Ο Όμηρος κάνει καλό στην καρδιά.

ΜΑΖΕΜΕΝΑ ΑΠΟ ΔΩ ΚΙ ΑΠΟ ΚΕΙ

Ο Όμηρος κάνει καλό στην καρδιά.

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Το έστειλε ο Λάζαρος Μπερβερίδης

Φιλιώ Νόμπελη

    Κορυφαίοι επιστήμονες της Ευρώπης, μετά από μακροχρόνια πειράματα, έχουν αποδείξει ότι αν ακολουθήσει κανείς την αφηγηματική τεχνική του μεγάλου επικού ποιητού μας, του Ομήρου, τα έργα του μπορούν να έχουν θετική επίδραση όχι μόνο στη νόηση, αλλά και – κυριολεκτικά- στην καρδιά μας.

    Στην  American Journal of  Physiology δημοσιεύθηκε έρευνα που καταδεικνύει ότι ο αρχαίος δακτυλικός εξάμετρος, ρυθμός τον οποίο επέλεξε ο Ομηρος για να γράψει τα θαυμαστά έπη του, την «Οδύσσεια» και την «Ιλιάδα», επιδρά θετικά στον συγχρονισμό της αναπνοής και των παλμών της καρδιάς, όταν κάποιος τα απαγγέλλει (Χρ. Βίλκενς).

    Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι, όταν οι στίχοι απαγγέλονται με αργές ανάσες, βοηθούν την καρδιακή λειτουργία και τη σωστή αναπνοή, επιτυγχάνοντας έτσι τον συγχρονισμό αναπνοών και καρδιακών παλμών. Νέες έρευνες έχουν αποδείξει ότι η ως άνω απαγγελία μειώνει την πίεση και ευνοεί την αποτελεσματική λειτουργία των πνευμόνων.  Ολα αυτά βεβαίως όταν χρησιμοποιείται η αρχαία Ελληνική γλώσσα, με τα βραχέα και μακρά φωνήεντα, την ψιλή και τη δασεία, την οξεία και την περισπωμένη κ.λ.π. που έδιναν στις λέξεις ιδιαίτερο τρόπο προφοράς τους.

    Οι Ελληνες γνώριζαν το μεγαλείο της γλώσσας τους γι’ αυτό και δεν μάθαιναν ξένες γλώσσες. Ετρεφαν για τη γλώσσα τους θαυμασμό και δέος.

    Ο Ομηρος τονίζει ότι τα μεγαλύτερα βάσανα του Μενελάου και του Οδυσσέως δεν είναι οι κακουχίες και οι σωματικές τους ταλαιπωρίες. Είναι ότι περιπλανώνται σε χώρες αλλόγλωσσων ανθρώπων.

    Ο ήρως Φιλοκτήτης, είχε καταδικαστεί σε εξορία στη Λήμνο. Μόνος, έρημος και άρρωστος, όταν βλέπει καράβι να φθάνει στο λιμάνι, δεν αναλογίζεται τη σωτηρία του. Μόνο ρωτά: «Ξένοι από πού είσθε; Το παρουσιαστικό σας μοιάζει ελληνικό, θα ήθελα να ακούσω τη φωνή σας». Οταν άκουσε το «Ελληνες εσμέν», δεν χάρηκε τόσο για τη σωτηρία του όσο γιατί άκουσε να μιλούν ελληνικά και αναφώνησε το περίφημο : «Ω, φίλτατον φώνημα…»

    Και η τραγική Φιλομήλα, που τη βίασε ο Τηρεύς και μετά της έκοψε τη γλώσσα για να μην τον προδώσει, δεν οδύρεται που θα είναι βουβή, αλλά, όπως είναι γραμμένο σε μάρμαρο ελληνικής επιγραφής: «Είναι απαρηγόρητη που δεν θα ξαναμιλήσει Ελληνικά».

    Η Πυθία δεχόταν να χρησμοδοτήσει και αλλοδαπούς βαρβάρους, αλλά εξέδιδε τους χρησμούς της μόνο στα Ελληνικά.

    Επίσης, στα Ελευσίνια Μυστήρια γίνονταν δεκτοί και δούλοι, αλλά αποκλείονταν όσοι μιλούσαν «γλώσσαν βαρβαρικήν».

    Η Ελληνική Γλώσσα, κατά τον Κωνσταντίνον Οικονόμου τον εξ Οικονόμων, «αποφεύγουσα πάσαν κακοφωνίαν βαρβάρου λαλήματος», δεν είναι πια η ίδια μετά από τις επεμβάσεις σ΄αυτήν (μονοτονικό, αλλοίωση καταλήξεων, έλλειψη πνευμάτων κ.λ.π.). Παρ’ όλα αυτά είναι τόση η δύναμη και η δυναμική της , ώστε εξακολουθεί να γοητεύει τους ξένους Ελληνιστές, λέει η M. MακΝτόναλντ:

    Ο Χουάν Χοσέ Πουχάνα Αρθα (Βάσκος Γερουσιαστής, Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας της Βοστώνης) έγραψε: «Η γλώσσα εστί η πατρίς μου, Ελλάς γαρ αληθώς, ημάς τους δυτικούς, βαρβάρων τιμήν όντων, πεπολιτισμένους πεποίηκεν» (Η γλώσσα είναι η πατρίδα μου. Αληθινά, ή Ελλάδα, εμάς τους δυτικούς, που είμασταν βάρβαροι, μας έκανε πολιτισμένους).

    Κατά τη Γαλλική εφημερίδα Le monde (άρθρο Flor. Noiville): «Περίπατος λοιπόν στην Αθήνα υποχρεωτικά λογοτεχνικός. Η γλώσσα δεν είναι άμεσα μια πρόσκληση για ταξίδι! Στα ελληνικά  οι «metaphores» (μεταφορές) είναι…τα μέσα συγκοινωνίας και τα «atomes» είναι …τα πρόσωπα! Ποιητικό, ε;

    Ολιβιέ Ρολέν έγραψε: Θα έλεγα ευχαρίστως ότι η πρώτη γοητεία της Αθήνας είναι η γλώσσα. Μπορείς να μαγευθείς χωρίς να καταλαβαίνεις τίποτε. Μουσική των τόνων, των ρ, μπουκέτο από ι, γλυστρούν παντού μέσα στις φράσεις. Μουρμουρίσματα, θροίσματα φύλλων…

… Αυτό είναι το Ελληνικό Θαύμα, για το οποίο μιλάει ο Ρενάν. Κάτι που δεν υπήρξε παρά για μία και μοναδική φορά, που δεν είχε μέχρι τότε ειδωθεί, που δεν θα το ξαναδεί κανείς ποτέ, η εντύπωση όμως του οποίου θα διαρκεί αιωνίως.

    …Οδός των βιβλιοπωλών. Είναι ένα όνειρο για τον βιβλιόφιλο…Οδός Σόλωνος…οδός Πινδάρου… οδός Ασκληπιού και, κυρίως, βιβλιοπωλείον «Εστία».

    Ο Νικηφόρος Βρεττάκος, με την ποιητική του ευαισθησία, συνοψίζει σε λίγους τρυφερούς στίχους, όλα τα παραπάνω:

Οταν κάποτε φύγω από τούτο το φως

θα ελιχθώ προς τα πάνω,

όπως ένα ρυάκι που μουρμουρίζει.

Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα

στους γαλάζιους διαδρόμους

συναντήσω αγγέλους,

θα τους μιλήσω ελληνικά επειδή

δεν ξέρουνε γλώσσες.

Μιλούν μεταξύ τους με μουσική.