πνιγμένο σε ανύπαρκτες αριστείες και ανυπόστατους στόχους, αναβαθμισμένο σε πρώτο θέμα, χτυπημένο σε  εξώφυλλα, επιβεβλημένο σε κεντρικό θέμα συζητήσεων, συνεχίζει ακόμη και σήμερα να παίζει άσχημο παιχνίδι τόσο με την νοημοσύνη μας όσο και με την υπομονή μας.
    Συγγνώμη, αλλά ποια υπερασπίζεστε και γιατί;

 Ένα ψωνάκι που πίστευε ότι θα πιάσει την καλή μεταφέροντας στο sac voyage του ναρκωτικά τα οποία προορίζονταν για τα παιδιά των άλλων;

Μία τύπισσα που πούλαγε χοντρό παραμύθι σε γονείς, φίλους και συγγενείς για δήθεν σπουδές και fake διαγωνισμούς ομορφιάς ελπίζοντας σε ένα happy end;

Ένα κορίτσι που νταραβεριζόταν με όλη την πλέμπα και αρνιόταν να πει στην ίδια του τη μάνα που μένει και τι σπουδάζει;

Ω, με συγχωρείτε! Ξέχασα! Το καημένο το κοριτσάκι δεν γνώριζε τι μεταφέρει. Ένα καλοκάγαθο, άβγαλτο και άπειρο πλασματάκι ήταν που παρασύρθηκε από αμέλεια και χαζομάρα πιστεύοντας ότι θα βγάζει χρήμα βάζοντας βίζες σ' έναν φάκελο! Μια σταχτοπούτα που δεν γνώριζε από το αρχοντικό της ότι για να βγάλεις φράγκα πρέπει να την ιδρώσεις τη φανέλα, μια κοκκινοσκουφίτσα που δεν μπορούσε να φανταστεί ότι σ' αυτό τον κόσμο κυκλοφορούν κακοί λύκοι, μία ωραία κοιμωμένη που δεν διανοήθηκε στιγμή να ρωτήσει τι περιέχει το πακετάκι που κουβαλάει, αυτά είναι πράγματα ντροπής και αγένειας! 
    Ξέρετε, κι εμείς υπήρξαμε δεκαεννέα ετών. Και ήμασταν αφελείς. Και κάναμε χαζομάρες και απερισκεψίες και χοντρές βλακείες με τη διαφορά ότι αν όλα τα παραπάνω έσκαγαν ξαφνικά θα ανατίναζαν τον ίδιο μας τον εαυτό. Όχι τους άλλους.

 Αφέλεια στα δεκαεννιά είναι να ανεβαίνεις τύφλα στο μεθύσι σε αυτοκίνητα και μηχανές που οδηγούν οι επίσης τύφλα κολλητοί σου.

Χαζομάρα στα δεκαεννιά είναι να δοκιμάζεις αυτό το κάτι άλλο που σου δίνει ο κάποιος άλλος για να το παίξεις άνετη και κουλ.

 Απερισκεψία στα δεκαεννιά είναι να το σκας από το σπίτι σου επειδή στην έσπασαν οι δικοί σου και να εξαφανίζεσαι για μέρες χωρίς να δώσεις σημεία ζωής.

Βλακεία στα δεκαεννιά είναι η ετεροχρονισμένη ομορφιά όσων δεν τολμάς να κάνεις στα σαράντα σου. Το να κουβαλάς ναρκωτικά ή όπλα, το να γίνεσαι “μοντέλο” θανάτου, το να σκοτώνεις, να βιάζεις ή να καταστρέφεις τη ζωή κάποιου άλλου δεν είναι χαζομάρα ούτε αφέλεια. Είναι ένα έγκλημα που πρέπει να πληρώσεις ακόμη κι αν είσαι μόλις δεκαεννιά...