Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Οι μη αναλώσιμοι



Οι μη αναλώσιμοι
Παντελής Γιαννακόπουλος 
    Κάποιοι από εμάς της ... λίστας (των μη αναλώσιμων) γεράσαμε κιόλας(;). Και πώς να μην είναι έτσι, αφού εδώ και καιρό τα ζωτικά μας όργανα … υποφέρουν, ενώ οι πάσης φύσεως επιδόσεις μας λογίζονται εσχάτως φανατικοί οπαδοί της … έκλαμπρης θεωρίας του μινιμαλισμού. Ελάτε, πλάκα κάνω. Δεν κάνουμε πια κάμψεις, ούτε πηδηματάκια με τράβηγμα των γονάτων στο στήθος, εντάξει∙ και φυσικά δεν είναι ψευδές ότι γενικώς μειώθηκαν χαρακτηριστικά οι αντοχές μας. Ένδειξη της διαφαινόμενης παρακμής μας είναι θαρρώ και το γεγονός ότι  αφιερώνουμε (πλέον) ικανό χρόνο για τη μεταφυσική και… μεταλογική μας πληρότητα (ώ, Θεέ μου!). Ναι, πολλοί από μας ζούμε με την ελπίδα, ότι θα δυνηθούμε να ανοίξουμε πύλες τινές παραδείσων, κατά τη διάρκεια του πολυδαίδαλου και μεγάλου -εκτιμώ- ταξιδιού μας προς τας αιωνίους μονάς, με την επίκληση των δημιουργικών δυνάμεων του μεταφυσικού χώρου. Εννοώ τις δυνάμεις αυτές που υπακούουν στα κελεύσματα και αποδέχονται -κατά τεκμήριο- τις ικανοποιητικές απαντήσεις των "προωθημένων", επί θεμάτων διακοσμικής (μη το αναγνώσεις λάθος, είναι διακοσμικής -νεολογισμός γαρ- όχι διακοσμητικής) σοφίας.
    Έχουμε όμως και του …κόσμου τις υποχρεώσεις στη γωνιά αυτή του πλανήτη, που θα μας φθείρουν με γρηγορότερο ρυθμό, όσο θα ανθεί το φιλότιμο του Έλληνα: φροντίδα και ανατροφή εγγονιών (αναφέρομαι στους παππούδες και στις γιαγιάδες), μη αποκατασταθέντα τέκνα που συνεχίζουν να επενδύουν στη συνηγορία του γονιού, συγγενείς που εξακολουθούν να μας ταλαιπωρούν στο πλαίσιο μιας μεθοδευμένης πολλαπλής -δίκην κληρονομικού δικαιώματος- εκμετάλλευσης, …διορθώσεις περιοδικών (αυτό είναι για μένα, μη δυσφορείτε), οφειλόμενα (υπεσχημένα) κείμενα σε κάποια μέσα μαζικής επικοινωνίας και σε φίλους εκδότες περιοδικών (και γι' αυτό μη νοιάζεστε), απορίες για την πολυσυζητημένη... Taxicab Γεωμετρία (χαιρετίσματα στην Καλλιρόη από το …Άργος Ορεστικό), συμμετοχή σε φιλανθρωπικούς συλλόγους, γκαλά, δεκάδες μη ολοκληρωθείσες μελέτες (εδώ είμαστε), η …σακούλα με τα χάπια (τις αλοιφές και τα έμπλαστρα: -ωχ, τι θέλει αυτή μπροστά μου), τα αδέλφια που επιστρέφουν από την Αυστραλία και απαιτούν μερίδιο (από το πατρικό δυαράκι) κ.λπ. κ.λπ.
