Τι μου έμαθε μια Corvette στον Route 66

ΣΚΕΨΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΑΡΘΡΑ  

Τι μου έμαθε μια Corvette στον Route 66

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Το έστειλε ο Γιάννης Ζάχος

https://www.capital.gr/

Του Κωνσταντίνου Δούβλη, Ph.D.

    Ήταν ένα απόγευμα του Απρίλη του 1999. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και το εντυπωσιακό ηλιοβασίλεμα έκανε το συγκινησιακό φορτίο τόσο έντονο που είχα σχεδόν βουρκώσει... Με το δίκιο μου, φυσικά!  Στεκόμουν με καμάρι και έντονη συγκίνηση στην αρχή του ιστορικού route 66. Είχα και εγώ μεγαλώσει με την εμβληματική του παρουσία σε τόσες και τόσες ταινίες.

    Ο ιστορικός αυτοκινητόδρομος που ένωνε το Chicago με το Los Angeles είχε φτιαχτεί το 1926. Συμβόλιζε την οικονομική δύναμη και το πνεύμα ελευθερίας, αλληλένδετες έννοιες με την ίδια την ύπαρξη των ΗΠΑ.

    Αν και ο θρυλικός αυτοκινητόδρομος "γέρασε" και αποσύρθηκε από την κυκλοφορία το 1985, ο τεράστιος συμβολισμός του και η ασύλληπτη τουριστική του απήχηση ώθησαν πολλές πολιτείες τις οποίες διέσχιζε να διατηρήσουν ορισμένα τμήματά του για ιστορικούς λόγους.

    Ήμουν πίσω από το τιμόνι ενός ακόμα ισχυρού Αμερικανικού συμβόλου. Μιας Corvette. Μεταχειρισμένης μεν, αλλά σε άριστη κατάσταση. Την είχα αγοράσει με χρήματα από τη δεύτερη δουλειά που έκανα για να συμπληρώσω τα εισοδήματα από μια καλή υποτροφία που είχα λάβει, πλην όμως δεν αρκούσε για να καλύψει ολες τις δαπάνες των σπουδών μου.

    Ένιωθα παντοδύναμος. Όπως έλεγε και ο Ντι Καπριο στον Τιτανικό, "βασιλιάς του κόσμου"! Ο βασιλιάς όμως επρόκειτο να πάρει ένα καλό μάθημα...

    Ξεκινώντας για το ιστορικό ταξίδι ζωής, άρχισα να παρατηρώ τα χαμηλά όρια ταχύτητας. Στα οποία, ως κλασικός Έλλην, δεν έδωσα καμία σημασία. Έδινα όμως σημασία στις πινακίδες των ορίων με το χαρακτηριστικό σχήμα και μέγεθος, που πολλές φορές βλέπουμε να κοσμούν τους τοίχους γνωστής Αμερικανικής αλυσίδας εστιατορίων.

    Θεώρησα ότι είναι και αυτές "απολιθώματα". Η σειρήνα και ο φάρος του περιπολικού πίσω μου, διέκοψαν βάναυσα την κατάσταση μεταξύ ονείρωξης και νιρβάνα στην οποία βρισκόμουν. Αδιανόητο να σταματούν έναν άνθρωπο που θέλει να ζήσει την εμπειρία, σκέφτηκα! Δεν τους νοιάζει ο τουρισμός; Που είναι η Αμερικάνικη ελευθερία που πολυδιαφημίζουν;

    Αυτή η επιπόλαια σκέψη ήταν το πρώτο λάθος.

    Το δεύτερο ήταν ότι αποφάσισα να την μοιραστώ με τον αστυνομικό που με σταμάτησε...

    Κλασσικός State trooper. Άψογα σιδερωμένη και πεντακάθαρη στολή, γυαλισμένος σαν να πρόκειται να περάσει επιθεώρηση. Με κυρτό πλατύγυρο καπέλο κατεβασμένο ως τη μύτη, επαγγελματισμό και καμία διάθεση για σαχλή ψιλοκουβέντα. 

    Παρ' όλα αυτά, δεν άντεξε και μου είπε με ύφος ειρωνικό. "Για ποια ελευθερία μιλάτε κύριε"; Για αυτήν να σκοτώνετε συνανθρώπους σας πηγαίνοντας 30 μίλια πάνω από όριο; Άδεια να σκοτώνει έχει μόνο ο James Bond και αυτός δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο"

    Η φιλοσοφική μου διάθεση είχε εκληφθεί –και σωστά– ως αναίδεια και ο αστυνομικός δεν είχε διάθεση να τελειώσουμε έτσι εύκολα...

    "Γνωρίζετε ότι έχετε σπασμένο το πίσω δεξί φανάρι των φρένων"; "No officer.” Ασφαλώς και το ήξερα. Δεν είχα όμως ουτε τον χρόνο, ουτε τη διάθεση να ασχοληθώ με μια "σαχλαμάρα", για τα ελληνικά πάντα δεδομένα.

    "Μπορεί να τυφλώσετε τον οδηγό που ακολουθεί και να προκαλέσετε ατύχημα". Δεν χρειάζεται να σας πω πώς τον χαρακτήρισα. Ευτυχώς, από μέσα μου...

    Είχε ήδη περάσει ένα τέταρτο και το ταξίδι μου προς το ηλιοβασίλεμα καθυστερούσε.

-"Άδεια δίπλωμα, ασφάλεια, inspection”. Το δικό μας ΚΤΕΟ. Τα είχα όλα. Η ασφάλεια έληγε σε 6 μέρες. Ο αστυνομικός χαμογέλασε πικρά. "Τυχερός είστε. Αν σας είχα πιάσει χωρίς ασφάλεια, το πρόστιμο είναι το 5πλάσιο των ασφαλίστρων σας και αφαίρεση διπλώματος για 1 χρόνο".

    Η διάθεση μου δεν είχε καμφθεί.

    "Φαντάζομαι να είχα κάνει και ατύχημα ανασφάλιστος", αστειεύτηκα βλακωδώς. Ο αστυνομικός χαμήλωσε κι άλλο τον γείσο, σε σημείο που δεν έβλεπα καθόλου τα μάτια του.

    "Τότε δεν θα μιλούσαμε κύριε. Θα ήσασταν ήδη στο κρατητήριο και θα αντιμετωπίζατε ποινή κάθειρξης 1 έτους".

    "Εκτιόμενη" ρώτησα. "Υπάρχει και άλλη"; απάντησε. Με αναστολή.
    ‘’Η αναστολή είναι κάτι που συμβαίνει όσο εκτίεται η ποινή, κύριε...’’

    Ο εκνευρισμός μου είχε αρχίσει να με ελέγχει. "Δηλαδή, αν είχα σκοτώσει κάποιον ενώ ήμουν ανασφάλιστος και είχα υπερβεί το όριο ταχύτητος, τι θα πάθαινα";

    Ο αστυνομικός ανέβασε ξαφνικά τον γείσο και μου έριξε ένα βλέμμα που 2 δεκαετίες αργότερα ακόμα θυμάμαι. Πριν καν μιλήσει, αποφάσισα να το κάνω πιο πιπεράτο. "Ετσι για την πλάκα, ας πούμε και ότι είχα πιει και είχα καταναλώσει ίσως και ουσίες... και έκανα και κόντρες... Α... και εγκατέλειπα το θύμα μου"...

    Ο αστυνομικός είχε σταματήσει να γράφει την κλήση και προσπαθούσε να αντιληφθεί για ποιο λόγο έλεγα όλα αυτά τα τρελά σενάρια. ‘’Μου μιλάτε για βαριά αμέλεια που βρίσκεται στα όρια της ανθρωποκτόνου πράξεως με ενδεχόμενο δόλο".

    "Μου μιλάτε για χρήση του αυτοκινήτου ως όπλο"; "Ας πούμε ότι δεν θα οδηγούσατε ξανά ποτέ και πως ένα σημαντικό μέρος της περιουσίας σας θα πήγαινε σε αποζημιώσεις. Εσείς δε, θα αναγκαζόσασταν να εκτίσετε ποινή που θα υπερέβαινε τα 5 χρόνια. Όταν θα βγαίνατε θα ήσασταν ένας κατεστραμμένος άνθρωπος…. Σαν αυτόν που καταστρέψατε".

    Εκείνο το βράδυ δεν ταξίδεψα.

    Γύρισα σπίτι με μια ανεξήγητη θλίψη και έντονο προβληματισμό για την κουλτούρα της χώρας που επέλεξα να σπουδάσω. Μα πάνω από όλα, για την προβληματική ελληνική νοοτροπία που κυριαρχούσε μέσα μου. Το ταξίδι ζωής το πραγματοποίησα αρκετά αργότερα.  Τότε που είχα συνειδητοποιήσει δια της Κρατικής εφαρμογής του Νόμου, ότι η δική μου καλοπέραση δεν είναι ανώτερη καμιάς ζωής…

ΥΓ. Κάθε ομοιότητα με γεγονότα της επικαιρότητας είναι απολύτως συμπτωματική….

* Ο κ. Κωνσταντίνος Δούβλης είναι εγκληματολόγος, διδάκτωρ Κοινωνιολογίας της Αστυνόμευσης.