Άλωση της Πόλης και Γενοκτονία Ποντίων: Η άλλη πλευρά…

ΣΚΕΨΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΑΡΘΡΑ  

Άλωση της Πόλης και Γενοκτονία Ποντίων: Η άλλη πλευρά…

Η αλήθεια είναι σαν την ραδιενέργεια!

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

https://www.huffingtonpost.gr

Λεωνίδας Κουμάκης Νομικός, Συγγραφέας.

    Τα αδίστακτα, βάρβαρα και αλαζονικά πλήθη των Γκρίζων Λύκων καθώς και εκείνα των αμόρφωτων της ανατολής που μαγεύονται από κάθε υπόνοια πλιάτσικου σε ξένο πλούτο, σίγουρα δεν αποτελούν το σύνολο του πληθυσμού της σημερινής Τουρκίας.

    Μέσα στην Τουρκική κοινωνία υπάρχει ένας τεράστιος πληθυσμός ο οποίος δεν συμφωνεί καθόλου με την κατεύθυνση στην οποία οδηγούν την χώρα οι πολεμοχαρείς και αυταρχικές θέσεις των ηγετών τους.

    Σε μια χώρα όπου το καθεστώς επιβάλλει τις αποφάσεις του χρησιμοποιώντας κάθε αποτρόπαιο και βίαιο μέσο, δεν είναι εύκολο να διατυπώσεις απόψεις «αντίθετες» σε μια φωνασκούσα, οργανωμένη και πανίσχυρη μειοψηφία.

    Τέτοιες φωνές υπάρχουν (και μάλιστα πολλές) μέσα στην σημερινή Τουρκία και αξίζει τον κόπο να τις επισημαίνουμε ώστε να έχουμε την καλύτερη δυνατή εικόνα για την κατάσταση της «απέναντι πλευράς».

    Κάθε χρόνο στις 29 Μαΐου, την επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τον Μεχμέτ τον πορθητή, οργανώνονται ακαλαίσθητες υπερπαραγωγές οι οποίες υποτίθεται πως παριστάνουν την άλωση, εξαίροντας τις πολεμικές αρετές των κατακτητών, ώστε να τονωθεί το αίσθημα αυτοπεποίθησης του πληθυσμού.

    Υπάρχουν όμως και Τούρκοι διανοούμενοι οι οποίοι εκφράζουν την κάθετη αντίθεση τους σε αυτές τις πρακτικές. Πολύ χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί o δημοσιογράφος Engin Ardinc της φιλοκυβερνητικής Sabah που δημοσίευσε πριν από αρκετά χρόνια (29 Μαΐου 2009) ένα άρθρο με τίτλο «Hatırlatmayın şunu kefereye! – Μην το ξαναθυμίζετε αυτό στους άπιστους!», το οποίο εξακολουθεί να αποτελεί «σημείο αναφοράς» για πολλούς Τούρκους ακόμα και σήμερα. Στο κείμενο του ο Τούρκος δημοσιογράφος έγραφε:

    «ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο µε θέµα «Θα πάρουµε πίσω την Πόλη»…

    ΑΝ έφτιαχναν µακέτα µε τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες µε τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη… (όπως εµείς στην Τουρκία κάνουµε κάθε χρόνο!)

    ΑΝ ένας τύπος ντυµένος όπως ο περίφηµος Έλληνας νικηφόρος και σχεδόν µυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό µας Ulubatlι Hasan και τον γκρέµιζε κάτω…

    ΑΝ ξαφνικά έµπαινε στην πόλη κάποιος ντυµένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έµπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης… (όπως εµείς στην Τουρκία κάνουµε κάθε χρόνο!)

    ΑΝ έφτιαχναν µια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε µιναρέδες αλλά Σταυρό…

    ΑΝ έκαιγαν λιßάνι και έλεγαν ύµνους, θα µας άρεσε;

    Δεν θα µας άρεσε, θα ξεσηκώναµε τον κόσµο, µέχρι που θα καλούσαµε πίσω τον πρέσßη µας από την Ελλάδα.

   Τότε, γιατί το κάνετε εσείς αυτό, κάθε χρόνο;

    Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την Αλωση) σαν να ήταν χθες;

    Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, (µ΄ αυτές τις γιορτές πού κάνετε) διακηρύσσετε σε όλο τον κόσµο ότι: «αυτά τα µέρη δεν ήταν δικά µας, ήρθαµε εκ των υστέρων και τα πήραµε µε τη ßία».

    Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη µνήµη µια υπόθεση 6 αιώνων;

    Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόßος ότι η Πόλη κάποια µέρα θα δοθεί πίσω;

    Μην φοßάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε µερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919.

    Μη φοßάστε, τα 9 εκατοµµύρια Ελλήνων δεν µπορούν να πάρουν την πόλη των 12 εκατοµµυρίων, και αν ακόµα την πάρουν δεν µπορούν να την κατοικήσουν.

    Όποιος βλέπει τέτοιο όνειρο είναι ένας βλάκας και μισός!

    Κι οι δικοί µας που γιορτάζουν την Άλωση είναι µια χούφτα φανατικοί µόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.

    Ρε σεις, αν µας πούνε ότι λεηλατούσαµε την Πόλη τρεις µέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουµε;

    Θα υπερασπιστούµε τον εαυτό µας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωµάτων ή θα αφήσουµε το θέµα στους ιστορικούς;

    Αντί να περηφανευόµαστε µε τις πόλεις που κατακτήσαµε, ας περηφανευτούµε µε αυτές που ιδρύσαµε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν.

