Και ολίγον ποδόσφαιρο

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ    

Και ολίγον ποδόσφαιρο

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Χρήστος Μπολώσης

    Το σημερινό σημείωμα, απευθύνεται κυρίως στους φιλάθλους, χωρίς όμως να αποκλείονται και οι μη φίλαθλοι, αφού άπτεται ενός κοινωνικού φαινομένου, που ενώ θα έπρεπε να είναι πηγή χαράς και διασκεδάσεως, τείνει να γίνει μάστιγα της εποχής μας. Αφορά βεβαίως το ποδόσφαιρο, το οποίο δεν θα δούμε ως «κοινωνικόν φαινόμενον», αλλά από μια άλλη σκοπιά, λίγο πιο χαλαρή.

    Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είστε φίλαθλοι, αλλά όσοι έχετε αυτή τη χαρά νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι πολλές φορές, πλέον του ποδοσφαιρικού θεάματος που παρακολουθούμε και που δοκιμάζει σοβαρώς και τα νεύρα αλλά και τα μάτια μας, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που φροντίζουν, μετά μανίας μάλιστα, για την εξουθένωσή μας.

    Και γίνομαι σαφέστερος.

    Κατά την διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, ο ρεπόρτερ που βρισκόταν δίπλα στον πάγκο της μιας ομάδος, είπε: «Ο προπονητής κ. Τάδε ζήτησε από τους ποδοσφαιριστές του να είναι κοντά οι γραμμές, ν’ αλλάζουν με την μια τη μπάλα και οι πλάγιοι μπακ να βγαίνουν γρήγορα μπροστά, όταν οι χαφ έχουν την μπάλα».     

    Αυτό κύριε ρεπόρτερ, δεν είναι οδηγίες των 10 δευτερολέπτων. Αυτή είναι όλη η φιλοσοφία, που θα πρέπει να έχει περάσει ο προπονητής στους παίκτες του, μετά από πολλές πολλές προπονήσεις και άπειρες δοκιμές μέσα στο γήπεδο.

    Κάποιοι άλλοι ρεπόρτερ κάνοντας επίδειξη αχρείαστων γνώσεων περιγράφοντας: «Οι ‘’Γλάροι’’ κρατούν τη μπάλα, με τις ‘’Καρακάξες’’, να είναι εντελώς ακίνδυνες». Απορείς τώρα εσύ αν παρακολουθείς αγώνα ανθρώπων ή τη φάρμα των ζώων. Ψάχνεις λεξικά και εγκυκλοπαίδειες και τελικώς βρίσκεις, ότι ο ξερόλας  αναφερόταν στις αγγλικές ομάδες Νιούκαστλ και Μπράϊτον.  Ακόμη,  θα ακούσουμε άλλον να λέει ότι οι ‘’Μπλαουγκράνα’’ παίζουν με τους ‘’Γκαλάκτικος’’ (Μπαρτσελόνα-Ρεάλ), οι ‘’Ροχιμπλάνκος’’ με τους ‘’Τζιαλορόσι’’ (Σεβίλη - Ρόμα), οι ‘’Μπεργκαμάνσκι’’ με τις ‘’Αλεπούδες’’ (Αταλάντα – Λέστερ), οι ‘’Χωριάτες’’ με τα ‘’Ζαχαρωτά’’ (Άστον Βίλα  - Έβερτον) και πάει λέγοντας. Εσύ εν τω μεταξύ ψάχνεσαι μεταξύ των αλεπούδων, των ζαχαρωτών και των κύκνων (Σουόνσι).

    Κάποιοι άλλοι δεν μπορούν να ξεχάσουν ότι έζησαν στο εξωτερικό και επιμένουν να λένε «Βερρρρρρρράτι» και «Μπονούτσι», με το «τσ» παχιό παχιό, ενώ άλλος μας λέει το όνομα του ποδοσφαιριστού, όχι όταν παίρνει την μπάλα αλλά όταν την δίνει. Μύλος! Χώρια και αυτοί, που κάποια στιγμή και χωρίς λόγο, σταματάνε να μιλάνε και αρχίζουν μετά από 1 λεπτό, χωρίς να μπουν στον κόπο να μας εξηγήσουν προς τι η διακοπή.

