Αυτός, ο …μη κύριος

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ,

Αυτός, ο …μη κύριος

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Παντελής Γιαννακόπουλος

    Αυτός, ο μη… κύριος, δίνει την εντύπωση ότι απολαμβάνει την δυσώδη οσμική απόπνοια του διεφθαρμένου συστήματος το οποίο μετά μανίας και άνευ ενστάσεων, αντιρρήσεων ή αντιλογιών -μεθ’ απολύτου, αντιθέτως, πίστεως και αφοσιώσεως- υπηρέτησε τουλάχιστο συναπτές δεκαετίες· μακράν αντιγνωμιών, αρνητικών σχολιασμών και χολερικής κριτικής. Και εκείνο -το σύστημα- σε ανταμοιβή, τον στήριξε, τον  ενίσχυσε (τον ισχυροποίησε αν θέλετε), και τον ανέδειξε. Γιατί τον θεωρούσε και ήταν πια ένας από τους δικούς του. Ό,τι προσμετρούσε στην ανέλιξή του, φρόντισε να του το προσφέρει απλόχερα, με τη  διαβεβαίωση ότι εφεξής θα έχει την αμέριστη συμπαράστασή του και ως εκ τούτου θα μπορεί πλέον να επαίρεται (…ασυστόλως!) για το επιδοθέν εν επισήμω τελετή “γέρας παροχών”, που (ως δικό του περιουσιακό στοιχείο) θα δύναται πλέον να χρησιμοποιεί κατά το δοκούν. Σαν το μαγικό λυχνάρι που ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό τις επιθυμίες του κατόχου του, πιθανόν και σαν το Κέρας της Αμάλθειας που τροφοδοτεί τον ιδιοκτήτη του με όλα τα αγαθά, ίσως και σαν τις of sor εταιρείες των υψηλών επιτοκίων και της μηδενικής φορολογικής  επιβάρυνσης.

    Κι’ εκείνος άδραξε την ευκαιρία και του έδωσε και κατάλαβε. Δεν άφησε (υπηρεσιακό!) σεμινάριο για σεμινάριο που να μη συμμετέχει και φυσικά με το αζημίωτο: με ημέρες εκτός έδρας,  με έξοδα παραστάσεως κ.λπ. Δεν χαρίσθηκε ούτε μια μέρα της δικαιούμενης αδείας του, αλλά και των πρόσθετων (χαριστικών) αδειών που εφεύρισκαν οι προϊστάμενοί του για τους …επιλεγμένους υπαλλήλους τους εν οις και εκείνος, που με τη συμπεριφορά τους ανάγκασαν συναδέλφους τους σε πρόσθετη καταπόνηση, αφού επιφορτίσθηκαν (επιβαρύνθηκαν, αν θέλετε) κατά την απουσία του, με τις ευθύνες του δικού του πόστου στον εργασιακό τους χώρο και εξανάγκασαν τέλος ουκ ολίγους σε πρόωρη αποχώρηση-συνταξιοδότηση κ.λπ.

    Οι…Fathers (του Κυβερνώντος Κόμματος, με δικά τους τα κερδοφόρα κονσόρτσιουμ, τα διάφορα τράστ πολλαπλής απόδοσης, αλλά και τους νόμους, τις τροπολογίες, τα …ανοιγοκλείνοντα κατά το δοκούν παράθυρα κ.λπ., τις προσβάσεις στη διεθνή ελεύθερη, (μόνο κατ' όνομα και υπόθεση), αγορά, τις διακρατικές συμπράξεις που ουδένα κίνδυνο και  ουδεμία απώλεια περιέκλειον τον κάλυπταν καθαρά(!) και με το παραπάνω σε κάθε περίπτωση. Δωρεάν φοίτηση: σε πολύμηνα σχολεία ποικίλης μόρφωσης, σε φημισμένα κέντρα εκμάθησης ξένων γλωσσών και σε ταχύρρυθμα μαθήματα μικροοικονομικής και μακροοικονομικής ανάλυσης των ιδιωτικών πανεπιστημίων (που χορηγούσαν στους προνομιούχους και σχετικό δίπλωμα) με δωρεάν διανυκτερεύσεις σε ξενώνες πολυτελείας. Και ακόμη, οι …καταχρηστικοί βαθμοί και οι εξ αυτών διακρίσεις στην κλίμακα της ιεραρχίας (οι προαγωγές αν θέλετε) και τόσα άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός.

