ΤΟ ΜΠΡΕΝ!
του Βασίλη Ευστρ.Ναζλή
Πολύ μικρός επισκέφτηκα το χωριό των γονέων μου την Πλατανιά Δράμας.Έμενα στο πατρικό του πατέρα μου, το σπίτι του παππού του Βασίλη Ναζλή, γιατί αυτό απαιτούσε η παράδοση των χρόνων εκείνων, ο πρωτότοκος και φέρων το όνομα και το επίθετο του πατριάρχη της οικογενείας, έπρεπε να ζήσει έστω και λίγο στο πατρογονικό σπίτι, εκεί που αναπτύχθηκε η οικογένεια και μεγάλωσε ο πατέρας μου.
Το σπίτι διέθετε 4 μεγάλα δωμάτια και ένα μεγάλο χώρο όπου υπήρχε η καθημερινή δραστηριότητα, δηλαδή η προετοιμασία και η παρασκευή του καθημερινού φαγητού το ζύμωμα του ψωμιού της οικογενείας. Εκεί ήταν στοιβαγμένα πάνω σε ξύλινες βάσεις σακιά με άλευρα, ποσότητα για τις ετήσιες ανάγκες της οικογένειας, από το σιτάρι που σπέρναν στα προς τούτο χωράφια. Στους τοίχους ήταν ανάλογες ποσότητες κρεμασμένες, σε αρμαθιές κρεμμυδιών και σκόρδων και σε πάνινες σακούλες φασόλια, ρεβύθια , τραχανάς, πλιγούρι, νισεστές (αμυλούχα σκόνη που παρασκεύαζαν από την επεξεργασία των κόκκων του σιταριού και απ'αυτόν έκαναν πεντανόστιμο γλυκό ) Εκεί ήταν επίσης στηριγμένη στον τοίχο η πιατοθήκη, μία ξύλινη ραφιέρα όπου τοποθετούσαν τα πιάτα που χρησιμοποιούσαν. Υπήρχε ένα χαμηλό τζάκι που χρησιμοποιείτο για το μαγείρεμα, αλλά και την θέρμανση του χώρου τον χειμώνα. Λιγοστά τα έπιπλα που γεμίζαν τον χώρο και μόνο τα πλέον απαραίτητα, ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι 6 καρέκλες και δίπλα στο τζάκι και από τις δύο πλευρές κτισμένοι πέτρινοι καναπέδες στρωμένοι με υφαντές κουβέρτες και κουρελούδες, εκείνη την κατασκευή που έκαναν στους αργαλειούς αφού προηγουμένως κόβαν τα υφάσματα των πολυχρησιμοποιημένων ρούχων τους και τα έκαμναν πρόχειρα χαλιά που στρώναν στο πάτωμα.
Υπήρχε το καλό δωμάτιο του σπιτιού, όπου δεχόταν τους επισκέπτες και κοιμίζαν τους επισκέπτες, συνήθως ήταν το καλύτερο το ευάερο και ευήλιο. Εκεί η νύφη του σπιτιού η θεία Κούλα η σύζυγος του αγαπημένου μου θείου του Νάσου του Ναζλή, έστρωσε τα καλύτερα στρωσίδια και με εγκατέστησε ως πριγκηπόπουλο. Μόλις μπήκα μέσα είδα πάνω σε ένα κιλίμι στημένο ένα μακρύ σιδερένιο εργαλείο στημένο σε δύο μικρά ποδαράκια με ένα μακρύ σωλήνα που στην άκρη είχε μία μεγάλη τρύπα, όπως οι φορητές φωτογραφικές μηχανές, πρώτη φορά έβλεπα στα λίγα χρόνια της ζωής μου ένα τέτοιο αντικείμενο. Πλησίασα και άρχισα να το περιεργάζομαι. Η θεία Κούλα με παρακάλεσε να μην το πειράζω γιατί ήταν το ΜΠΡΕΝ του θείου Νάσου.!
Το μεσημέρι που ήρθε ο θείος Νάσος όταν έμαθε για τις ερωτήσεις μου, με πήρε με πήγε στο δωμάτιο και μου είπε "αυτό είναι όπλο, οπλοπολυβόλο, μη φοβάσαι δεν έχει σφαίρες".
Πολύ μικρός επισκέφτηκα το χωριό των γονέων μου την Πλατανιά Δράμας.Έμενα στο πατρικό του πατέρα μου, το σπίτι του παππού του Βασίλη Ναζλή, γιατί αυτό απαιτούσε η παράδοση των χρόνων εκείνων, ο πρωτότοκος και φέρων το όνομα και το επίθετο του πατριάρχη της οικογενείας, έπρεπε να ζήσει έστω και λίγο στο πατρογονικό σπίτι, εκεί που αναπτύχθηκε η οικογένεια και μεγάλωσε ο πατέρας μου.