    Μεγάλη πληγή είναι και τα διάφορα στατιστικά αλλά και οι πληροφορίες για τους ποδοσφαιριστές. Ο τάδε είχε 5,5% ευστοχία στο προηγούμενο ματς και σήμερα έχει 6,3456%. Λες και μας νοιάζει αυτό και όχι το ότι δεν μπορεί να σημαδέψει το έρμο το τέρμα. Ακόμα, ότι ο δείνα, είχε κάνει ένα τέτοιο σουτ πριν από δυόμισι χρόνια ένα βράδυ πούβρεχε.

    Ένας άλλος γνωστός ρεπόρτερ, δεν έχει ακόμη μάθει ποιες είναι οι αρμοδιότητες του διαιτητού του αγώνος και ποιες του διαιτητού υπευθύνου για το VAR. Έτσι μετά από αγώνα της ομάδος του (διότι δυστυχώς έτσι συμπεριφέρεται, ως οπαδός και όχι ως ρεπόρτερ) κατηγορούσε τον διαιτητή του VAR ότι τους έσφαξε, του οποίου όμως ο λόγος είναι καθαρά συμβουλευτικός.

    Όταν δεν σε βομβαρδίζουν με τις καρακάξες και τα βατράχια, σε πυροβολούν με διάφορες σοφίες περί συστημάτων. Τότε είναι που τα ηρεμιστικά βοηθάνε να ξεπεράσεις πράγματα.  Ακούς λοιπόν ότι τα «καναρίνια» (άει βρες ποια είναι) θα κατέβουν με το γνωστό 5-3-2, το οποίο εύκολα μετατρέπεται σε 4-4-2 ή ακόμα και σε 2-2-2-2-2-∞ με κρυφό σέντερ φορ τον τερματοφύλακα και πάει λέγοντας. Βρε εγώ κάθισα να δω λίγη μπάλα να το φχαριστηθώ όχι να τετραγωνίσω τον κύκλο. Πόσο δίκιο είχε ο μεγάλος Ανδρέας Μουράτης, ο οποίος είχε δικό του σύστημα: «Ρε σεις. Μη φοβόσαστε ρε. Έντεκα αυτοί έντεκα κι’ εμείς». Διότι κύριε τι να σου κάνει το σύστημα, όταν δεν μπορείς να δώσεις μία σωστή μπαλιά στα  5 μέτρα; Έλεος ρε παιδιά! Ένα ματσάκι κάτσαμε να δούμε, δεν θα φέρουμε και τον Καραθοδωρή να μας το εξηγεί.

    Σ΄ ένα αγώνα, που επειδή είχε λίγους θεατές οι οδηγίες ακούγονταν ο προπονητής φώναξε: «Να έχουμε καλύτερες επιλογές», λες και οι ποδοσφαιριστές μπορούσαν και δεν το έκαναν.

    Η μόνη οδηγία που θα μπορούν βέβαια και να την εφαρμόσουν, είναι: «Πάρτε τα ποδιά σας, διότι στο τέλος θα μας δείρουν και άντε μη μπω μέσα και δε θα βρείτε από πού θα φύγετε».

    Παλιά βλέπαμε στα γήπεδα ότι αν ένας παίκτης έκανε χοντρή πατάτα, ο προπονητής τον έβγαζε έξω αμέσως και άφηνε την ομάδα με 10 παίκτες, αφού τότε δεν υπήρχαν οι αλλαγές. Ήταν σωστό, θα αναρωτηθείτε, και μήπως στραπατσαριζόταν η προσωπικότητα του ποδοσφαιριστού; Ίσως. Όμως κάποιος έπρεπε να φροντίσει και την προσωπικότητα των φιλάθλων, που τους δούλευε ο «Πελέ» της γειτονιάς.

    Βλέποντας  έναν αγώνα ξένων ομάδων, βλέπεις μερικά πράγματα που αποκλείεται να τα δεις εδώ, όπως π.χ. γήπεδα χαλιά και αυτό διότι εδώ καίτοι οι χλοοτάπητες έχουν πολλάκις ανασκευασθεί, εν τούτοις θυμίζουν εύφορο χωράφι, και μάλιστα προσφάτως σκαλισθέν, προοριζόμενο για μποστάνι εκλεκτών ζαρζαβατικών. Και βέβαια ψυλλιαζόσαστε και πού οφείλεται το γεγονός. Έγινε ο διαγωνισμός και τον πήρε, ως είθισται, ο τάδε, που είναι κουμπάρος του μπατζανάκη του ξαδέρφου του προέδρου και κάθε εξάμηνο το χόρτο θέλει άλλαγμα.

    Εν τάξει, αφού δεν μπορούμε να φτάσουμε τους ξένους ποδοσφαιριστές, διότι αυτοί προτιμούν τις προπονήσεις, ενώ εμείς δεν αλλάζουμε με τίποτα ένα φραπεδάκι στην παραλιακή.

    Όμως δεν φταίνε μόνο οι αθλητικοί ρεπόρτερ, που μας βομβαρδίζουν με κοτσάνες και άσχετα πράγματα.  Είναι και μερικοί παράγοντες που ρίχνουν λάδι στη φωτιά και άντε μετά να την μαζέψεις.

    Προσφάτως παράγοντας μιας ομάδος παρατήρησε στο ημίχρονο τον διαιτητή ότι, κατά την γνώμη του, αδικεί την ομάδα του. Ο διαιτητής σημείωσε το γεγονός στο φύλλο αγώνος. Την ίδια μέρα η αντίπαλη ομάδα, βγάζει μία ανακοίνωση σαν αυτή της 28ης Οκτωβρίου, μέρες που είναι. Τι ζητούσε δηλαδή; Να μη το είχε αναφέρει στο Φύλλο αγώνος ο διαιτητής μάλιστα. Τώρα όμως; Μετά να μη μας φταίνε οι διάφορες «Θύρες» των οργανωμένων, αν εμείς τους τσιγκλάμε.

    Μπορεί το ποδόσφαιρό μας να είναι κοντά στο μηδέν, αλλά από ορολογία είμαστε Ρεάλ. Διαβάζεις ότι ο Άρης Τραχανοπλαγιάς ενίσχυσε το ρόστερ του και ότι η Βροντή  Κατσαβράχων, είναι ένα νοικοκυρεμένο κλαμπ. Ακόμη ότι ο Σταυραετός Στουρνάρων, διακρίνεται για το σωστό πάσινγκ γκαίημ.  Επίσης, ότι η Στάνη Πουρναρόριζας αγωνίζεται στο «Στάνη Arena», στην τοπική «λίγκα», ενώ η αλλαγή προπονητού της, έγινε στο σωστό momentum. Τέλος, η τηλεόραση μας ενημερώνει ότι θα μας δείξει τα Goals και όχι τα Γκολ ή ακόμα καλύτερα τα Τέρματα,  σε επανάληψη. Ρε πάτε καλά; Δεν κοιτάμε την τύφλα μας η arena και το ρόστερ μας μάραναν; Δεν τους αρέσουν οι ελληνικότατες λέξεις «δυναμικό», «ομάδα ή σύλλογος», «ομαδικό παιχνίδι», «Στάδιο ή Γήπεδο», «Διοργανώτρια» κ.λπ.; Ή νομίζουν ότι λέγοντας club την ομάδα του χωριού την κάνουν Μπάγερν. Θυμίζουν την παροιμία με την μύγα που κάτι έκανε και την πλήρωσε ο κόσμος όλος.

    Ας σταματήσουμε όμως διότι έχω να δω αγώνα στην τηλεόραση…