    Τότε το σύστημα δεν του φάνταζε διεφθαρμένο. Πως ήταν δυνατόν να είναι τέτοιο(!). Εξυπηρετούσε τις φιλοδοξίες ευάριθμων ψηφοφόρων που ήθελαν να διακριθούν επαγγελματικά και να συγκαταλεγούν στους κοινωνικά αναγνωρίσιμους, ενώ ένιωθαν και την ανάγκη να…. αντιπροσφέρουν στον φορέα που -πλην των ιδίων- εξασφάλισε επαγγελματική στέγη και στα παιδιά και έτερους στενούς συγγενείς τους, στους οποίους παρείχε ευκαιρίες για κοινωνική ανέλιξη (καταξίωση καθιερώθηκε να λέγεται) και τους διευκόλυνε με ποικίλα δάνεια (θαλασσοδάνεια, αν θέλετε) με σκανδαλωδώς ευνοϊκούς όρους. Οι κυβερνώντες (δια των κυβερνητικών φορέων) αποστέωναν το κράτος για λογαριασμό των κομματικών τους συντρόφων (έτσι τους έλεγαν). Η πολιτεία μετατρέπονταν σε ψιμυθιωμένη μούμια που την οίκτιραν φίλοι και εχθροί και ο κομματικός κύων σε Κέρβερο που φύλασσε τις ελάχιστες ληγμένες… προμήθειες. Και το χειρότερο; Το σύστημα -αλίμονο- μεροληπτούσε διαρκώς, ανερυθριάστως και απεριφράστως υπέρ όλων αυτών των… εφαψιών, που έβαζαν πλάτη, για να μπορεί το κράτος να παραμένει όρθιο, να υφίσταται έστω και με τα δεκανίκια του (τα δανεικά του αν θέλετε), ώς εγκεκριμένη νομότυπη πραγματικότητα, για να μπορούν να το χρησιμοποιούν (να το εκμεταλλεύονται) οι δικοί του και μόνον, κατά τρόπο που να τους δίδει το δικαίωνα να ισχυρισθούν, εφόσον κατηγορηθούν ότι απεργάζοντο το μέλλον της χώρας, πως έπραξαν κατά νόμον. Αγυρτεία μέχρις εσχάτων.

    Οι ανωτέρω εφιαλτικές εικόνες από το παρελθόν, παρόν και …μέλλον μου θυμίζουν το περίφημο κινηματογραφικό έργο του πατέρα της Νουβέλ Βαγκ (=ανανεωτική τάση), Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, ο οποίος γύρω στα 1965 έχοντας στη διάθεσή του τρεις σπουδαίους ηθοποιούς: Έντι Κονσταντίν, Άννα Καρίνα και Ακίμ Ταμίροφ παρουσίασε με το γνωστό ανατρεπτικό του στιλ, το θρυλικό «Αλφαβίλ» (Alphaville). Ένα μοναδικό φουτουριστικό (=μελλοντολογικό) φιλμ, που και σήμερα ακόμη σε κάνει να ανατριχιάζεις με τις βρίθουσες συμβολισμούς εξανθρωποποιημένες μηχανές, που εκτελούν πειθήνια τις εντολές του Φωτεινού Πατέρα (του Father).