Το σπίτι διέθετε 4 μεγάλα δωμάτια και ένα μεγάλο χώρο όπου υπήρχε η καθημερινή δραστηριότητα, δηλαδή η προετοιμασία και η παρασκευή του καθημερινού φαγητού το ζύμωμα του ψωμιού της οικογενείας. Εκεί ήταν στοιβαγμένα πάνω σε ξύλινες βάσεις σακιά με άλευρα, ποσότητα για τις ετήσιες ανάγκες της οικογένειας, από το σιτάρι που σπέρναν στα προς τούτο χωράφια. Στους τοίχους ήταν ανάλογες ποσότητες κρεμασμένες, σε αρμαθιές κρεμμυδιών και σκόρδων και σε πάνινες σακούλες φασόλια, ρεβύθια , τραχανάς, πλιγούρι, νισεστές (αμυλούχα σκόνη που παρασκεύαζαν από την επεξεργασία των κόκκων του σιταριού και απ'αυτόν έκαναν πεντανόστιμο γλυκό ) Εκεί ήταν επίσης στηριγμένη στον τοίχο η πιατοθήκη, μία ξύλινη ραφιέρα όπου τοποθετούσαν τα πιάτα που χρησιμοποιούσαν. Υπήρχε ένα χαμηλό τζάκι που χρησιμοποιείτο για το μαγείρεμα, αλλά και την θέρμανση του χώρου τον χειμώνα. Λιγοστά τα έπιπλα που γεμίζαν τον χώρο και μόνο τα πλέον απαραίτητα, ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι 6 καρέκλες και δίπλα στο τζάκι και από τις δύο πλευρές κτισμένοι πέτρινοι καναπέδες στρωμένοι με υφαντές κουβέρτες και κουρελούδες, εκείνη την κατασκευή που έκαναν στους αργαλειούς αφού προηγουμένως κόβαν τα υφάσματα των πολυχρησιμοποιημένων ρούχων τους και τα έκαμναν πρόχειρα χαλιά που στρώναν στο πάτωμα.
Υπήρχε το καλό δωμάτιο του σπιτιού, όπου δεχόταν τους επισκέπτες και κοιμίζαν τους επισκέπτες, συνήθως ήταν το καλύτερο το ευάερο και ευήλιο. Εκεί η νύφη του σπιτιού η θεία Κούλα η σύζυγος του αγαπημένου μου θείου του Νάσου του Ναζλή, έστρωσε τα καλύτερα στρωσίδια και με εγκατέστησε ως πριγκηπόπουλο. Μόλις μπήκα μέσα είδα πάνω σε ένα κιλίμι στημένο ένα μακρύ σιδερένιο εργαλείο στημένο σε δύο μικρά ποδαράκια με ένα μακρύ σωλήνα που στην άκρη είχε μία μεγάλη τρύπα, όπως οι φορητές φωτογραφικές μηχανές, πρώτη φορά έβλεπα στα λίγα χρόνια της ζωής μου ένα τέτοιο αντικείμενο. Πλησίασα και άρχισα να το περιεργάζομαι. Η θεία Κούλα με παρακάλεσε να μην το πειράζω γιατί ήταν το ΜΠΡΕΝ του θείου Νάσου.!
Το μεσημέρι που ήρθε ο θείος Νάσος όταν έμαθε για τις ερωτήσεις μου, με πήρε με πήγε στο δωμάτιο και μου είπε "αυτό είναι όπλο, οπλοπολυβόλο, μη φοβάσαι δεν έχει σφαίρες".
Έμεινα άφωνος γιατί το μόνο όπλο που
γνώριζα τότε ήταν το πλαστικό πιστόλι που φορούσα στη μέση, όταν ντυνόμουν κάου
μπόης και έσκαζε καψούλια. Μου έδειξε τον χειρισμό (που
ήταν μία ακίνδυνη περιέργεια) και μου
είπε ότι το έχει από τα ΤΕΑ, που
ήταν διμοιρίτης, γιατί ήταν Λοκατζής
για να πολεμήσει τους πιθανούς εχθρούς!!
Όλο το βράδυ έκανα όνειρα πως θα μπορούσα να γίνω μεγάλος και να πολεμήσω τους εχθρούς!!
Πρωϊ πρωϊ σηκώθηκα πήρα θέση ξαπλωτός και άρχισα να σκοπεύω τους εχθρούς ... στον απέναντι τοίχο που τους κατατρόπωσα όλους!! Γνώριζα ... ποιοί είναι οι εχθροί... από τις ιστορίες φρίκης και ολέθρου που άκουγα απ' όλους τους συγγενείς μου, αυτά που υπέστησαν στο σώμα και στην ψυχή τους. Βγήκα νικητής από τον έντονο αγώνα, εξοντώνοντας τσέτες στην Μικρά Ασία, και βουλγάρους κομιτατζήδες που έδρασαν φονικά το 1941-1944 στην περιοχή ... εκδικήθηκα τα διαχρονικά δεινά των όλων!!
Από τότε ... δεν ξαναέπιασα ΠΟΤΕ τέτοιο όπλο, ούτε... θέλω να πιάσουν άλλοι!!!
Όλο το βράδυ έκανα όνειρα πως θα μπορούσα να γίνω μεγάλος και να πολεμήσω τους εχθρούς!!
Πρωϊ πρωϊ σηκώθηκα πήρα θέση ξαπλωτός και άρχισα να σκοπεύω τους εχθρούς ... στον απέναντι τοίχο που τους κατατρόπωσα όλους!! Γνώριζα ... ποιοί είναι οι εχθροί... από τις ιστορίες φρίκης και ολέθρου που άκουγα απ' όλους τους συγγενείς μου, αυτά που υπέστησαν στο σώμα και στην ψυχή τους. Βγήκα νικητής από τον έντονο αγώνα, εξοντώνοντας τσέτες στην Μικρά Ασία, και βουλγάρους κομιτατζήδες που έδρασαν φονικά το 1941-1944 στην περιοχή ... εκδικήθηκα τα διαχρονικά δεινά των όλων!!
Από τότε ... δεν ξαναέπιασα ΠΟΤΕ τέτοιο όπλο, ούτε... θέλω να πιάσουν άλλοι!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου