ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ 97. Το λυχνάρι.

ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ

 ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ 97. Το λυχνάρι. 

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

       Μια φορά και ένα καιρό, ένα λυχνάρι μέθυσε απο το λάδι που έπινε, και στο μεθύσι του επάνω περηφανεύτηκε:

 "Πιό πολύ και απο τον ήλιο λάμπω!".

     Ξαφνικά,  φύσηξε  ένας άνεμος, και αμέσως το λυχνάρι έσβησε. Τότε ήρθε ο άνθρωπος, ο κάτοχος του λυχναριού, το ξαναάναψε και του είπε:

 «Λυχνάρι, φέγγε και μή μιλάς. Των ουρανίων σωμάτων το φώς ποτέ δεν σβήνεται».’.

Απόδοση από το πρωτότυπο Ανδρέας Μελεζιάδης
***************************************************************

Έμμετρη απόδοση ( http://100mythoi.blogspot.gr )

Λυχνάρι για τη λάμψη του συνέχεια καυχιόταν
και με το φως το δυνατό του ήλιου συγκρινόταν.
Φυσάει αγέρι απαλό και το λυχνάρι σβήνει.
Κι αυτός που το ξανάναψε, μια συμβουλή του δίνει:
« Φέγγε, λυχνάρι, όσο θες· μα κάλλιο να σωπάσεις.
Τη λάμψη εσύ των αστεριών ποτέ σου δε θα φτάσεις ».

Από την περηφάνια του κανείς να μη φουσκώνει
γιατί από τη δόξα του θα μείνει λίγη σκόνη..

***************************************************************

Λύχνος

    Μεθύων λύχνος ἐλαίῳ καὶ φέγγων ἐκαυχᾶτο ὡς ὑπὲρ ἥλιον πλέον λάμπει.

    Ἀνέμου δὲ πνοῆς συρισάσης, εὐθὺς ἐσβέσθη.

    Ἐκ δευτέρου δὲ ἅπτων τις εἶπεν αὐτῷ·

‘’Φαῖνε, λύχνε, καὶ σίγα· τῶν ἀστέρων τὸ φέγγος οὔποτε ἐκλείπει..’’

Ο ΜΥΘΟΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΟΤΙ…

 Ὅτι οὐ δεῖ τινα ἐν ταῖς δόξαις καὶ τοῖς λαμπροῖς τοῦ βίου τυφοῦσθαι· ὅσα γὰρ ἂν κτήσηταί τις, ξένα τυγχάνει..