     Οι κινούντες τα νήματα και οι μαριονέτες τους, οι συλλήβδην μη κύριοι, έκαναν ό,τι τους ορμήνευε, τους συμβούλευε δηλαδή το σύστημα. Συγκατένευαν επί των πάσης φύσεων αποφάσεων των εντεταλμένων και μη από την κυβέρνηση συμβουλίων, ακόμη και αν αυτές ήσαν καταφανώς εσφαλμένες, ενέκριναν με τη ψήφο τους τον κατ’ έτος εκπονούμενο προϋπολογισμό, υπερψήφιζαν τους νόμους, τα διατάγματα και τις αποφάσεις που υποδείκνυε ο Πρωθυπουργός, αλλά και τις σχεδιασθείσες δράσεις και αντιδράσεις των κομματικών οργάνων. Ήσαν υπάκουοι, εχέμυθοι, διαπρύσιοι υποστηρικτές των εξαγγελιών του κόμματος, υποδείγματα κομματικής πειθαρχίας και στωικοί στις παρατηρήσεις και τις επιπλήξεις των προϊσταμένων τους.

    Γιατί όμως από την αρχή του σχολίου μου χαρακτήρισα “μη κύριο” αορίστως, έναν μόνον     -θα νόμιζε κανείς- από το ευεργετηθέντες; Γιατί έλαβα μια τυχαία μονάδα από αυτό το …είδος, που αποφάσισα να την ελέγξω ως μέλος του ιδίου απαραλλάκτως όλου. Ως μονάδας δηλαδή του αυτού σιναφιού- που πριμοδοτεί αδιαλείπτως το κόμμα (που διολίσθησε) σε κυβέρνηση. Διότι ο κύριος αυτός και οι συν αυτώ, μόλις αντελήφθησαν ότι το κυβερνητικό πλοίο κλυδωνίζεται και κινδυνεύει να βυθισθεί αύτανδρο, το εγκατέλειψαν ως υπερμεγέθεις αρουραίοι για να αποφύγουν τα χειρότερα. Έκτοτε περιφέρονται στα μικρά και μεγάλα κανάλια της ντόπιας παραγωγής, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την …ηρωική τους έξοδο, στον διαφαινόμενο κίνδυνο που η ολιγωρία των Καπετάνιων (Fathers’) προκάλεσε (αιφνίδια αλλαγή ρότας, εσφαλμένη εκτίμηση των αντοχών του πλοίου που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαπιοκάραβο και το οποίο θα αδυνατούσε να ανταπεξέλθει στη δοκιμασία της φουρτουνιασμένης θάλασσας).

    Και αν ήταν μόνον ο κίνδυνος του ναυαγίου η αιτία να …εξοκείλει αυτός ο …μη κύριος έχει καλώς. Ο φόβος σπρώχνει τον άνθρωπο στα όριά τους. Θεμιτόν. Άρα δεν είναι αυτό που ενοχλεί. Είναι το ιδεολογικό κομμάτι του μύθου που συνταράσσει τον κάθε ορθόφρονα άνθρωπο. Αυτός λοιπόν ο …μη κύριος επιμένει να υποστηρίζει ότι πλην των άλλων, υπέστη μια πλήρη ιδεολογική  ανατροπή, καθώς είδε το πλοίο να κινδυνεύει να μπατάρει. Θεώρησε ότι ήταν λάθος του που συμπορεύθηκε με το πλήρωμα του πλοίου και ως εκ τούτου θεσμοί και θεσμικά πρόσωπα, στόχοι, σχεδιασμοί και το background (=μπαγκράουντ= φόντο, βάθος, πλαίσιο)  προβολής τους, ήταν όλα αποκυήματα πλάνης ή στην καλύτερη περίπτωση λάθος εκτίμηση.    

    Τώρα, το σύστημα δεν υπηρετεί, δεν εξυπηρετεί και δεν νοιάζεται γι’ αυτόν τον μη… κύριο. Ωστόσο, οι κενές επιχειρημάτων θέσεις του, οι εσφαλμένες εκτιμήσεις, οι αστοχίες του, η ανύπαρκτη τακτική του, η αλαζονεία της εξουσίας που τον εμποτίζει και τον δηλητηριάζει παλαιόθεν, αντί να τον αποθαρρύνουν και να τον αναγκάσουν να αποσυρθεί στα …αζήτητα, διολισθαίνοντας οικεία βουλήσει στο βάθος μιας ευεργετικής μοναστικής περισυλλογής, τον αποθρασύνουν και τον επαναφέρουν στο προσκήνιο της επικαιρότητος με και χωρίς τη διακριτική στήριξη (και ανοχή) των νεότερων πολιτικών, που πιστεύουν ότι εμπρός και πίσω από τους λόγους και τις πράξεις τους κρύβεται η μαγική συνταγή, με την οποία μπορούμε να επιστρέψουμε στο ψευδεπίγραφο καταστροφικό παρελθόν της εικονική ευημερίας.

    Είναι όμως και το σύστημα που ασθενεί βαρέως και ευνοεί εν πολλοίς, στην παρούσα φάση, αυτόν τον τυχοδιώκτη, τον αριβίστα της (πολλαπλής) δεκάρας που στρέφεται ευθέως και πλαγίως κατά της πατρίδας του. Είναι θλιβερό. Του δίδουν την ευκαιρία να ανανήψει, να διαψεύσει, να αναθεωρήσει, να αναγεννηθεί.  Λησμονεί και ο ίδιος και το σύστημα, ότι οι χρόνοι παρήλθαν και ότι είναι πλέον αργά ακόμα και για κροκοδείλια δάκρυα. Τα πάντα τελείωσαν για τον πρώην κύριο υπουργό, τον πρ. κ. Βουλευτή, τον πρ. κ. Ευρωβουλευτή, τον κ. Επίτροπο, όλους αυτούς και άλλους πολλούς μη… κυρίους. Διακαώς επιθυμώ να συμβουλέψω αυτούς τους μη κυρίους: Κρυφθείτε στη γωνιά σας τρωγλοδύτες και επ’ ουδενί μην ξεμυτίσετε σε χώρους φωτεινούς. Να αναμένετε, με όση αξιοπρέπεια σας έμεινε, αν βιώσατε ποτέ τούτη την αξία, να σας λυτρώσει ο φυσικός ολοκληρωτικός σας αφανισμός.

    Κύριε… μη κύριε, ήσαστε ένας στριφνός, εμπαθής και μισαλλόδοξος πολιτικός άνθρωπος, που το μόνο θετικό που πράξατε, ήταν η ομολογία των εγκλημάτων του κόμματός σας, που στοίχισαν τη διαφαινόμενη ιστορική, γεωγραφική, πολιτισμική και γεωπολιτική καταστροφή της πατρίδας μας, την οποία εσείς τώρα επικαλείσθε και εξορκίζετε, μήπως και κριθείτε επιεικώς από το διεθνές δικαστήρο και το δικαστήριο του Θεού αργότερα. Οι κατ' εξακολούθηση αφελείς ομοεθνείς σας είναι αδύνατο να επανεξαπατηθούν από εσάς.  Τρέφεσθε, υπάρχετε και αναδεικνύεσθε από την παρακμή, γι’ αυτό και φροντίζετε να την συντηρείτε με δηλώσεις άνευ περιεχομένου σε παρηκμασμένα ΜΜΕ, που απετέλεσαν για σας και τους κορυφαίους μέντορές σας (με τις μεθοδεύσεις, υποδείξεις και παραινέσεις των οποίων ανδρωθήκατε και επιβιώσατε πολιτικά) το αρχικό και το τελικό σκαλοπάτι της επιτυχίας σας. Τι μεγάλο λάθος, τι κρίμα!

    Δεν θα αποτελούσε προφανώς ύβρη, αν τινές εξ ημών υποστήριζαν, ότι η κοινωνία των  Θεσσαλονικέων θα έπρεπε να σας έχει απορρίψει τελεσιδίκως -προ πολλού- από μέλη της.