Το ολοκαυτωμα των Διαβιβασεων
στη Φλωρινα (8 Αυγουστου 1949)
Του Χρήστου Νοταρίδη Ταξιάρχου ε.α.
Μέλους του Συνδέσμου Αποστράτων Αξκων ΔΒ
Δεν υπάρχει νίκη χωρίς θυσίες· και οι
θυσίες του Ελληνικού Στρατού στον αγώνα
του εναντίον των ενόπλων κομμουνιστών ανταρτών κατά την περίοδο 1946-1950 ήταν βαρύτατες, χωρίς εξαιρέσεις. Στο πλαίσιο αυτό, το μερίδιο του Oπλου των Διαβιβάσεων στις εν λόγω θυσίες
ήταν σημαντικό .
Η αποφράς ημέρα της 8ης Αυγούστου 1949, δυστυχώς, θα μας θυμίζει για πάντα το
ολοκαύτωμα των ανδρών του 496
Τάγματος Διαβιβάσεων της ΙΙας
Μεραρχίας στη Φλώρινα.
Είναι γνωστή σε όλους η Μάχη της Φλωρίνης του Φεβρουαρίου 1949, την οποία ο στρατηγός Van Fleet θεωρούσε ως «την πρώτη επιτυχή επιχείρηση εναντίον των επιθέσεων
των κουμμουνιστών σε μεγάλα χωριά». Η
πολιορκημένη απο αντάρτες πόλη τελικά κρατήθηκε ελεύθερη και η έκβαση της μάχης
γέμισε ενθουσιασμό όλους τους Ελληνες, αφού κυριολεκτικά συνετρίβει ο
εχθρός.
Αυτή όμως που δεν είναι αρκετά γνωστή είναι
μια μεταγενέστερη θυσία αξιωματικών και οπλιτών, στην ίδια πόλη.
Ήταν η περίοδος της προετοιμασίας του Β’ ΣΣ για την επιχείρηση ΠΥΡΣΟΣ Β’ με σκοπό την εκκαθάριση στο Βίτσι (10-14/8/1949). Το δειλινό της Δευτέρας 8ης Αυγούστου, στο κτήριο του παλιού γυμνασίου της
Φλωρίνης (στη
συνοικία Βαρόσι, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται το κτήριο του 3ου Γυμνασίου),
έδρας του 496 ΤΔΒ (όπως νωρίτερα είχε μετονομασθεί
το 455 ΤΔΒ), οι
νεαροί Διαβιβαστές συγκεντρώθηκαν για
να πάρουν το βραδυνό τους φαγητό.
Όμως, έγιναν αντιληπτοί από τα
παρατηρητήρια των ανταρτών στο δεσπόζον ύψωμα Γκιούπκα, οι
οποίοι με δύο πυροβόλα των 105 χιλιοστών που είχαν εγκαταστήσει, έβαλαν δύο
οβίδες, η μία από τις οποίες πέτυχε τους συγκεντρωμένους.
Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό : είκοσι εννέα (29)
στρατιώτες νεκροί επιτόπου και
είκοσι οκτώ (28) βαριά τραυματισμένοι, πότισαν με το αίμα τους τη γή της Μακεδονίας μας. Η ενέργεια δεν ήταν
τυχαία. Οι αντάρτες είχαν επισημάνει το
στόχο τους, με ακριβείς γιουγκοσλαβικούς
χάρτες, επιδιώκοντας να ανταποδώσουν για
το χτύπημα που είχαν δεχθεί τον Φεβρουάριο. Την επομένη, δύο αεροσκάφη C-47 Ντακότα έφερναν από την Αθήνα τους αντικαταστάτες των 57
θυσιασθέντων. Την 13η Αυγούστου, σε όσες Μονάδες του Στρατού δεν συμμετείχαν
στις επιχειρήσεις και σε κλίμα
συγκινησιακά φορτισμένο, έγινε το μνημόσυνο που αρμόζει σε ήρωες.
Μέχρι το τέλος του 1950, ακόμη είκοσι δύο (22)
Διαβιβαστές θα έδιναν τη ζωή τους κατά την εκτέλεση του καθήκοντος. Τότε
δημιουργήθηκε ένα ιδιαίτερο «Λεύκωμα Πεσόντων» με σχετικές πληροφορίες και τις φωτογραφίες
των ηρώων αυτών, των οποίων η θυσία θα δείχνει στους νεώτερους το δρόμο της Τιμής και του Καθήκοντος.
Έχουμε χρέος όλοι οι νεώτεροι να εκφράζουμε
την ευγνωμοσύνη μας προς τους γενναίους μαχητές εκείνου του εθνικού αγώνος,
διατηρώντας με ευλάβεια τη μνήμη αυτών που με τη θυσία τους εξασφάλισαν την
ακεραιότητα της Πατρίδος και την ελευθερία του ελληνικού λαού.
Πηγή :
ΓΕΣ/ Εκθεσις Επιχειρήσεων ΠΥΡΣΟΣ
ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ Ο ΑΗΜΝΕΙΣΤΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΤΧΗΣ(ΔΒ) {ΤΟΤΕ} ΓΕΩΡ.ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ (ΑΜ 20672) ΕΛΑΒΕ ΤΟ ΧΡΥΣΟΥΝ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΑΝΔΡΕΙΑΣ....ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΦΙΛΕ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗ ΧΡΗΣΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΔΑΚΡΥΣΩ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΛΗΣΠΕΡΑ. ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΦΟΝΕΥΘΕΝΤΕΣ ΗΡΩΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ ΔΕΝ ΤΟΛΜΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΗ. ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ . ΓΕΩΡΓΙΟΣ Δ. ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιεξήχθη προανάκριση και ποίο το αποτέλεσμα, εάν γνωρίζει κανείς; Αιωνία η μνήμη των παλικαριών. Δυστυχώς υπήρξαν τραγικά λάθη σε αρκετές περιπτώσεις, ακόμα και στα ΛΟΚ. Στη Βλάστη το Νοέμβριο 1948, Πύργο Στράτσανης Μάιο 1949 και στην περιοχή Πωγωνίου την 1η Ιουλίου 1949 με συνολικό αριθμό 37 Λοκατζήδων. Στην περιοχή Πωγωνίου τραυματίσθηκε και ο αείμνηστος πατέρας μου, ευτυχώς ελαφρα, της Β΄ Μοίρας Καταδρομών.(Αντγος Κων. Πατιαλιάκας)
ΑπάντησηΔιαγραφή