    Όλη η Ανατολή είναι περιοχή που κατακτήθηκε αργότερα...

    Ακόµα και το όνοµα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=µανα, dolu=γεµάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή.

    Ακόµα και η ονοµασία της Ισταµπούλ δεν είναι όπως µας λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάµ» τραßώντας τη λέξη από τα µαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».

    Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαµε µόνιµη εγκατάσταση, τέλος η νοµαδική ζωή και γι’ αυτό ο λαός αγοράζει πέντε - πέντε τα διαμερίσματα. Κανείς δεν µπορεί να µας κουνήσει, ηρεµήστε πια…

    Οι χωριάτες µας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη χωρίς όµως πολλές φανφάρες…».

    Στον σημερινό, οξύ ανταγωνισμό κεμαλικών και ισλαμιστών μέσα στην Τουρκία, ο νικητής των δημοτικών εκλογών στην Κωνσταντινούπολη Εκρέμ Ιμάμογλου «κατηγορείται», όπως και όλοι οι κάτοικοι της Τραπεζούντος, ότι «είναι Έλληνες».

    Σε άρθρο του με τίτλο «Έλληνας, έτσι;» (19 Μαΐου 2019) ο Τούρκος δημοσιογράφος Yilmaz Ozdil υπενθυμίζει στην ηλεκτρονική εφημερίδα Sozcu, πως ο ιδρυτής της σύγχρονης Τουρκίας Μουσταφά Κεμάλ είχε σαν κηπουρό τον Παντελή Ροκέτο, ανθοπώλη τον Γιώργο Σαπουντζάκη, έτρωγε στο μαγειρείο του Γιώργου στο Τσεμπερλίτας, σύχναζε στο Ελληνικό ψαράδικο του Κιρετσμπουρνού όπου χόρευε και χασάπικο, ντυνότανε στο κατάστημα των αδελφών Κωνσταντίνου και Θεοκλή Στρογγυλού (μετέπειτα προμηθευτών της Ελληνικής βασιλικής αυλής) και αγόραζε μπότες, παπούτσια και παντόφλες από το κατάστημα του Ουνούφριου Καρκιλίδη, ο οποίος συμπλήρωνε και το καρέ του πόκερ που έπαιζε ο Μουσταφά Κεμάλ όταν έλειπε κάποιος!

    Το μήνυμα που θέλει να μεταδώσει ο Τούρκος δημοσιογράφος είναι σαφές: Ακόμα και αν υποθέσουμε πως ο δήμαρχος της Πόλης έχει Ελληνικές ρίζες, αυτό δεν αποτελεί και καμιά καταστροφή!

    Ο Τούρκος ακαδημαϊκός και διανοούμενος Αλί Σαΐτ Τσετίνογλου μιλάει με τεκμηριωμένα στοιχεία για την Γενοκτονία των Ποντίων και των Αρμενίων, καταδικάζοντας τα εγκλήματα των Νεοτούρκων και των κεμαλιστών, παρά την Τουρκική νομοθεσία που επιβάλλει ποινές φυλάκισης για οποιαδήποτε «παρέκκλιση» από την επίσημη πολιτική της άρνησης κάθε ευθύνης.

    Η σύγχρονη Τουρκία επιμένει να «οικειοποιείται» όλα τα μεγαλεία και να απορρίπτει μετά βδελυγμίας όλα τα φρικτά εγκλήματα του παρελθόντος!

    Ο Τούρκος συγγραφέας Ταμέρ Τσιλιγκίρ, ομιλητής στην εκδήλωση της 19ης Μαΐου 2019 στην πλατεία Συντάγματος, παρουσίασε ένα πανό στα τουρκικά που έγραφε : «353.000 δεν είναι ένας αριθμός. Είναι Άνθρωποι που με εντολή του Μουσταφά Κεμάλ, ο στρατηγός της εθνικής εκστρατείας Νουρεντίν πασάς και ο συμμορίτης Τοπάλ Οσμάν τους σκότωσαν».

    Συμπέρασμα: Η αλήθεια είναι σαν την ραδιενέργεια. Εκεί που πιστεύεις πως χάθηκαν τα ίχνη της, πως έπαψε πλέον να υπάρχει, πως εξαφανίστηκε εντελώς, τότε ακριβώς εμφανίζεται ολοζώντανη και αυθεντική, όσος χρόνος και να έχει περάσει!

    Τρανή απόδειξη πως μετά από 100 ολόκληρα χρόνια «άκρας του τάφου σιωπής» σχετικά με τα θέματα αυτά σε ολόκληρη την Τουρκική επικράτεια, πλήθος Τούρκων διανοουμένων, ακαδημαϊκών και απλών πολιτών ζητάει να αναγνωριστούν τα εγκλήματα των Νεότουρκων με το (ορθό) σκεπτικό πως κάτι τέτοιο θα αποτελέσει ένα σοβαρό εμπόδιο για την επανάληψη τους στο μέλλον.

    Τα φρικτά εγκλήματα των Νεότουρκων με την ψυχρή εκτέλεση εκατομμυρίων χριστιανών (Αρμενίων, Ποντίων, Μικρασιατών κ.α) θα στοιχειώνουν για πάντα την επίσημη Τουρκία μέχρι την ημέρα που θα αναγνωρίσει τα εγκλήματα της.

    Οι ψυχές εκατομμυρίων αδικοχαμένων ανθρώπων από την κτηνωδία μισάνθρωπων, δεν θα πάψουν ποτέ να ζητούν δικαίωση. Μια δικαίωση που την βρίσκουν, με την πάροδο του χρόνου, από ολοένα και περισσότερες χώρες της διεθνούς κοινότητας.