7.Η ΑΙΓΥΠΤΟΣ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

7.Η ΑΙΓΥΠΤΟΣ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

 

«Η εξουσία βρίσκεται στην άκρη του τουφεκιού» Μαο Τσε Τούνγκ
«Έχουν όπλα. Και είμαστε άοπλοι». Γ. Παπανδρέου στον Τσώρτσιλ για το ΕΑΜ
«Ο Πόλεμος είναι η συνέχιση της Πολιτικής με άλλα μέσα» Κλαούζεβιτς, στρατηγός Το έστειλε ο Ανδρέας Βορεάδης
Το έγραψε ο Απόστολος Αποστολόπουλος
     Στην Αίγυπτο ο Στρατός κατέλαβε την εξουσία. Ανατράπηκε με τα όπλα η νόμιμη, εκλεγμένη κυβέρνηση. Η επέμβαση του Στρατού έχει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά του πραξικοπήματος.
    Αλλά οι Ένοπλες Δυνάμεις έδρασαν με έκδηλη λαϊκή υποστήριξη. Ο λαός εξεγέρθηκε, είχε θύματα, ζητούσε τη στήριξη του Στρατού και την είχε. Η (αποφασιστική) παρεμβολή του ξένου παράγοντα, των ΗΠΑ, περιπλέκει αλλά δεν αλλάζει το γεγονός της έκδηλης αγωνιστικής θέλησης του λαού να ανατραπεί ο Μόρσι, εκπρόσωπος της ισλαμικής αντίληψης. Στην Τουρκία ο λαός δεν είχε την υποστήριξη των Ενόπλων Δυνάμεων και ο Ερντογάν παρέμεινε στην κυβέρνηση. Τα όπλα έγειραν την πλάστιγγα τόσο στην Αίγυπτο όσο και στην Τουρκία.
    Η αντίληψη ότι οι ΕΔ είναι, παντού και πάντα, αντιδραστική δύναμη, ανεπιφύλακτος υποστηρικτής των πλούσιων και ισχυρών δεν έχει ιστορική βάση. Δεν είναι καν, εξ ορισμού, καθεστωτική δύναμη. Ανάλογα με τη χώρα και την ιστορική στιγμή οι ΕΔ κινήθηκαν άλλοτε δημοκρατικά και άλλοτε αντιδραστικά, πχ στη Χιλή του Αλλιέντε. Από την Ελλάδα (Γουδί 1909) και τη Λ. Αμερική πχ Βενεζουέλα ως την Πορτογαλία (Επανάσταση των γαρυφάλλων) φαίνεται ότι οι ΕΔ μπορεί να παίξουν ποικίλους ρόλους.
     Ούτε η λεγόμενη «αραβική Άνοιξη» ούτε όσα γίνονται τώρα στην Αίγυπτο θέτουν ζήτημα ανατροπής του καπιταλιστικού καθεστώτος. Το ζήτημα αυτής της ανατροπής δεν είναι στην ημερησία διάταξη σε κάθε χώρα κάθε στιγμή. Η αντίθεση «κοσμικό ή ισλαμικό» κράτος προέχει στην Αίγυπτο-έχει τεθεί και στην Τουρκία. Αυτό το πρόβλημα έχουν να λύσουν τώρα και γι’ αυτό είναι διατεθειμένοι να σκοτωθούν. Και το κάνουν.

    Αυτή η σύγκρουση αποκαλύπτει κάτι που οι περισσότερες αναλύσεις παραβλέπουν. Δηλαδή ότι οι μουσουλμάνοι, όπως οι Χριστιανοί, μπορούν και να πιστεύουν στο θεό τους και ταυτόχρονα να προσαρμόζονται στο σήμερα και να απαιτούν ένα διαφορετικό καθημερινό τρόπο ζωής από αυτόν που προβλέπει μια άτεγκτη ερμηνεία των ιερών κειμένων. Το ότι πρώτοι οι αστοί υιοθετούν τον κοσμικό τρόπο ζωής δεν είναι παράλογο. Συνήθως τα πιο συντηρητικά στρώματα είναι τα φτωχότερα σε Παιδεία και Πλούτο.

    Η Δύση βρίσκεται σε «παράκρουση». Στο γενικό ιδεολογικό/προπαγανδιστικό πεδίο υποστηρίζει (προς τους πολίτες της) ότι το Ισλάμ είναι  φανατικό και μονοκόμματο, εκ φύσεως. Η Δύση αναδεικνύει το Ισλάμ σε υπέρτατο εχθρό. Αλλά σε πλείστες περιπτώσεις τα δυτικά κράτη, ιδίως οι ΗΠΑ, υποστηρίζουν, με κάθε δυνατό μέσον, αυτούς που κατηγορούν: τους φανατικούς θρησκόληπτους ισλαμιστές, όπως πχ στη Συρία. Η Δύση, στην πραγματικότητα, αδιαφορεί αν τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει είναι θρησκευτικά ή κοσμικά, αρκεί να είναι αποτελεσματικά, για τα συμφέροντά της. Το να ψάχνει κανείς εργατική τάξη και αριστερό κίνημα στην Αίγυπτο είναι περίπου σαν να ψάχνει ψύλλους στ’ άχυρα-εκτός αν αναζητά σφραγίδες για να σώσει τα προσχήματα. Η καταπίεση δεν αποτελεί αιτιολογία. Πχ οι «αδελφοί Μουσουλμάνοι» ιδρύθηκαν το 1928 (κάποιοι λένε με υποκίνηση ή ανοχή των Άγγλων…) και παρά τις διώξεις (και από τον Νάσερ) επιβιώνουν και τελικά επικρατούν. Οφείλουμε να αποδεχθούμε ότι η Αριστερά δεν είναι υποχρεωτικό να είναι παντού και πάντα πρωταγωνιστής, να παίζει τον «από μηχανής θεό».  Η αφύπνιση των νέων είναι καινούργιο στοιχείο, θα αξιολογηθεί στην πορεία.
    Το μόνο βέβαιο είναι πως ο ασκός που άνοιξε με την «Αραβική Άνοιξη» δεν θα κλείσει σύντομα, ούτε στην Αίγυπτο, ούτε στο σύνολο της περιοχής. Στην Αίγυπτο, και μόνο η αριθμητική ισοψηφία κοσμικών/ισλαμιστών εγγυάται την αστάθεια. Οι προσπάθειες των ΗΠΑ να επιβάλλουν, μέσω των  αιγυπτιακών ΕΔ, κοινοβουλευτικές λύσεις είναι μάλλον καταδικασμένες. Το ενδεχόμενο μιας «εξέγερσης» του Στρατού και η ανάληψη της εξουσίας από κάποιον στρατιωτικό ηγέτη (του είδους Νάσερ;) δεν αποκλείεται, αν η αστάθεια παραταθεί.

    Στην Αίγυπτο, μετά τον Νάσερ, οι ΕΔ έχουν παίξει ρόλο ανάλογο με τους κεμαλιστές στρατιωτικούς στην Τουρκία, ως θεματοφύλακας της κοινωνικής ειρήνης και της (καθεστωτικής) σταθερότητας. Στη Συρία, γίνεται ήδη ο πρώτος έμμεσος παγκόσμιος πόλεμος, υπό το κάλυμμα του «εμφύλιου» των Σύριων, ενισχυμένων εκατέρωθεν από ξένους μαχητές. Αν προσθέσουμε και την Τουρκία, τότε ήδη σε τρεις χώρες η Πολιτική συνεχίζεται (και) «με άλλα μέσα», τα εμπόλεμα.     Στην Ελλάδα η κυρίαρχη ελίτ έχει πετάξει στα σκουπίδια κάθε ιδέα ότι ίσως χρειαστεί κάποια στιγμή να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της χώρας ακόμα και με τα όπλα. Έχει αφεθεί πλήρως στο έλεος των επικυρίαρχων των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Έχει αποφασίσει να παραχωρήσει, εδώ και τώρα, όλα όσα της ζητήσουν. Οι ίδιες οι ΕΔ έχουν τόσο αποσαθρωθεί ώστε οι αντιδράσεις είναι μηδενικές.

    Η Αριστερά, ας μου επιτραπεί, έχει «μαύρα μεσάνυχτα» όταν προσεγγίζει το θέμα «Ένοπλες Δυνάμεις». Αγνοεί, σε βάθος, τη σημερινή κατάσταση στις ΕΔ, ψυχολογική και άλλη. Το χειρότερο είναι ότι η Αριστερά σήμερα  διακρίνεται, στην καλύτερη περίπτωση, από νηπιακού επιπέδου αντιλήψεις για το ρόλο των ΕΔ όχι απλώς για την Άμυνα της χώρας αλλά και ως οικονομικό παράγοντα, ως παραγωγό προηγμένης επιστημονικής έρευνας/τεχνολογίας ειδικής και γενικής χρήσης, ως τελευταίο αλλά όχι έσχατο παιδαγωγό στο ύστερο στάδιο της εφηβείας κλπ. Καιρός όμως να μάθει ή μάλλον να ξαναθυμηθεί ότι η Πολιτική ασκείται με όλα τα διαθέσιμα μέσα.