Πέντε γραμμές όλες κι’όλες

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ    

Πέντε γραμμές όλες κι’όλες

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

 Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΛΩΣΗΣ  Υποστράτηγος ε.α.

    Έχω στα χέρια μου, το φύλλο της Δευτέρας 17 Φεβρουαρίου  1964  της  εφημερίδος  «Καθημερινή».

    Στην  σελίδα  2  και  στην  στήλη  «Διαλέξεις»  διαβάζω:«Την προσεχή Τετάρτη, 12.30 μ.μ. θα ομιλήσει εις την Σχολήν Ευελπίδων ο ταξίαρχος κ. Ανάργυρος Μπάλας με θέμα: ‘’Ηθικαί - Ψυχολγικαί επιπτώσεις του πυρηνικού όπλου’’». Και παρακάτω: «Εις την Αρχαιολογικήν Εταιρίαν θα ομιλήσει την προσεχή Παρασκευήν 8 μ.μ. ο κ. Ε. Π. Φωτιάδης με θέμα: ‘’Η άλωσις των Ιωαννίνων και η σημασία αυτής’’. Η διάλεξις οργανούται υπό της Ηπειρωτικής Εταιρίας».

    Πέντε γραμμές όλες κι’ όλες, κι’ όμως τι μου θύμισαν.

    Είναι αυτό που λένε οι εμβριθείς τιποτολόγοι, «μια Γροθιά στο στομάχι» και αφού πουν την βαρύγδουπη αυτή μπούρδα, σπεύδουν την πλησιέστερη ταβέρνα για  να  γεμίσουν  και  να  ποτίσουν  το  γρονθοκοπηθέν στομάχι τους με άκρατον οίνον και αθάνατο Ελληνικό κοκορέτσι.

    Όμως με εμένα δεν συνέβη το ίδιο. Όχι επειδή δεν μου αρέσει το κοκορέτσι. Αλλά, διότι αυτές οι πέντε γραμμές, λειτούργησαν ως Μηχανή του Χρόνου και σε κλάσμα του δευτερολέπτου με μετέφεραν μισό αιώνα + πέντε, το όλον 55 χρόνια, πίσω. Διότι σίγουρα εκείνη την διάλεξη του «Ταξιάρχου κ. Αναργύρου Μπάλα» την είχα «παρακολουθήσει», μέσα στην Αίθουσα Διασκεδάσεως, προσπαθώντας να κρατήσω τα άτιμα τα βλέφαρα ανοιχτά, υπό το άγρυπνο βλέμμα της Σεβαστής Διοικούσης. Δηλαδή, για να είμαστε ειλικρινείς, βρισκόμουν μεν  στην  Αίθουσα  Διασκεδάσεως,  πλην  όμως  ουχί «ψυχή τε και σώματι» ως θα έδει, αλλά μόνο «σώματι» διότι  η  ψυχή  περί  άλλα  ετύρβαζε,  ένθα  «άλλα»  ό,τι βάλει ο νους σας, από την ΑΕΚ, την επικειμένη έξοδο, το αυριανό διαγώνισμα και πάντως όχι για τις Ηθικές – Ψυχολογικές επιπτώσεις του πυρηνικού όπλου.

    Υπήρχε τότε διάχυτη η εντύπωση στους Ευέλπιδες, ότι οι διαλέξεις της Τετάρτης, που γίνονταν την τελευταία περίοδο της πρωινής εκπαιδεύσεως, είχαν καθιερωθεί για να διαμορφώνουν την… σειρά μεταξύ των Ευελπίδων, αφού μετά από κάθε διάλεξη, η διαγωγή πολλών είχε «αδυνατίσει» από τις σχετικές καμπάνες με το βαρύ αιτιολογικό: «Διότι εκοιμάτο εν ώρα διαλέξεως» ή επί το ελαφρότερο: «Διότι είχε τάσιν προς ύπνο»…

    Η άλλη ανακοίνωση της «Καθημερινής» της 17 Φεβρουαρίου 1964 ήταν αυτή της Αρχαιολογικής Εταιρίας, που μου θύμισε τον αξιολογότατο καθηγητή μας Ευάγγελο Φωτιάδη, ο οποίος συν τοις άλλοις ήταν τότε και Διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Ο αλησμόνητος Φωτιάδης  λοιπόν,  μας  έκανε  «Πολιτική  Ιστορία»,  σε όλη την Τάξη, στο Αμφιθέατρο της Σχολής, την τελευταία εκπαιδευτική περίοδο του Σαββάτου. Θυμίζω ότι τότε το Σάββατο, ήταν κανονική εργάσιμη ημέρα. Μετά το μάθημα, είχε φαγητό και στην συνέχεια προετοιμασία για την «Επιθεώρηση του Σαββάτου», την οποία, ως γνωστόν,  απέφυγε  ο  Χριστός,  ο  οποίος φρονίμως ποιών, έσπευσε να σταυρωθεί την Παρασκευή…

    Εμείς  όμως πηγαίναμε  στο  μάθημα,  όχι για να το παρακολουθήσουμε, αλλά για να προετοιμαστούμε για την επιθεώρηση. Προς τούτο κουβαλάγαμε μαζί μας ό, τι ήταν δυνατόν να μεταφερθεί, χωρίς να προκαλέσει υποψίες. Έτσι γεμίζαμε τις χλαίνες μας  με  ξιφολόγχες,  ατομικά  μαχαιρίδια  (δεν  έκοβαν ούτε… νερό), λοφία και άλλα παρόμοια απάρτια της εξαρτύσεως και της στολής του Ευέλπιδος. Καθόμαστε στα έδρανα και απλώναμε το σμυριδόχαρτο, το Brasso, τα  σχετικά  πανάκια,  το  λίπος  και  αρχίζαμε  δουλειά, αγνοώντας πλήρως τον κ. καθηγητή, ο οποίος ανέπτυσσε με τρομερή ευγλωττία και σαφήνεια τα θέματά του.

    Έλεγε ο κ. καθηγητής, κι’ εμείς κριτς – κριτς το σμυριδόχαρτο, να γυαλίσουμε το μαχαιρίδιο. Ανέπτυσσε ο κ. καθηγητής, κι’ εμείς χλαπ – χλαπ το Brasso, να γυαλίσουμε την ζωστήρα μας. Ώσπου γινόταν το μοιραίο λάθος. Κάποια στιγμή σηκώναμε το κεφάλι μας να ξεπιαστεί λίγο, αλλά και να δούμε τι γίνεται γύρω μας και ακούγαμε για λίγο τον Φωτιάδη. Ε αυτό ήταν! Οι πρώτες λέξεις που ακούγαμε να βγαίνουν από το στόμα, αυτού του  λαμπρού επιστήμονα,  μας  μαγνήτιζαν.  Σε  μια στιγμή, ξιφολόγχες, μαχαιρίδια και λοφία, περνούσαν στο… χρονοντούλαπο της ιστορίας. Πλέον, ο Ευάγγελος Φωτιάδης μας είχε πάρει απ’ το χέρι και μας ταξίδευε με τον μοναδικό του τρόπο, στο 1821, στο Βυζάντιο στους Βαλκανικούς πολέμους και πάντως μακριά από την πεζή «Επιθεώρηση του Σαββάτου».

    Πέντε γραμμές όλες κι’ όλες! Ικανές όμως να μου αναστατώσουν την ημέρα. Φαντάζομαι και τη δική σας, όσων τουλάχιστον, γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα.