ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ
Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Κάποτε
η αγάπη γεννάει αγκάθια
Που
μόνον πονεμένες καρδιές τ΄ ακουμπούν
Πόνος
στη διαδρομή, ματωμένα χάδια
Τα
χαμόγελα σαν εφιάλτης αυτοκτονούν.
Κάποτε
η αγάπη γεννάει αγκάθια
Το
ταίρι είναι ανάρμοστο και ξαστοχεί
Πληγωμένη
της αγάπης η συμπάθεια
Σπαράζουν
οι καρδιές μετέωροι στην συντριβή.
Και
αυτή η σχέση στου πένθους το ναυάγιο
Στο
κατώφλι του χάους έχει βυθισθεί
Σκυθρωποί
οι ουρανοί, σωπαίνει το κουράγιο
Μια
ωραία ανάμνηση έχει απομακρυνθεί.
Και
αυτή η σχέση ψάχνει απάντηση να δώσει
Στα
χαλίκια της ακρογιαλιάς του καλοκαιριού
Κάποτε
η αγάπη γεννάει παραμύθια
Ψεύτικες
πέρλες, απομεινάρια του εγωισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου