Η εποχή μας ή μήπως... μια εποχή

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ

Η εποχή μας ή μήπως... μια εποχή

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Εφημερίδα «ΕΘΝΙΚΗ ΗΧΩ» Απρίλιος 2018 Αρ.Φύλλου 654

ΗΛΙΑΣ ΤΖΩΡΤΖΟΠΟΥΛΟΣ  Yποστράτηγος ε.α.
    Φιλόδοξο  μοιάζει  το  εγχείρημα,  να  «φιλοτεχνήσει» κάποιος  την  εποχή  μας  μέσα  σε  τετρακόσιες  (400) Λέξεις, αφού τόσες πρέπει και επιτρέπει η στήλη ! Άλλωστε  και  ποιός  διαβάζει  πέρα  από  επτά  (7),  σειρές αρχή,  μέση  και  τέλος;  Ατέρμονες  οι  αναφορές  και  αναλύσεις,  που  ίσως  κουράζουν!  Καταλυτική  η  θύμηση  του στοχαστή: «Το πνεύμα ήταν κάποτε θεός, μετά έγινε άνθρωπος, σήμερα κατάντησε όχλος».

    Η εποχή μας! Ενάντια προς κάθε πνευματική ανάταση. Ο βαθύς στοχασμός ελλείπει, ως πολυτέλεια ή και απόρριψη.  Η  πνευματικότητα  σπάνια  περίπτωση,  αφού  ως καρπός πνευματικής απόδοσης κουράζει και έτσι... απαξιώνεται! Οι παγκόσμιοι πόλεμοι και ο σε εξέλιξη οικονομικός,  νέος  παγκόσμιος,  με  προεξάρχουσα  την  επιχειρούμενη παγκοσμιοποίηση ,   που διευθύνουν…. Άυλα κέντρα εξουσίας ,   έχουν καταργήσει, ώστε ο ηθικός νόμος να είναι κανόνας ζωής. Οι πάντες βάλλουν εναντίον όλων, προσπαθώντας να σπάσουν την καταθλιπτική μοναξιά, μέσα στην έρημο της κοινωνίας.

    Η  εποχή  μας!  Ξεχνά  και  ελλείπει  τα    ασφαλή  κριτήρια αξιολόγησης. Αρέσκεται σε εκδηλώσεις εντυπωσιασμού «φαρισαϊκώ  τω  τύπω»  και  αφοσίωση  μέχρις  ασθενείας, στην  απόλαυση,  στην  επιφάνεια  μιάς  κενής  ζωής.  Αποθούνται  στο  ασυνείδητο,  βασικές  του  πνεύματος  λειτουργίες,  όπως  στοργικότητα,  αφοσίωση,  πίστη.  Η  μεταφυσική αγωνία και ευλάβεια ελλείπουν. Το θρησκευτικό αίσθημα δεν δονεί τον άνθρωπο. Η καθημερινή ζωή της εποχής  μας  είναι  μια  διαρκής  βίωση  παιδευτικής...  υποκρισίας,  στο  χαλύβδινο  σκοτάδι  του  «εγώ»!  Ριχνόμαστε με πάθος στην απόκτηση υλικών αγαθών, περιφρονώντας τη ψυχή μας, τη διαχρονική μας αρχαιότητα, τη ζωή μας τελικά στην απλότητά της, που από μόνη της αυτή είναι Αρετή...  Τι  προοιωνίζει  την  ελπίδα,  τη  διάθεση  για  συμφιλίωση  με  τη  ζωή;  Το  άγχος  και  οι  διάφορες  εκδοχές και εξηγήσεις του; Το γευόμαστε: πάντα εκμεταλλεύσιμες και τυραννικές.   

    Η  εποχή  μας!  Μια  διαρκή  τάση  προς  τη  διάσπαση,  σε έναν  «επί  παντοδαπούς  εδάφους»  πόλεμο,  αφού  η  δημιουργική πορεία, προς την ακεραιότητα, «οριζόντια» και «κάθετη»,  έρωτας  προς  το  θείο  και  το  Θεό,  ελλείπουν.

    Το δίκαιο! Ένα δίκαιο, που η δύναμη της «τεχνητής γονιμοποίησης»,  από  το  δίκαιο  του  ισχυρού,  ως  «πρέσβειρα καλής  θελήσεως»,  προσφέρει  και  εμπνέει  ιδεολογίες και φανατισμούς συνειδήσεων .   Διακόπτει, κάνοντας θαμπό  το  νήμα  της  ιστορικής  της  παράδοσης  και  θυσιαστικής  της  πορείας.  Σπαρταριστές  οι  αστραπές  της  συνείδησης.

    Η  εποχή  μας!  Μέσα  στην  ψυχική  μας  ομίχλη,  σκιές, κατά πως η αναλογία τους φθάνει σε μας, οι θωριές των πραγμάτων .   Στο ημίφως, όλα βολεύονται καλύτερα .

    Ποτέ δεν πρέπει να ξέρουμε όλη την αλήθεια. Τα πάντα στο  μπλέντερ  της  τεχνολογίας.  Στον  εκτυπωτή  της  ημιμάθειας,  όχι  της  γνώσης. Η  ανθρωπότητα  που  διαβάζει είναι η ανθρωπότητα που γνωρίζει! Είναι μια εγκατάλειψη ηθική σήμερα, μια ανανδρία και προδοσία, μιας διανόησης, που  ύποπτα  και  εσκεμμένα  αρνήθηκε  να  υπηρετήσει τον  άνθρωπο.  Η  ιστορία  σε  λειτουργία  «update»  και  το μέλλον  σε  διαδικασία  «delete».  Εφόσον  δεν  θέλω  να πολεμήσω, θέλω να αναλύσω και γενικώς να αναλύω...

    Η  εποχή  μας!  Η  Ελλάδα  μας!  Χώρα  θυσίας,  χώρα  πένθους και δακρύων! Η ιστορική της πορεία, στη γεωγραφική της θέση, που της έταξαν οι αιώνες, την κάνει να πορεύεται στον αστερισμό της «Απτέρου Νίκης». Παγκόσμια οικουμενική δύναμη κάποτε, περιφρονούμε σήμερα κυριολεκτικά  τον  εαυτό  μας.  Οι  νέοι  της    χάνουν  τη γόνιμη φαντασία τους , τον ηθικό τους ενθουσιασμό και χάνονται έτσι σε ένα ηθικοκοινωνικό κενό. «Ολίγοι εισί οι εκλεκτοί»,  που  μπορούν  στο  χώρο  αυτό  να  σταθούν.

    Χωρίς  ηθικό  εξοπλισμό  και  πρότυπα,  παραδοχές  ίσως, το  τράνταγμα  είναι  βίαιο.  Οδυνηρές  οι  συνέπειες  του στροβιλισμού.  Δερβίσιδες  στην  τυχαιότητα  του  πάλκου της παράστασης. Το επιδόρπιο, ο μέλανας ζωμός.

    Όμως η ευτυχία και η χαρά δεν διανέμονται σε κοινωνικά συσίτια, μα κατακτώνται. Ό,τι αξίζει στη ζωή, υπερβαίνει τα  όρια.  Μπορεί  και  με  μεθύση  να  μοιάζει,  σαν  στης μάχης το ντορό...

    Όσο  για  εμάς,  το  δικό  μας  χώρο:  «κομμάτι  σου  είμαι κοινωνία και σου μοιάζω».