Δεν κουράστηκαν να δολοφονούν την Ελένη Παπαδάκη;

ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟΥΣ   

Δεν κουράστηκαν να δολοφονούν την Ελένη Παπαδάκη;

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

https://meaculpa.gr/

Γράφει ο Σάκης Μουμτζής.

    Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού θεάτρου κ. Δ. Λιγνάδης έδωσε στην ισόγειο αίθουσα του θεάτρου REX το όνομα της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη.

    Ποια ήταν η Ελένη Παπαδάκη είναι γνωστό. Ποιοι και πότε την δολοφόνησαν επίσης είναι γνωστό.

Εκείνο που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι πως, κατά την συνήθη πρακτική των κομμουνιστικών κομμάτων της σταλινικής περιόδου, πριν εξοντωθεί βιολογικά ένας «ταξικός εχθρός», έπρεπε να εξοντωθεί ηθικά.

    Και τον ρόλο αυτόν στην συγκεκριμένη περίπτωση της Ελένης Παπαδάκη τον είχαν αναλάβει τότε, τον Οκτώβριο του 1944 οι ηθοποιοί οι προσκείμενοι στο ΚΚΕ.

    Το περίφημο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών που, 75 χρόνια μετά, εντελώς ξεδιάντροπα, ζητεί την ανάκληση της απόφασης του κ.Λιγνάδη.

    Βέβαια, δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, καθώς το ΚΚΕ, που ως γνωστόν ελέγχει το ΣΕΗ, εξέδωσε οργισμένη ανακοίνωση κατά του κ.Λιγνάδη και της κυβέρνησης.

    Αλήθεια, τι πονά το ΚΚΕ;

    Είναι ιστορικό γεγονός πως ο τότε γραμματέας του Κόμματος, ο Ν.Ζαχαριάδης είχε καταδικάσει στην 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ ( Ιούνιος 1945) την δολοφονία, από την Πολιτοφυλακή, της διάσημης τραγωδού.  Όπως επίσης καταδίκασε και τις δολοφονίες των καθηγητών του Πολυτεχνείου. Θεώρησε

πως έβλαψαν την εικόνα του Κόμματος.

    Συνεπώς, το θέμα θεωρείται ιστορικά πως έχει κλείσει για την Αριστερά, από τότε. Ήταν μια δολοφονία που καταδικάστηκε και από το Κόμμα.

    Γιατί λοιπόν αντιδρά τόσο έντονα εν έτει 2019; Τι προσπαθεί να προστατέψει; Μήπως αντιλαμβάνεται πως με τέτοιες συμβολικές κινήσεις αποκαθηλώνεται σιγά-σιγά η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς στον χώρο της Ιστορίας; Μήπως, έτσι, αμφισβητείται το προνόμιο του να έχει μόνον αυτό μαρτυρολόγιο;

    Η Ελένη Παπαδάκη ήταν μια ηθοποιός η κλάση της οποίας αναγνωριζόταν από εχθρούς και φίλους. Και μέσα στο καλλιτεχνικό κύκλο οι εχθροί της ήταν πολλοί και ισχυροί. Διάσημες ηθοποιοί που την μισούσαν και ασημαντότητες που την φθονούσαν.

    Σήμερα, ένας άνθρωπος του θεάτρου, έπραξε το αυτονόητο. Αυτό μάλιστα που καθυστέρησε να γίνει επί πολλές δεκαετίες.

    Τίμησε την μεγάλη τραγωδό στον δικό της χώρο και είναι άξιος συγχαρητηρίων.

    Όσον αφορά το ΚΚΕ και τις συνδικαλιστικές παραφυάδες του, ας αντιληφθούν πως δίνουν μια μάταιη μάχη οπισθοφυλακών. Δεν ζούμε πλέον στην δεκαετία του 80, όταν τα σωματεία τεχνικών που ήλεγχε το ΚΚΕ ματαίωναν τα γυρίσματα της ταινίας «Ελένη» του Γκατζογιάννη και οι ερυθροτραμπούκοι, λίγο αργότερα, εμπόδιζαν την προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους.

    Οι καιροί άλλαξαν.

    Μια φορά δολοφόνησαν την Ελένη Παπαδάκη. Σήμερα να σωπάσουν. Ας μην επιχειρήσουν να την ξαναδολοφονήσουν.