    Ωστόσο, είναι κάποιοι που σε εκτιμούν ακόμη. Όχι για το πολυπράγμον μυαλό σου, μηδέ για την ψυχοσωματική σου σβελτάδα ή την πνευματική σου υπερεπάρκεια, το ήθος ή την κριτική σου δεινότητα, αλλά γιατί ενώ δεν τους γεμίζεις το μάτι σε πρώτη… ανάγνωση, σπεύδουν στη συνέχεια να σε περιγράψουν και να αναφερθούν στην αφεντιά σου με τις πλέον γλυκανάλατες επαινετικές φιοριτούρες. Αργότερα, μέσα από τους μεγεθυντικούς φακούς της ματαιότητας, σκοπιμότητας και των ποικίλων μεθοδεύσεων γίνεσαι το πρότυπο, ο ήρωας και το κονέ τους. Τέλος -γίνεται κι' αυτό- με το πέρασμα των χρόνων σε μαθαίνουν καλύτερα και ήδη σε αναγνωρίζουν, σε αποδέχονται πλήρως, χωρίς εισαγωγικά και αστεράκια. Παρεμβαίνεις τότε κι' εσύ και …χάριν ευφωνίας αναλύεις έτι περισσότερο το χαρακτήρα  και τα ελαττώματά σου, βοηθώντας τους να σε δουν σε βάθος, με καθαρή συνείδηση και αίσθημα δικαίου. Επιθυμείς η ετυμηγορία τους για σένα να "διατυπωθεί… προσεχώς με απόλυτη ορθότητα, να είναι κατά το δυνατόν ανεπηρέαστη και η απόφανσή τους να είναι ειλικρινής, δίκαιη  και μη …αναστρέψιμη (εννοώ: μη αναθεωρήσιμη!).
    Προσωπικά, σε κάθε περίπτωση, υπολήπτομαι και στηρίζω τους φίλους μου και δεν παραλείπω να σεμνύνομαι και να προσεύχομαι γι' αυτούς. Δεν τους εκμεταλλεύομαι, δεν δανείζομαι και δεν τους κουράζω.  Τους γνωστοποιώ το κάτι παραπάνω χρήσιμο που υποπίπτει στην αντίληψή μου και δεν τους εξωθώ στα άκρα. Τους συμβουλεύω, τους υποδεικνύω, τους εξυπηρετώ και τους ακούω με προσοχή. Συμμετέχω ενεργά στη θλίψη και στον πόνο τους και αποφεύγω να τους ενοχλώ όταν νιώσουν την ανάγκη να απομονωθούν, να κλεισθούν στον εαυτό τους, ν' αλλάξουν τρόπο ζωής και φίλους. Θα διατηρώ τις καλύτερες αναμνήσεις και θα συντηρώ μια τρυφερότητα γι' αυτούς, ακόμη και αν δεν ειδωθούμε ποτέ πια μετά την ημέρα που για κάποιους λόγους  η φιλία μας διεκόπη τελεσιδίκως.
    Οι "κουρασμένοι αετοί της στέπας" (έτσι, όχι "αναλώσιμοι") από "τον κύκλο της Θεσσαλονίκης" απώλεσαν τον προσανατολισμό τους και εφεξής ελάχιστα πράγματα είναι σε θέση να προσφέρουν στο …φιλοθεάμον κοινό στης πόλης. Άρα, μεγάλες στιγμές δεν "προκάνουμε" να ξαναζήσουμε. Έτσι είναι, όμως σε κάθε περίπτωση δεν είμαστε αναλώσιμοι. Αν παραμένοντας στανικά την ανατάραξη της κολυμβήθρας για την εξασφάλιση θετικού αποτελέσματος εκ του οποίου ίσως προέκυπτε -εν καιρώ τω δέοντι- η επανανάταση των γενναίων (με κίνδυνο όμως να διολισθήσουμε στην ανυπαρξία της στείρας αναμονής), θα πρότεινα:
              α) την σχεδίαση εφαρμογής -ενδεχομένως- ενός προγράμματος ... ολικής επαναφοράς, το οποίο μακροπροθέσμως πιθανόν θα επετύγχανε να μπλοκάρει το σύστημα, κατά την οικεία της εποχής μας γλώσσα,
                β) να εξακολουθήσουμε να παραμένουμε ακοίμητοι φρουροί (βιγλάτορες αν θέλετε) στις διακεκριμένες θέσεις των νοητικών βουνοκορφών των μακρινών οριζόντων, με τη συντροφιά εξαίσιων συνοδοιπόρων. Διαφορετικά, ας περιορισθούμε στην αξιοπρέπεια της ευπρεπούς μετατόπισής μας στο μετερίζι της μεταλαμπάδευσης της χρήσιμης εθνωφελούς γνώσης που αποκτήσαμε από την πολύχρονη εμπειρία μας στο στίβο της ζωής.
    Τα κενά της βήτα πρότασης μπορείτε ευκόλως να τα συμπληρώσετε και εσείς, λειτουργώντας κατά το δοκούν.
    Αλήθεια, δεν συμφωνείτε ότι το σημείωμα στο κλείσιμό του αποτελεί περισσότερο διαπίστωση, παρά πρόταση;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου