Η μουζόνγκο ζοριζόταν…

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ

Η μουζόνγκο ζοριζόταν…

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Χρήστος Μπολώσης

    Η ιστορία είναι λίγο παλιά, και μου την θύμισε ένας φίλος, αλλά διατηρεί πάντα την επικαιρότητά της, ενώ παραλλήλως δείχνει και την απληστία των σοσιαλιστικών αρπαχτικών, που βούτηξαν τις χούφτες στο μέλι και δεν χορταίνουν με τίποτα. Η αναξιοπαθούσα ζει στο Ναϊρόμπι της Κένυας. Αν και πιστεύω ότι τα πράγματα θα έχουν χειροτερέψει τώρα και ειλικρινώς λυπάμαι την σοσιαλμαζώχτρα, αξίζει να διαβάσουμε τα πάθη της. Προκαταβολικά σας λέμε ότι η αφήγησή της, κάλλιστα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για μελό ταινία της δεκαετίας του 1960.
    Για να διατηρηθεί το σασπένς, το όνομα θα αποκαλυφθεί στο τέλος. Λέει λοιπόν το αχόρταγο:

    «Έχω νοικιάσει ένα μεγάλο σπίτι στη περιοχή Hill View Estate, σε μια ελιτίστικη περιοχή που επιλέγουν για να μείνουν κυρίως Ινδοί επιχειρηματίες. Τα ενοίκια εκεί ξεκινούν από 2.500 ευρώ το τετραγωνικό και ανεβαίνουν ανάλογα με τις ανέσεις που προσφέρει η κάθε κατοικία, ενώ αναγκάζομαι να δαπανώ ένα αρκετά μεγάλο ποσό για τη φύλαξη τόσο του σπιτιού, όσο και την προσωπική μου ζωή, καθώς η εγκληματικότητα στην πρωτεύουσα της Κένυας χτυπάει κόκκινο. Παίρνω μισθό που μου προσφέρει μια σχετική άνεση, (141.227 δολάρια το χρόνο, ήγουν 11.700 ευρώ τον μήνα) όμως, δίνω πολλά τόσο στο σπίτι όσο και για την ασφάλειά μας. Από την άλλη, είμαι ενθουσιασμένη και με το περιβάλλον της εργασίας μου, και με τα καθήκοντά μου. Συμβαίνουν σπουδαία πράγματα εδώ, παίρνονται μεγάλες αποφάσεις και εγώ είμαι παρούσα σε όλα αυτά. Αποκτώ σημαντικές εμπειρίες. Η ζωή στο Ναϊρόμπι, είναι δύσκολη, καθώς για τους «μουζόνγκο» (έτσι αποκαλούν εκεί τους ξένους) οι μετακινήσεις  είναι περιορισμένες και πάντα σε μέρη όπου υπάρχει ασφάλεια. Από την πρώτη μέρα που ήρθα πήρα οδηγίες για το πού μπορώ και δεν μπορώ να κυκλοφορώ.  Για παράδειγμα, μας συστήνουν να αποφεύγουμε τα μέρη όπου συνωστίζεται ο κόσμος τα πρωινά του Σαββάτου και τις ώρες αιχμής. Στην Ευρώπη έχεις τον δημόσιο χώρο ως χώρο ζωής. Στο Ναϊρόμπι ισχύει το αντίστροφο. Ο ιδιωτικός σου χώρος είναι αυτός μέσα στον οποίο καλείσαι να ζήσεις και όχι ο δημόσιος».
    Αυτά τράβαγε η μουζόνγκο στο Ναϊρόμπι με 11.000 ευρώ το μήνα.
    Τώρα σφουγγίστε τα δάκρυά σας που θα είναι και καυτά και μάθετε ότι την δακρύβρεκτη ιστορία που μόλις διαβάσατε την είχε αφηγηθεί η κ. Τίνα Μπιρμπίλη, κηπουρός του Γιωργάκη Παπανδρέου, που από το γυμναστήριο βρέθηκε στο Ναϊρόμπι, αφού πέρασε και από υπουργικό θώκο, τρομάρα μας. Όλα αυτά τον καιρό που εργαζόταν στο γραφείο του ΟΗΕ στην Κένυα ως εκτελεστική γραμματέας της Σύμβασης της Βιέννης για την προστασία του όζοντος και του Πρωτοκόλλου του Μόντρεαλ, για τις ουσίες που καταστρέφουν τη στιβάδα του. Στο Ναϊρόμπι, ζούσε με την μητέρα της και τον γιό της (είναι εκ πεποιθήσεως ανύπαντρη μητέρα…)
    Αυτές είναι δουλειές σύντροφοι. Κάτι η σ. Μπιρμπίλη με το όζον, κάτι η σ. Δαμανάκη με τα ψάρια (Εδώ τα ψάρια. Εδώ τα ψάρια…), που είναι σήμερα στη δούλεψη του πρίγκηπα του Μονακό Αλέρτου, κάτι ο σ. Παπουτσής στην Παγκόσμια Τράπεζα, κάτι ο σ. Παππάς πατήρ με τα λεωφορεία στην Θεσσαλονίκη, κάτι η Λυδία, που αφού απέτυχε ως υπουργός, πρόεδρος του ΔΣ του «Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος», κάτι η νύφη του σ. Τσίπρα, κάτι ο σύντροφος της σ. Δούρου, κάτι η σύζυγος του σ. Βούτση, κάτι άλλα ών ουκ έστιν αριθμός. Συνελόντι ειπείν: «Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται». Περαστικά μας και να σας βλέπουμε σπανίως…